tag:blogger.com,1999:blog-5531053755423105343.post2339707350367875413..comments2023-10-28T07:41:18.070-07:00Comments on Ruby in an ocean: Μικρό μάθημα ιστορίας των συναισθημάτωνVKPhttp://www.blogger.com/profile/11520045762392658789noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-5531053755423105343.post-72922769586603468842008-11-28T03:47:00.000-08:002008-11-28T03:47:00.000-08:00Το ανθρώπινο μυαλό, αυτό που πασχίζει να μαθαίνει ...Το ανθρώπινο μυαλό, αυτό που πασχίζει να μαθαίνει όλη την ώρα, δεν μπορεί να ακολουθήσει την ταχύτητα. Η ψυχή όμως μπορεί. Ας μην είμαστε και άπιστοι.VKPhttps://www.blogger.com/profile/11520045762392658789noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5531053755423105343.post-39742412024814881712008-11-27T15:46:00.000-08:002008-11-27T15:46:00.000-08:00Πόσο καιρό έχω να γράψω σε blog....Από εκείνες τις...Πόσο καιρό έχω να γράψω σε blog....<BR/>Από εκείνες τις αποφράδες μέρες της εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ που έπαθα τον παροξυσμό, που ήθελα να διαβάσω Marx και "Κεφάλαιο" που αναζητούσα τις ιδεολογικές μου ρίζες... Και να τώρα, ένα χρόνο μετά, με μια παγκόσμια κρίση να μαίνεται και ο κόσμος του άκρατου καπιταλισμού να σείεται...<BR/><BR/>Τί ωραία τα κείμενά σου! Τί ωραία VKP!! ΜΕλαγχολικά, νοσταλγικά, ήπια, ήρεμα, στοχαστικά.<BR/><BR/>Μεταμοντερνισμός λοιπόν. Πανθεϊσμός, πολυθεϊα, τα πάντα παίζει, τα πάντα μπορεί (αττική σύνταξη για όσους δεν κατάλαβαν)<BR/><BR/>Και κάθομαι και λέω στα παιδιά: ο τρόπος που δομήθηκε η γνώση είναι ένα μετα - αφήγημα του νεωτερικού κόσμου. Κάποτε, εκεί στο Διαφωτισμό, πίστεψαμε ότι η γνώση είναι μία, είναι ρεαλιστική, ότι μπορεί να κατακτηθεί και ότι ο κόσμος βαδίζει ολοταχώς προς την πρόοδο. Σήμερα, λέω, η γνώση είναι σχετική, οι φωνές πολλές - το ίδιο και οι ερμηνείες. <BR/>Και όμως μέσα μου, ένα κομμάτι νοσταλγεί πάντα κάτι από τη στοιβαρότητα των Διαφωτιστών και ακόμα περισσότερο κάτι από την κρυστάλλινη λάμψη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.<BR/><BR/>Ναι, VKP, όπως πολύ σωστά λες, είμαστε παιδιά και θύματα της εποχής μας. Και αναρωτιέμαι: το ανθρώπινο μυαλό είναι ικανό να φιλτράρει όλη αυτή την ταχύτητα; Προσωπικά νομίζω πως όχι.<BR/>Μερικές φορές είναι σα να θες να παγώσει η εικόνα ή έστω να μπει σε slow motion, μήπως και καταφέρεις να ευχαριστηθείς το ρυθμό των πραγμάτων, τη βραδύτητα.<BR/><BR/>Και υπάρχουν μερικές φορές που ναι, το ομολογώ, κάτι μέσα μου εύχεται η κρίση η τωρινή να βαθύνει. Μήπως και έτσι ανακαλύψουμε κάτι χαμένα συναισθήματα, μήπως και έτσι δούμε τον εαυτό μας, του άλλους και τον κόσμο αλλιώτικα.<BR/><BR/>Γιατί από τη μια μπορεί να βουρκώνω στη θέα του μισογκρεμισμένου νεοκλασικού και στα χνάρια του παρελθόντος γύρω μου και από την άλλη να τρέχω με το μάτι θολό στους ορόφους του ZARA και του ΙΚΕΑ. <BR/>Και τότε ρε γαμώτο, με τις σακούλες γεμάτες, νιώθω ότι ο ρομαντισμός μου πεθαίνει και η στοχαστική μου διάθεση αποσυντίθεται. <BR/>ΠΟιον κοροϊδεύω;Anonymousnoreply@blogger.com