Βιομηχανια αδρεναλίνης

Aντιγράφω απο τη σημερινή Ελευθεροτυπία.

Ανδρεναλίνη: Κουλτούρα και... βιομηχανία

Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μια ολόκληρη κουλτούρα αδρεναλίνης έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα τα τελευταία, τουλάχιστον, δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Μια κουλτούρα που καλλιεργείται ολοένα και περισσότερο όσο οι ζωές, κυρίως των νέων ανθρώπων, στριμώχνονται μέσα στα μπουκάλια της παραγωγικότητας, της μονοτονίας, της σωματικής απραξίας. Και να που δίνεται η ευκαιρία, ένα Σαββατοκύριακο, ένα τριήμερο αργίας, να βγάλεις το φελλό από το μπουκάλι και να ξεχυθείς σε ό,τι στερήθηκες, σε ό,τι δεν έχεις ζήσει, σε ό,τι λαχταράς: τη φύση. Την ομορφιά ενός ποταμιού, την αψάδα ενός καταρράκτη, το δέος ενός πανύψηλου βουνού, το νεφοσκεπή βράχο, τον απάτητο δρόμο.Μοιάζει με την επιθυμία όχι απλώς να ζήσεις, αλλά να ζήσεις και όσα δεν έχεις προλάβει. Να νικήσεις την πινακοθήκη της ομοιότητας που κατακλύζει τον εγκέφαλό σου, να την πλουτίσεις -και με το έτσι θέλω κάποιες φορές- με νέες άπιαστες εικόνες. Ισως και να κρύβεται κάτι πρωτόγονο σ' αυτήν την επιθυμία της κατάκτησης, πίσω από τον καθρέφτη της απλής διασκέδασης. Ο άνθρωπος που νικά τι; Τον ίδιο του τον εαυτό... Να έχεις την μπερδεμένη -μεταξύ ματαιοδοξίας και απόλαυσης- αίσθηση, συμπυκνωμένη στη φράση «το έκανα κι αυτό».Είτε με τα πόδια είτε με ποδήλατο είτε με την εκτός δρόμου οδήγηση είτε ζωσμένος με σχοινιά είτε με οτιδήποτε άλλο, η αίσθηση της αναμέτρησης είναι αυτή που κερδίζει και όχι κατ' ανάγκην αυτός που τη νιώθει. Είναι σαν το καβαφικό το ταξίδι είναι αυτό που αξίζει και όχι ο προορισμός. Ομως, υπάρχει ένας κανόνας σ' αυτές τις δραστηριότητες. Προσπαθείς να κερδίσεις τη φύση ή πας με τα νερά της και, όπως με μια δύστροπη γυναίκα, απολαμβάνεις μόνο ό,τι σ' αφήνει η ίδια ν' απολαύσεις, χωρίς να διεκδικείς αυτά που σου αρνείται; Είναι αυτονόητο πως ως τέτοια την αντιμετωπίζεις και φοράς τα ρούχα του συνοδοιπόρου και όχι του κατακτητή.Θα μπορούσε, όμως, να λείψει και η βιομηχανία της αδρεναλίνης από αυτήν την ιστορία; Μια life style αδρεναλίνη, περικυκλωμένη από εικόνες με παρέες σφριγηλών κοριτσιών και αγοριών που κατεβαίνουν άγρια ποτάμια, με την ίδια ευκολία που απολαμβάνουν ένα μπάρμπεκιου δίπλα στην όχθη ή τον αχνιστό καφέ στην αναμμένη φωτιά. Μια περιπέτεια τόσο ενταγμένη στην καθημερινότητα που μοιάζει το ίδιο εύκολη, χωρίς κινδύνους, χωρίς την ανάγκη ειδικής προετοιμασίας. Ολα τόσο εύκολα φαίνονται στον κατακλυσμό των εικόνων. Μα απ' όλα πιο εύκολη είναι η τιμωρία που επιβάλλει η φύση. Είναι η μόνη που δεν μπορεί να κάνει πίσω...