Το πνεύμα της εποχής προσπαθούν να εντοπίσουν και να μεταδώσουν οι Pumpkins στην μετά από 7 χρόνια επιστροφή τους. Το εξώφυλλο σε προδιαθέτει να αναγνωρίσεις μια περιρρέουσα αντιπολεμική, αντιαμερικανική , πιο πολιτικοποιημένη , τέλος πάντων, διάθεση στην οπτική του Billy Corgan, μετά από τόσα χρόνια εσώψυχης αναζήτησης. Το άγαλμα της ελευθερίας βυθίζεται σε μία θάλασσα κόκκινη όπως το αίμα, να μία πρώτη άρθρωση/αναγνώριση του εύκολου νοήματος. Κόκκινο, το χρώμα της δυνατής ροκ ηλεκτρικής κιθάρας αναρωτιέμαι.. Πάμε να ακούσουμε.
Και πράγματι , οι ενισχυτές δυναμώνουν και οι κιθάρες παίρνουν φωτιά ξανά, θα έλεγε ένας κολλημένος με τους παλιούς και καλούς Pumpkins. Η προδιάθεση του εξωφύλλου αποδεικνύεται ορθή. Raw κιθάρες αλά MC5 σε μεγάλη ένταση συνοδευόμενες και συχνά επισκιαζόμενες από lead σόλο, στα οποία ο Billy είναι μάστορας. Ρεφραίν πιασάρικα και αρκούντως επικά. Φωνή καθαρή και δυνατή στα μπροστά. Αυτά θεωρητικά μπορεί να ικανοποιήσουν τον φασαριόζικο οπαδό του γκρουπ, αυτόν που υπάρχει σε όσους αγαπήσανε στους Pumpkins στην προ- Adore περίοδο.
Ωστόσο, ακούγοντας το άλμπουμ μένει κανείς με την απορία αν πραγματικά μία κυκλοφορία από επανασυνδεδεμένους Pumpkins και μάλιστα χωρίς δύο από τα βασικά τους μέλη , είναι απαραίτητη. Καταρχήν, η φωνή του Billy, αποστεωμένη και άψυχη, αρμόζουσα περισσότερο σε κάποιον poser του παρελθόντος παρά σε έναν ερμηνευτή που θέλει να γίνει ο κουβαλητής του μαζικού θυμού της αυτοκρατορίας. Αλλά, ακόμα και να μην θελήσουμε να αποδώσουμε τόσο μεγάλη ευθύνη στον αρχηγό του γκρουπ, μουσικά το Zeitgeist ακούγεται εξίσου μονοδιάστατο και στείρο εμπνεύσεως. Μέτριες συνθέσεις με σπαρακτικά χεβυμεταλίστικα ξεσπάσματα, χωρίς ένα κέντρο βάρους πέρα από τον όγκο του θορύβου που κουράζει με την ώρα.
Το Tarantula για πρώτο single είναι ότι πιο μέτριο έχει κυκλοφορήσει το γκρουπ ποτέ. Άσε που η εισαγωγή του είναι ξεπατικούρα από το κλάσεις ανώτερο «dark lady» που έγραψε ο Uli Roth (φίλος του Billy καθώς ανέβηκε μαζί του στην σκηνή για την παρουσίαση του άλμπουμ στο γερμανικό κοινό) για τους SCORPIONS το 1975. Ξεχωρίζουν τα “Doomsday Clock” για το δυναμικό του ρεφραίν και τους στίχους που σε βάζουν στο κλίμα μιας Αμερικής παρατημένης στον τρόμο, όπως και το Bleeding the Orchid για τις gothic αναφορές του.
Στιχουργικά, τα πράγματα είναι καλύτερα καθώς οι συνωμοσιολογίκές εμμονές και η εσωστρεφής αναζήτησης από τη μία και η εξωστρεφής και ανθρώπινη πλευρά από την άλλη, συνθέτουν τόσο τον ευαίσθητο ψυχισμό του Corgan όσο και την bigger than this world εικόνα που (επιθυμεί ο ίδιος) να προσδώσει στο Zeitgeist. Mια μανιέρα που πείθει για την αισθητική της ειλικρίνεια, τέτοια όπως αυτή του μάστορα του punk αποκρυφισμού, Jaz Coleman μπροστάρη των Κilling Joke εδώ και δεκαετίες, αλλά που εξαντλείται σε συνθηματισμούς του στυλ «revolution, revolution, revolution» όπως στο United States.
Τέλος, να μην ξεχάσω να εκδηλώσω την έκπληξή μου για την εμφάνιση της Paris Hilton τόσο σε Φώτο στο εσώφυλλο όσο και στα ευχαριστήρια. Rock icon η Paris δε λέω, αλλά εγώ αν θέλω να ζήσω την ψευδαίσθηση της hard rock extravaganza θα ανοίξω το βιβλιαράκι του Powertrip και θα αλλάξω cd. Α, μιας και το έφερε ο λόγος, ας ελπίσουμε ότι η επιστροφή των Magnets θα αξίζει τον κόπο.
Και πράγματι , οι ενισχυτές δυναμώνουν και οι κιθάρες παίρνουν φωτιά ξανά, θα έλεγε ένας κολλημένος με τους παλιούς και καλούς Pumpkins. Η προδιάθεση του εξωφύλλου αποδεικνύεται ορθή. Raw κιθάρες αλά MC5 σε μεγάλη ένταση συνοδευόμενες και συχνά επισκιαζόμενες από lead σόλο, στα οποία ο Billy είναι μάστορας. Ρεφραίν πιασάρικα και αρκούντως επικά. Φωνή καθαρή και δυνατή στα μπροστά. Αυτά θεωρητικά μπορεί να ικανοποιήσουν τον φασαριόζικο οπαδό του γκρουπ, αυτόν που υπάρχει σε όσους αγαπήσανε στους Pumpkins στην προ- Adore περίοδο.
Ωστόσο, ακούγοντας το άλμπουμ μένει κανείς με την απορία αν πραγματικά μία κυκλοφορία από επανασυνδεδεμένους Pumpkins και μάλιστα χωρίς δύο από τα βασικά τους μέλη , είναι απαραίτητη. Καταρχήν, η φωνή του Billy, αποστεωμένη και άψυχη, αρμόζουσα περισσότερο σε κάποιον poser του παρελθόντος παρά σε έναν ερμηνευτή που θέλει να γίνει ο κουβαλητής του μαζικού θυμού της αυτοκρατορίας. Αλλά, ακόμα και να μην θελήσουμε να αποδώσουμε τόσο μεγάλη ευθύνη στον αρχηγό του γκρουπ, μουσικά το Zeitgeist ακούγεται εξίσου μονοδιάστατο και στείρο εμπνεύσεως. Μέτριες συνθέσεις με σπαρακτικά χεβυμεταλίστικα ξεσπάσματα, χωρίς ένα κέντρο βάρους πέρα από τον όγκο του θορύβου που κουράζει με την ώρα.
Το Tarantula για πρώτο single είναι ότι πιο μέτριο έχει κυκλοφορήσει το γκρουπ ποτέ. Άσε που η εισαγωγή του είναι ξεπατικούρα από το κλάσεις ανώτερο «dark lady» που έγραψε ο Uli Roth (φίλος του Billy καθώς ανέβηκε μαζί του στην σκηνή για την παρουσίαση του άλμπουμ στο γερμανικό κοινό) για τους SCORPIONS το 1975. Ξεχωρίζουν τα “Doomsday Clock” για το δυναμικό του ρεφραίν και τους στίχους που σε βάζουν στο κλίμα μιας Αμερικής παρατημένης στον τρόμο, όπως και το Bleeding the Orchid για τις gothic αναφορές του.
Στιχουργικά, τα πράγματα είναι καλύτερα καθώς οι συνωμοσιολογίκές εμμονές και η εσωστρεφής αναζήτησης από τη μία και η εξωστρεφής και ανθρώπινη πλευρά από την άλλη, συνθέτουν τόσο τον ευαίσθητο ψυχισμό του Corgan όσο και την bigger than this world εικόνα που (επιθυμεί ο ίδιος) να προσδώσει στο Zeitgeist. Mια μανιέρα που πείθει για την αισθητική της ειλικρίνεια, τέτοια όπως αυτή του μάστορα του punk αποκρυφισμού, Jaz Coleman μπροστάρη των Κilling Joke εδώ και δεκαετίες, αλλά που εξαντλείται σε συνθηματισμούς του στυλ «revolution, revolution, revolution» όπως στο United States.
Τέλος, να μην ξεχάσω να εκδηλώσω την έκπληξή μου για την εμφάνιση της Paris Hilton τόσο σε Φώτο στο εσώφυλλο όσο και στα ευχαριστήρια. Rock icon η Paris δε λέω, αλλά εγώ αν θέλω να ζήσω την ψευδαίσθηση της hard rock extravaganza θα ανοίξω το βιβλιαράκι του Powertrip και θα αλλάξω cd. Α, μιας και το έφερε ο λόγος, ας ελπίσουμε ότι η επιστροφή των Magnets θα αξίζει τον κόπο.
