Παλαιά να ταν όλα αυτά

Αθηναϊκές μοναχικές στιγμές, πριν τη βραδινή έξοδο σε βαρετά ελληνάδικα, πριν το σαββατοκυριακάτικο μηνάρισμα με τον παιδικό φίλο και τα κωλόμπαρά του, πριν μου την πέσει καμία και τη φοβηθώ, πριν την πέσω σε κάποια και δεν ξέρω αν θα ζήσω μετά, πριν τη μεγάλη ευτυχία και την προσδοκία τη μεγάλη. Μουσικές ηλιόλουστων μεσημεριών χωρίς παρέα, με πικρά όνειρα μυθιστορηματικής εμπνεύσεως, μετά την άνυδρη έξοδο, μετά τις ενοχές της μοναξιάς, το κροταφιαίο πυροβόλο, εκείνη που θα με απελευθερώσει και θα σκοτώσει τη μοναξιά μου δίνοντας τη θέση της στον φόβο. Καλύτερα ανασφάλεια και δειλία παρά φόβος για τη συνέχεια. Οι άνθρωποι των βιβλίων, οι γυναίκες οι ευαίσθητες, οι άντρες οι γλυκοί και απροσδιόριστοι, τα χαμόγελα μιας γερασμένης νιότης στη λαμπερή αύρα του ήλιου, να μυρίζουν καλοκαιρινό θάνατο, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα όπου γίνονται βασιλικές αλήθειες. Η ίδια μας η θλίψη έσωσε τον κόσμο και τον κρατά στα τεντωμένα δάκτυλά της ως να ήταν αυτά το σχοινάκι της ζωής.