Η νεότητα πονάει

Ο άνθρωπος ο ονειροπόλος, αυτός που επιθυμεί, αυτός που αγαπάει το σώμα του και σέβεται το πνεύμα του, που φαντασιώνεται εικόνες γονιμότητας και ερωτικής γιορτής, αυτός που δημιουργεί κάτι πρωτότυπο και μοναδικό και όλη του η ζωή είναι σαν ένα παραμύθι, εκείνος που βρίσκεται κοντά στα συναισθήματά του, που αφήνεται στα βάθυ των στιγμών, που βρίσκεται σε ένα εκλεπτυσμένο επίπεδο βίωσης των συναισθημάτων του, που μαζί με την επιθυμία αγκαλλιάζει όλους τους ανθρώπους, όλα τα άλλα σώματα, ο άνθρωπος που δε φοβάται τα άλλα σώματα, να τα κοιτάξει, να τα αγγίξει, να τα φιλήσει, ο άνθρωπος αυτός,

Πονάει

όταν καλείται να περιορίσει τη φαντασία του για να προσηλωθεί στους σκοπούς της παραγωγικότητας, όταν φιλτράρει τις επιθυμίες του με βάση το χρηματικό τους κόστος, όταν οι "ελεύθεροι άνθρωποι" τον φοβίζουν όσο και οι υποταγμένοι, όταν παύει να νιώθει και μόνο σκέφτεται πως θα βγάλει λεφτά και που θα βρει δουλειά, όταν τρέχει, τρέχει με τη σκέψη αλλά δε φτάνει, δε φτάνει διότι η ταχύτητα του μυαλού είναι μεγαλύτερη από αυτή του χρόνου που διαθέτει, και τότε το σώμα ασφυκτιά, δεν αναπνέει, δεν επικοινωνεί, κλείνεται και αμύνεται. Ντύνεται και περπατά σφιχτά, και παίρνει ύφος σκληρό, κατηφές και ανάξιο εμπιστοσύνης. Πονάει ο άνθρωπος όταν ο δημοκρατικός εξισωτισμός του από ιδεαλιστική αξία μετατρέπεται σε έναν αναπόδραστο ρεαλισμό που καραδοκεί στο νου του και τον πετάει στους δρόμους της βρώμας, στους ανθρώπους τους φτωχούς, την εργασία την εκμεταλλεύτική. Πιο πολύ απ'όλα όμως πονάει όταν το ανελεύθερο πνεύμα υποδεικνύει στο σώμα την περικοπή των επιθυμιών του, το κόψιμο της καύλας, την αντικατάσταση της επιθυμίας με τη συστολή, της πρόκλησης με το φόβο, της τόλμης με την ενοχή, της ικανοποίησης με την ψευδαίσθηση.