SUBARU

SUBARU

Δεν πάει μισή ώρα που ήρθαν και σε πήραν. Σε κοίταξα για τελευταία φορά. Ήξερα ότι θα νιώσω την απώλεια και πράγματι συγκινήθηκα.

«Μίμη, Μίμη, έλα να δεις που παίρνουν το Subaru.”

"Που το πάνε γιαγιά;»

«Το πάνε για ανταλλακτικά, να, όποιος θέλει πόρτα μπορεί να πάρει αυτή την πόρτα, όποιος θέλει καθρέφτη μπορεί να πάρει τον καθρέφτη του Subaru.”

“Έτοιμοι, σε λίγες μέρες θα σας στείλουμε το χαρτί της διαγραφής.»

«Τι τα θες, άψυχα αντικείμενα αλλά συνδέεσαι παιδάκι μου..»

«Γιαγιά λυπάμαι, γιαγιά λυπάμαι.»

«Και εγώ Μίμη μου» ήθελα να του πω αλλά δεν μπορούσα να βγάλω κουβέντα εκείνη την στιγμή παρά μόνο να φορέσω τα γυαλιά ηλίου.

Έζησες 22 χρόνια, πολλά για αμάξι, λίγα όμως για σένα. Σε παρακολουθώ πάνω στο γερανό, πόση ζωντάνια έχεις ακόμα, πόσο βουβό παράπονο βγάζεις που δε σε «έσπασα» σε κάποιο βουνό όπως το αξίζεις και είσαι φτιαγμένο για αυτό. Αναλογίζομαι τις εποχές που πέρασαν. Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 στα μέσα των 2010. Από τα χρόνια της ευημερίας στα χρόνια της παρατεταμένης κρίσης. Από την πολυτέλεια του καινούργιου που ήσουν τότε στη φθήνια του μεταχειρισμένου που σε αντικαθιστά σήμερα.

Και τελικά τι μένει από σένα εκτός από μνήμες; Ίσα που πρόλαβα να πάρω από τον εσωτερικό καθρέφτη τη μοναδική διακοσμητική παρέμβαση που έκανα τόσα χρόνια, μια κιτς γοτθική σύνθεση από ένα διακοσμημένο δικτυωτό σύρμα απομεινάρι μπομπονιέρας μαζί με την κορδέλα παρέα με ένα σταυρουδάκι και δίπλα να κρέμονται δύο πλαστικές καρφίτσες, η μία με μια γροθιά των Rage Against the Machine και η άλλη ο Robert Smith να κοιτάζει ανάποδα. Ήμουν κατά καποιο τρόπο περήφανος για το πως ταιριάξαν όλα αυτά.

Τελικά το ξυλαράκι που έβαλα κάποτε στο δρομάκι του σπιτιού μας στη θάλασσα για να πατήσεις για γούρι, έστειλε το μήνυμα ηχηρό. Τότε είχε φύγει ο δεύτερος παππούς μου, τώρα νέες ζωές έρχονται. Μόνο γούρι έφερες μπαγάσικο.

Σκέφτηκα ότι τελικά ο άνθρωπος προβάλλει συναισθήματα ακόμα και σε άψυχα αντικείμενα απλά για να μη μείνει μόνος ποτέ. Ψάχνει τρόπο να βιώσει το σκηνικό της απώλειας του ίδιου του του εαυτού, αλλά μόνο για ότι υπάρχει έξω από αυτόν μπορεί να το βιώσει. Και κλαίει ευτυχισμένος που μπορεί ακόμα να νιώθει τη λύπη της απώλειας. Ωστόσο, αυτό μάλλον ισχύει για την απώλεια όλων των έμψυχων και άψυχων πραγμάτων εκτός των ανθρώπων. Οι τελευταίοι παίρνουν στην άλλη μεριά την ψυχή τους που για τους εναπομείναντες είναι και ίσως πάντα να ήταν απροσπέλαστη. Εν τέλει όσο περισσότερο αποκαλύψεις την ψυχή σου εν ζωή, τόσο πιο ευτυχισμένη λύπη θα νιώθουν οι εναπομείναντες για το χαμό σου. Και το αντίστροφο. Αυτά ισχύουν για τους ανθρώπους διότι ότι δεν είναι άνθρωπος σου δίνει ότι έχει μέχρι να αποσυρθεί και δε σε ταλαιπωρεί μετά. Έτσι ο αποχωρισμός είναι πιο εύκολος.

Σκέψεις πρωί Δευτέρας 1^ης Σεπτέμβρη και θυμάσαι ότι έχεις κάτι να γράψεις για τον αποχωρισμό του καλοκαιριού που φεύγει. Τι σημασία έχει, το δάκρυ μια αφορμή ψάχνει για να χυθεί είτε είναι μια οριστική απώλεια είτε ένας προσωρινός αποχαιρετισμός. Όσον αφορά τώρα το υπαρξιακό ερώτημα του αν ο άνθρωπος μπορεί να βιώσει την σίγουρη απώλεια του εαυτού του ενόσω ζει, αυτό θα διερευνηθεί σε επόμενη εκχώρηση, απόσυρση, καταστροφή σημαντικού κατά το λογιστή μου περιουσιακού στοιχείου. Αυτά για την ώρα.