Χαμένοι στη μετάφραση βρίσκονται οι πάλαι
ποτέ φίλοι της επονομαζόμενης αριστεράς, αυτής που πίστεψε ότι μπορεί να
αναλάβει την εξουσία και να ανατρέψει χρόνιες αδικίες στην πολιτική, κοινωνική
και οικονομική ζωή του τόπου. Και τώρα που βρίσκεται στην εξουσία προσπαθεί να
ζυγίσει τα βάρη της συνεχιζόμενης κρίσης που αδυνατεί η ίδια να αναστρέψει,
θεωρώντας λίγο πολύ ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από αυτόν της
διαχείρισης. Αφήνει έτσι για το απώτερο μέλλον τις λύσεις, σε εκείνο που οι εταίροι
αν είναι καλοί θα κάνουν μια καλή αξιολόγηση και αν θέλουν θα παράσχουν στη
χώρα την πολυπόθητη για την κυβέρνηση ελάφρυνση του χρέους. Στόχο στον οποίο
ποντάρουν τα μέγιστα και ήδη μάλλον προετοιμάζουν τα πανηγύρια για μια τέτοια
μεγάλη νίκη της αριστεράς. Την επιμήκυνση δηλαδή του χρέους εις το διηνεκές.
Στην πολιτική βέβαια οι μεταφράσεις και οι
ερμηνείες πολλές, η ανάγκη όμως αδιαπραγμάτευτη. Τι γίνεται τώρα λοιπόν που η
ανάγκη για αλλαγή σελίδας περιμένει στο αόριστο μέλλον; Γίνεται να έχουν
ξεμυτίσει όλα τα κοράκια του νεοφιλελευθερισμού και να μαίνονται εναντίον της
κυβέρνησης αυτής με περισσή αλαζονεία και με μια ανάκαμψη της αυτοπεποίθησής τους,
λίγους μήνες μετά την κατακρήμνιση τους στις εκλογές του Ιανουαρίου και του
Σεπτεμβρίου. Ξέρουν πολύ καλά ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει
απογοητευτεί με την κυβέρνηση και προσπαθούν να το προσεταιριστούν. Αυτό βέβαια
απαιτεί έναν ριζοσπάστη αριστερό να τον γυρίσεις σε νεοφιλελεύθερο δεξιό. Στην
εποχή και τη χώρα που οι ταμπέλες έχουν κατακρημνιστεί εντελώς μετά και τις
κωλοτούμπες του Σύριζα αυτό δε μοιάζει και τόσο δύσκολο. Η απογοήτευση
μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε οργή και
η τελευταία σε τιμωρία. Με λίγα λόγια η αποτυχία του Σύριζα να τα βάλει με τους
"εταίρους", έτσι όπως τουλάχιστον διακήρυττε, προβάλλεται στο
συλλογικό ασυνείδητο ως μια ιστορική αποτυχία της αριστεράς να εφαρμόσει μια
εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό πρόταση. Οι απογοητευμένες μάζες θυμούνται το
σοσιαλδημοκρατικό παρελθόν τους, όσοι τουλάχιστον δεν πάνε πάλι στο ΚΚΕ. Λένε
το πιο απλό "και τι διαφορετικό θα είχαμε αν ήταν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία;".
Έτσι λοιπόν ξαναβγήκαν παγανιά τα
αγριόρνιθα του νεοφιλελευθερισμού σε όλες του τις μορφές, ιδιαίτερα τις πιο
επιθετικές στο οικονομικό και τις πιο απάνθρωπες στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Βρίσκουν
ελεύθερο πεδίο απούσης μιας συντεταγμένης και πειστικής πολιτικής από την
"αριστερά", ώστε να περάσουν τις πιο αντιδραστικές απόψεις ως κάτι
απολύτως αναγκαίο για τη χώρα. Οι μετατοπίσεις του κοινού νου εν καιρώ κρίσης
βοηθάνε τα μέγιστα σε αυτό. Συζητώντας με τους γύρω μου αντιλαμβάνομαι ένα
τεράστιο ιδεολογικό μπέρδεμα σχετικά με όλα τα φλέγοντα ζητήματα πολιτικής που
αφορούν τον τόπο, από το χρέος μέχρι τους πρόσφυγες. Μέσα σε διάστημα λεπτών
κάποιος από αριστερός ανθρωπιστής γίνεται συντηρητικός αντιδραστικός εν αγνοία
του φυσικά. Άποψή μου είναι ότι η παραπάνω αποτυχία αυτής της κυβέρνησης βγάζει
από την πρώτη θέση των προβλημάτων της χώρας τη διαχείριση του χρέους και
συγκεκριμένα την ανάγκη άρνησής αυτού έτσι όπως την καθόρισε όταν ήταν
αντιπολίτευση. Αφήνει έτσι χώρο για άλλα χρόνια μεν προβλήματα όπως τη
διαπλοκή, το ασφαλιστικό, τη φορολόγηση του τουριστικού ή αγροτικού προϊόντος
κ.α. να παρουσιάζονται σα δομικά προβλήματα, περισσότερο ακόμα και από την ίδια
την υποδούλωση στο χρέος που έχει υποστεί ο τόπος. Μαζί με την καταβαράθρωση
της αντιμνημονιακής ρητορικής καταρρέει και ένα ολόκληρο ιδεολογικό οικοδόμημα
που στήριξε την ελπίδα της εναλλακτικής άποψης. Τα συντρίμμια αυτού
ανακατεύονται με κάθε λογής αντιδραστικές φωνές "ανοικοδόμησης" έτσι
ώστε το νέο ιδεολογικό οικοδόμημα να μοιάζει σαν ένα έκτρωμα της
μεταμοντέρνας-μετακρισιακής εποχής.
Φαινόμενα του καιρού μας θα μου πείτε, του
βυθισμένου στα πολιτικά διλήμματα της αντιμετώπισης μιας οικονομικής κρίσης. Θα
μου πείτε επίσης "πάντα έτσι δε συνέβαινε, τουλάχιστον επί καπιταλιστικού
συστήματος, με κρίση ή χωρίς;"
