H αντεπανάσταση του κεφαλαίου στην Ελλάδα

Tο παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην πατρινή εφημερίδα "Τα Γεγονότα" το Σάββατο 20/12

Αυτές τις μέρες συντελείται μία επίθεση στις συνειδήσεις μας. Είναι κάτι παρόμοιο με τον Δεκέμβρη του 2008 αλλά από την απέναντι πλευρά. Πρόκειται για μια αντεπανάσταση. Μια αντεπανάσταση από την πλευρά του κεφαλαίου κυριολεκτικά. Του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου που τεστάρει αν η Ελλαδίτσα μπορεί να κρατήσει στους ώμους της την Ευρωπαϊκή οικονομία. Που μας πετάει τόσες ευθύνες και εμείς οι ανίδεοι τις αποδεχόμαστε. Φταίμε εμείς λοιπόν, όπως διαβάζω σε διάφορες εφημερίδες σήμερα. Εμείς οι απλοί εργαζόμενοι φταίμε, ενώ τα τέρατα που έτρωγαν από τον κρατικό κορβανά τόσα χρόνια κρατάνε το στόμα τους κλειστό αδυνατώντας να πάρουν το μέρος μας. Καλύτερα κοιτάνε να βρουν τρόπο να τη βγάλουν καθαρή από την κρίση. Βγάζουν λοιπόν το συμπέρασμα ότι το δημόσιο και οι εργαζόμενοι φταίνε.

Είδαμε πως τα κατάφεραν με τη μείωση των κοινωνικών δαπανών και τη λιτότητα δύο δεκαετίες τώρα. Υπερδιόγκωσαν το δανεισμό από τους ισχυρούς εγχώριους αποταμιευτές και τους ξένους συμμάχους/επενδυτές για να κάνουν τι; Σίγουρα όχι για να τα δώσουν στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια και σε παραγωγικές επενδύσεις. Σίγουρα ναι για να ευνοήσουν τους δανειστές αυτούς και για να φάνε τίποτα αυτοί και οι πολιτικοί αντιπρόσωποί τους καθώς και οι ενδιάμεσοι έμποροι της πολιτικής. Α, και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις καλύτερα να μην τις εισπράττουμε άλλο γιατί έτσι όπως τις δαπανούμε χειρότερο κακό κάνουμε. Βολευτήκανε σε αυτές οι άρχοντες του κεφαλαίου και γίναμε όλοι εξαρτώμενοι από την Ευρώπη ενώ τα βιβλία τα ωραία λένε ότι πρέπει και εμείς να δίνουμε κάτι πίσω.

Η φτώχεια μεγαλώνει, η ανεργία επίσης, η ανασφάλεια για πολλούς και η αβεβαιότητα για όσους δουλεύουν περιστασιακά περισσεύουν. Η κατάθλιψη υπάρχει παντού, για αισιοδοξία μιλάνε μόνο κάποιοι φαντασμένοι πλούσιοι και οι κοινωνικές σχέσεις έχουν πάει περίπατο. Όπου να ναι και οι ανθρώπινες. Αυτό θέλουν όμως, να μας κάνουν να χάσουμε την εμπιστοσύνη στην αλληλεγγύη και να τους αντιμετωπίσουμε μεμονωμένα. Έτσι όμως μας έχουν στο χέρι και άσε τον Παπανδρέου να λέει και να θυμίζει άλλες ηρωικές εποχές. Τότε όμως υπήρχε μεγαλύτερη αισιοδοξία και πίστη και κριτική. Τώρα ο πρωθυπουργός μιλάει σα να παίζει θέατρο.

Μια ολόκληρη κοινωνία αμύνεται απέναντι σε αλλαγές που θα έχουν αμφίβολο αν όχι ξεκάθαρα αντιλαϊκό στίγμα. Τη φοβίζουν και την τρομοκρατούν.
Δύο λύσεις υπάρχουν για εμάς τους απλούς πολίτες. Είτε να καταπιούμε το παραμυθάκι και να πούμε σηκώνοντας τα χέρια ψηλά «Φταίμε, πάρτε τα μας», είτε να συσπειρωθούμε και να τους πούμε «Στοπ, έως εδώ, πάρτε τα από εκείνους που τα έχουν». Το λογικό είναι το δεύτερο γιατί απλά το πρώτο προϋποθέτει να τα έχουμε. Ε, τότε γιατί επιμένουν στο πρώτο; Γιατί θέλουν να τσεπώσουν όσα προλάβουν. Όταν φανεί ότι δε φταίνε ούτε τα ταμεία, ούτε οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε οι δημόσιες δαπάνες, τότε θα έχουμε φτάσει στον πάτο.

Οι δανειστές το έχουν καταλάβει αυτό και έως τότε θα έχουν φροντίσει να μη τους χρωστάμε, να έχουμε αποπληρώσει. Ετοιμάζονται λοιπόν από τώρα, ιδίως τώρα που κινδυνεύουν λόγω κρίσης. Αυτό αποτελεί και ένα εκβιασμό. Τουτέστιν, μας λένε, «αν θέλετε να συνεχίζουμε να σας δανείζουμε και να μην πτωχεύσετε, κάντε τις μεταρρυθμίσεις. Μα εγώ μένω με τον απορία, τις μεταρρυθμίσεις θα τις κάνουμε για να παράγουμε περισσότερα ή για να δανειζόμαστε περισσότερα; Καλοπροαίρετα απαντώ, πρώτα για να παράγουμε και ως συνέπεια για να δανειζόμαστε. Για να παράγουμε όμως χρειάζεται ώθηση στην οικονομία και μάλιστα στον παραγωγικό τομέα. Χρειάζεται επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, τέτοιες που η οικονομική ορθοδοξία σήμερα συνεχίζει να απορρίπτει. Αντίθετα, συνεχίζει να ακολουθεί το νομισματικό κανόνα του αντιπληθωρισμού που θεωρητικά ευνοεί το δανεισμό αλλά να που στην πράξη σήμερα δεν ικανοποιείται ούτε αυτός λόγω περιορισμού της ρευστότητας. Συμπέρασμα, μεταρρυθμίσεις και αλλαγές για να μπορούμε να δανειστούμε και όχι να παράγουμε είναι ενάντια στην κοινή λογική.

Είναι το κεφάλαιο που φοβάται τις απώλειές του εκείνο που οφείλει να βρει τα χαμένα λεφτά που δάνεισε και δανείστηκε. Θέλει όμως να πετάξει σε εμάς το φόβο αυτό για να πληρώσουμε εμείς. Όχι κύριοι, εμείς δεν κοιτάζουμε τα βραχυχρόνια κέρδη σας, κοιτάζουμε την μακροπρόθεσμη ισορροπία της οικονομίας. Ντροπή σας που μας ζητάτε τέτοιο πράγμα. Εσείς θα έπρεπε να δίνετε το παράδειγμα αλλά τελικά η κοινωνία και οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που παράγουν τον πλούτο και ενδιαφέρονται για την ευημερία της κοινωνίας. Γι’αυτό οφείλουμε όλοι να παραβλέψουμε τους αντιοικονομικούς νεοφιλελεύθερους εκβιασμούς και να πάρουμε στα χέρια μας την οικονομία. Να επιστρέψει η πολιτική στην οικονομία επιτέλους!