Πέρασε ένας χρόνος Κούκι. Ένας χρόνος από τότε που έγραφα εκείνα τα λόγια για σένα και ήθελα να τα διαβάσει όλος ο κόσμος που σε ήξερε για να καταλάβει πόσο πολύ σε αγάπησα. Και ότι εσύ κίνησες τη φαντασία μου και το συναίσθημα έτσι όπως λίγα πλάσματα το έχουν κάνει. Ένας χρόνος που ξεκίνησε με εκείνο το καθαρτήριο ταξίδι στην Ιθάκη αμέσως μετά την αναχώρηση για το δικό σου μεγάλο ταξίδι. Εκείνη την ημέρα κοίταξα τη θάλασσα και αντίκρυσα τον ήλιο με ευγνωμοσύνη και ανακούφιση. Τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ αγαπηθήκαμε και αυτό με έκανε ευτυχισμένο και όχι λυπημένο.
Τώρα σε κοιτάζω στι φωτογραφίες εκείνες και στεναχώρια νιώθω. Όποτε κάνεις να έρθεις στο μυαλό μου πονάει η καρδιά μου, μου λείπεις λέει η καρδιά. Ένας χρόνος που δε σε ξέχασα φίλε όπως φοβόμουν ότι θα το έκανα μετά και από τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε μαζί. Είδα όμως ότι αυτές οι στιγμές μας έδεσαν περισσότερο και από τις καλές. Και τώρα μπορώ να πω ότι χαίρομαι γι'άυτό. Να ξέρεις επίσης ότι τώρα που στο σπίτι σου νυχτώνει αργότερα και κοκκινίζεις όλο τον τόπο, τώρα η αγάπη μου δυναμώνει για σένα.
Κάθε τόσο μάλιστα σε αγκαλλιάζω σε άλλα σώματα ομοειδών σου και σε χαίρομαι. Προχτές σε είδα όπως τότε που σε είχαμε πρωτοβρει στην αυλή. Ήσουν όμως καθαρός και ζωηρός. Μια χαρά. άντε, σε αφήνω τώρα, ένα γειά ήθελα να σου πω και να το ακούσουν και εκείνοι που σε ήξεραν αλλά και όλοι οι άλλοι. 6 Ιουνίου πέρυσι πέταγες για τον ήλιο φίλε μου, εύχομαι το ταξίδι σου όλο αυτό το χρόνο να ήταν όμορφο. Το αφεντικό σου...
