Για την αριστερά και την εθνική καθαρότητα

Το κίνημα εναντίον του μνημονίου και της λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη δυναμώνει. Όμως παρά την κοινή σε καταγγελτικό επίπεδο αντιμετώπιση των καπιταλιστικών μεθοδεύσεων, αντιμετωπίζει το αδιέξοδο για την επόμενη μέρα. Ωραία, πέφτουν οι τράπεζες, πέφτουν οι καπιταλιστές, πέφτουν τα μονοπώλια, τι γίνεται από κει και πέρα; Ο ανομολόγητος φόβος όλων των αριστερών και εκείνο που τους χωρίζει είναι το πολιτικό σχέδιο που θα ακολουθήσει τη νίκη σε επίπεδο ιδεολογικό. Τι έχει να αντιτάξει η ευρωπαϊκή αριστερά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του ευρωπαίκού γίγνεσθαι; Πιο συγκεκριμένα, η επιστροφή σε σοσιαλιστικές πολιτικές απο που θα εκπορεύεται αν όχι από τα ξεχωριστά κράτη και αυτή η κρατοκεντρική αντίληψη τι επιπτώσεις θα έχει στις σχέσεις μεταξύ τους; Ο ανομολόγητος φόβος των απανταχού αριστερών διανοούμενων είναι η επιστροφή σε εθνοκρατοκεντρικές καθαρολογίες, τέτοιες που μόνο με φασιστικά καθεστώτα είναι συνδεδεμένες. Ταυτόχρονα, η αποφυγή της εκδήλωσης αυτού του φαινομένου είναι και το κύριο ιδεολογικό όπλο του ευρωπαίκού νεο- και παλαιο-φιλελευθερισμού. Η καταγγελτικότητα περιορίζεται στην εδραίωση της θέσης της αριστεράς ως υπολογίσιμου ιδεολογικού παίχτη και αυτό καλώς γίνεται και πρέπει να είναι το κύριο μέλημά της. Η εδραίωσή της όμως ως ισχυρού πολιτικού συνομιλητή πρέπει να εμπεριέχει προτάσεις και λύσεις για την αποφυγή της εθνικιστικής περιχαράκωσης.
Είναι αλήθεια ότι είναι η όξυνση των καπιταλιστικών αντιθέσεων που οδηγεί στην εθνικιστική ρητορική. Σημαντικό μέλημα λοιπόν της αριστεράς είναι να μεταλλάξει τον ευρωπαίκό πολιτικό χάρτη σε μια ανοιχτή κοινωνία ανεξάρτητα από το τι θα γίνει με την οικονομία και την επιβίωση του ευρώ. Το πόσο δυνατό είναι αυτό δεν αφορά το πόσο ευρωπαϊκή ή όχι είναι η παιδεία μας αλλά το πόσο ανθρωποκεντρική είναι με την ουσιαστική και όχι με την εργαλειακή έννοια της