O πανικός της άνοιξης

1
Η άνοιξη ακόμα και συννεφιασμένη με αλλάζει, με πανικοβάλλει, με γδύνει για καλό και για κακό. Η αύρα των λουλουδιών ανασύρει αισθήσεις και εικόνες του παρελθόντος ακαθάριστων, αόριστων, που αν έπρεπε να τις αποκαλέσω με μια κουβέντα, αυτή θα ήταν απώλεια ή άπιαστο όνειρο. Απώλεια ποιού πράγματος άραγε; Και ποιο είναι αυτό το όνειρο που δε πιάνεται ενώ μου είναι επιθυμητό; Απώλεια της αθωότητας ή αλλιώς ενός έρωτα που μια παλιά άνοιξη πανικόβαλλε στο παρελθόν και από τότε τον τρόμαξε. Άπιαστο όνειρο για τι άλλο εκτός από την υπέρτατη ελευθερία του νου και του σώματος που έχουν καταπιαστεί με ολοένα και περισσότερα πράγματα της καθημερινότητας. Έτσι γεννιέται μια ποίηση στην προσπάθεια να περιγραφτεί αυτό το κάτι που δε νιώθεται ακριβώς, που δεν υπάγεται σε λεκτικούς σχηματισμούς, δεν συγκρίνεται με άλλες αισθήσεις και δεν εντοπιζεται σε έτοιμες εικόνες. Αυτό το είναι που μοιάζει με έρωτα αλλά και με θάνατο, που τριγυρνάει στο φως αλλά φαίνεται σα σκιά, που το λες μοναξιά αλλά είναι όλη η ζωή σου. Σε φέρνει μπροστά στον εαυτό σου και αυτός είναι πολύ λίγος, σου υπόσχεται ταξίδι μεγάλο μα και βάσανο εξίσου, σου λέει να ζήσεις την τρέλα και εσύ του απαντάς ότι δεν είσαι τρελός. Για άλλη μια φορά σε καλωσορίζει στην άνοιξη της ζωής σου αλλά εσύ αντιστέκεσαι με φοβίες, σκέψεις και αναστολές.

2
Η άνοιξη, μια βαθιά μυρωδιά αν πάρεις, ένας άνθος αν κοιτάξεις καλά, τον ήλιο αν αφήσεις να σε κάψει, τότε όλα αλλάζουν όχι απαραίτητα προς το μελαγχολικότερο όπως παραπάνω. Η φύση, οι γύρω μου, ο εαυτός μου, το σπίτι, το σώμα μου, όλα αλλάζουν αίσθηση. Αυτή την αίσθηση αναζητά το αίμα στον εγκέφαλό μου, αυτή σχηματίζει αλλά δεν έχει ακόμα καλύψει τις περιοχές που βοηθούν στη λειτουργία της λογικής για να σκεφτώ λογικά για το πως νιώθω. Μια μετάβαση λοιπόν, όμορφη και φυσική, ποιο το νόημα να παρέμβω στη λειτουργία της; Μα για να εντοπίσω που κρύβεται η καύλα της πρέπει να αφεθώ στον ερωτισμό της, από τις μυρωδιές των δέντρων έως τα πονηρά ντυσίματα των γυναικών. Ένας πανικός η άνοιξη, μια ζωή που ξυπνάει, δες και κείνους που δεν παίρνουν χαμπάρι από αλλαγές των εποχών. Εσύ όμως είσαι παιδί της φύσης επειδή αγαπάς την ομορφιά και αυτή απορρέει πρώτα από τη φύση. Τι το θες και ζορίζεσαι; Να μαι ο εαυτός μου ολόκληρος για λίγο, εδώ, μόνος να κοιτάζω το χρώμα της εποχής. Να ονειρεύομαι για λίγο.