Μύθων συνέχεια

Μύθων συνέχεια...

- Το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα είναι υπερδιογκωμένο. Λάθος, το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε ποτέ όπως στις άλλες αναπτυγμένες κοινωνίες. Πήγε να γίνει για λίγο στη δεκαετία του 80 αλλά σηκώθηκαν τα μεγάλα κεφάλια και είπαν όχι.
- Η Ελλάδα μετά το μνημόνιο είναι υπο οικονομική κατοχή από την Τρόικα. Σωστό αλλά κατά το ήμιση διότι ήταν και πριν αλλά εμμέσως και χωρίς αντιδράσεις από το λαό που κατάπινε τα ψέμματα, τις υποσχέσεις και μερικά λεφτά που του εδιναν τη ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας.
- Οι Έλληνες δε δούλευαν και γι’αυτό πτωχεύουν. Λάθος, οι Έλληνες δουλεύουν και παράγουν κατά μέσο όρο περισσότερες ώρες και προϊόν αντίστοιχα από το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Απλά το προϊόν της εργασίας τους το καρπώνται κάποιοι που βρίσκονται στα ψηλά της εισοδηματικής πυραμίδας που πράγματι δε δουλεύουν όσο δουλεύουν οι όμοιοι τους στα ξένα.
- Η χρυσή δεκαετία του ευρώ τελειώνει και τώρα οι λαοί πρέπει να κάνουν θυσίες. Η δεκαετία που πέρασε κάθε άλλο παρά χρυσή ήταν για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς. Οι μισθοί έμεναν καθηλωμένοι, η μερική απασχόληση κάλπαζε, οι συντάξεις βούλιαζαν. Η κρίση σιγόβραζε για χρόνια και ο λαός το διαισθανόταν ακόμα και αν δεν μπορούσε να το εξηγήσει.
- Η κρίση και η ύφεση είναι φυσιολογικές καταστάσεις της οικονομικής δραστηριότητας κατά τις οποίες ο μηχανισμός των τιμών θα φέρει τη διόρθωση στην αγορά. Ρίξτε τις αμοιβές σας και πουλήστε τη γη σας χαμηλά και θα ανέβει ξανά η οικονομία. Στη θεωρία μόνο γιατί στην πράξη οι τιμές αυξάνουν ραγδαία λόγω διεθνούς κερδοσκοπίας και ολιγοπωλιακών καταστάσεων παγκόσμια και εσωτερικά στην Ελλάδα και το μόνο που τις συγκρατεί χαμηλά είναι η υποδουλωτική κατάσταση των εργαζομένων στην Ασία. Η επαναφορά της οικονομίας σύμφωνα με τη θεωρία λοιπόν θα γίνει με όρους Κίνας. Ναι, πράγματι, τότε θα είμαστε μια αναπτυσσόμενη οικονομία. Και θα λέμε στα παιδιά μας ότι η Ελλάδα ήταν κάποτε αναπτυγμένη και μετά έγινε αναπτυσσόμενη χώρα και αυτό έπρεπε να γίνει διότι έτσι επέβαλλε η θεωρία, οι διανοούμενοι, οι καθηγητές, αυτοί που ξέρουν. Όλοι οι άλλοι θα έχουν πεθάνει τότε.
- Η δημοσιονομική κρίση οφείλεται κυρίως στους υψηλούς μισθούς των πολλών δημοσίων υπαλλήλων. Αστείο, οι μισθοί των δ.υ. είναι πολύ χαμηλότεροι από εκείνους που παίρνουν στις άλλες αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Εκτός αυτού ο αριθμός τους βρίσκεται στο μέσο όρο της ΕΕ.
- Τα γουρούνια PIIGS είναι υπεύθυνα για την κρίση του Ευρώ. Η διάσωσή του κοινού νομίσματος κρίνεται στη δημοσιονομική πειθαρχία από δω και πέρα των χωρών αυτών. Λάθος, τα γουρούνια ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια τα «αναπτυξιακά θαύματα» της ΕΕ. Αυτή τα δημιούργησε δανείζοντάς τα αφειδώς για να καταναλώνουν τα προίόντα του κέντρου. Η κρίση είναι μόνο δική της και του ευρώ. Η πραγματική κρίση των γουρουνιών είναι που βρίσκονται ακόμα στο ευρώ.
- Η επιστροφή στη δραχμή είναι μια καταστροφή. Λάθος, όλοι στο εξωτερικό πλην της ΕΕ μιλούν για αυτή που φαίνεται και η πιο δραστική λύση για την έξοδο από την τελματώδη κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.
- Η έξοδος από το ευρώ σημαίνει και έξοδος από την ΕΕ. Ναι, αν η ΕΕ επιμείνει στις επιθετικές εναντίον των λαών νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Όχι, αν η έξοδος από το ευρώ μαζί και άλλων χωρών σηματοδοτήσει νέες πολιτικές εξελίξεις και στις χώρες του κέντρου αποτέλεσμα των οποίων θα είναι η αλλαγή προς το δημοκρατικότερον του συστήματος λειτουργίας της ΕΕ.
- Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ αποδυναμώνει τη διεθνοπολιτική θέση της χώρας μας. Ναι, αν αποδυνάμωση σημαίνει ότι σταματάς να είσαι υποχείριο κάθε διεθνή εμπόρου όπλων και αντικείμενο κάθε είδους εκβιαστικών διπλωματικών επιθέσεων που αφορά κάθε σπιθαμή της γης στην οποία έχεις κυριαρχικά δικαιώματα. Όχι, αν ως λαός και ως κυβέρνηση έχεις πείσει για τη βούλησή σου να ασκήσεις πλήρως και δικαιωματικά τα δικαιώματά σου σεβόμενος τα απορρέοντα του διεθνούς δικαίου. Και αν πρώτα έχεις πείσει για άσκηση ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής τότε θα μπορείς πιο εύκολα να πείσεις και για ανεξάρτητη διεθνή πολιτική.
- Η έξοδος από το ευρώ θα αναστατώσει τους συμμάχους μας οι οποίοι θα μας επιτεθούν ποικιλοτρόπως. Καταρχήν θα μας κλείσουν τις κάνουλες του διεθνούς δανεισμού. Κατά δεύτερο θα πάψουν να εισάγουν τα προϊόντα μας σαν εργαλείο οικονομικού αποκλεισμού. Και κατά τρίτο θα μας πολεμήσουν σε διάφορα επίπεδα, διπλωματικό, εμπορικό, διεθνοπολιτικό σε διεθνείς οργανισμούς, Το λάθος είναι να πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά δε συμβαίνουν ήδη τώρα. Καταρχήν, σε μια πρώτη φάση δεν έχουμε ανάγκη το διεθνη δανεισμό. Κατά δεύτερο τα προϊόντα μας μετά την εισαγωγή της δραχμής θα είναι πιο φθηνά και ανταγωνιστικά στο εξωτερικό οπότε μάλλον θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας δεδομένου ότι η ΕΕ της οποίας θα είμαστε ακόμα μέλη δεν επιτρέπει εσωτερικά εμπόδια στο εμπόριο. Αλλά ακόμα και αν βγούμε απο την ΕΕ πάλι δε θα μπορεί να ασκηθεί απαγορευτική εμπορική πολιτική στη βάση αιτιολόγησης εξόδου μας από το ευρώ. Τέλος, η ανασύσταση της ελληνικής οικονομίας μόνο σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση μπορεί να φέρει τη χώρα στις διεθνείς της σχέσεις.
- Η έξοδος από το ευρώ και από την ΕΕ συμπίπτει με επιστροφή σε ένα παλαιοσοσιαλιστικό πρότυπο άσκησης εσωτερικής πολιτικής που έχει ξεπεραστεί. Άλλο ένα μύθευμα που σκοπό έχει να συσκοτίσει την κοινή γνώμη. Η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική δεν έχει σχέση με πολιτικές ιδεολογίες. Χρησιμοποιείται παντού και πάντα για να σταθεροποιεί την οικονομία σε περιόδους ύφεσης και πληθωρισμού. Τωρα που πάσχουμε και από τα δύο, τη χρειαζόμαστε όπωσδήποτε διότι μέσα στην ΟΝΕ δεν μπορούμε να την ασκήσουμε.
- Τέλος, η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ θα σημάνει την έκρηξη των εθνικιστικών τάσεων του πληθυσμού που θα οδηγήσουν σε παρόμοιες πράξεις και τους άλλους Ευρωπαίους και συνολικά η Ευρώπη θα ξαναγίνει όπως τη δεκαετία του 1930, μια ήπειρος διασπασμένη, με τις χώρες να ανταγωνίζονται η μια την άλλη και το ρατσισμό να φτάνει σε απάνθρωπα βάθυ. Αν κανείς βλέπει αυτή την στιγμή να γίνεται κάτι άλλο από αυτό που μόλις περιγράφτηκε ας προσπαθήσει να απαντήσει σε αυτό το μήνυμα. Αντίθετα, αν οι λαοί των χωρών συνειδητοποιήσουν μαζικά τα τωρινά δεσμά τους όχι μόνο δε θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους αλλά θα συνεργάζονται σε αμοιβαία βάση. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους νότιους αλλά και για τους Γερμανούς και τους Γάλλους.

Το δράμα μας

Τα παρακάτω τα γράφω όχι επειδή τα υποστηρίζω απαραίτητα (δε ξέρω τι να υποστηρίξω) αλλά για να ξεσπάσω και εγώ με τον τρόπο που ξέρω αλλά και να δω μετά πως νιώθω. Μετά λοιπόν από αυτά που έγραψα ένιωσα άσχημα και όταν δακτυλογράφησα το κείμενο προσπάθησα πολλές φορές να τα λογοκρίνω. Εκείνο όμως που συνειδητοποιώ είναι ότι οι μεγάλες κουβέντες δεν κάνουν καλό γιατί τείνω να τις πιστέψω και να τις υιοθετήσω ενώ δεν τις πιστεύω ακράδαντα. Και εκείνο που με καίει περισσότερο δεν είναι η επανάσταση, είναι να ξέρω τι μου γίνεται, να μιλάω χωρίς να φοβάμαι, να διατηρήσω τη λογική μου μέσα στο παρανάλωμα του παραλόγου που επικρατεί χωρίς να χάσω το συναίσθημα. Νιώθω μπερδεμένος όμως. Γι αυτό γράφω τις σκέψεις μου όπως έρχονται χωρίς καμία παρέμβαση μέχρι να ξεμπερδευτώ.

Μιλάω για μεγάλα νοήματα και κατανόηση των αιτιών της κρίσης και για μια ολόκληρη κοσμοθεωρία που πλήγεται και παίρνει το μελαγχολικό σενάριο «το τραγικό τέλος του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη και την Ελλάδα». Διότι κάτι τραγικό συμβαίνει εδώ με την έννοια που προσδώσανε οι αρχαίοι τραγωδοί στα ανθρώπινα και πολιτικά δρώμενα. Μικρές καθημερινές τραγωδίες για τους ανθρώπους που μέσα στην άγνοια και την έλλειψη συνείδησής για το τι συμβαίνει βγαίνουν στους δρόμους, βουβά πρόβατα όχι για βοσκή αλλά ξέμπαρκα, ένα άναρχο πλήθος πριν ξεσπάσει σε πράξεις αν μη τι άλλο τραγικές. Επειδή και η κωμωδία είναι μέρος της τραγωδίας, είναι κωμικοτραγικό να βλέπεις πλήθη σε μια πλατεία της Βαβέλ να χειροκροτάνε, άλλοι να χορεύουν, άλλοι να φωνάζουν και να θυμώνουν και όλοι στο τέλος να σιωπούνε αναλογιζόμενοι που πάει όλο αυτό το πράγμα. Αυτό είναι μέρος μιας εσωτερικής πλοκής που θα καταλήξει σε τραγικά αποτελέσματα. Ύβρις, άτη, νέμεσις, τίσις για όλους όσοι παίζουν σε αυτό το παιχνίδι, από το ΔΝΤ και τον Πρωθυπουργό έως και τον τελευταίο ελληνάκο που επωφελήθηκε του ελληνικού ευρωπαϊκού θαύματος. Το θαύμα όμως ήταν ένα θέατρο που παίζουν οι ελίτ για να καθησυχάσουν τα πρόβατα και να τα βάλουν στο μαντρί του κέρδους, της κατανάλωσης, του εκσυγχρονισμού. Τώρα που τα μάγια λύθηκαν ο μάγος αποδείχτηκε τσαρλατάνος και μπαγαπόντης και τα σύνεργά του επιβλαβή. Τα πλήθη όμως αρνούνται να ξυπνήσουν και προτιμούν να κοιμούνται στο πλευρό της αναδιάρθρωσης, της ξενοφοβίας, της χριστιανολαγνείας, της μοιρολατρίας στο πεπρωμένο του αδικημένου έλληνα.
Κάθε τραγική ιστορία περιέχει αστάθμητους παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν την πλοκή σε απρόσμενα μονοπάτια. Για κάποια θετικά μυαλά αυτοί οι παράγοντες είναι θετικοί και θα οδηγήσουν σε ευνοϊκές αλλαγές για το μέλλον. Όσοι όμως βλέπουν σε αυτή την ιστορία κάτι που θεμελιακά πάει να εκλείψει, έναν παράγοντα που απειλείται, μια αξία που πολεμάται, φοβούνται το τέλος. Μόνο που για την ακρίβεια με τις πράξεις τους το επιδιώκουν. Υιοθετούν έτσι έναν ηρωϊκό χαρακτήρα και επιδίωξή τους είναι η ηρωϊκή έξοδος από τη μάχη ακόμα και χαμένοι. Έλα μου ντε όμως που δε γνωρίζουν ποια μάχη πρέπει να δώσουν. Εδώ το έργο χωλαίνει, χρειάζεται να δωθεί ένα κίνητρο, μια αφορμή να διαπραχθεί η ύβρις και να ξεχυλήσει η οργή, να βαφτούν οι δρόμοι με αίμα και ο κόσμος ο πολύς (άλλος ένας μύθος) να αποκτήσει νέους ήρωες. Τότε η αδρεναλίση της εκτόνωσης θα έχει εκτοπίσει κάθε λογική και διπλωματική πολιτική έτσι ώστε ο κόσμος δε θα σκέφτεται ελεύθερα αλλά θα εκβιάζεται συναισθηματικά, ή με τους μεν ή με τους δε. Το πρόβλημα του έργου είναι ότι το δίπολο αυτό εξαρχής είναι καταδικασμένο διότι εκλείπει θεμελιακά από την συνειδησιακή καθημερινότητα των πολλών. Η έλλειψή του όμως σε επίπεδο γενικευμένο δε σημαίνει ότι απουσιάζει σε επίπεδο συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, ίσα ίσα η πρώτη έλλειψη εγγυάται την δευτερη ύπαρξη. Άρα το δράμα το βλέπουμε ήση στα δίπολα έλληνας-μετανάστης, χρυσαυγίτης-συριζαίος, μπάτσοι-αναρχικοί, κ.ο.κ. Αυτό είναι συνεπώς το σύγχρονο δράμα του έλληνα, το θέατρο που παίζει στους καθημερινούς του μικρορόλους και η τραγική του κατάληξη είναι ότι παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Ο από μηχανής θεός είναι εναντίον του οπότε δεν ελπίζει ότι ο αγώνας του αποτελεί Έπος με την αρχαιοελληνική έννοια πάλι. Ο έλληνας πάλι είναι κακόμοιρός, πάλι γαμώτο, πάλι.

Βλέπετε ότι κι εγώ δε ξεφεύγω από τον κανόνα, μεγαλόστομος τραγωδός σαν το χορό που προκαταβάλει το μοιραίο για τους ήρωες χωρίς να αγγίζονται οι σύγχρονοι θεοί του χρήματος καθόλου. Ίσα ίσα είναι αυτοί που διασώζονται από τη μάχη. Ας πούμε ότι το έργο δεν τελείωσε ακόμα...