Ενδοαριστερός διάλογος (ενίοτε και σκοτωμός)

Φωνάζω στους γονείς μου που δεν αποδέχονται την ακραία, ρομαντική και ίσως καταστροφική άποψή μου για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Αναγνωρίζω όμως πως εκείνος στον οποίο φωνάζω είναι ο εαυτός μου. Και τι του λέω, τον πιέζω να αποφασίσει: «ή με εκείνους ή με τους άλλους». Όπου εκείνοι είναι και οι γονείς μου και οι άλλοι είναι οι ανατροπείς. Οι γονείς μου δεν είναι σίγουροι τι εννοώ με αυτή την κατάταξη. Ότι τάχα συντάσσονται με τη νέα κυβέρνηση που συστεγάζει και ακροδεξιούς; Αλλά και εγώ δεν είμαι σίγουρος για το ποιοι είναι οι άλλοι. Οι ΚΚΕδες, οι κομμουνιστές γενικά, οι επαναστάτες του καναπέ (στους οποίους παραδέχομαι ότι ανήκω), οι αγανακτισμένοι, τα διάφορα κινήματα με ή χωρίς κεφάλι, ποιοι;
Θα ήθελα να ήταν όλα μαζί αλλά το έκτακτο μπλογκάρισμα με έμαθε ότι καθένας από αυτούς και πολλοί περισσότεροι από δαύτους λένε το δικό τους και σφάζονται μεταξύ τους. Πως θα έρθει η ανατροπή τότε όταν το κίνημα είναι στα μαχαίρια; Το ΚΚΕ διεκδικεί και θεωρεί ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ξεκαθαρισμένη άποψη και υιοθετεί πολλές ακόμα και αντικρουόμενες πολιτικές απόψεις ως αλήθεια, τα διάφορα κινήματα, αντικαπιταλιστικά και αριστερά μοιάζουν με φέουδα βολεμένων ιδεολόγων που ποιος ξέρει από πού αντλούν τη δύναμή τους. Τα ΕΑΑΚ πρεσβεύει τον αναρχικό κόσμο αλλά περισσότερο βολεύει την εξουσία με τη βία και τις αναποτελεσματικές και χωρίς στόχο καταστροφές που δημιουργούν αντίδραση στον πολύ κόσμο. Ο Καζάκης, λογικός, ενημερωμένος, γνώστης και ηγετικός εμμένει στην εκ νέου οργάνωση μιας νέας αυτάρκειας μακριά από ιδεολογικά στερεότυπα και ενώ τον κάνεις για κομμουνιστή και το δέχεται και ο ίδιος, βγάζει χολή εναντίον του ΚΚΕ.
Και φτάνουμε πάλι στο τελευταίο μιας και ο πολιτικός του ρόλος λόγω της κοινοβουλευτικής του δύναμης είναι καθοριστικός για το μέλλον της ανατροπής. Σωστά προσβλέπει με υπομονή την προετοιμασία των αντικειμενικών παραγόντων που θα φέρουν την ανατροπή. Το βλέπει εξάλλου να βράζει το πράγμα. Ωστόσο, στοχοποιεί τα ανεξάρτητα, αυτόνομα και εκτός ΚΚΕ κινήματα και πρωτοβουλίες ως οπορτουνιστικά που εξυπηρετούν το σύστημα. Εδώ μπορεί κανείς να πει ότι θα έπρεπε να τα υποστηρίζει ως λαϊκά κινήματα εναντίον του συστήματος. Εγώ διακρίνω έναν σαφή εκβιασμό του στυλ ή με μας ή μόνοι σας να αποτύχετε και να διασπαστείτε, στόχος του οποίου είναι να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη κεντρικής πολιτικής καθοδήγησης και η εγκατάλειψη του ελευθεριάζοντος, αυθόρμητου και ατομικιστικού εντέλει ριζοσπαστισμού. Δεν είναι κακή τακτική, ωστόσο δεν πιάνει μέχρι στιγμής. Έχει κάνει αντιπάλους όλους τους έξω από το ΚΚΕ αριστερούς και κομμουνιστές, οι οποίοι κατά το ίδιο το ΚΚΕ καλύτερα να εξαφανιστούν ή να πάρουν το μέρος του συστήματος στο οποίο ανήκουν και το οποίο εξυπηρετούν. Αλλά για κάτσε μια στιγμή. Από πότε ο ριζοσπαστισμός εξυπηρετεί το σύστημα; Από τότε που διέσπασε το κίνημα και προέβαλλε τις ριζοσπαστικές λύσεις εντός του συστήματος ως προέχουσα πολιτική κατεύθυνση, θα σου πουν οι ΚΚΕδες. Καλό είναι να ρωτήσουμε εδώ και τι έκανε το κίνημα για να προωθήσει τον απώτερο του στόχο που είναι η ανατροπή; Απαντούν οι ίδιοι, τίποτα μιας και φάνηκε ότι απώτερος του στόχος, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ήταν η συντήρηση του κινήματος, μια φωνή διαμαρτυρίας στον αστικό κοινοβουλευτισμό του σήμερα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Πράγματι, η διατήρηση ενός 8% των ψήφων των πολιτών φάνηκε να ικανοποιεί το ΚΚΕ και να εξοργίζει τους υπόλοιπους αριστερούς που δεν συνασπίζονται μαζί για να πάνε σε ένα υψηλότερο πλειοψηφικό ποσοστό. Ωστόσο, εδώ η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι η ενότητα προέχει στη μετασοβιετική εποχή, η ανασύνταξη δηλαδή και οποιεσδήποτε κινήσεις συνεργασίας τέτοιας εμβέλειας μόνο καταστροφικές θα ήταν για το κόμμα. Μα είστε συντηρητικοί καλέ. Όχι, δεν είμαστε, απλά περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και τώρα βρίσκονται σε τέτοια πορεία ωρίμανσης. Ε, τότε βγείτε μπροστά και απιτείστε, πείτε στον πολύ κόσμο ότι το εννοείτε όταν μιλάτε για ανατροπή. Εμείς, κύριε, δεν πανικοβαλλόμαστε από τις κινήσεις του εχθρού, τον ξέρουμε καλά όλο αυτό τον καιρό που εσύ συνομιλούσες μαζί του ψάχνοντας να τα βρείτε και με κείνον. Ξέρεις τώρα, ΕΕ και τέτοια. Τώρα που αναζητάς την επιβίωσή σου στρέφεσαι προς τα μας αλλά εμείς, πες το συντήρηση, πες το όπως θες, δε μας νοιάζει, δεν είμαστε ευκαιριακά κινήματα εκτόνωσης οργής. Ιδού ο οπορτουνισμός σας, πώς να κάνουμε λοιπόν μαζι;
Φαίνεται πάντως πως στο ΚΚΕ ισχυροποιούνται ηθικά, ιδεολογικά και εκλογικά λόγω της κρίσης. Στο ΣΥΝ δε φαίνεται να συμβαίνει αυτό μιας και η έξοδος Κουβέλη και η παρούσα στάση του κάνει απλά τον κόσμο να αναρωτιέται τι άλλο από μεταρρυθμιστές θα ξεβράσει η ριζοσπαστική παράταξη. Οι απογοητευμένοι Πασόκοι εξάλλου δεν πάνε πια στο ΣΥΝ, υπάρχει και ο Κουβέλης που βελτιώνει το ιματζ τους μετά τα παραστρατήματα του ΓΑΠ.
Μένει λοιπόν η ηγετική φιγούρα του Καζάκη. Έχοντας γοητεύσει τον γραφών και πολλούς άλλους, σε κάνει να τον αμφισβητείς έντονα για αυτά που λέει. Για την ακρίβεια των αριθμών, για τη σιγουριά του όσον αφορά τα πολιτικά κίνητρα που αποδίδει στους δρώντες της πολιτικής, για την καταλληλότητα των λύσεων που προτείνει, για το ύφος του, για την πολιτική του ακεραιότητα, για το πόσο μακριά μπορεί να το πάει. Και το τεστ να περνάει σε όλα αυτά, τι θα κάνει αν τον εμπιστευτεί ο κόσμος; Είναι νωρίς να απαντήσουμε και θέσαμε και πολλά ερωτήματα. Ας ελπίσουμε οι ζυμώσεις στην αριστερά να βγουν σε καλό όλων μας και να μην οδηγήσουν σε περαιτέρω διάσπαση του κινήματος.

Αναζητώντας το επόμενο βήμα

Σπίτι μου, μας, των τριών μας. Με χαμηλό φως στο πορτατίφ, κοιμάσαι ώρες πολλές και εγώ οδηγούμαι αργά αργά στον ύπνο μέσα από τις μουσικές. Στο σαλόνι σκοτάδι. Τα ηχεία μιλούν μουσικές της νύχτας και το μυαλό αφαιρείται για λίγο, η κοιλιά αναπνέει με τις μελωδίες παρέα. Και ο χρόνος κυλάει, του τραγουδιού και της ζωής μας και της προσδοκίας ότι θα θυμάμαι αυτή την στιγμή σα μια μικρή ευγνωμοσύνη σε αυτή την ανάσα. Στο σπίτι μας, με φώτα φιλοξενίας, μυρωδιές φθινοπωρινών φρούτων και τα χρώματα των χαλιών της γιαγιάς. Εικόνες και αισθήσεις που περνούν έτσι, ξεχνώντας τις, παίρνοντάς τις δεδομένες εκεί μπροστά στο laptop που κάθεσαι με τις ώρες.
Είναι τότε που το μυαλό αρχίζει να σκέφτεται το εξής: Πόσο πήξαμε στα τεχνολογικά αγαθά και αφήσαμε τα παραδοσιακά. Και τι απορρέει από αυτή τη διαπίστωση. Μια διαπίστωση που κι αυτή ξεχνιέται μαζί με ότι υπήρξε στο παρελθόν. Είναι εύκολο λένε να μη χρειάζεται να σκέφτεσαι και να διαπιστώνεις πράγματα. Να μη σκέφτεσαι, να ακολουθείς μόνο την ανάγκη. Η πράξη πάει μαζί με την ανάγκη και αυτή δεν την αναγνωρίζεις και πάντα ειδικά αν ονειρεύεσαι λιγάκι. Μα σου λένε στα 33 σου είναι αργά για όνειρα, ότι ήταν να πραγματοποιήσεις το πραγματοποίησες. Εκτός βέβαια και αν πρόκειται για λεφτά και δουλειές. Αυτά λέγαν τις καλές τους εποχές γιατί τώρα δεν επιτρέπουν ούτε σαν έφηβος να ονειρευτείς. Ξέχασαν και αυτοί, αν ποτέ βέβαια ονειρεύτηκαν. Αλλά διάολε, δε θέλω να παρεμβαίνετε στο μυαλό μου εσείς οι συστημικές δυνάμεις. Πως και συμβαίνει αυτό, δεν το καταλαβαίνω. Μα είναι τίμιο να αναφέρεστε ως απαραίτητος αιτιακός κρίκος όσων συμβαίνουν στον εγκέφαλο μας; Δεν είναι πιο τίμιο να αναφερόμαστε στο θεό που κρύβουμε μέσα μας; Α, άλλος κύριος και αυτός, άγιος κιόλας. Πως τον θυμήθηκες άραγε; Αυτόν τον έχουμε σκοτώσει αιώνες τώρα και εσύ επικαλείσαι ακόμα την ύπαρξή του; Ε, μα ποιος σε βοηθάει να είσαι στωικός, υπομονετικός, συνεργατικός, αλληλέγγυος στην εποχή του ανταγωνισμού αν όχι η βαθύτερη πίστη εντός σου ότι όλα θα πάνε καλά και προς αυτόν τον καλό σκοπό οφείλεις να δουλεύεις; Χμ, πάλι παιδιάστικες σκέψεις, πάλι κοιμάσαι στην αγκαλιά του ωραίου σου ονείρου, πλούσιε μικροαστέ ευκατάστατε! Δε σε ξύπνησε ακόμα ο θυμός σου; Για δες πως οργιάζει μέσα σου. Στο πόσο λάθος είναι ο δρόμος της φυλής μας, των ανθρώπων που μέχρι τώρα ακόμα πίστευες ότι θα τον έφτιαχνες και θα τον άλλαζες στο μυαλό σου για να είσαι ήσυχος και να μη σε πειράζουν οι κακοί άνθρωποι. Και τώρα τι υλικά σου μείναν για να συντηρήσεις το όνειρο; Τα βιβλία της μαμάς σου, οι δίσκοι οι παλιοί οι ροκ, τα χαλιά της γιαγιάς και τα φρούτα του κήπου. Έως πότε μικρέ ανεύθυνε ρομαντικέ; Μου ζητάς λοιπόν να παραδοθώ σε έναν θυμό δικαιολογημένο από τις άνισες υλικές σχέσεις των ανθρώπων κι αν μέχρι τώρα αυτός κινητοποιούσε τη μάθηση και την έρευνα, τώρα πρέπει να κινητοποιήσει την ανατροπή, την εξέγερση, την επανάσταση. Ναι μικρέ ονειροπόλε, αυτή είναι η ευθύνη σου, αλλά εσύ τι κάνεις, με το που τη βλέπεις μπροστά σου, της γυρίζεις την πλάτη. Λες οκ, είδα την αλήθεια, δε τη θέλω κιόλας. Χμ, παιχνίδια της σκέψης, αγώνες του μυαλού, γενναιότητα του πνεύματος, έξω από την κοινωνία, μακριά από τους άλλους. Μοιράσου, μοιράσου το θυμό, το όνειρο, τη θλίψη, το παράπονο, μοιράσου για να μη στερέψει η ψυχή σου από όραμα, από κίνηση, από λόγο να νιώθει ζωντανή.