Στις ανάκατές μου σκέψεις, που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ακολουθούν την εγρήγορση που απαιτούν οι περιστάσεις, μπαίνουν το άγχος του Σύριζα μην ακολουθεί μια χίμαιρα (που είναι και άγχος δικό μου), ο στυγνός υπολογισμός του ΚΚΕ για να αξιολογήσει όλα τα ενδεχόμενα που μπορούν να το φέρουν σε μια πλεονεκτική θέση και αυτό θα γίνει μόνο αν ο Σύριζα απογοητεύσει τον κόσμο που τον ψήφισε από ελπίδα και όχι από γνώση του τι συμβαίνει μέσα στο κόμμα (αν και το ΚΚΕ έχει μάθει να κάνει υπομονή για να έρθουν οι αντικειμένικές συνθήκες μετά από 1000 χρόνια ή αύριο κιόλας και αυτός είναι ένας λόγος για να μην παρασύρεσαι από οπορτουνισμούς και βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα), κάτι που είναι αρκετά πιθανόν.
Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο Σύριζα προσβλέπουν σε μια μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Όμως και οι δύο κατηγορούν ο ένας τον άλλο ότι με την πολιτική τους αποτρέπουν το λαό από το να ριζοσπαστικοποιηθεί. Ο Σύριζα (που πρέπει να το παραδεχτούμε, είναι πολύ υπομονετικός με το ΚΚΕ παρά το ότι το τελευταίο του ρίχνει διαρκώς χλαπάτσες) θεωρεί ότι με το να αρνείται το ΚΚΕ να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση αριστεράς, εμποδίζει τη χειραφέτηση του ίδιου του λαού την ώρα που αυτός υποφέρει και είναι πολύ κοντά σε αυτή. Το ΚΚΕ από την άλλη δεν εμπιστεύεται καθόλου τη ριζοσπαστικοποίηση του Σύριζα μιας και το θεωρεί ένα αστικό κόμμα, ένα παρακλάδι στα αριστερά του καπιταλισμού, που επιτρέπει στον τελευταίο να ρίχνει στάχτη στα μάτια του εργάτη λαού και να τον κάνει να φαίνεται συμπαθητικότερος απ ’ότι πραγματικά είναι. Έτσι παγιδεύεται ο κόσμος και μπερδεύεται χωρίς να μπορεί να δει καθαρά ποια είναι η θέση του στην κοινωνία. Σου λέει, μπορείς να έχεις ευρώ αλλά όχι μνημόνιο. Εδώ δεν μπορεί να το κατηγορήσεις το ΚΚΕ, άλλωστε το θεωρητικό και ιστορικό οπλοστάσιο είναι πλούσιο.
Πείτε μου εσείς έναν Συριζαίο αυτές τις μέρες που είναι ήρεμος και ήσυχος και δεν είναι αγχωμένος, αναψοκοκκινισμένος, διαρκώς σκεπτικός. Εκείνο που του επιτρέπει να συνεχίζει είναι το εκλογικό νούμερο, το προεκλογικό ρεύμα και η ελπίδα ότι αν αναλάβει μεγαλύτερη δύναμη, αυτή θα εκπορεύεται από τη θέληση του λαού για αλλαγή και έτσι θα μπορέσει να παίξει αποφασιστικό ρόλο στις θεμελιώδεις αποφάσεις του κράτους. Εδώ όμως φέρνω το Μάνο στη συζήτηση, ο οποίος αρνείται ότι το μήνυμα των εκλογών είναι η μεγάλη αποδοκιμασία στο μνημόνιο. Αλήθεια, ποιο είναι το μήνυμα των εκλογών ακριβώς; Tο αντιμνημόνιο; Χμ, πολύ εύκολο. Θα μου πείτε ναι αλλά άλλο τόσο αναγκαίο να βγει κάποιος να το πει. Θα συμφωνήσω ότι έπρεπε να βγει κάποιος αλλά αυτός ο κάποιος δεν πρέπει να έχει ένα σαφές πρόγραμμα πάνω σε αυτό; Γιατί ο Σύριζα αρνείται να μας παρουσιάσει το πρόγραμμά του για την αντιμνημονιακή του στρατηγική; Το κάνει για τακτικούς λόγους ή δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα ποιο είναι αυτό; Και αν δεν έχει ξεκαθαρίσει, πως μπορεί να επαίρεται ότι εκφράζει τη θέληση του λαού; Επειδή πήρε τόσο μεγάλο ποσοστό στις εκλογές; Μα αυτό μπορεί να είναι εντελώς συγκυριακό και οι πιέσεις από τα έξω και από τα μέσα αλλά και η προπαγάνδα και τα ψέματα μπορούν να το αλλάξουν αυτό στις εκλογές που το πιθανότερο έρχονται.
Τότε το μήνυμα θα έχει αλλάξει φυσικά και θα είναι «Ο Σύριζα εξαπάτησε την κοινή γνώμη ότι μπορεί να ξεφορτωθούμε πραγματικά το μνημόνιο». Πως είναι τόσο σίγουροι εκεί στην Κουμουνδούρου ότι θα βγουν πρώτοι στις επόμενες εκλογές με λόγια του αέρα; Ναι, δεν είναι αλλά οφείλουν να πιστεύουν ότι θα είναι για να κάνουν το καλύτερο δυνατό. Και εγώ μαζί τους και όλος ο ελληνικός λαός αλλά με προσδοκίες μόνο και όχι με σαφείς στόχους ποτέ δε φτάνεις εκεί που θέλεις να φτάσεις παρά μόνο από τύχη ή αν ο στόχος έρθει σε σένα και δεν πας εσύ σε αυτόν.
Στο ψυχολογικό τομέα, συνεπώς, βλέπω ιλίγγους. Είναι σαν ο Σύριζα να ανεβαίνει έναν ψηλό Πύργο όπου στην αρχή νιώθει εγρήγορση αλλά κάπου στη μέση κοιτάει έξω από τα παράθυρα και αρχίζει να ζαλίζεται. Πανικοβάλλεται και αρχίζει να τρέχει γρήγορα προς τα κάτω; Ή παίρνει βαθιές ανάσες και σταθερά συνεχίζει την πορεία του παρά το φόβο; Μέχρι στιγμής κάνει το δεύτερο αλλά χρειάζεται πιο καλές ανάσες, δεν πρέπει να φοβηθεί που το οξυγόνο στο εσωτερικό του Πύργου είναι λίγο. Εδώ αναρωτιέμαι, είναι λίγο επειδή του το στερούν άλλοι ή ο ίδιος στερείται το οξυγόνο μην αναπνέοντας καλά; Έχω την εντύπωση ότι συμβαίνουν και τα δύο αλλά κυρίως το δεύτερο και αυτό έχει τις αιτίες του τις ψυχολογικές. Για να το πω πιο καθαρά αυτές έχουν τη ρίζα τους στο υπαρξιακό του πρόβλημα. Δεν ξέρει πραγματικά ποιος είναι, που πηγαίνει, ποιος είναι ο σκοπός του, γιατί θέλει
να φτάσει ψηλά.
Όμως τα προβλήματα αυτά τα ξέρει από καιρό και τα έχει μετατρέψει έπειτα από αστική ψυχανάλυση σε προτερήματα. Σου λέει βάδισε και κάτι θα προκύψει, έτσι λέει η δυναμική αντίληψη των πραγμάτων. Όπως ακριβώς σου λέει και ο νεοφιλελεύθερισμός, ανοίξου και όλα θα βρουν την ισορροπία τους (οι ρεφορμιστές αποφεύγουν τη λέξη αυτή όπως ο διάβολος το λιβάνι και προτιμούν να μιλούν για το ελευθεριακό ή ελευθεριάζον πνεύμα). Αυτό το πνεύμα τους οδηγεί. Μόνο που τους πάει στο άγνωστο, όπως στο άγνωστο οδηγούνται και οι αγορές από το νεοφιλελευθερισμό. Όταν μπαίνει κανείς στο χώρο του αγνώστου, τρέφει ψευδαισθήσεις μιας και δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια, τη γνώση, την πραγματικότητα. Μπορεί όμως να ερωτευτεί το άγνωστο και να το οικειοποιηθεί μέσω του φετιχισμού. Το άγνωστο για το Σύριζα είναι η εξουσία, οι ψευδαισθήσεις του είναι ότι μπορεί να κάνει την ανατροπή και το φετίχ του είναι η αντιμνημονιακή εμμονή, το καρότο που του έριξε το σύστημα για να αναμασά, μέχρι να ετοιμάσει το μακρύ του μαστίγιο όταν και αυτός μπει μέσα σε αυτό. Ποιο θα είναι το όπλο του τότε, πως θα πολεμήσει τότε;
Καλεί και το ΚΚΕ να συγκυβερνήσουν μέσα σε τέτοιες αυταπάτες. Όμως αυτό είναι συντηρητικό απέναντι σε τέτοια μαξιμαλιστικά σχέδια. Και το κατηγορούν ύστερα ότι δε θέλει να κυβερνήσει, ότι δε θέλει δηλαδή να πάει στο άγνωστο, εκεί που κυριαρχούν οι ψευδαισθήσεις και που η μεγάλη ιδέα του κομμουνισμού θα γίνει ένα μεταμοντέρνο σύμβολο, το δικό του φετίχ που θα του προσδίδει δύναμη αισθητική, δύναμη πολιτισμική, δύναμη συμβολική και πεθαμένη.
Και ποια τότε η ελπίδα; Που το μέλλον και που το παρόν; Αύριο τι θα κάνουμε; Αύριο προετοιμαζόμαστε. Προετοιμαζόμαστε για όλα. Αλλά βλέπουμε και τι συμβαίνει γύρω μας. Για να πονέσουμε, για να σκεφτούμε, για να υπομένουμε αλλά και να επιμένουμε. Για να μην παραιτηθούμε άλλη μια φορά.
