Υγιής αναχωρητισμός

Στην επιφάνεια εργασίας μου βρίσκεται εδώ και μήνες ένα απόκρημνο τοπίο με απότομες χιονισμένες βουνοκορφές. Ένα τοπίο που παλαιότερα, μέχρι πριν ένα χρόνο ας πούμε, δε θα έμενε ούτε μια μέρα σε αυτή τη θέση. Πάντα προτιμούσα τις θάλασσες, τα ανθισμένα λουλούδια και τις ωραίες γυναίκες. Μάλλον οι εικόνες που μας αρέσουν κάθε φορά αντικατοπτρίζουν τη ψυχική μας διάθεση εκείνη την στιγμή. Και η δική μου διάθεση χαρακτηρίζεται από έναν αναχωριτισμό. Αυτή τη λέξη την έχω διαβάσει σε αριστερούς κομμουνιστές που κατηγορούν άλλους αριστερούς διανοούμενους ως αναχωριτιστές με την έννοια ότι στα δύσκολα σηκώνονται και την κάνουν. Τους κατηγορούν ότι ξεχνάνε την ταξική πάλη, απομονώνονται οικειοθελώς από την κοινωνική πραγματικότητα, νοιάζονται περισσότερο για τον εαυτόν τους και κοιτάζουν τα του οίκου τους χωρίς πλέον να δίνουν σημασία στις σκληρές μάχες που έχουν να δώσουν για την κοινωνική και οικονομική τους επιβίωση. Μάχες που απαιτούν τη σύμπραξη πολλών, όλων ιδανικά.

Λογικά έχουν δίκιο και η αδιαφορία για τα κοινωνικά προβλήματα και τις πολιτικές υποθέσεις έφτασε και εμένα που πάντα νοιαζόμουν σε διανοητικό επίπεδο βέβαια για τα προβλήματα του κόσμου. Όμως, από την άλλη, ήμουν λίγο σαν μητέρα Τερέζα του καναπέ των διαλεκτών διανοούμενων του συστήματος. Εκπαιδεύτηκα για να είμαι τέτοιος και από οικογενείας είμαι. Συνειδητοποίησα σε κάποια φάση ότι δε θα σώσω εγώ τον κόσμο,  ότι ούτε ο θυμός μου επενδυόταν σωστά μέχρι τότε και ότι δεν μπορώ άλλο να μην ασχολούμαι με την προσωπική μου ευτυχία, που την έβλεπα να στρώνεται με όμορφα ψυχεδελικά χαϊμάλια στη ζωή μου.

Γιατί το να ζεις σε δύσκολες και κρίσιμες κοινωνικές στιγμές, τότε που η ιστορία βρίσκεται σε καμπή, παρασύρεσαι από τη δίνη του κοινωνικού άγχους και αγωνίας παραβλέποντας τις σταθερες που σε ορίζουν σαν άνθρωπο, τις επιθυμίες σου, τα όνειρα που έχεις κάνει. Όλα αυτά τα θυσιάζεις στο βωμό της κοινωνικής ανατροπής που υφίστασαι όντας κοινωνικό ον. Το  θέμα είναι πως παρεμβαίνεις σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα για να ανταπεξέλθεις. Θα μου πειτε είναι θέμα ανάγκης και όχι επιλογής. Αυτή η ανάγκη όμως, μήπως γίνεται τόσο μεγάλη αντικειμενιμή δύναμη αλλαγής της συμπεριφοράς μας που μας κάνει να ξεχνάμε ποιοι υπήρξαμε, τι επιθυμήσαμε και τι ονειρευτήκαμε;

Μιλάω φυσικά για τις προσωπικές μας άμυνες απέναντι στην κοινωνική βαρβαρότητα που δεχόμαστε. Άμυνες δημιουργικές ακόμα και όταν χαρακτηρίζονται αναχωρητικές. Γιατί το να επανακαλύψεις την ενέργεια του σώματός σου μέσα από μια βόλτα στο βουνό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις και την επόμενη μέρα, να αγαπήσεις, να μεταδώσεις την ενέργεια.

Η επόμενη μέρα που είναι δύσκολη. Είναι ανυπόφορη πολλές φορές. Όχι μόνο επειδή υπάρχει εκμετάλλευση, ταξικός πόλεμος και συγκρούσεις, αλλά επειδή υπάρχει μιζέρια, ανεραστία, ρηχότητα, καμία ομορφιά. Αυτός είναι ο βιομηχανικός πολιτισμός μας και έτσι ήταν και στην άνοδο. Ανούσιος, άσχημος, εύκολος, δυνατός, εξαναγκαστικός.