Λίγος πόνος

Πονάω, είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω μετά από ένα διάλλειμμα χαράς ενός τριημέρου. Τώρα που ξαναμπαίνω στην καθημερινότητα πονάω από αυτά που ξανασυναντώ. Τώρα τα βλέπω με πιο καθαρό μάτι, το ήρεμο μάτι της εξοχής, της φύσης. Οι εικόνες που είδα μπήκαν μέσα μου και αντικρίζονται νοητά στα μάτια μου, γίνονται ιδεώδες που συγκρούεται με την αγχώδη καθημερινότητά μου. Από το θόρυβο. Για λίγο καλύφθηκε το είναι μου από τη σιωπή της φύσης, την καθαρότητα των χρωμάτων της, την χαρωπή δειλή επαναφορά των ανοιξιάτικων μυρουδιών της και την αέναη, αργή και αποφασιστική μεταλλαγή της από εποχή σε εποχή. Ησυχία, ηδονή, επιβράδυνση, αξίες της φύσης.

Ενώ εδώ στο σήμερα φασαρία, υπερπληροφόρηση, ανασφάλεια, αλλοτροίωση, επιτάχυνση, προσπάθεια για τα πάντα. Προσπάθεια για να συνειδητοποιήσεις την τρέλα και τις ελλείψεις που μας προκαλεί. Κενά μέσα μας που αποκόπτουν το συναίσθημα από τη λογική, τη θέληση από την πράξη, το λόγο της δράσης, του πόνου, του γιατί ζούμε και υπάρχουμε.

Ζούμε και υπάρχουμε αλλά δε ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε αυτή τη ζωή και ύπαρξη. Κενό. Για τόσο καιρό. Να προσπαθώ να το καλύψω με οτιδήποτε, μουσικές, παρέες, εξουςε﷽﷽﷽﷽﷽﷽ικτοκοκαλεόδους, γιορτές, βιβλία, όλα τα απαραίτητα υλικά που μας γεμίζουν αγάπη, γνώση, χαρά, ξεγνοιασιά. Συχνά μάταια, είναι ο ρυθμός αυτής της καθημερινότητας που έχει ξεχάσει τι πάει να πει στόχος, όνειρο, κοινωνικότητα, συμμετοχικότητα, αλληλεγγύη, που έχει ξεχάσει τις κοινωνικές αξίες.

Τώρα σα θύμηση ενός παρελθόντος που χάνεται αναθυμούμαι αυτές, σαν καρπούς της νεότητας που μαραίνονται πρώιμα τώρα που ωριμάζω μέσα σε μια κοινωνία σε κρίση. Δεν μπορώ να αρνηθώ τον κοινωνικό προσδιορισμό του είναι μου. Και αυτός έχει αρνητικό πρόσημο. Εδώ και καιρό ήμουν αυτοαναφορικός, έψαχνα και έβρισκα τις αιτίες των συναισθημάτων μου μέσα σε μένα και μόνο. Η μέθοδος αυτή είχε αποτελέσματα όσο η ενδυνάμωση η προσωπική και η επικέντρωση με πειθαρχία σε προσωπικούς καθαρά στόχους, είχε αποτελέσματα. Τώρα συνειδητοποιώ όμως αυτό που δε θέλω να παραδεχτώ εδώ και καιρό μην και χάσω τον προσωπικό δρόμο που μόνος μου χάραξα. Συνειδητοποιώ ότι οι επιρροές του περιβάλλοντος, ειδικά του μάκρο-περιβάλλοντος της οικονομικής κατάστασης με επηρεάζουν καθοριστικά. Και με κάνουν να πονάω. Δε θέλω όμως να ετεροκαθορίζομαι και είπα ότι δε θα αφήσω τέτοια πράγματα να με πτοήσουν. Έτσι όμως χάνομαι μέσα μου προσπαθώντας να σβήσω τα αποτυπώματα του πόνου,  αφήνοντας όμως ανέπαφες τις αιτίες που τον δημιουργούν.

Η καθημερινότητά μου έχει ξεχάσει και τις ανθρώπινες αξίες. Την αγκαλιά, την αγάπη χωρίς υποθήκες, το κοίταγμα μέσα στα μάτια με χαμόγελο, το σεβασμό, την υπομονετικότητα, το ενδιαφέρον να μάθεις για τον άλλο, το μοίρασμα μαζί του. Όλα αυτά που υπήρξαν υψηλά ιδανικά για μένα τώρα στη φάση της ωρίμανσης βλέπω ότι είναι αιώνια ανεκπλήρωτα σχέδια, μεγαλεπήβολες ιδέες, απραγματοποίητα όνειρα. Τώρα αυτός είναι νας﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αιτπικένας μικρός θάνατος για μένα. Μετά από αυτόν χρειάζεται να δω τη ζωή διαφορετικά και να μετουσιώσω τα όνειρά μου σε κάτι άλλο. Φοβάμαι μην πεθάνουν και αυτά και ξεμείνω από ψυχική τροφή. Κάθε φορά που η κοινωνική τρομοκρατία υιοθετεί τον στυγνό ρεαλισμό για να μου θυμίζει ποια είναι η πραγματικότητα, πεθαίνω λίγο μέσα μου. Και πονάω.έ΄έ΄﷽﷽﷽﷽﷽﷽