Πίστες

Και το βουνό μια χαρά είναι. Πέντε μέρες ηρεμίας, φύσης, καταπράσινης εμπειρίας, καλού φαγητού, λίγων λόγων, καλής ενίοτε παρέας αλλά και καλής μοναξιάς, μουσικής όποτε το ήθελα, διαβάσματος όποτε το ήθελα και περπατήματος για να ξεχαστώ, να παρασυρθώ, να ανακαλύψω, να θυμηθώ τον σκονισμένο από τα καυσαέρια της πόλης ερωτισμό μου.
Έναν ερωτισμό σαν το γλυκό θάνατο που αντανακλαστικά και από δέος μπροστά στην ομοιότητα αυτή με στέλνει μπαλάκι πίσω στην καθημερινότητα, δημιουργώντας και πάλι ένα διάλογο μεταξύ του ιδεατού και του εφικτού, μεταξύ εκείνου που ονειρεύομαι να γίνω και εκείνου που είμαι, εκείνου που φαντασιώνομαι και εκείνου που ζω. Δίκαιος και απαραίτητος αγώνας του νου που γεφυρώνει τις σκέψεις με τα συναισθήματα και γίνεται ένας εσωτερικός υπαρξιακός αγώνας. Ένας αγώνας, μια αγωνία που μου φωνάζει "ζεις, κοίτα το, ζεις βλέποντας το φτωχό, βιώνοντας το λίγο, αποδεχόμενος αυτό που γίνεται, συμβιώνοντας με το άσχημο και αναλογιζόμενος το τέλος, ζεις, πονάς, υποφέρεις και όλα αυτά για να περάσεις πίστα.
Εκεί που αρχίζεις να αναλογίζεσαι το τέλειον, δημιουργείς το όμορφο και βιώνεις τον πλούτο ενός πνεύματος υπέρτατου, ενός όντος που ίπταται σαν άγιο. Αλλά δεν είναι μύθος, μήτε ιστορία θρησκευτική, είναι η αναγκαία κατάληξη του είναι σου. Δυσκολεύεσαι να το δεις στην ολότητά του, πως να δεις το τέλειον μέσα από τα μάτια της καθημερινότητας. Προτιμάς να πιστέψεις στο υπαρκτό, το δοσμένο, το έτοιμο από την κοινωνία και τους νόμους της. Και έτσι ξεχνάς ποια δύναμη σε γέννησε, ποια σε διαμόρφωσε και ποια σε οδηγεί. Όπως ξεχνάς και το που πηγαίνεις και το γιατί.
Δεν έμαθες ακόμα τόσα χρόνια άνθρωπε προς τα που βαδίζεις. Άσε, εμπιστεύσου ότι έχεις και συνέχισε έτσι στην τύχη, ο Θεός του ίντερνετ θα σε σώσει. Μάζεψε γνώσεις και πληροφορίες, αντάλλαξε μηνύματα, δημιούργησε επικοινωνία, σπάσε τις αποστάσεις και κόψε το χρόνο. Είσαι πρώτος, έφτασες γρήγορα, συγχαρητήρια. Πάμε για την επόμενη πίστα.