SUBARU

SUBARU

Δεν πάει μισή ώρα που ήρθαν και σε πήραν. Σε κοίταξα για τελευταία φορά. Ήξερα ότι θα νιώσω την απώλεια και πράγματι συγκινήθηκα.

«Μίμη, Μίμη, έλα να δεις που παίρνουν το Subaru.”

"Που το πάνε γιαγιά;»

«Το πάνε για ανταλλακτικά, να, όποιος θέλει πόρτα μπορεί να πάρει αυτή την πόρτα, όποιος θέλει καθρέφτη μπορεί να πάρει τον καθρέφτη του Subaru.”

“Έτοιμοι, σε λίγες μέρες θα σας στείλουμε το χαρτί της διαγραφής.»

«Τι τα θες, άψυχα αντικείμενα αλλά συνδέεσαι παιδάκι μου..»

«Γιαγιά λυπάμαι, γιαγιά λυπάμαι.»

«Και εγώ Μίμη μου» ήθελα να του πω αλλά δεν μπορούσα να βγάλω κουβέντα εκείνη την στιγμή παρά μόνο να φορέσω τα γυαλιά ηλίου.

Έζησες 22 χρόνια, πολλά για αμάξι, λίγα όμως για σένα. Σε παρακολουθώ πάνω στο γερανό, πόση ζωντάνια έχεις ακόμα, πόσο βουβό παράπονο βγάζεις που δε σε «έσπασα» σε κάποιο βουνό όπως το αξίζεις και είσαι φτιαγμένο για αυτό. Αναλογίζομαι τις εποχές που πέρασαν. Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 στα μέσα των 2010. Από τα χρόνια της ευημερίας στα χρόνια της παρατεταμένης κρίσης. Από την πολυτέλεια του καινούργιου που ήσουν τότε στη φθήνια του μεταχειρισμένου που σε αντικαθιστά σήμερα.

Και τελικά τι μένει από σένα εκτός από μνήμες; Ίσα που πρόλαβα να πάρω από τον εσωτερικό καθρέφτη τη μοναδική διακοσμητική παρέμβαση που έκανα τόσα χρόνια, μια κιτς γοτθική σύνθεση από ένα διακοσμημένο δικτυωτό σύρμα απομεινάρι μπομπονιέρας μαζί με την κορδέλα παρέα με ένα σταυρουδάκι και δίπλα να κρέμονται δύο πλαστικές καρφίτσες, η μία με μια γροθιά των Rage Against the Machine και η άλλη ο Robert Smith να κοιτάζει ανάποδα. Ήμουν κατά καποιο τρόπο περήφανος για το πως ταιριάξαν όλα αυτά.

Τελικά το ξυλαράκι που έβαλα κάποτε στο δρομάκι του σπιτιού μας στη θάλασσα για να πατήσεις για γούρι, έστειλε το μήνυμα ηχηρό. Τότε είχε φύγει ο δεύτερος παππούς μου, τώρα νέες ζωές έρχονται. Μόνο γούρι έφερες μπαγάσικο.

Σκέφτηκα ότι τελικά ο άνθρωπος προβάλλει συναισθήματα ακόμα και σε άψυχα αντικείμενα απλά για να μη μείνει μόνος ποτέ. Ψάχνει τρόπο να βιώσει το σκηνικό της απώλειας του ίδιου του του εαυτού, αλλά μόνο για ότι υπάρχει έξω από αυτόν μπορεί να το βιώσει. Και κλαίει ευτυχισμένος που μπορεί ακόμα να νιώθει τη λύπη της απώλειας. Ωστόσο, αυτό μάλλον ισχύει για την απώλεια όλων των έμψυχων και άψυχων πραγμάτων εκτός των ανθρώπων. Οι τελευταίοι παίρνουν στην άλλη μεριά την ψυχή τους που για τους εναπομείναντες είναι και ίσως πάντα να ήταν απροσπέλαστη. Εν τέλει όσο περισσότερο αποκαλύψεις την ψυχή σου εν ζωή, τόσο πιο ευτυχισμένη λύπη θα νιώθουν οι εναπομείναντες για το χαμό σου. Και το αντίστροφο. Αυτά ισχύουν για τους ανθρώπους διότι ότι δεν είναι άνθρωπος σου δίνει ότι έχει μέχρι να αποσυρθεί και δε σε ταλαιπωρεί μετά. Έτσι ο αποχωρισμός είναι πιο εύκολος.

Σκέψεις πρωί Δευτέρας 1^ης Σεπτέμβρη και θυμάσαι ότι έχεις κάτι να γράψεις για τον αποχωρισμό του καλοκαιριού που φεύγει. Τι σημασία έχει, το δάκρυ μια αφορμή ψάχνει για να χυθεί είτε είναι μια οριστική απώλεια είτε ένας προσωρινός αποχαιρετισμός. Όσον αφορά τώρα το υπαρξιακό ερώτημα του αν ο άνθρωπος μπορεί να βιώσει την σίγουρη απώλεια του εαυτού του ενόσω ζει, αυτό θα διερευνηθεί σε επόμενη εκχώρηση, απόσυρση, καταστροφή σημαντικού κατά το λογιστή μου περιουσιακού στοιχείου. Αυτά για την ώρα.

Αφύπνιση

Ο φρουρός που κάθεται ακριβώς μπροστά μου διαβάζει ένα βιβλίο με τίτλο «Πνευματική Αφύπνιση», γραμμένο από τον γνωστό εις τους παρακολουθήσαντες τηλεειδήσεις γέρο Παΐσιο. Ο φρουρός αυτός δεν είναι ο μόνος που διαβάζει και αυτό για μένα που είμαι εκπαιδευτικός είναι αφυπνιστικό γεγονός.

Βρίσκομαι στις φυλακές όπου και κάνω μάθημα. Φέτος είμαι εδώ για 2^η συνεχόμενη χρονιά και αντιμετωπίζω μια πραγματικότητα διαφορετική από πέρυσι. Αυτή τη διαφορά τη βιώνω ως μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας. Ελευθερίας να μοιραστώ με τους εκπαιδευόμενους που οι ίδιοι βιώνουν τη στέρηση της ελευθερίας τους. Ελευθερία που πηγάζει από το πάθος  για ελευθερία από εκείνους που τη στερούνται σε φυσιολογικό επίπεδο και την αναζητούν σε πνευματικό.

Φέτος συνειδητοποιώ ότι οι δρόμοι της ελευθερίας είναι πολλοί όπως και οι δρόμοι της γνώσης και ότι και οι δύο διαδρομές συναντώνται συχνά. Μαθαίνω για πρώτη φορά να αναγνωρίζω την αρχή του δρόμου και να ξεκινάω ευχάριστα και διερευνητικά για την αναζήτηση στόχων. Στόχων που μπορεί να αλλάζουν κάθε φορά που μπαίνω στην αίθουσα.  Στόχων που μπορεί να μην συντάσσονται πραγματικά σε τυπική αποτύπωση αλλά που αναδύονται δημιουργικά μέσα από το φαντασιακό και εμπειρικό κόσμο των εκπαιδευομένων.

Χέστηκα για τους στόχους και τις τεχνικές και όλες τις προκάτ γνώσεις που υποτίθεται καλούμαι να γνωρίζω για να κάνω τη δουλειά μου. Στην πραγματικότητα η δουλειά μου  είναι να μεταδίδω ελευθερία, ανεκτικότητα, πνεύμα, απορία και ενδιαφέρον. Βασική προϋπόθεση που τη νιώθω φέτος είναι η ελευθερία να μην υπακούσω σε κανόνες άλλων.  Οι δικοί μου κανόνες είναι:

-          Ενδιαφέρσου για τους ανθρώπους, τις εμπειρίες τους, τις χαρές και τις λύπες τους

-          Καθοδήγησε πνευματικά με τα προσόντα του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς σου, γίνε οδηγητής και πρότυπο χωρίς να είσαι από πάνω

-          Μην υποκύπτεις σε ξύλινους κανόνες και οδηγίες από μια διοίκηση που δεν ενδιαφέρεται για σένα, τους εκπαιδευόμενους και το διδακτικό έργο.

Ο φρουρός διαβάζει για εικόνες της Παναγίας που κλαίνε, ο υπεύθυνος εκπαιδευτικός που δεν μπαίνει σε αίθουσα, δε πολυμιλάει στους κρατούμενους παρά μόνο υπογράφει απουσιολόγια, ανοιγοκλείνει φώτα, air condition και Η/Υ σιγοντάρει τις ψαλμωδίες του πρώτου με προφητείες του Παίσιου περί υπερίσχυσης της Ρωσίας στην Τουρκία και άλλα γεωπολιτικοτραγικά. Ο διευθυντής είναι απών, στέλνει μόνο χαρτιά και σπανίως επισκέπτεται το σχολείο. Ο παραφουσκωμένος με γνώσεις εκπαιδευτικός μπαίνει μουγγός, άβουλος, απροστάτευτος ηθικά και υποτιμημένος κοινωνικοοικονομικά σε μια αίθουσα με ανθρώπους που έχουν να δουν αυτοκίνητο και γυναίκα μήνες, μπορεί και χρόνια. Ανθρώπους με στίγμα, ανθρώπους λαθραίους στον κόσμο της νομιμότητας της μιας κουλτούρας, μιας χώρας και μιας αντίληψης. Δύο φαινομενικά διαφορετικοί κόσμοι συναντώνται, μια πρόκληση γεννιέται. Δεν είναι υπέροχο;