Τα συστημικά ΜΜΕ μαζί με τα συστημικά κόμματα (εννοείται ότι συμπεριλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά) κάνουν τα πάντα για να μας πείσουν ότι το δίλημμα των εκλογών είναι το εξής: Εφαρμογή του νέου μνημονίου εξ’ αριστερών δηλαδή με ισοδύναμα που να απαλύνουν τις συνέπειές του στο λαό ή εφαρμογή του μνημονίου εκ δεξιών και κέντρου χωρίς μεσοβέζικες και τυχοδιωκτικές παρεκτροπές που βάζουν σε κίνδυνο τη χώρα. Το σύστημα αυτό έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα εκλογικό δίλημμα στο οποίο οποιαδήποτε επιλογή και αν επικρατήσει τελικά κερδισμένοι θα είναι πάντα οι ίδιοι, εκείνοι που νέμονται τον πλούτο της χώρας έχοντάς την υποδουλωμένη.
Σκοπός της επιβολής αυτού του διλήμματος είναι να υποτιμηθεί και να περιθωριοποιηθεί όσο το περισσότερο δυνατόν γίνεται το πραγματικό κοινωνικό δίλημμα που απασχολεί το λαό αυτής της χώρας: ή μνημόνια, συνεχή ύφεση και υποτίμηση της ζωής του μέσα σε κατάσταση χρεοδουλείας ή έξοδος από αυτή την πορεία ακόμα και αν το κόστος είναι μεγάλο.
Οι επικοινωνιολόγοι του συστήματος, που τόσο θέλει ο κ. Τσίπρας να καταπολεμήσει, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τους τελευταίους ειδικά μήνες ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών έχει αρχίσει να αμφισβητεί έντονα τις κύριες πολιτικές επιλογές όχι μόνο των κομμάτων που ψήφισαν τα προηγούμενα δύο μνημόνια (αυτό έχει γίνει βέβαια εδώ και καιρό) αλλά κυρίως αυτές του μέχρι προτίνος κυβερνώντος αυτοαποκαλούμενου ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος.
Οι κύριες αυτές επιλογές αφορούν τον γενικότερο προσανατολισμό της χώρας σε διεθνές, οικονομικό, γεωπολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο και πιο συγκεκριμένα την χωρίς εναλλακτικές αφοσοίωση στις πολιτικές της ΕΕ και του ευρώ. Ο τρόπος που εκδηλώθηκε αυτή η αμφισβήτηση είναι το τρανταχτό ΟΧΙ στα μνημόνια που εκστομίστηκε από τον ίδιο το λαό στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Είναι δε τόσο τρανταχτό το ΟΧΙ όσο περισσότερο ασυμβίβαστες φαίνεται να είναι οι προθέσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων με τη θέληση του λαού. Το επικοινωνιακό πλεονέκτημα του κατεστημένου προκύπτει από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την κρίση της αριστεράς. Η αφήγηση είναι η εξής: “Η ίδια η αντιμνημονιακή αριστερά συνειδητοποιεί ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος. Συνεπώς, δεν υπάρχει εναλλακτική σε αυτά και ο προεκλογικός διάλογος αφορά απλά την εσωτερική διαχείρισή τους”.
Έτσι λοιπόν το τέως κυβερνών κόμμα ανεβαίνει στο άρμα της ανέξοδης και κούφιας αντιπαράθεσης με τη ΝΔ, όπως ακριβώς συνέβαινε μέχρι πριν λίγα χρόνια μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αυτό δύσκολα μεταφράζεται ως το τέλος της μεταπολίτευσης, όπως κάποιοι βιάστηκαν να κάνουν μετά τον καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ πρωτίστως και την πτώση της ΝΔ δευτερευόντως. Για την ακρίβεια, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το τελευταίο χαρτί του ίδιου και απαράλλακτου μεταπολιτευτικού συστήματος. Από αριστερά προσπαθεί να μην ανατρέψει κανένα από τα σοβαρά κεκτημένα αυτού του συστήματος. Και τα καταφέρνει έως ένα σημείο αν κρίνει κανείς από την συνθηκολόγηση όσων την εβδομάδα των παθών 5-12 Ιουλίου διακήρρυταν με πάθος το ΟΧΙ αλλά σήμερα λένε ότι δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Και τι γίνεται με την αντιπροσώπευση του ΟΧΙ στις εκλογές; Είναι το νεοσύστατο κόμμα της Λαικής Ενότητας ο γνήσιος εκφραστής της θέλησης ενός ολοένα και αυξανόμενου μέρος του λαού που αμφισβητεί τις κύριες επιλογές του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος; Ή μήπως το κόμμα αυτό συστάθηκε μόνο και μόνο για να παίξει την αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ; Αν σκεφτεί κανείς ότι 1) μέχρι τις 12 Ιουλίου δεν σκεφτόταν κανείς το ενδεχόμενο της δημιουργίας τέτοιου κόμματος, 2) τα στελέχη της ΛΑΕ προέρχονται από το ίδιο πολιτικό και κοινοβουλευτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, όπως ακριβώς συμβαίνει με το ΣΥΡΙΖΑ και 3) ήδη εκφράζονται διαφορετικές απόψεις ως προς τις κεντρικές επιλογές του ως κόμμα, όλα αυτά συνηγορούν στο ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η ΛΑΕ μπορεί να εκφράσει την ανάγκη για επανεκίνηση σε νέες βάσεις του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Ωστόσο, και μόνο το γεγονός ότι ένα κόμμα που εκφράζει το ΟΧΙ, μπορεί να μπει στη βουλή και να είναι ακόμα και 3ο κόμμα σημαίνει ότι κοινοβουλευτικά τουλάχιστον ισχυροποιείται η κάποια αντιπροσώπευση του ΟΧΙ.
Όσον αφορά την Χρυσή Αυγή, που προσδέθηκε στην πλευρά του ΟΧΙ, η όλη παρουσία της στο πολιτικό σκηνικό αποπνέει τη δυσωδία του σαπισμένου κοινοβουλευτισμού, του οποίου νώθο και γι’αυτό αντιδραστικό παιδί είναι.
Βλέποντας λοιπόν με νηφαλιότητα τις δυνατότητες ανάδειξης του πραγματικού διλήμματος που απασχολεί την κοινωνία - και αυτό δεν είναι άλλο από το ή συνεχίζουμε με μνημόνια, ξεπούλημα και υποδούλωση της χώρας ή αλλάζουμε πορεία - μπορούμε να πούμε ότι η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο πρόσφερε παρά αφαίρεσε δυνάμεις στο κίνημα του ΟΧΙ. Θα φανεί ίσως στη συνέχεια ότι οι παλινωδίες κατά την εφαρμογή του νέου μνημονίου θα ριζοσπαστικοποιήσουν ακόμα περισσότερο την κοινωνία προς διαφορετική κατεύθυνση και θα αναδείξουν εκείνες τις δυνάμεις που σιγοκαίουν στις παρυφές του σαρθρού μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτισμού και ετοιμάζονται για την είσοδό τους στην πολιτική ζωή. Και τότε ίσως όλα αλλάξουν. Είδωμεν.
No comments:
Post a Comment