Ένα πατίνι που δεν εκλάπη

Το περπάτημά του ήταν αριστοτεχνικό, όχι μόνο επειδή ήταν ξυπόλητο. Η κίνησή του απέριττα υπολογισμένη ώστε να φέρει εις πέρας την αποστολή του. "Που πας εσύ βρε;" ακούει τη φωνή μου καθώς ανοίγω το παράθυρο που βλέπει στην αυλή μας. Δε κοιτάζει πίσω, πετάει κάτω το ροζ πατίνι και φεύγει γρήγορα. Βγαίνω, πάω στο ανοιχτό πορτονάκι και κοιτάζω προς το δρόμο. Έχει προχωρήσει αρκετά, σχεδόν δε φαίνεται, ξέρει πως να πατάει και πως να φεύγει γρήγορα.

Για μια στιγμή σκέφτομαι να το φωνάξω, να του μιλήσω, να το ρωτήσω αν πραγματικά θέλει το πατίνι. Δεν το κάνω. Ήταν το δώρο που πήρε η γιαγιά στη μεγάλη της εγγονή πριν δύο χρόνια και έπαιζε πολύ με αυτό. Σε λίγο καιρό θα το δοκιμάσει και η άλλη μικρή εγγονή. Κι όμως, λέω μέσα μου, το αξίζει πραγματικά. Τέτοια τόλμη, 11 η ώρα το πρωί με τον ήλιο να λάμπει και κίνηση στο δρόμο.

Θυμήθηκα το παραμύθι με τη Χρυσομαλλούσα που διαβάζω στις μικρές. Το κοριτσάκι μόνο του στο δάσος παρασύρεται από τον πειρασμό και μπαίνει στο σπίτι μιας οικογένειας αρκούδων που έχει πάει βόλτα στο δάσος μέχρι να κρυώσει ο χυλός τους. Γεύεται το υπέροχο ζεστό πιάτο  της μικρής αρκουδίτσας, κάθεται στην κουνιστή καρέκλα της και την σπάει, κοιμάται στο απαλό κρεβάτι της και το ανακατώνει. Μέχρι που συλλαμβάνεται από τα αρκουδάκια και από φόβο πηδάει από το παράθυρο του δωματίου και φεύγει πάλι μόνο στο δάσος. Το μικρό αρκουδάκι αναρωτιέται ποιο να είναι αυτό το κοριτσάκι με τα χρυσά μαλλιά. Θα ήθελε να το γνωρίσει και να παίξουν μαζί.

Αυτή την τύχη είχα σήμερα το πρωί, να αισθανθώ λιγάκι άνθρωπος. Σκέφτηκα να το κρατήσω για μένα, να μην το πω σε κανέναν άλλον από εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια αυλή και σε άλλους περίγυρους. Βλέπεις, ηλεκτρονικό πορτόνι, ειδικός σύρτης στα πλάγια πορτάκια και ολόκληρος σκύλος δε φαίνεται να έκαναν τη δουλειά τους.

"Ποιος άφησε ανοιχτή την πόρτα;" "Μαζέψτε όλα τα παιχνίδια να μη φαίνονται" "Αυτοί πήραν και το γκαζάκι τις προάλλες" και άλλα τέτοια ακούστηκαν. Συγκαταβατικός με τις φοβίες τους, απολάμβανα τη θέαση των πραγμάτων από προνομιούχα θέση. Ο ορθολογισμός μου δε με άφησε ήσυχο βέβαια. "Και αν ήταν χρήματα ή τίποτα πολύτιμο; Θα το έβλεπες με τον ίδιο τρόπο;" "Και αν έμπαιναν μέσα στο σπίτι σου; "Και αν σε χτυπούσαν;"

Ήταν απλά ένα μικρό σκουρόχρωμο τριβολάκι που ήθελε ένα παιχνιδάκι και ρίσκαρε για να το αποκτήσει. Τι πιο αξιοσέβαστο από αυτό; Τι πιο γενναίο; Τι πιο παιχνιδιάρικο από ένα κλεμμένο χρησιμοποιημένο πατίνι που δε θα οικειοποιηθεί κανένας μεγάλος προστάτης για να εξυπηρετήσει τους δόλιους σκοπούς του;