Αν πεθάνω θα με χάσει, αν πεθάνει θα την χάσω και στην
μεγαλύτερη ευτυχία φαίνεται και η μεγαλύτερη απώλεια. Στη μεγαλύτερη απώλεια
είμαι μόνος και ρουφιέμαι από τα άδυτα της σκοτεινής ψυχής μου, εκεί όπου
γίνομαι μυθικός. Είμαι όμως τόσο ανθρώπινος ώστε να μπορώ να αντέξω αυτό το
δαίμονα να με καλεί στην αγκαλιά του; Ή κατασκευάζω θεούς και μύθους για να τον
διώξω μακριά μου επικυρώνοντας την παρουσία του ως κακό; Είμαι έτοιμος να
εξιλεωθώ για την ηρεμία της καθημερινότητάς μου και να δονηθώ στον συμπαντικό
ηλεκτρισμό που διαπερνά το σώμα μου; Ή τρέχω να βρω καταφύγιο στην αγκαλιά της
συνήθειας;
Είναι μόνο ένα συναίσθημα που τριγυρνά και εισχωρεί στους
ανθρώπους και τους κάνει να επαναστατούν, να εξεγείρονται απέναντι στον ίδιο
τους τον εαυτό, το σώμα και το μυαλό τους. Τόσο υπερβατικό και τόσο ανθρώπινο,
που φυτεύει τρελές, φοβιστικές, ιδιοφυείς σκέψεις. Που γεννιέται από την
υπενθύμιση του θανάτου που και αυτός τριγυρίζει παντού και λιγουρεύεται τις
ψυχές μας. Παίζω κρυφτό με αυτό και στην ύστατη φοβέρα ανακαλύπτω ότι δε
νικιέται και ότι μόνο μία αγκαλιά μπορεί να ρίξει το μαυρομπλε πέπλο που
στήθηκε πρωί πρωί στην ψυχή μου.
Για λίγο όμως και πριν γίνει αυτό, έλαβε θεατρικό
σκουροκόκκινο χρώμα και με εξώθησε στη σκηνή να παίξω το ρόλο του τρελού. Να
χτυπηθώ στο δάπεδο και να γίνω αγωγός του δαιμονικού ηλεκτρισμού που εξοντώνει
τη συνήθεια, παραγκωνίζει τη συνείδηση και καθαρίζει το μυαλό. Μπορώ να μην
είμαι απλώς ένας άνθρωπος, να είμαι κάτι παραπάνω; Να βυθιστώ σε αυτό, χωρίς να
απειλούμαι από το φόβο του θανάτου και τη συνήθεια της ζωής; Μάλλον όχι, θα
παραμείνω ένας Σιντάρτα και θα κλαίω με αδυναμία σαν παιδί ποτίζοντας ανθρώπινη
αγάπη. Εξαιτίας ενός κακού ονείρου, με αφορμή αυτό το τραγούδι.
No comments:
Post a Comment