Για την 25η Μαρτίου

Στη γιορτή της 25^ης Μαρτίου με πιάνει συγκίνηση και δακρύζω. Το μυαλό μου λέει ότι δακρύζω επειδή θυμάμαι μνήμες ηρωισμού, εντυπωμένες μέσα σε αυτό από την παιδική ηλικία. Συνεχίζει ερμηνεύοντας ότι ο ηρωισμός είναι μια αντρική συναισθηματική κατάσταση που ψάχνει κανείς να βρει που να την αναπτύξει και οι πόλεμοι του έθνους είναι μία καλή επένδυση. Ένα ψέμα δηλαδή που καλλιεργείται από γενιά σε γενιά τελετουργικά και μοιρολατρικά. Έλα μου ντε όμως που η καρδούλα μου λέει άλλα που δεν μπορώ να μεταφράσω εύκολα. Όταν ακούω τον εθνικό ύμνο κάτι σπαράζει μέσα μου, μια υπερηφάνεια αλλοτριωμένη από πάντα, μια αναθύμηση κοινοτικής συνείδησης που κάποτε ίσως υπήρξε και που ζει στα βάθη της καρδιάς μου και ίσως καθενός που τραγουδά τον ύμνο.

Είναι κάτι σα να γυρνάς στην παιδική σου ηλικία και να μη θέλεις να ξαναγυρίσεις στο παρόν.  Τότε που οι μύθοι είχαν νόημα και σου έδιναν προσωπική και κοινοτική υπόσταση. Μύθοι που ποτέ δεν πρέπει να εκλογικεύσεις το νόημά τους γιατί τότε θα σημαίνει ότι μεγάλωσες. Είμαστε όλοι μικροί απέναντι στην Πατρίδα, μικροί, αθώοι, πιστοί. Μα μόλις κάναμε το λάθος και μεγαλώσαμε γίναμε εθνοκάπηλοι, ηλίθιοι και προδότες μόνο προσπαθώντας να κατανοήσουμε και να επικοινωνήσουμε το νόημα της ύπαρξης του έθνους.

Γι’αυτό ενσυνείδητα γίναμε αρνητές αυτού και πολέμιοι της ιδέας του. Βρήκαμε πολλές αιτίες, ότι τα έθνη κάνουν πολέμους, ότι η ιστορία τους είναι μια απάτη νοθευμένη με ιδεολογία, ακόμα και ότι ο μισητός καπιταλισμός χρειάζεται τα έθνη-κράτη για να εξαπλωθεί. Έτσι πιστέψαμε ότι διατηρούμε την αθωότητα μας και διαφεύγουμε της εθνικιστικής έξαρσης που επικρατεί. Βγάζουμε τη γλώσσα στη σημαία, αλλάζουμε κανάλι στις ειδήσεις για την 25^η Μαρτίου, αρνούμαστε τις παρελάσεις και κοροϊδεύουμε τους εορτασμούς. Ώσπου έρχεται μια γιορτή νηπιαγωγείου για να δω σημαίες, να ακούσω εμβατήρια και απαγγελίες εύκολων ηρωικών ποιημάτων από τους μικρούς ντυμένους τσολιάδες και Σουλιώτισσες και να κλάψω σαν παιδί που μόνο αγαπά και λαχταρά.

Εξαιτίας ενός κακού ονείρου, με αφορμή ένα τραγούδι

Αν πεθάνω θα με χάσει, αν πεθάνει θα την χάσω και στην μεγαλύτερη ευτυχία φαίνεται και η μεγαλύτερη απώλεια. Στη μεγαλύτερη απώλεια είμαι μόνος και ρουφιέμαι από τα άδυτα της σκοτεινής ψυχής μου, εκεί όπου γίνομαι μυθικός. Είμαι όμως τόσο ανθρώπινος ώστε να μπορώ να αντέξω αυτό το δαίμονα να με καλεί στην αγκαλιά του; Ή κατασκευάζω θεούς και μύθους για να τον διώξω μακριά μου επικυρώνοντας την παρουσία του ως κακό; Είμαι έτοιμος να εξιλεωθώ για την ηρεμία της καθημερινότητάς μου και να δονηθώ στον συμπαντικό ηλεκτρισμό που διαπερνά το σώμα μου; Ή τρέχω να βρω καταφύγιο στην αγκαλιά της συνήθειας;

Είναι μόνο ένα συναίσθημα που τριγυρνά και εισχωρεί στους ανθρώπους και τους κάνει να επαναστατούν, να εξεγείρονται απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό, το σώμα και το μυαλό τους. Τόσο υπερβατικό και τόσο ανθρώπινο, που φυτεύει τρελές, φοβιστικές, ιδιοφυείς σκέψεις. Που γεννιέται από την υπενθύμιση του θανάτου που και αυτός τριγυρίζει παντού και λιγουρεύεται τις ψυχές μας. Παίζω κρυφτό με αυτό και στην ύστατη φοβέρα ανακαλύπτω ότι δε νικιέται και ότι μόνο μία αγκαλιά μπορεί να ρίξει το μαυρομπλε πέπλο που στήθηκε πρωί πρωί στην ψυχή μου.

Για λίγο όμως και πριν γίνει αυτό, έλαβε θεατρικό σκουροκόκκινο χρώμα και με εξώθησε στη σκηνή να παίξω το ρόλο του τρελού. Να χτυπηθώ στο δάπεδο και να γίνω αγωγός του δαιμονικού ηλεκτρισμού που εξοντώνει τη συνήθεια, παραγκωνίζει τη συνείδηση και καθαρίζει το μυαλό. Μπορώ να μην είμαι απλώς ένας άνθρωπος, να είμαι κάτι παραπάνω; Να βυθιστώ σε αυτό, χωρίς να απειλούμαι από το φόβο του θανάτου και τη συνήθεια της ζωής; Μάλλον όχι, θα παραμείνω ένας Σιντάρτα και θα κλαίω με αδυναμία σαν παιδί ποτίζοντας ανθρώπινη αγάπη. Εξαιτίας ενός κακού ονείρου, με αφορμή αυτό το τραγούδι.