Το νόημα μέσα στο χρόνο: speculations

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε εντελώς παράλογα όντα. Όταν είμαστε μόνοι με το σώμα μας όλα είναι παράλογα και γι'αυτό όλα τα κατευθύνει ένα νόημα μυστήριο, ένας σκοπός ευμετάβλητος, ασταθής και ολωσδιόλου υπολογίσιμος που γίνεται εντέλει καθολικός στο παράλογο νόημά του. Αυτή η καθολικότητα του παραλόγου νοηματοδοτεί έπειτα κάθε πράξη λίγο λίγο, μέσο και σκοπό ώσπου φτάνουμε στην ανθρώπινη δράση, υποδεικνυόμενη απο τα ένστικτα, τις φαντασιώσεις, το σώμα, δηλαδή τα επικοινωνιακά -πνευματικά και υλικά- μέσα που μεταδίδουν αυτό το παράλογο νόημα. Το οποίο όμως δεν παύει να είναι νόημα. Και οι φιλόσοφοι που το επεξεργάζονται είναι εντελώς τρελοί.Έτσι ξεκινά ένας τέτοιος και γράφει όλα αυτά και αν πείσει τότε αρχίζει η μίμηση απο τους άλλους, μίμηση με ψυχοκινητική διάσταση (μην πάει το μυαλό σας στο κακό ντε). Τότε και το νόημα γίνεται μαζικότερο. Κάπου εκεί διακρίνονται οι απαρχές κάθε γνώσης, της αποτύπωσης των βασικών τους αρχών καθώς και οι καυγάδες για την ορθότητά τους ή μη. Το τεκμήριο της γνώσης λοιπόν, είναι άγνωστο. Η λογική ,τώρα, που αφορά αυτό το τεκμήριο είναι απλά ένα κατασκεύασμα του νου και των προαναφερθέντων μέσων. Είναι δηλαδή έμφυτη αλλά διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο. Το πόσο θα γίνει μαζική η γνώση, εξαρτάται απο τη μιμητική στάση των ανθρώπων ή το πόσο αυτοί θα πιεστούν να μιμηθούν (τώρα βάλτε στο νου σας όσο κακό θέλετε). Να και η δύναμη ως μια τάση του ανθρώπου να ξεχωρίσει απο τους γύρω του. 'Η αλλιώς η εξουσιαστική τάση του. Αυτή θέλει χρόνο για να μορφωθεί και να υπερισχύσει. Θέλει νοήματα πολλά όπως και γνώσεις πολλές και κόσμο πολύ (ή έστω αρκετό). Κάπου εκεί άρχισε να γράφεται και η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.