Albums 2007 (συνέχεια)

Πάμε με τα υπόλοιπα άλμπουμ του 2007 που στιγμάτησαν τις μοναχικές και συντροφικές στιγμές αυτής της χρονιάς:

2. Amy Winehouse - Back to black
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για την Amy. Να ευχηθούμε ο Θεός να την έχει καλά για να προσφέρει μια ανάλογη συνέχεια.

3. Les Savy Fav - Let's Stay Friends
Αμερικάνικο alternative ροκ στα καλύτερά του. Απο τη μια κοιτάζει σε Βοστόνη μεριά (Pixies), απο την άλλη Ουάσιγκτον (Fugazi) και αφήνει κάποιες αρτιστικές και παιχνιδιάρικες καναδικές πινελιές (Arcade Fire).

4. UNKLE - War Stories
Στροφή σε ροκ τεχνοτροπία με πολλές επιτυχημένες συμμετοχές απο Josh Homme (Queens of the Stone Age), Ian Astbury (The Cult) και τη θεϊκή φωνή του Gavin Clark.

5. Radiohead - In Rainbows
Για άλλη μια φορά άξιοι. Πιστοί στον νέο τους ήχο όπου κιθαριστικά τοπία συναντώνται με ηλεκτρονικές φόρμες, επιστρωμένα με την οικεία ερμηνεία του Thom York.

6. ...And you will know us by the trail of dead – So Divided
Δυναμικό και αυτό με περισσότερα ποπ στοιχεία και μια μεγάλη κομματάρα με φοβερούς nihilist στίχους, το ομώνυμο. Όπως μια φίλη μου είχε πει για το αριστούργημά τους στα 2002, το «Source , tags..”, διονυσιακή καφρίλα.

7. Blonde Redhead – 23
Από το εναρκτήριο κομμάτι κάτι σε πιάνει εδώ. 4AD αναμνήσεις με Kevin Shields επιρροές. Χωρίς να ακούγεται ολόκληρο με την ίδια γοητεία, αξίζει.

8. Κaiser Chiefs – Yours Truly, Angry Mod
Απογοήτευση για πολλούς αλλά αυτό που μπορεί να ζητήσει κανείς από τους ΚAISERS είναι εδώ μέσα. Brit Mod αναμνήσεις, na na na na na φωνητικά, ζωντάνια και πάρτυ διάθεση, ταξιδιάρικο που και που ακόμα και ρετρό.

9. Raining Pleasure – Who’s gonna tell Juliet?
Άλλος ένας άξιος δίσκος από τους δικούς μας ανθρώπους. Πολύ δουλειά στις φωνές και τις κιθάρες, και λιγότερο ηλεκτρονικός ή ρομαντικός. Μπράβο τους που δεν ακολουθούν την πεπατημένη και εξελίσουν τον ήχο τους ακόμα και αν σε κάποιους ακούγονται υπερβολικά θορυβώδεις. Κομμάτι σαν το πολυακουσμένο «Love was just a girl” δεν μπορούν να γράψουν πολλά γκρουπ.

10. Abbie Gale – 2
Άλλη μια παρέα από την πόλη μας στη δεύτερη δουλειά της. Κατώτερο από το «Family Life” του 2005 αλλά ακόμα κι έτσι περιέχει μερικά καταπληκτικά κομμάτια με προεξέχον βέβαια το Lovesong, στο οποίο συμμετέχει και ο Vasilikos των Raining Pleasure. Πιο θορυβώδεις, ακόμα και shoegaze ανά στιγμές, πείθει για τον συναισθηματισμό του αν και χάνεται κάπου στη μέση. Η φωνή της Εvira όμως σε κρατάει δυνατά από τα αυτιά και σε οδηγεί με ασφάλεια καθ’όλη τη διάρκεια.


Όπως και πέρυσι είχα επίσης παραθέσει κάποιους τίτλους που άκουσα καθυστερημένα, δίσκοι που κυκλοφόρησαν στο παρελθόν αλλά τους ανακάλυψα μέσα στα 2007.

ΜΙDLAKE - The trials of Van Occupanther (2006)
THIS MORTAL COIL - It 'll end in tears (1984)
KOOP - Koop Islands (2006)
JOY DIVISION - Unknown Pleasures (1979)
PHISH - A Picture of nectar (1992)
SUFJAN STEVENS - Illinois (2005)

Καλή μας μουσική χρονιά!

Best music of 2007

Οπως και πέρυσι, με το τέλος του χρόνου είχα παραθέσει τη λίστα με τα καλύτερα αλμπουμ του 2006, έτσι και φέτος σας προσφέρω μερικά λογάκια για τις μουσικές που κρατάω στην καρδιά και την ψυχή μου για το 2007. Να πω επίσης ότι η παρακάτω λίστα παρουσιάστηκε και στην εκπομπή που κάνω με την Αμαλία στο mythosfm 90,6 http://www.mythosfm.gr/ . Ξεκίνημα με τον δίσκο της χρονιάς:

1. Arcade Fire -Neon Bible

Μέσα στις περισσότερες τοπ 10 λίστες όλων των μουσικών ΜΜΕ. Ένας δίσκος που ακούγεται συναρπαστικός απο την αρχή εως το τέλος. Προσωπικά, και όχι μόνο, τον θεωρώ ανώτερο στο σύνολο απο το ντεμπούτο τους "Funeral" του 2005, αν και εκείνο περιέχει το τραγούδι της δεκαετίας "Τunnels". To Neon Bible έχει υπέροχο artwork και στίχους με προεξάχοντες αυτούς του κομματιού που κλείνει το δίσκο "My body is a cage", μια προσευχή για την απελευθέρωση του σώματος και του πνεύματος.

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love

But my mind holds the key

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love But my mind holds the key

I'm standing on a stageOf fear and self-doubt

It's a hollow playBut they'll clap anyway

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love But my mind holds the key

You're standing next to meMy mind holds the key

I'm living in an ageThat calls darkness lightThough my language is deadStill the shapes fill my head

I'm living in an ageWhose name I don't knowThough the fear keeps me moving Still my heart beats so slow

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love But my mind holds the keyYou're standing next to meMy mind holds the key

My body is aMy body is a cage We take what we're givenJust because you've forgotten That don't mean you're forgiven

I'm living in an ageThat screams my name at nightBut when I get to the doorwayThere's no one in sight

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love But my mind holds the keyYou're standing next to meMy mind holds the key

Set my spirit freeSet my spirit freeSet my body free

Το καμμάτι που έπαιξε περισσότερο είναι το No cars go που αποδεικνύει περίτρανα οτι το πολιτικοποιημένο ροκ είναι πάντα επίκαιρο και αναγκαίο να δώσει πνοή στα σημερινούς προβληματισμούς. Indie rock που δεν αποστασιοποιείται, αγκαλλιάζει τον ακροατή και του μιλάει απλά και άμεσα εν μέσω μεσαιωνικών χορωδιών, strings kai horns και πάνω απ'όλα μια φωνή που επιβάλλει το στίγμα της στον σημερινό μουσικό χάρτη. Φωνή πομπώδης, πικρή, ελπιδοφόρα ανεβαίνει μέσα απο τα σπλάχνα, περνά μέσα απο τα γκριζομαύρα σοκάκια του εγκεφάλου και κατατίθεται λυτρωμένη στο κοινό που την αποζητά, τη θέλει γιατί ομορφαίνει τη ζωή του. Ένα μουσικό πάνθεον για την 3η χιλιετία.

2. Amy Winehouse - Back to black
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για την Amy. Να ευχηθούμε ο Θεός να την έχει καλά για να προσφέρει μια ανάλογη συνέχεια.

3. Les Savy Fav - Let's Stay Friends
Αμερικάνικο alternative ροκ στα καλύτερά του. Απο τη μια κοιτάζει σε Βοστόνη μεριά (Pixies), απο την άλλη Ουάσιγκτον (Fugazi) και αφήνει κάποιες αρτιστικές και παιχνιδιάρικες καναδικές πινελιές (Arcade Fire).

4. UNKLE - War Stories
Στροφή σε ροκ τεχνοτροπία με πολλές επιτυχημένες συμμετοχές απο Josh Homme (Queens of the Stone Age), Ian Astbury (The Cult) και τη θεϊκή φωνή του Gavin Clark.

5. Radiohead - In Rainbows
Για άλλη μια φορά άξιοι. Πιστοί στον νέο τους ήχο όπου κιθαριστικά τοπία συναντώνται με ηλεκτρονικές φόρμες, επιστρωμένα με την οικεία ερμηνεία του Thom York.

6. ...And you will know us by the trail of dead – So Divided
Δυναμικό και αυτό με περισσότερα ποπ στοιχεία και μια μεγάλη κομματάρα με φοβερούς nihilist στίχους, το ομώνυμο. Όπως μια φίλη μου είχε πει για το αριστούργημά τους στα 2002, το «Source , tags..”, διονυσιακή καφρίλα.

7. Blonde Redhead – 23
Από το εναρκτήριο κομμάτι κάτι σε πιάνει εδώ. 4AD αναμνήσεις με Kevin Shields επιρροές. Χωρίς να ακούγεται ολόκληρο με την ίδια γοητεία, αξίζει.

8. Κaiser Chiefs – Yours Truly, Angry Mod
Απογοήτευση για πολλούς αλλά αυτό που μπορεί να ζητήσει κανείς από τους ΚAISERS είναι εδώ μέσα. Brit Mod αναμνήσεις, na na na na na φωνητικά, ζωντάνια και πάρτυ διάθεση, ταξιδιάρικο που και που ακόμα και ρετρό.

9. Raining Pleasure – Who’s gonna tell Juliet?
Άλλος ένας άξιος δίσκος από τους δικούς μας ανθρώπους. Πολύ δουλειά στις φωνές και τις κιθάρες, και λιγότερο ηλεκτρονικός ή ρομαντικός. Μπράβο τους που δεν ακολουθούν την πεπατημένη και εξελίσουν τον ήχο τους ακόμα και αν σε κάποιους ακούγονται υπερβολικά θορυβώδεις. Κομμάτι σαν το πολυακουσμένο «Love was just a girl” δεν μπορούν να γράψουν πολλά γκρουπ.

10. Abbie Gale – 2
Άλλη μια παρέα από την πόλη μας στη δεύτερη δουλειά της. Κατώτερο από το «Family Life” του 2005 αλλά ακόμα κι έτσι περιέχει μερικά καταπληκτικά κομμάτια με προεξέχον βέβαια το Lovesong, στο οποίο συμμετέχει και ο Vasilikos των Raining Pleasure. Πιο θορυβώδεις, ακόμα και shoegaze ανά στιγμές, πείθει για τον συναισθηματισμό του αν και χάνεται κάπου στη μέση. Η φωνή της Εvira όμως σε κρατάει δυνατά από τα αυτιά και σε οδηγεί με ασφάλεια καθ’όλη τη διάρκεια.


Όπως και πέρυσι είχα επίσης παραθέσει κάποιους τίτλους που άκουσα καθυστερημένα, δίσκοι που κυκλοφόρησαν στο παρελθόν αλλά τους ανακάλυψα μέσα στα 2007.

ΜΙDLAKE - The trials of Van Occupanther (2006)
THIS MORTAL COIL - It 'll end in tears (1984)
KOOP - Koop Islands (2006)
JOY DIVISION - Unknown Pleasures (1979)
PHISH - A Picture of nectar (1992)
SUFJAN STEVENS - Illinois (2005)

Καλή μας μουσική χρονιά!

Μια εισαγωγή στην έννοια του "όλον"

Φίλες και φίλοι του ιστολογίου, σας εύχομαι χρόνια πολλά και καλή χρονιά.

Το πρώτο ποστ της χρονιάς αποτελεί μια ημιτελής και αέναη προσπάθεια διατύπωσης της γνώσης και της ευτυχίας. Απαρχή του είναι ο θάνατος όχι ως ένα μακάβριο και απεχθές στιγμιαίο συμβάν στη ζωή ενός ανθρώπου αλλά ως το όπλο για την κατανόηση της ανθρώπινής μας φύσης. Είναι εμπνευσμένο απο μια ταινία που παρακολούθησα πρόσφατα με τίτλο, "The Fountain".

Από του θανάτου το φόβο ξεκινώ έναν δρόμο βαρύ και αβέβαιο προς την ελπίδα, προς την ελευθερία, προς τη συμφιλίωση. Μία οδός που σίγουρα φτάνει εκεί και το ξέρουμε όλοι.
Αν κοιτάξουμε καλά θα δούμε ότι επιθυμούμε το θάνατο. Μα αν το δούμε σφαιρικά μέσα σ’αυτή τη ζωή τότε ο θάνατος είναι ένα ακόμα σκαλί της ζωής όταν αυτή σημαίνει κάτι πέρα από τον παρόντα χρόνο και τόπο. Δίνουμε τόσο βάρος και προσοχή στο παρόν και ξεχνάμε εκείνο που υπήρξαμε και αυτό στο οποίο πάμε σίγουρα. Υπήρξαμε αόρατο σημείο στον ορίζοντα του σύμπαντος, μόριο της φύσης, αμοιβάδες, ψάρια, τετράποδα, πίθηκοι και γίναμε άνθρωποι πιθηκόμορφοι και ενίοτε μοιάζουμε και με άλλα ζώα. Οδεύουμε προς την ανυπαρξία της ύλης. Η ύλη του καθένα μας ξεχωριστά απομονώθηκε από το σύνολό της και κάθε παρόν κάθε στιγμή που της αναλογεί ψάχνει να βρει το «όλον».
Η ύλη είναι μόνη και το πνεύμα πασχίζει να ενώσει τα διασπασμένα της κομμάτια σε μία άλλη 5η διάσταση, τη φαντασία. Η γνώση αυτή η συναισθηματική και τόσο ανθρώπινη είναι μέσα μας βαθειά κρυμμένη και επισκιαζόμενη από τις λογικές διαστάσεις της εικόνας των ματιών. Πίσω από τα μάτια όμως υπάρχει ο εγκέφαλος που και ο ίδιος αντιδρά στις εικόνες, πέρα από το να τις επεξεργάζεται παθητικά. Κάθε ματιά είναι διαφορετική, κάθε αντικείμενο, κάθε σύνολο, κάθε θέση του παρατηρητή. Ο εγκέφαλος, το μυαλό και η γνώση εντέλει χρησιμεύει στην κατανόηση μιας απόλυτης και μιας σχετικής θέσης των πραγμάτων στη φύση. Ο εγκέφαλος βλέπει με τα μάτια άπειρα διαφορετικά σημεία ώσπου χάνεται σε λογικές διατυπώσεις. Εκεί αντιδρά και διαπλάθει τη διαθέσιμη δύναμή του να υποδείξει εκείνος το τι είναι εκεί έξω. Τότε βλέπει το ένα, το όλον, μέσα στο οποίο οι ξεχωριστές σχέσεις των αισθητών αντικειμένων αναπτύσσονται. Το όλον όμως είναι άπειρο. Πότε αλήθεια ξεκίνησε και πότε τελειώνει κανείς δεν ξέρει ούτε θα μάθει.
Τούτη η ανυπέρβλητη απορία δίνει σάρκα και οστά στην καλλιέργεια της φυσικής λογικής , της γνώσης, της επιστήμης. Αυτές οι ικανότητες που αναπτύσσονται από τους ανθρώπους διαχρονικά τελούν υπό τον περιορισμό της μη δυνατής ολικής διατύπωσης των νόμων της φύσης. Αν θέλαμε να την αναπαραστήσουμε θα λέγαμε ότι είναι ο λόγος του αισθητού και εν δυνάμει κατανοητού σχεσιολογικά, προς το «όλον» και πλημμελώς κατανοητού.
Έχουμε όμως υπαρκτές, αισθητές και εντέλει πραγματικές ανάγκες τις οποίες θέλουμε να ικανοποιήσουμε στο παρόν. Έχουμε κάνει κατακτήσεις μέσα από τις σωματικές και διανοητικές δραστηριότητες. Έχουμε δηλαδή δημιουργήσει ένα δικό μας «όλον» μέσα στο οποίο κινούνται οι ανθρώπινες σχέσεις, ένα «όλον» εκπορευόμενο από και υποκείμενο στον άνθρωπο και μόνον. Αυτό το υποκειμενικό όλον είναι και πάλι υποκείμενο στο αντικειμενικό όλον, το σύμπαν του χρόνου και του τόπου. Γι’αυτό εξάλλου οι ανθρώπινες σχέσεις μεταβάλλονται μέσα σε αυτά τα σύμπαντα. Η άμεση διατύπωση κανόνων των ανθρώπινων σχέσεων , δηλαδή μιας γνώσης του υποκειμενικού «όλον»,μεταβάλλεται. Συνεπώς δεν αποτελεί ολική, παντοτινή, αντικειμενική γνώση. Είναι όμως η σε κάθε κατάλληλο τόπο και χρόνο επικρατούσα γνώση, είτε ονομάζεται μύθος, είτε θρησκεία, είτε επιστήμη. Η επικράτησή της εξαρτάται από τη δυνατότητα της να παραμένει ισχυρή κατά τη διαδικασία της μεταβολής. Να ενέχει δηλαδή μια πνευματική πέρα από υλιστική υπόσταση η οποία να καλλιεργείται στον ψυχικό κόσμο και ταυτόχρονα να αντανακλά πραγματικές ανάγκες. Συντελείται τότε μια σύζευξη ύλης και πνεύματος και περαιτέρω μια δυναμική σχέση μεταξύ διαφορετικών χρόνων και τόπων.
Η ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει και να συμφιλιωθεί με το θάνατο περνά μέσα από αυτή τη διαδικασία, της οποίας οι νόμοι περισσότερο με μυστικιστικό παρά με ορθολογικό τρόπο μπορούν να προσεγγιστούν. Έναν μυστικισμό πέρα για πέρα πνευματικό και όχι λογικοφανή όπως τα διάφορα θρησκευτικά δόγματα της ιστορίας επιδίωξαν και επιδιώκουν να του προσδώσουν, στην ενσυνείδητη προσπάθεια τους να μετατρέψουν την αντικειμενική έννοια του «όλον» σε υποκειμενική.