Τι είδους πρόοδο θέλουμε για τα παιδιά μας; (χαχαχχα)

Κάποτε, η έξοδος από την παλιά κοινωνία, την αγροτική, την συντηρητική, την πατριαρχική, συνδυάστηκε με την αύξηση των ταχυτήτων. Ο Λεβιάθαν της προόδου. Σήμερα, αναζητούμε όλο και περισσότερο την έξοδο από την κοινωνία της προόδου, τη νέα κοινωνία του άγχους και της αβεβαιότητας, του τρεξίματος ή/και της υποαπασχόλησης, του βιρτουαλισμού και της ψευδαίσθησης της τελειότητας.

Θέλουμε δηλαδή να σταματήσουμε το ρολόι του εσωτερικού επιταχυντή, αυτού του ολοκληρωμένου συστήματος προγραμματισμού και ελέγχου της σκέψης και δράσης μας. Integrated circuses γινήκαμε. Αυτές είναι οι μέρες της μικροηλεκτρονικής και της πληροφοριακής επανάστασης. Οι πληροφορίες που δέχεται ένα σύστημα ολοκληρωμένο επιδρούν στην μετέπειτα συμπεριφορά του. Θα μπορούσε με κατάλληλες εγκαταστάσεις εντός του ανθρώπινου σώματος να δημιουργήσουμε έναν ηλεκτρονικό αισθητήρα δέκτη κωδικοποιημένων πληροφοριών ώστε να επιτυγχάνουμε το εκάστοτε επιθυμητό αποτέλεσμα στις διαθέσεις μας. Ο Θεός δεν πέθανε αλλά ο Θεός είναι η τεχνολογία. Μα ο σατανάς είναι αόρατος και δεν κωδικοποιείται εύκολα η ψευδαισθησιακή φοβική σύστασή του. Ναι, φταίει η χρήση της τεχνολογίας, όπως φταίει για την κρίση το είδος καπιταλισμού που έχουμε τώρα.

Όλο το ανθρώπινο είδος είναι έτοιμο να τραβήξει μπροστά με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Ωχ, μυρίζομαι μπαρούτι..από μακριά ακόμα ευτυχώς, ας είναι καλά οι σύμμαχοι. Είμαστε έτοιμοι να πάμε μπροστά λοιπόν. Εγώ που νοσταλγώ τα διηγήματα του Τσέχωφ και τις ανθρωπογραφίες του Καζαντζάκη ή την θρησκευτικότητα του Ντοστό και κλείνω τα μάτια μου στην καταραμένη έλξη που νιώθω για τα άσπρα κοράκια του Ντέιβιντ Χιούμ…εεεε, συγγνώμη του Ανδρουλάκη εννοούσα, κάποιο πρόβλημα θα έχω.

Πραγματικά δεν υπάρχει ασυμβατότητα μεταξύ των δύο καταστάσεων. Πρόκειται για μια ψυχολογική ασυμβατότητα περισσότερο που όμως έχει αυτό το περιεχόμενο: από τη μια το κυνήγι της ψευδαίσθησης της ανακάλυψης ενός φουτουριστικού κόσμου, όχι τόσο μακριά από το παρόν. Ένα γοητευτικό, αβέβαιο αλλά και μαζικά επιβεβλημένο κυνήγι από τα ΜΜΕ του πλανήτη. Και από την άλλη η συναισθηματική ανάγκη για την επαφή με το παρελθόν, τις ρίζες, την αίσθηση της συνέχειας και όχι σε σύγχρονο τεχνολογικό φορμάτ αλλά στην ανέγγιχτη φυσική της μορφή.

«Ίσως να έρθουν άλλα παιδιά με μάτια λέιζερ και μαλλιά τυρκουάζ και θα κάνουνε σαμποτάζ»έλεγε το τραγούδι της Λένας πριν περίπου 30 χρόνια. Και πράγματι ήρθαν, ήταν οι ravers αλλά η ταχύτητα με την οποία χαπιάστηκαν τους εξαφάνισε κι αυτούς. Οι νέοι που θα έρθουν θα έχουν άλλα ήθη και διαφορετική ανοχή και αντοχή στην ταχύτητα που έχει η δικιά μου γενιά. Είμαστε παιδιά και θύματα της εποχής μας. Αυτή την εποχή όμως θα τη ζήσουμε όσο πιο γεμάτα μπορούμε, την ψευδαίσθηση και την απογοήτευση που προσφέρει μαζί με μια νέα συνειδητότητα για το παρελθόν και το μέλλον. Ένας φιλόλογος θα έλεγε «προς αναζήτηση ηθικών προτύπων». Η ένας μαθηματικός «βάζοντας ξανά το χαός σε τάξη και σειρά». Η πάλι ένας οικονομολόγος «συμφιλιώνοντας την ανάπτυξη με την δικαιοσύνη». Χα, ευτυχώς, τίποτα δεν έχει αλλάξει τελικά.