Συναινείς στο ψέμα. Φιλί σταυρωτό στην βιασύνη. Θες να μεταδώσεις την αγωνία σου μην πέσεις... αλλά ο βιαστικός δεν βλέπει, κοιτάζει μόνο και αν. Ίσως είναι και κείνος θλιμμένος και κοιτάζει μέσα του και να μην μπορεί να δει καθαρά. Πως να δει έξω του μετά.
Όλοι ονειρευτήκαμε κάποτε οτι η ζωή μας θα ήταν διαφορετική αν δεν συναινούσαμε. Ξεχνάμε το όνειρο να πετάμε πάνω απο το έδαφος. Δε βαριέσαι, η μαγεία έχει πεθάνει αιώνες τώρα. Απο τότε που μας προέκυψε η επιστήμη, είναι απίθανο να πετάς πάνω απο το έδαφος. Οι αγνωστικιστές μας μπέρδεψαν, είπαν, "μπορείς να είσαι σίγουρος οτι όπου πατάς θα έρχεσαι σε επαφή με το έδαφος αλλά ταυτόχρονα μην είσαι και σίγουρος οτι δε θα υπάρξει κάποια φορά που ο Θεός μετά απο τόσες επαναλήψεις δε θα βαρεθεί."
Και εγένετο έρευνα. Την επόμενη μέρα χάθηκε η φαντασία, θυγατέρα του χρόνου και της γονιμότητας. Έπειτα προέκυψε η γνώση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του νέου ανθρώπου, του λογικού. Γνώση καθάρια. Την επόμενη ο κόσμος κωδικοποιήθηκε και γεννήθηκε η φρίκη, κόρη της μελαγχολίας και της προόδου. Μετά αμφισβήτησαν τη γνώση και είπαν ότι πάσχει από λάθος κωδικοποίηση, και τότε η κοινωνία μετασχηματίστηκε και ξέσπασε οργή μαζική μετά και από την σφυροδρέπανη διαταγή της Θεάς Δίκης. Πρόσφατα, παραδέχτηκαν ότι οι ιδεολογίες πεθάνανε και η γνώση όπως και η αμφισβήτησή της είναι σχετική. Μετά από κείνη τη μέρα ξέβρασε ο τόπος βαρεμάρα, το μαύρο πρόβατο της οικογένειας των συναισθημάτων της καλλιτεχνίας.
Και επειδή ο χρόνος τρέχει ταχύτατα, τώρα μας λένε ότι περνάμε κρίση και εμείς οι βαριεστημένοι πρέπει να βιαστούμε για να ξεφύγουμε τόσο όσο παίρνει τις ξεχασμένες υποτιμημένες μετοχές να ξαναβρούν την αξία τους. Εκεί έρχεται το γέλιο σαν απόγονος του ψεύδους και της συγχώρεσης για να μας φέρει στα ίσα μας. Ζήτω το γέλιο!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Πόσο καιρό έχω να γράψω σε blog....
Από εκείνες τις αποφράδες μέρες της εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ που έπαθα τον παροξυσμό, που ήθελα να διαβάσω Marx και "Κεφάλαιο" που αναζητούσα τις ιδεολογικές μου ρίζες... Και να τώρα, ένα χρόνο μετά, με μια παγκόσμια κρίση να μαίνεται και ο κόσμος του άκρατου καπιταλισμού να σείεται...
Τί ωραία τα κείμενά σου! Τί ωραία VKP!! ΜΕλαγχολικά, νοσταλγικά, ήπια, ήρεμα, στοχαστικά.
Μεταμοντερνισμός λοιπόν. Πανθεϊσμός, πολυθεϊα, τα πάντα παίζει, τα πάντα μπορεί (αττική σύνταξη για όσους δεν κατάλαβαν)
Και κάθομαι και λέω στα παιδιά: ο τρόπος που δομήθηκε η γνώση είναι ένα μετα - αφήγημα του νεωτερικού κόσμου. Κάποτε, εκεί στο Διαφωτισμό, πίστεψαμε ότι η γνώση είναι μία, είναι ρεαλιστική, ότι μπορεί να κατακτηθεί και ότι ο κόσμος βαδίζει ολοταχώς προς την πρόοδο. Σήμερα, λέω, η γνώση είναι σχετική, οι φωνές πολλές - το ίδιο και οι ερμηνείες.
Και όμως μέσα μου, ένα κομμάτι νοσταλγεί πάντα κάτι από τη στοιβαρότητα των Διαφωτιστών και ακόμα περισσότερο κάτι από την κρυστάλλινη λάμψη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.
Ναι, VKP, όπως πολύ σωστά λες, είμαστε παιδιά και θύματα της εποχής μας. Και αναρωτιέμαι: το ανθρώπινο μυαλό είναι ικανό να φιλτράρει όλη αυτή την ταχύτητα; Προσωπικά νομίζω πως όχι.
Μερικές φορές είναι σα να θες να παγώσει η εικόνα ή έστω να μπει σε slow motion, μήπως και καταφέρεις να ευχαριστηθείς το ρυθμό των πραγμάτων, τη βραδύτητα.
Και υπάρχουν μερικές φορές που ναι, το ομολογώ, κάτι μέσα μου εύχεται η κρίση η τωρινή να βαθύνει. Μήπως και έτσι ανακαλύψουμε κάτι χαμένα συναισθήματα, μήπως και έτσι δούμε τον εαυτό μας, του άλλους και τον κόσμο αλλιώτικα.
Γιατί από τη μια μπορεί να βουρκώνω στη θέα του μισογκρεμισμένου νεοκλασικού και στα χνάρια του παρελθόντος γύρω μου και από την άλλη να τρέχω με το μάτι θολό στους ορόφους του ZARA και του ΙΚΕΑ.
Και τότε ρε γαμώτο, με τις σακούλες γεμάτες, νιώθω ότι ο ρομαντισμός μου πεθαίνει και η στοχαστική μου διάθεση αποσυντίθεται.
ΠΟιον κοροϊδεύω;
Το ανθρώπινο μυαλό, αυτό που πασχίζει να μαθαίνει όλη την ώρα, δεν μπορεί να ακολουθήσει την ταχύτητα. Η ψυχή όμως μπορεί. Ας μην είμαστε και άπιστοι.
Post a Comment