Πως η τηλεόραση χειραγωγεί την κοινή γνώμη και την οδηγεί στην απαξίωση της πολιτικής σκέψης.

Για την περίπτωση του Μενέζες, του βραζιλιάνου που ξάπλωσε η βρετανική αστυνομία τον Ιούλιο του 2005 όταν το Λονδίνο σπαραζόταν από βομβιστικές επιθέσεις, θα μπορούσε να πει κάποιος σκεπτικιστής ότι μέσα στην αναμπουμπούλα ο τρόμος παρέσυρε και τους ένστολους. Αυτοί, μάλιστα, με την επιπρόσθετη ψευδαίσθηση προσφοράς στην ασφάλεια του τόπου τους, αυτονομιμοποιούνται στο να πυροβολούν υπόπτους (κατ'αυτούς). Μα είναι αυτό επιχείρημα?

Κι όμως, η εκλογίκευση της βίας και της "ανάγκης" αντιμετώπισής της φέρνει στο προσκήνιο τέτοια ορθολογιστικά τερατουργήματα. Τα τηλεοπτικά ΜΜΕ στο σύνολο τους δημιουργούν ακριβώς αυτή την ψυχολογική ανάγκη στον απαθή τηλεθεατή. Είναι δυνατόν να σε κάνουν να αναρωτηθείς αν ο Αλέξης έπρεπε να ήταν στο σπίτι του εκείνη την ώρα και αφού δεν ήταν τότε πήγαινε γυρεύοντας.

Το πράγμα πάει ως εξής: οι ανίδεοι γρήγορα θα το χάψουν και θα αποτυπωθεί στο μυαλό τους αυτό το ¨επιχείρημα. Οι πιο κριτικοί δε θα το χάψουν αλλά η εξουσία δια της τηλεόρασης έχει αυτή τη δύναμη, να σου επαναλαμβάνει το ψέμα ώστε να μην σου αφήνει χώρο στο μυαλό για να σκεφτείς τον δρόμο της αλήθειας. Και εσένα τον σκεπτόμενο άνθρωπο με τις ευαισθησίες και την αγωνία του αύριο σε ΜΠΕΡΔΕΥΕΙ. Αυτός είναι και ο σκοπός της πληροφόρησης από την πλειοψηφία των τηλεοπτικών εκπομπών.

Η εξουσία αυτή δεν είναι συνειδητή και ο δημοσιογράφος σαν ακούσιος πράκτορας ερήμην του εκτελεί το σχέδιο αποχαύνωσης των συνειδήσεων. Οι τηλεθεατές ασυνείδητα κι αυτοί χάφτουν ότι τους πλασάρεται. Και αυτό είναι κυρίως εκείνο που γυαλίζει από ψευτιά και μάλιστα δεν υποκρίνεται για να την κρύψει. Στο σημείο αυτό έχεις αρχίσει να υπνωτίζεσαι. Είναι τότε που τα όρια μεταξύ πραγματικού και ονειρικού συσκοτίζονται, ακριβώς όπως συμβαίνει με τον φυσικό ύπνο. Αναρωτηθείτε τότε, ποιος σας νανούρισε ποτέ με αλήθειες?

«Μα τι κάνετε, ξυπνήστε αμέσως και απαντήστε επιτέλους στην ερώτηση, υποστηρίζετε την εξέγερση? Πείτε ναι, πείτε το ντε... α, δε το λέτε, είστε κότες αλλά δεν πειράζει γιατί κι εμείς αυτό θέλουμε από εσάς, να καθίσετε στα αβγά σας και να μη μας βάζετε σε μπελάδες (οργάνωση σκευωριών, προβοκάτσιας, παγίδες επικοινωνιακές κ.α.) που έχουν και κόστος σε χρόνο και χρήμα. Απαντάτε όχι γιατί ξέρετε ότι είστε χαμένοι από χέρι.»

Κάτι παιδιά όμως με μάτια λέιζερ και μαλλιά τυρκουάζ δεν παίζουν το παιχνίδι τους, δε βγαίνουν σε κανάλια, δε δίνουν συνεντεύξεις, δεν εξηγούν τις αιτίες των πράξεών τους όπως κάνουν αυτοί οι μεγαλομέτοχοι της προφορικής πληροφόρησης περιστοιχισμένοι από τους σημειολογικούς συμβουλάτορές τους, δλδ τους δικηγοράδες τους. Κάποιος φωνάζει για αδυναμία άρθρωσης πολιτικού λόγου και αντιπαράθεσης και συνεπώς περιθωριοποίηση. Εδώ γελάμε, η απαξία της πολιτικής μόνο στους αντιεξουσιαστές δεν οφείλεται. Αντίθετα, είναι οι εξουσιαστές των ΜΜΕ και της πολιτικής συναλλαγής που την καλλιεργούν τόσα χρόνια τώρα.

Δείτε κι αυτό http://politis-gr.blogspot.com/2008/08/cnn.html