Η γοητεία της Ιστορίας

Την τελευταία εβδομάδα λοιπόν ξεκουνήθηκα, ξύπνησα, κοίταξα γύρω μου, σκέφτηκα το παρελθόν μου, τα λάθη, τους κύκλους, το περιβάλλον μου, θετικό και αρνητικό, ξαναζώ ρε.

Τι απο όλα αυτά κάνει η κυβέρνηση και οι διορισμένοι υπάλληλοί της? Τίποτα, μόνο τα ανάποδα, αργοπεθαίνουν...Και εμείς που ονειρευόμαστε δεν μπορούμε να αναλάβουμε εξουσία και μας λένε άτολμους, ουτοπιστές, απολίτικους, παράνομους κ.οκ. Θα χάσουν όμως γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι η ιστορία δεν τους κλείνει το μάτι πια. Την πίστεψαν οι μαλάκες, τους είπε αυτή ότι πάει τελείωσε και θα κάνει άκρη για να κάνουν ότι αυτοί θέλουν. Αλλά τώρα ξαφνικά θύμωσε, βγήκε στους δρόμους και τα έσπασε, έστειλε τους αγγελιοφόρους της και έκαναν πορείες, καταλήψεις, απεργίες.

Και αναρωτιούνται οι καημένοι, μα γιατί μας εκδικείται έτσι η ιστορία. Τι λέω, μακάρι να το αναρωτιούνταν αυτό, τότε θα σκέφτονταν λίγο και θα αφουγκράζονταν την αλλαγή που έρχεται. Γι αυτούς όμως η αλλαγή είναι ανάθεμα, δεν τη θέλουν γιατί χάνουν τα κεκτημένα τους, αυτά που τα τελευταία 10 χρόνια κυρίως τους άφησε η ιστορία να αποκτήσουν. Επειδή η τύπισσα αυτή που 'όλοι την γουστάρουν και την κοιτάζουν έβαλε τα ακριβά της χρυσαφικά, τα ψηλά της τακούνια και τις απλησίαστες μάρκες της, όλοι οι μαλάκες ψάρωσαν, καύλωσαν και έτρεξαν να την εντυπωσιάσουν με ΧΡΗΜΑ ΧΡΗΜΑ ΧΡΗΜΑ. Ε, μα τόσο πολύ χρήμα, το σιχάθηκε κι αυτή και είπε να κατεβάσει από τα σεντούκια της καμιά πιστωτική κρίση. Συμμορφώθηκε κι αυτή, πέταξε από πάνω της την προσποιητή πρόκληση, έβαλε στρωτό παπούτσι αθλητικό, κασκόλ πολύχρωμο και πήρε ρόπαλο στα χέρια.

Οι μαλάκες όμως δεν το καταλαβαίνουν ακόμα, συνεχίζουν να της λένε , άντε γδύσου, κουνήσου, άνοιξε τα πόδια σου να μας δώσεις χρήμα. Αυτή όμως δεν τους θέλει πια. Τόσοι πολλοί, τόσα πολλά κοκόρια, αμερικάνικα, γιαπωνέζικα, ευρωπαϊκά, νοτιοκορεάτικα, αναπτυσσόμενα, ανερχόμενα. Όπου λαλούν πολλά κοκόρια είπε κι αυτή...