Σε βλέπω τώρα στις σελίδες της ζωής μου στο διαδίκτυο,
και στα φωτογραφικά άλμπουμ τα γεμάτα αναμνήσεις
Και σε βάζω καθημερινά στο μυαλό μου για να δω
Τι μένει από σένα.
Μα τίποτα δεν ακούω τώρα πια
και η θύμησή σου ψιλοξεθωριάζει
μόνο η καρδιά μου κάπως σκιρτά καθώς σε σκέφτομαι
μα ο νους μου λέει να κοιτάξω το παρόν.
Μερικές φορές σα να θελα να μείνω για πάντα σε εκείνες τις τελευταίες σου στιγμές , τον πόνο του τέλους και την ανακούφιση αυτού μαζί.
Την αλήθεια που με έκανες να νιώσω χωρίς να μπορώ να την εκφράσω,
Μα τώρα η πραγματικότητα με καλεί πίσω αγοράκι μου.
Είναι ψέμα αυτό το πίσω ή ο δρόμος του δράματος πριν την απελευθέρωση από τα δεσμά μας… Αχ, τι μου έκανες πάλι.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Ήταν ένας μικρός άσπρος μαλλιαρός κομήτης που προσγειώθηκε στην αυλή και στη ζωή μας ένα βράδυ με αυγουστιάτικο φεγγάρι. Έμεινε 11 ολόκληρα χρόνια εκεί.
Και έτσι απλά, σα να μην πέρασαν έντεκα χρόνια, σα να μη ζήσαμε μαζί έντεκα ολόκληρα χρόνια, παρά ένα στιγμιότυπο μόνο ζωής,ένα μοναχά απόγευμα, ένα μοναχά πρωί, έφυγε πίσω αυτός ο λευκός μπάσταρδος εξηγήινος. Ο γεμάτος αγάπη. Ο γεμάτος ευγένεια. Καθαρή, κρυστάλλινη, ανώτερη ενέργεια.
Και απορώ. Απορώ πως τον άφησα τοσο γρήγορα πίσω μου. Πως ξέχασα τους μικρούς ήχους του δίπλα μου, το ξύσιμο της πόρτας,το αιώνια θερμό καλοσώρισμα. Και να οι δουλειές και να τα μουσεία και να τα τρεξίματα και να οι διωρίες. Πλάκωσε το παρόν και δε χαρίστηκε καθόλου.
Ρε παιδιά, λίγο χρόνο. Δώστε μου λίγο χρόνο. PAUSE. Να σημείωσω: πότε ήταν η τελευταία του βόλτα;πότε έφαγε κανονικά για τελευταί φορά;πότε ήταν που ήρθε στο κρεβάτι και με ένα πρωτοφανές κούνημα του κεφαλιού απαίτησε το χάδι μου; Πότε ήταν τότε που....τότε που.....τότε που..
Αλλά με καταπίνουν οι μέρες καλέ μου.Δίνη είναι και με τραβούν.Και δε σημείωσα στο ημερολόγιο. Και θα το ξεχάσω. Και δε θέλω.Γιατί με σένα στα πόδια μου, ίσως ο χρόνος να φαινόταν τόσο λιγουλάκι διαφορετικός.Μια στιγμή ηρεμίας και ένα μικρό χαδάκι. PAUSE.
Ξέρω όμως καλά ότι με σένα ο ΧΡΟΝΟΣ ήταν ΑΓΑΠΗ.Μια στιγμή έντεκα χρόνων ΑΓΑΠΗΣ.Και με αυτή την επίγνωση προχωρώ. Και με αυτό το σίγουρο συναίσθημα.
Και ας σε αφήνω πίσω μου ΠΟΛΥΤΙΜΕ ΜΟΥ ΚΟΥΚΥ...Ξέρω καλά...
Post a Comment