Ημερολόγιο πορείας Νο.1

Με την ελπίδα ότι θα έχω πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πω μετά από μια άλλη πορεία.

Ξύπνησα αργά, προλαβαίνω? Καταρχήν, θέλω να πάω? Να παίρνεις αμάξι χωρίς καφέ, να παρκάρεις τέρμα θεού, για να πας και εσύ εκεί. Και τι θα βγεί άραγε? Σηκώνομαι και πάω, προλαβαίνω μάλλον. Μόνος μου, παίρνω τηλέφωνο τη Λ. Θα έρθεις? Δε ξέρω, έχω ένα ραντεβού, μετά μπορεί, ξέρω και εγώ, καταλαβαίνω μήπως τι γίνεται? Πάω και τη βρίσκω τυχαία στην πρώτη πορεία στη μεγάλη πλατεία. Μιλάει με μια φίλη της, όμορφη, αστραφτερή, ευγενική κομμουνίστρια. Τη ρωτάω αν θα έρθει μαζί μου στην άλλη πορεία. Η φίλη της πιάνεται από την «άλλη πορεία» όπως το περίμενα. Την απογοήτευσα τελικά όχι με την επιχειρηματολογία μου αλλά με το ύφος, λίγο απότομο, δεν την ήξερα και καλά. Της είπα ‘βγάζουμε πανό στην άλλη πλατεία» Με ρωτάει «Ποιοι είστε εσείς?». «Οι ωρομίσθιοι», της λέω. Και για να μην πιάσουμε μακροσκελή διάλογο , βλέποντάς την έτοιμη να μας προσφέρει περισσότερη ασφάλεια από την άλλη πλατεία, διαφεύγω λέγοντας «όλοι οι φίλοι μου είναι εκεί». Εξόχως πολιτική θέση αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Εσείς, λέω από μέσα μου, τα ξέρετε όλα, δεν έχετε ανάγκη. Κρίμα, ίσως την απογοήτευσα και δε θα το θελα. Είμαι και λίγο αντιδραστικός από τη φύση μου αλλά το καταλαβαίνω αμέσως.
Στην άλλη πλατεία χαμός, ξεκινά η πομπή και είναι πράγματι μεγάλη. Ψάχνουμε για τους δικούς μας, ποιους δικούς μας δηλαδή, 5-6 γνωστοί και συνάδελφοι που κρατάνε πανό για τους αναπληρωτές και ωρομισθίους. Δεν μπορώ να φωνάξω λόγω λαιμού αλλά και οι περισσότεροι το ίδιο. Στις πορείες με πιάνει άλλοτε νοσταλγία για τα αγωνιστικά χρόνια του Τεμπονέρα, άλλοτε οργή σκεφτόμενος τις αιτίες των πολέμων όπως την αντιπολεμική για το Ιράκ και τώρα θλίψη για το πόσο μπερδεμένος είμαι. Όχι ακριβώς αφηρημένος αλλά σκεπτικός, προβληματισμένος, ολίγον τι απόμακρος και αντιδραστικός, χωρίς εμπιστοσύνη σε κανέναν, ειδικά τους συνδικαλισταράδες ούτε όμως και τους ανερχόμενους από δαύτους που γενικά τους θεωρώ ημιμαθείς, όπως τον εαυτό μου βέβαια. Έχοντας πρώτα αναγάγει την άγνοια σε ύψιστο έγκλημα και άγνοια σημαίνει να μην ξέρεις στην εντέλεια τι συμβαίνει. Μα αυτό δεν είναι δυνατόν και στο κάτω κάτω λίγη λιγότερη αυστηρότητα δε βλάπτει. Μη νομίσετε ότι είμαι υπερορθολογιστής, μάλλον εξαναγκαστικά έχω γίνει για να επιζήσω εργαζόμενος. Κατά βάθος είμαι διαισθητικός και οι αισθήσεις μου λένε ότι καλά κάνω και είμαι εκεί που είμαι. Έπειτα σκάνε κάποια δακρυγόνα και η πορεία τελειώνει με τα οργισμένα νιάτα κλαμένα και έτοιμα για αντιπαράθεση. Η Λ. βγάζει με το κινητό της κάποια επουσιώδη γεγονότα βίας και αποσυρόμαστε.
Σπίτι των γονιών μας δεν λέμε πολλά. Οι γονείς μαθαίνω είναι σε κατάθλιψη (σικ) γιατί δεν πιστεύουν αυτά που κάνει ο Γεωργάκης. Επειδή είναι και αυτοί σούπερ ιδεαλιστές και το αγαπώ αυτό δεν τους λέω πολλά σήμερα. Για τον εφησυχασμό, το βόλεμα, τις ιδεοληψίες και φαντασιώσεις τους. Παλαιοί πασόκοι, πάντα πιστοί. Φεύγω, πάω σπίτι μου αλλά πρώτα περνάω από ένα σούπερ μάη μα δεν κάνω να σταματήσω γιατί βλέπω κοσμάκη στην είσοδο. Μαθαίνω ότι οι απεργοί το κλείνουν το μαγαζί. Κλείστε το το μπουρδέλο, λέω από μέσα μου. Πάω στο δίπλα και ίσα που προλαβαίνω να ψωνίσω το κωλόπραμα, πριν με αναγκάσουν οι απεργοί, όπως μαθαίνω από τους υπαλλήλους, να τα αφήσω και να φύγω. Καλή φάση.
Απόγευμα μαθαίνω για τους νεκρούς αλλά δε λυπάμαι. Σκέφτομαι, μπροστά σε αυτά που έχουμε να δούμε, αυτό δεν είναι τίποτα. Δε θέλω να σκέφτομαι καν τι λέει η τβ. Η Α. έχει κουραστεί από τα ιδιαίτερα και έχει στεναχωρηθεί με τα γεγονότα. Θέλει να δει κόσμο και πάμε στον ξάδελφο της που έχει μωρό. Ένα πραγματικά συμπαθητικό αγοράκι που ο μαγιάτικος αέρας με τις μοσκοβολιές του, το παιχνιδιάρικο τοπίο του δωματίου και η αίσθηση φροντίδας την κάνει να ξεχαστεί. Και μένα μαζί και να μελαγχολήσω για το πόσο αντικειμενική ανάγκη έχω από ένα μωρό που όμως με τα παρόντα μέσα δεν μπορούμε να αναθρέψουμε. Ναι, υπάρχει πολύς χρόνος ακόμα αλλά βλέπεις και ακούς τι γίνεται. Έρχεται και η γιαγιά και μας λέει να βγάλουμε τα λεφτά μας από τις τράπεζες. Ότι θέλει ο καθένας λέει, αλλά ο κίνδυνος είναι πάντα υπαρκτός, ίσως όχι τώρα αλλά μετά από μια διολίσθηση του ευρώ που θα το διαλύσει. Άντε πάλι οι κωλοορθολογιστικές σκέψεις για την οικονομία. Αυστηρότης, μεθοδικότης, γνώση! Και στο τέλος, δεν ξέρουμε τίποτα. Κοιτάζω το παιδάκι, αισθάνομαι το αστικό φως του δωματίου, βλέπω την αγάπη των λοιπών απέναντί του και χαϊδεύω την Α. διαισθανόμενος την ευθύνη της ευτυχίας μου/μας. Και την οδύνη που μου δημιουργεί η παρούσα ανασφάλειά μας.
Γυρνάμε τέσσερα ‘άτομα στο σπίτι και συναντούμε τους απέναντι, συγγενείς κι αυτού, σκεπτικοί από αυτά που θα είδαν στη τβ και μόνο σε αυτή. Τους ρίχνω το αντιδραστικό, «τα πυροσβεστικά είχαν χρόνο» και μου επιτίθενται. Σταματώ, δεν ξέρω τίποτα παραπάνω. Έπειτα βλέπω τα ΜΑΤ να σπάνε ένα μαγαζί στη Στουρνάρη και τον Κακλαμάνη χεσμένο, μοναχό, έρμαιο ενός κινητού, και τα ΜΑΤ να τον βγάζουν από την τουαλέτα. Μοιράζομαι ανοιχτά το όνειρό μου της πλήρους αναρχίας και της κατάληψης όλων των δημόσιων διοικητικών πόστων από τους διαδηλωτές. Αναγνωρίζω ότι πάλι αντιδρώ στον ορθολογισμό μου (ή αυτό της εξουσίας) και το αφήνω. Αποσύρομαι εις το καθημερινό μου διάβασμα για την κρίση μήπως και σώσω την πατρίδα αλλά έχω πολλά ακόμα να μάθω. Καληνύχτα!