9 Mαΐου

Αυτή η υπνηλία δεν έχει τελειωμό και μπορεί να οφείλεται καθαρώς στην άσχημη διάθεσή μου όπως επίσης και στο εντατικό κλίμα των ημερών. Δεν απόφυγα το προχθεσινό ξενύχτι για το διάβασμα των τελευταίων κειμένων των μπλόγκερς που παρακολουθώ. Μέχρι που η πολλή πληροφόρηση κάνει το κεφάλι μου πρωί πρωί να βουίζει. Πιάνω τον εαυτό μου να κάθομαι πριν ή και κατά τη διάρκεια του ύπνου να σκέφτομαι ομόλογα, τράπεζες, θεωρίες, ιδεολογίες, όνειρα. Μετά τα όνειρα όμως, τίποτα, απελπισία, επιστροφή στην άσχημη πραγματικότητα. Μα είναι τόσο άσχημη? Μοιάζει με τους κουκουλοφόρους και τους μπάτσους, με τους πρετεντέρηδες και τους αυτιάδες, τους νεοφιλελεύθερους και τους κομμουνισταράδες, τους ομιλούντες και τους διαφωνούντες, τους αιτιοκράτες και τους ονειροκράτες, αυτούς που ξέρουν και όλοι ξέρουν. Ξέρουν ότι τα spread του βερμπαλισμού τους πιάνουν ρεκόρ, τα επιτόκια των υποσχέσεών τους είναι εκτός ελέγχου και οι τράπεζες των γνωμών τους χωρίς ρευστή και πάγια γνώση. Ξέρουν ότι παίζεται ένα έργο, μια περιπέτεια, ένα δράμα, μία κωμωδία. Καθένας στο είδος του. Σε κάθε περίπτωση το Happy End δε φαίνεται στο σενάριο και το έργο μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα Lost με χαμένα πρόσωπα που προσπαθούν να αναλάβουν κάποιο ρόλο στο νησί της μοναχικής παγκοσμιοποίησής τους.
Το κεφάλι πόναγε βασανιστικά όχι από τον πόνο αλλά από τη αγωνία. Μέχρι που βρήκε λίγο απάγκιο στη στοργή της Α. Σήμερα ο ήλιος ήταν παραδόξως ζεστός και κρύος μαζί. Πήγαμε στη μεγάλη προβλήτα του λιμανιού, εκεί που η πόλη μένει πίσω και ο ορίζοντας απλώνεται μπροστά. Στη μέση το λαμπιρίζων νερό να παίζει με τα μάτια μου και δίπλα το τεράστιο καράβι. Νιώθω άβολα για λίγο με την προοπτική του μεγέθους των πραγμάτων που επισκιάζουν την σκέψη για αυτά. Σκέψη για το πώς θα ήταν αυτά ιδεατά, σκέψη που υπάρχει σα φίλος στην άμυνα και σαν εχθρός στη δημιουργία. Οι μεγάλες ιδέες εγκλωβίζουν. Και το συναίσθημα; Αυτό κάπου υπάρχει στον ορίζοντα και αγωνιώ να το εντοπίσω. Κοιτάζω το καράβι μπρ, γέρνω προς την πόλη και παραπατώ, ο ίλιγγος είναι κοντά, τέλος στρέφω τη ματιά στο νερό και ηρεμώ. Νιώθω καλά εκεί, με το νερό μοναχικό μου σύντροφο. Κατακλύζει το μυαλό και ξεδιψά τη σκέψη από την απορία, ξεγελά την ψυχή με το λαμπύρισμα, καθαρίζει τη βρώμα του πολιτισμού. Στο νερό, στο νερό, μπουγέλο θέλουν οι παλιάτσοι που μιλούν.
Σιωπή τώρα, στην πλατεία τη μεγάλη έχει συγκέντρωση σιωπής. Αλήθεια!