Αυτό που λείπει

Γράφω και νιώθω, νιώθω και σκέφτομαι, σκέφτομαι και φανταζομαι και γράφω εκείνο που φαντάζομαι, εκείνο που λείπει και με εξιτάρει ή με ρίχνει. Εκείνο που λείπει, που δεν είναι, που δε γίνεται, που μόνο φαντάζομαι. Εκείνο που γεμίζει ενοχές τη λογική όταν φυλακίζει το μυαλό και την δυναμώνει όταν αφήνει το συναίσθημα πηγαίο. Είναι εκείνο που δε λέγεται ούτε γράφεται εύκολα αλλά φαίνεται στα μάτια αν κάποιος μπορεί να το διαβάσει. Μάτια σφιχτά για να το υποτάξει ή μάτια ίσα χαμογελαστά για να το υποθάλψει. Αυτό που λείπει είναι και πάντα παρόν γι’αυτόν που θέλει πολύ να το δει. Κυκλοφορεί στην πόλη δίπλα σε σκουπίδια που τα τρώνε μετανάστες και το βλέπει. Ακούει ειδήσεις για την παρακμή του κόσμου και το καταλαβαίνει. Βλέπει νεκρούς και το νιώθει. Γιατί ξεπερνάει τη γη και τον κόσμο όλο, είναι πνεύμα που καθοδηγεί, έχει ψυχή αθάνατη και σώμα που αλλάζει αέναα. Αυτό που λείπει το βλέπεις τη νύχτα με τα μάτια κλειστά, σου ψιθυρίζει και σου λέει «είμαι εγώ» και εσύ του λες «ποιος είσαι εσύ;» και σου λέει «εγώ» και δεν παύεις να ρωτάς μάταια τη δική σου φωνή για την ταυτότητά της. Εγώ, ένας μυστικιστής τρακαδόρος, ένας νάρκισσος με τίτλο, ένας μισός άνθρωπος που ψάχνω τι μου λείπει.