Μια μέρα

Βράδυ μαγιάτικο και κρύο, ο αέρας μοσχομυρίζει, ο ουρανός κάνει το πιο όμορφο στριπτίζ με τα που και που σύννεφα να κρύβουν τις εναλλαγές των χρωμάτων του μέχρι τη θριαμβεύουσα πτώση του ήλιου. Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που μιλάνε σε έντονους τόνους διαφωνόντας για το τυπικό μέρος της προετοιμασίας μιας εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης και αναρωτιέμαι αν η δημοκρατία είναι κάτι παραπάνω από γραφειοκρατία. Νωρίτερα ο πιτσιρικάς αλβανός που βάφει το σπίτι μου με πάει με το αυτοκινητό του στην τράπεζα για να τον πληρώσω και με ρωτάει πόσα χρήματα βγάζω το μήνα μην πιστεύοντάς με τι του απαντάω. Ο ίδιος ονειρεύεται Ιταλία και πιτσαρία, 80 την ημέρα δεν είναι και άσχημα, έχει δουλειά εκεί. Νομίζω ότι μιλάω με τον πατέρα του παππού μου που ίσως κάπου μετανάστευσε και αυτός για το μεροκάματο αν και χωρίς να κατέχει ήδη αυτοκίνητο. Δε θέλω να μεταναστεύσω για δουλειά, τι αναξιοπρέπεια σκέφτομαι. Είμαι βολεμένος στο σπίτι μου και στα πολλά λίγα που μου έχουν αφήσει. Νιώθω ενοχές ότι υποστηρίζω το σύστημα με το να μην το ταρακουνάω. Κοιτάζω τους συντρόφους, υποτίθεται. Μεγαλοστομίες, ξεκαύλωμα, συσκέψεις από χόμπι, αποφάσεις επί αποφάσεων, δεν ανήκω ούτε εκεί; Που ανήκω; Στη σκέψη μόνο, στη μοναχική αναζήτηση, στην ατομική φαντασίωση ενός κοινωνικού ονείρου από την πραγματοποίηση του οποίου απέχω. Αισθητικές παρεμβάσεις μόνο παρακαλώ, μην χαλάτε την όμορφη εικόνα, γίνετε βίαιοι αλλά παραμείνετε όμορφοι, αυτή την επανάσταση θέλω, μην παραδίνεστε στις εκλογικευμένες σας πλευρές, θα σας οδηγήσουν χωρίς να το καταλάβετε στον αισχρό ηδονισμό. Ομορφιά είναι η παράδοση στο μοιραίο χωρίς μανία, σχεδόν προμελετημένα.