Λίγος πόνος

Πονάω, είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω μετά από ένα διάλλειμμα χαράς ενός τριημέρου. Τώρα που ξαναμπαίνω στην καθημερινότητα πονάω από αυτά που ξανασυναντώ. Τώρα τα βλέπω με πιο καθαρό μάτι, το ήρεμο μάτι της εξοχής, της φύσης. Οι εικόνες που είδα μπήκαν μέσα μου και αντικρίζονται νοητά στα μάτια μου, γίνονται ιδεώδες που συγκρούεται με την αγχώδη καθημερινότητά μου. Από το θόρυβο. Για λίγο καλύφθηκε το είναι μου από τη σιωπή της φύσης, την καθαρότητα των χρωμάτων της, την χαρωπή δειλή επαναφορά των ανοιξιάτικων μυρουδιών της και την αέναη, αργή και αποφασιστική μεταλλαγή της από εποχή σε εποχή. Ησυχία, ηδονή, επιβράδυνση, αξίες της φύσης.

Ενώ εδώ στο σήμερα φασαρία, υπερπληροφόρηση, ανασφάλεια, αλλοτροίωση, επιτάχυνση, προσπάθεια για τα πάντα. Προσπάθεια για να συνειδητοποιήσεις την τρέλα και τις ελλείψεις που μας προκαλεί. Κενά μέσα μας που αποκόπτουν το συναίσθημα από τη λογική, τη θέληση από την πράξη, το λόγο της δράσης, του πόνου, του γιατί ζούμε και υπάρχουμε.

Ζούμε και υπάρχουμε αλλά δε ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε αυτή τη ζωή και ύπαρξη. Κενό. Για τόσο καιρό. Να προσπαθώ να το καλύψω με οτιδήποτε, μουσικές, παρέες, εξουςε﷽﷽﷽﷽﷽﷽ικτοκοκαλεόδους, γιορτές, βιβλία, όλα τα απαραίτητα υλικά που μας γεμίζουν αγάπη, γνώση, χαρά, ξεγνοιασιά. Συχνά μάταια, είναι ο ρυθμός αυτής της καθημερινότητας που έχει ξεχάσει τι πάει να πει στόχος, όνειρο, κοινωνικότητα, συμμετοχικότητα, αλληλεγγύη, που έχει ξεχάσει τις κοινωνικές αξίες.

Τώρα σα θύμηση ενός παρελθόντος που χάνεται αναθυμούμαι αυτές, σαν καρπούς της νεότητας που μαραίνονται πρώιμα τώρα που ωριμάζω μέσα σε μια κοινωνία σε κρίση. Δεν μπορώ να αρνηθώ τον κοινωνικό προσδιορισμό του είναι μου. Και αυτός έχει αρνητικό πρόσημο. Εδώ και καιρό ήμουν αυτοαναφορικός, έψαχνα και έβρισκα τις αιτίες των συναισθημάτων μου μέσα σε μένα και μόνο. Η μέθοδος αυτή είχε αποτελέσματα όσο η ενδυνάμωση η προσωπική και η επικέντρωση με πειθαρχία σε προσωπικούς καθαρά στόχους, είχε αποτελέσματα. Τώρα συνειδητοποιώ όμως αυτό που δε θέλω να παραδεχτώ εδώ και καιρό μην και χάσω τον προσωπικό δρόμο που μόνος μου χάραξα. Συνειδητοποιώ ότι οι επιρροές του περιβάλλοντος, ειδικά του μάκρο-περιβάλλοντος της οικονομικής κατάστασης με επηρεάζουν καθοριστικά. Και με κάνουν να πονάω. Δε θέλω όμως να ετεροκαθορίζομαι και είπα ότι δε θα αφήσω τέτοια πράγματα να με πτοήσουν. Έτσι όμως χάνομαι μέσα μου προσπαθώντας να σβήσω τα αποτυπώματα του πόνου,  αφήνοντας όμως ανέπαφες τις αιτίες που τον δημιουργούν.

Η καθημερινότητά μου έχει ξεχάσει και τις ανθρώπινες αξίες. Την αγκαλιά, την αγάπη χωρίς υποθήκες, το κοίταγμα μέσα στα μάτια με χαμόγελο, το σεβασμό, την υπομονετικότητα, το ενδιαφέρον να μάθεις για τον άλλο, το μοίρασμα μαζί του. Όλα αυτά που υπήρξαν υψηλά ιδανικά για μένα τώρα στη φάση της ωρίμανσης βλέπω ότι είναι αιώνια ανεκπλήρωτα σχέδια, μεγαλεπήβολες ιδέες, απραγματοποίητα όνειρα. Τώρα αυτός είναι νας﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αιτπικένας μικρός θάνατος για μένα. Μετά από αυτόν χρειάζεται να δω τη ζωή διαφορετικά και να μετουσιώσω τα όνειρά μου σε κάτι άλλο. Φοβάμαι μην πεθάνουν και αυτά και ξεμείνω από ψυχική τροφή. Κάθε φορά που η κοινωνική τρομοκρατία υιοθετεί τον στυγνό ρεαλισμό για να μου θυμίζει ποια είναι η πραγματικότητα, πεθαίνω λίγο μέσα μου. Και πονάω.έ΄έ΄﷽﷽﷽﷽﷽﷽

Υγιής αναχωρητισμός

Στην επιφάνεια εργασίας μου βρίσκεται εδώ και μήνες ένα απόκρημνο τοπίο με απότομες χιονισμένες βουνοκορφές. Ένα τοπίο που παλαιότερα, μέχρι πριν ένα χρόνο ας πούμε, δε θα έμενε ούτε μια μέρα σε αυτή τη θέση. Πάντα προτιμούσα τις θάλασσες, τα ανθισμένα λουλούδια και τις ωραίες γυναίκες. Μάλλον οι εικόνες που μας αρέσουν κάθε φορά αντικατοπτρίζουν τη ψυχική μας διάθεση εκείνη την στιγμή. Και η δική μου διάθεση χαρακτηρίζεται από έναν αναχωριτισμό. Αυτή τη λέξη την έχω διαβάσει σε αριστερούς κομμουνιστές που κατηγορούν άλλους αριστερούς διανοούμενους ως αναχωριτιστές με την έννοια ότι στα δύσκολα σηκώνονται και την κάνουν. Τους κατηγορούν ότι ξεχνάνε την ταξική πάλη, απομονώνονται οικειοθελώς από την κοινωνική πραγματικότητα, νοιάζονται περισσότερο για τον εαυτόν τους και κοιτάζουν τα του οίκου τους χωρίς πλέον να δίνουν σημασία στις σκληρές μάχες που έχουν να δώσουν για την κοινωνική και οικονομική τους επιβίωση. Μάχες που απαιτούν τη σύμπραξη πολλών, όλων ιδανικά.

Λογικά έχουν δίκιο και η αδιαφορία για τα κοινωνικά προβλήματα και τις πολιτικές υποθέσεις έφτασε και εμένα που πάντα νοιαζόμουν σε διανοητικό επίπεδο βέβαια για τα προβλήματα του κόσμου. Όμως, από την άλλη, ήμουν λίγο σαν μητέρα Τερέζα του καναπέ των διαλεκτών διανοούμενων του συστήματος. Εκπαιδεύτηκα για να είμαι τέτοιος και από οικογενείας είμαι. Συνειδητοποίησα σε κάποια φάση ότι δε θα σώσω εγώ τον κόσμο,  ότι ούτε ο θυμός μου επενδυόταν σωστά μέχρι τότε και ότι δεν μπορώ άλλο να μην ασχολούμαι με την προσωπική μου ευτυχία, που την έβλεπα να στρώνεται με όμορφα ψυχεδελικά χαϊμάλια στη ζωή μου.

Γιατί το να ζεις σε δύσκολες και κρίσιμες κοινωνικές στιγμές, τότε που η ιστορία βρίσκεται σε καμπή, παρασύρεσαι από τη δίνη του κοινωνικού άγχους και αγωνίας παραβλέποντας τις σταθερες που σε ορίζουν σαν άνθρωπο, τις επιθυμίες σου, τα όνειρα που έχεις κάνει. Όλα αυτά τα θυσιάζεις στο βωμό της κοινωνικής ανατροπής που υφίστασαι όντας κοινωνικό ον. Το  θέμα είναι πως παρεμβαίνεις σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα για να ανταπεξέλθεις. Θα μου πειτε είναι θέμα ανάγκης και όχι επιλογής. Αυτή η ανάγκη όμως, μήπως γίνεται τόσο μεγάλη αντικειμενιμή δύναμη αλλαγής της συμπεριφοράς μας που μας κάνει να ξεχνάμε ποιοι υπήρξαμε, τι επιθυμήσαμε και τι ονειρευτήκαμε;

Μιλάω φυσικά για τις προσωπικές μας άμυνες απέναντι στην κοινωνική βαρβαρότητα που δεχόμαστε. Άμυνες δημιουργικές ακόμα και όταν χαρακτηρίζονται αναχωρητικές. Γιατί το να επανακαλύψεις την ενέργεια του σώματός σου μέσα από μια βόλτα στο βουνό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις και την επόμενη μέρα, να αγαπήσεις, να μεταδώσεις την ενέργεια.

Η επόμενη μέρα που είναι δύσκολη. Είναι ανυπόφορη πολλές φορές. Όχι μόνο επειδή υπάρχει εκμετάλλευση, ταξικός πόλεμος και συγκρούσεις, αλλά επειδή υπάρχει μιζέρια, ανεραστία, ρηχότητα, καμία ομορφιά. Αυτός είναι ο βιομηχανικός πολιτισμός μας και έτσι ήταν και στην άνοδο. Ανούσιος, άσχημος, εύκολος, δυνατός, εξαναγκαστικός.