Άλλο ένα πάρτυ γενεθλίων γεμάτο κέφι για alt-right μισανθρωπιά

Βρέθηκα χθες συμμέτοχος σε μια νέα αντιπαράθεση απόψεων με ένα άτομο σε ένα μικρό πάρτυ γενεθλίων (πάλι!). Η κουβέντα ξεκινά με τα επιδόματα αναστολής εργασίας που θα δοθούν. Πέρα από τις ατομικές μας περιπτώσεις και το αν δικαιούμαστε το επίδομα ή πόσο μεγάλο είναι αυτό ή πόσο σωστό είναι ο εργοδότης να κάνει παζάρια με τον εργαζόμενο για να μοιραστούν το επίδομα, ο συνομιλητής αναφέρει ότι πετάγονται λεφτά από δω και εκεί σε κατηγορίες που δε θα έπρεπε να πάρουν και ότι επαναλαμβάνονται σπατάλες του παρελθόντος. 

Συμφωνώ μαζί του ότι για κάποιες περιπτώσεις που και η εργασία συνεχίζεται άτυπα και συνεπώς παράνομα (επειδή ο εργοδότης αναγκάζει τον εργαζόμενο να συνεχίζει να δουλεύει συνήθως εξ’ αποστάσεως) και το επίδομα πέφτει, είναι ηλίου φαεινότερο ότι υπάρχει αδικία. Λέω γιατί αυτά τα χρήματα να μην πηγαίνουν κάπου αλλού, σε ομάδες εργαζομένων που πλήττονται βάναυσα τόσο καιρό τώρα, όπως οι καλλιτέχνες και ειδικά εκείνοι που δε φαίνονται πουθενά, που δεν έχουν ασφάλεια και μόνιμη εργασία. 

Ο συνομιλητής δε συμφωνεί λέγοντας ότι από την στιγμή που αυτοί οι άνθρωποι δεν προσφέρουν τίποτα στον κρατικό κορβανά, δεν είναι ασφαλισμένοι και δε φορολογούνται ορθά δεν επιδοτούνται. Υποστηρίζει ότι πρέπει να ισχύει η αρχή της αναλογικότητας στη βοήθεια που λαμβάνει κανείς, ορίζοντάς την ως το λόγο βοήθεια / ποσό φορολογικής δήλωσης. Δηλαδή όσα περισσότερα βγάζει κανείς τόσο περισσότερο θα πρέπει να επιδοτηθεί με βάση ένα οριζόντιο ποσοστό και όχι οριζόντιο ποσό. Αντικρούω ότι αυτή η αντίληψη περί βοήθειας περιθωριοποιεί ακόμα περισσότερο τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, εκείνα δηλαδή που σκοπεύει να βοηθήσει περισσότερο. Απαντά ότι δεν είναι δίκαιο να επιδοτούνται άνθρωποι για εισοδήματα που δεν φαίνονται πουθενά και ότι η δικαιοσύνη απαιτεί ο καθένας να βοηθηθεί από το κράτος ανάλογα με το τι προσφέρει στο κράτος. 

Επιστρατεύει μάλιστα για να υποστηρίξει το επιχείρημά του το παράδειγμα με τη γνωστή φωτογραφία με τα τρία παιδιά που έχουν διαφορετικό ύψος αλλά στηρίζονται στα ίδια ακριβώς σκαμνιά (συμβολίζοντας την ισότητα) ώστε να μην μπορούν να δουν όλα τον αγώνα ποδοσφαίρου πίσω από τον τοίχο, όταν όμως τους δίνονται σκαμνιά ανάλογα με το ύψος τους τότε μπορούν όλα τα παρακολουθήσουν (συμβολίζοντας τη δικαιοσύνη). Με το παράδειγμα αυτό ο συνομιλητής μου θέλει να υποστηρίξει ότι στην προκειμένη περίπτωση το ίδιο ποσό βοήθειας σε όλους δεν είναι δίκαιο (κατ’ αναλογία του ίδιου ύψους σκαμνιού) και ότι πρέπει να δοθεί διαφορετική βοήθεια (κατ’ αναλογία του διαφορετικού σκαμνιού). Προφανώς δεν κατάλαβε ότι το παράδειγμα αυτό ισχυροποιεί την αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή δίνεις μεγαλύτερο ποσό στους αδύναμους (όπως δίνεις ψηλότερο σκαλί στο κοντό παιδί) για να πετύχεις τη δικαιοσύνη. Πάνω στην έντασή μου δεν μου ήταν τόσο ξεκάθαρη η ανοησία που διατύπωσε ώστε να του την αντιτάξω μια και καλή και να ξεμπερδεύω.

Η κουβέντα ζεσταίνεται όταν υποστηρίζει ότι ο πρωθυπουργός έχει γίνει κομμουνιστής σχεδόν μοιράζοντας χρήματα και επιδόματα ενώ ταυτόχρονα δεν ανταποκρίνεται στις προκηρύξεις εθνικής παλιγγενεσίας της προεκλογικής περιόδου. Ότι απαγορεύτηκε η παρέλαση της 28^ης την στιγμή που δεκάδες χιλιάδες στριμώχθηκαν έξω από το εφετείο και διέσπειραν ασύστολα τον κορονοϊό. Ότι ο Δένδιας και ο Σαμαράς έβαλαν τη χρυσή αυγή στη φυλακή και ο σύριζα συνεργάστηκε μια χαρά κοινοβουλευτικά μαζί της και τη χρησιμοποίησε για να παίρνει ψήφους από τη ΝΔ. Ότι για να δουλέψουν οι τεμπέληδες πρέπει να μειωθούν τα επιδόματα. Ότι η πλειοψηφία των αριστερών είναι ψεκασμένοι συνωμοσιολόγοι. Ότι αν δεν επιτρέψουμε στους αστυνομικούς να βαράνε κόσμο κάθε μέρα θα μαραζώσουν και θα απειληθεί η ασφάλεια των πολιτών. Ότι οι καθηγητές είναι τεμπέληδες και θα έπρεπε το καλοκαίρι ή στο υποχρεωτικό κλείσιμο να μετακινούνται σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου, όπως η εφορία. Ότι οι ΜΕΘ έφτασαν το αστρονομικό αριθμό των 1150 και ότι για να στελεχωθούν θέλει χρόνο οπότε η κουβέντα αυτή εξυπηρετεί μόνο μικροπολιτικές της αριστεράς. Ότι ο ίδιος τέλος δεν είναι νεοφιλελεύθερος αλλά σκέτο φιλελεύθερος και ότι δεν είναι οι εργαζόμενοι εκείνοι που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας.

Δεν διαφώνησα σε όλα και στο τέλος της κουβέντας μας κοροϊδέψαμε και οι δύο, αποκαλώντας πασόκο, έναν τρίτο συμμετέχοντα-παρατηρητή που είπε ότι εν μέρει συμφωνεί και με τους δύο. Γελάσαμε αλλά μόλις έφυγα ήμουν διαλυμένος …Τελευταία νύκτα πριν την καραντίνα, να τσακώνομαι για πολιτική, τι θα έλεγε ο μικρός Βασίλης… Δεν πάνε καλά τα πράγματα.