Στασιμότητα και ένα ματς άγριας αλλά ψεύτικης ομορφιάς

Έχουμε βαρεθεί. Μια βόλτα πριν κοιμηθείς στο προφίλ σου και δε βλέπεις κάτι καινούριο ούτε καν για τον κορονιό. Καμιά νέα γκρίνια για την κυβέρνηση από δω και από κει. Μέχρι το επόμενο μεγάλο επεισόδιο από τα δύο μέτωπα, το υγειονομικό και το πολιτικό. Σα να παγιώνεται η κατάσταση αυτή. Δεν πιστεύουν και πολλοί ότι σύντομα θα ξεφύγουμε από αυτή την στασιμότητα. Το εμβόλιο είναι μια καραμέλα επικοινωνιακή για να τσακωνόμαστε μεταξύ μας ποιος θα το κάνει και ποιος όχι. Και για να υποδαυλίζει τις συνομωσίες που δε μαζεύονται εκεί έξω. Η δυστοπία είναι εδώ πια. Η οικονομική κρίση μένει να αποκρυσταλλώσει τις πολιτικές τάσεις του κοντινού μέλλοντος. Οι συνομωσιολόγοι θα αναζητήσουν σύντομα στέρεα αντιπροσώπευση, οι νεοφιλελέ θα παίξουν το παιχνίδι του καρότου και του μαστιγίου απέναντι σε μια αριστερά που μαζεύει λογίδρια κατεβατά από τα στραβά του καπιταλισμού σε καιρό πανδημίας. Οι φιλελεύθεροι διεθνιστές, προοδευτικοί κεντρώοι ενώ θα μπορούσαν να είναι η μέση λύση που θα συγκέντρωνε τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή φαίνονται πάλι χαμένοι. Η άμυνα προηγείται της επίθεσης πια για τους προοδευτικούς φιλελεύθερους. Η αριστερά παίζει επίθεση με έναν παίκτη και ότι βγει. Το συντηρητικό μπλοκ βγάζει συνεχώς παίκτες στην άμυνα αλλά τα πιο πολλά γκολ τα βάζει η ακροδεξιά πια. Σε αυτό το ματς μετράνε και τα γκολ πού έχουν μπει και παλαιότερα αλλά αυτή πλησιάζει. Ο διαιτητής αργά η΄γρήγορα θα σφυρίξει ευνοϊκά και για αυτή. Ωστόσο, το ματς αυτό είναι στημένο. Αυτοί που παίζουν δεν είναι αληθινά αυτό που φαίνεται να είναι. Το έχουν καταλάβει μερικοί από αυτούς και δίνουν επίτηδες λάθος πάσες στους αντιπάλους για να δουν που θα βγει. Κάποιοι λίγοι, πολύ λίγοι άρχισαν να καταλαβαίνουν και να συνεννοούνται με επίτηδες λάθος πάσες. Ακόμα δεν πρέπει να βάλουν όμως αυτογκολ, θα τα καταστρέψουν όλα. Ο διαιτητής είναι εκπαιδευμένος στο να καταλαβαίνει ποιος δεν υπακούει στην ομάδα του και προσπαθεί να τη σαμποτάρει. Ίσως όμως είναι και αυτός ένας από αυτούς. Υποχείριο που ελέγχει άλλα υποχείρια που πρέπει να μην δείξουν ότι είναι τέτοια. Που άλλες φορές μισούν να ακούν για πειθαρχεία και άλλες την αναζητούν οι ίδιοι μην ξέροντας που βρίσκονται και τι κάνουν σε αυτό το αχανές γήπεδο. Και το ματς συνεχίζεται, έχοντας αποκτήσει άγρια ομορφιά, μπόλικο ξύλο, πολλά γκολ. Κάνεις δεν ξέρει πότε τελειώνει. Και ποιο θα είναι το επόμενο ματς. Φαίνεται σα να αρχίζει το επόμενο πριν ακόμα τελειώσει αυτό. Εκεί χάνεται η πειθαρχία, γίνονται οι περισσότερες λάθος πάσες και οι πιο ευέλικτοί βάζουν ευκολότερα γκολ. Και το κοινό, το κοινό τι κάνει τόση ώρα; Μα το κοινό λείπει, δεν υπάρχει, κοιτάζει μόνο από την μεγάλη κλειδαρότρυπα της οθόνης, καθένας στο σπίτι του, καχύποπτος, μόνος και αμετακίνητος στην μικρή του ιδιωτική φούσκα παρακολουθεί τη δημόσια ζωή σα μια αρένα με θηρία, ένα συναρπαστικό ματς, μια περιπετειώδη ταινία. Μέχρι να φάει τα μούτρα του σε κανα κλειστό νοσοκομείο, στο ηλεκτρονικό ταμείο ανεργίας ή σε κανά δικαστήριο προσπαθώντας να σώσει το σπίτι του. Η περιμένοντας να περάσει και αυτή η μπόρα και να συνεχίσει την υπέροχη ζωή του, τα ψώνια, τις εκδρομές, τους φίλους, τους στόχους. Και τα όνειρα, πως θα ζήσουν τα όνειρα ξανά; Ποιος θα τα κουβαλήσει και με τι κόστος; Δύσκολες εποχές για όνειρα αλλά κάποιος από το κοινό πρέπει να το κάνει και αυτό. Κάποιος να ανυψωθεί πάνω από αυτή την τρέλα, την στασιμότητα, το φόβο και την καχυποψία. Να τις αγκαλιάσει, να τις ξορκίσει και να φύγουν μακριά. Και να επιστρέψει η σωφροσύνη, η εγκαρδιότητα, η ενσυναίσθηση και η λογική στα ταλαιπωρημένα μυαλά των ανθρώπων.