Σας παρακαλώ , το έχω ανάγκη, τρελαίνομαι, νιώθω εκτός κόσμου, εκτός ζωής, όλα περνάνε δίπλα μου χωρίς να τα καταλαβαίνω, χωρίς να βλέπω τον εαυτό μου σε αυτά. Και τότε οργίζομαι σε τέτοιο βαθμό που δεν το αντέχω, αρχίζω να ζαλίζομαι, να κάνω απαισιόδοξες, φρικτές σκέψεις. Να σκοτώσω, να χτυπήσω, να προκαλέσω όλους, ακόμα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Σας λέω, τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπετε στην τηλεόραση, όπως σας τα λένε. Δεν κοιτάτε εσείς μέσα σας? Δε βλέπετε απελπισία πότε πότε? Πόνο σας λέω. Τι κάνετε τότε? Δεν κοιτάτε να τον ξεφορτωθείτε όπως όπως? Ακόμα και να ξεχάσετε για να μη βασανίζεστε? Μετά η θλίψη έρχεται δυνατότερη και το κλείσιμο στον εαυτό σας μεγαλύτερο. Τι ψάχνετε δεν ξέρετε, σκέψεις, ψευδαισθήσεις ελπίδας, αναλύσεις. Και όλα μόνο στο κεφάλι σας, μόνο σε σας. Έτσι νομίζετε και κλεινόσαστε περισσότερο γιατί φοβάστε να εκτεθείτε. Παρά μόνο ψάχνετε να καταναλώσετε άλλη μια ζωή στο ψέμα, άλλη μια χρονιά στα σκατά, άλλη μια μέρα στα ίδια, άλλο ένα λεπτό στη θλίψη. Δεν πάτε καλά σίγουρα και σεις φταίτε γι αυτό, έτσι σας λένε.
Σας λένε ότι δεν βάλατε στόχους σωστούς, ότι δεν παλεύετε ικανοποιητικά, ότι ο μισθός σας δεν είναι εξασφαλισμένος, ότι πρέπει να ψάχνετε μια ζωή , να είστε ευέλικτος… Και τότε συνεινηδητοποιείτε ότι έχετε χάσει τα όνειρά σας, ότι δεν βλέπετε ομορφιά γύρω σας, ότι μεγαλώνετε και θα πεθάνετε μέσα στη δυστυχία, ότι έτσι κι αλλιώς έτσι είναι η ζωή, δεν φταίει κανείς παρά μόνο εσείς.
Κάνετε λοιπόν πράγματα μόνο για εσάς και ξεχάστε τους γύρω σας. Η ευτυχία είναι προσωπικό σας ζήτημα και δε γίνεται να σας την υπόσχονται και αυτή να μην υπάρχει. Συνεχίζετε και ελπίζετε λοιπόν. Σε τι? Στην κατανάλωση άλλης μια αλλαξιάς ρούχων, σε άλλο ένα ποτό, σε άλλη μια ταινία, τραγούδι, ιδέα, γνώμη, άλλο ένα κλίκ στο κομπιούτερ της τβ. Μα αργά ή γρήγορα οι κακές σκέψεις επιστρέφουν, το συναίσθημα της μη πληρότητας ξανάρχεται. Πανικός, καμία λύση στον ορίζοντα. Πρέπει , σας λένε, να είστε ικανοί να διαχειρίζεστε καταστάσεις άγχους, φοβίζοντάς σας μη και λιποθυμήσετε. Τότε αποφασίζετε ακαριαία, ο εαυτός σας δεν είναι τίποτα μπροστά στον οργανισμό, στο σύστημα, στη δουλεία που πρέπει να βγεί. Η συνείδησή σας συσκοτίζεται, το νιώθετε, ο εγκέφαλος ασφυκτιά, η αναπνοή αγωνιά για να βγεί. Είστε μόνοι και το ξέρετε. Αν πάλι δε δουλεύετε, αγχώνεστε για το πώς θα βρείτε άκρη στα διλήμματά σας. Αν η δουλειά είναι σκλαβιά, τότε γιατί την επιζητάτε τόσο? Ναι ξέρουμε, για να ζήσετε, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Έτσι σας έχουν στο τσεπάκι ακόμα και όταν δε δουλεύετε για το σύστημα. Δεν ξέρετε όμως ποιοι. Ποιοι, οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις, οι γονείς, η γκόμενα, η Θεός, η φύση, το σώμα σας? Μήπως όλα σας πάνε στραβά, μήπως έτσι είναι η ζωή? Σκληραίνετε γαμώτο και ενίοτε χαίρεστε γι΄αυτό.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Πριν από λίγο, είδα μια ταινία. Όχι και τόσο καλή. Το Νumber 23. Εκεί όμως είπε κάτι: Το μεγαλύτερο φιλοσοφικό ερώτημα στη ζωή είναι αν πρέπει κανείς να αυτοκτονήσει ή όχι. Λίγο μακάβριο, ε;Αν το καλοσκεφτεί κανείς όμως, θα δει ότι έχει μεγάλη βάση. To be or not to be;O Σαίξπηρ,αποτύπωσε τέλεια στο μονόλογο του Άμλετ, ολόκληρη την υπαρξιακή αγωνία.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νιώσει αγωνία και φόβο.Ο φόβος είναι το πρώτο, το πιο πρωτόγονο, το πιο χαρακτηριστικό συναίσθημα στον άνθρωπο. Αυτό τα λέει όλα.Ειδικότερα στο σήμερα που τα πράγματα είναι ρευστά και μπερδεμένα.Οι άνθρωποι φοβούνται πολύ αλλά προσπαθούν να το καλύψουν με χίλιους δυο τρόπους.(Το LIfestyle είναι η μανιοκατάθληψη σε συσκευασία δώρου)!!!
Οι ευαίσθητες ψυχές έχουν την ευχή ή την κατάρα να αφουγκράζονται αλλιώς τις καταστάσεις. Οι κεραίες είναι πιο οξυμένες. Ακριβώς και για αυτό το λόγο, έχουμε τη Φιλοσοφία, έχουμε την Τέχνη, τον Ντοστογιέφσκι, τον Έσσε και τόσα υπέροχα τραγούδια.
Η ευτυχία είναι συγκυριακή, δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση.Ειδικότερα όσο μεγάλώνει κανείς, η αθωότητα χάνεται, η συνειδητότητα αυξάνεται και αυτό, μπορεί να είναι πολλές φορές επώδυνο. Η Αγάπη όμως είναι κάτι που κινεί τα νήματα. Και δεν εννοώ μόνο την ερωτική αγάπη. Αντίθετα, εννοώ μια υπερβατική δύναμη που αγκαλιάζει τα πάντα.
Η ζωή έχει άπειρες όψεις.Ακόμα και το να νιώθεις ότι τη βλέπεις από έξω, σα θεατής.Δεν μπορείς να απομονώσεις κάτι. Οι συμβιβασμοί, οι υποχρεώσεις, η ανεμελιά, η απογοήτευση, η χαρά, όλα αυτά είναι η ζωή. Κάποιες φορές είναι ανυπόφορη κάποιες φορές είναι γλυκιά. Και τις περισσότερες είναι γλυκιά.
Υπάρχουν άπειρα πράγματα σήμερα για να μας φοβήσουν. Εγώ προσωπικά τον τελευταίο καιρό αλλά και όσο μεγαλώνω και κατανοώ αλλιώς τα πράγματα, πολλές φορές τρομοκρατούμαι, μελαγχολώ, νιώθω κάτι κοφτερές μαχαιριές να με διαπερνούν. Μπορεί όχι για τους ίδιους λόγους όπως εσύ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Αλλά δεν τα αφήνω τα γαμημένα να με νικήσουν. Ακριβώς επειδή οι εποχές είναι μυστήριες,θέλω να υψωθώ πάνω από το φόβο. Ακόμα και όταν τρομάζω, επιστρατεύω μέσα μου την πίστη. Την πίστη σε όλα τα όμορφα πράγματα που έχω μάθει, την πίστη στη δύναμη που έχει ο άνθρωπος, που έχω και εγώ μέσα μου, να κάνει την υπέρβαση. Αυτό βέβαια, δε σημαίνει πως δεν πονάω.
Ένας άνθρωπος που θαυμάζω λέει πως δεν είναι κακό να είσαι μελαγχολικός. Η μελαγχολία είναι μια ειλικρινής και συνειδητοποιημένη στάση απέναντι στη ζωή. Και ακριβώς για αυτό, ο μελαγχολικός άνθρωπος, σε σχέση με τον αφελή αισιόδοξο, μπορεί να αξιοποιήσει πολύ πιο εποικοδομητικά αυτό το συναίσθημα είτε δημιουργώντας, είτε δίνοντας τις μάχες του. Το αποκαλεί "ενεργητική μελαγχολία".
Και συμφωνώ.
Λοιπόν, ξεκίνησα απαισιόδοξα αυτό το σεντόνι εδώ, αλλά νομίζω ότι το κλείνω αισιόδοξα.
La vita est bella VAS ακόμα και όταν μερικές φορές περνά δίπλα σου χωρίς να την καταλαβαίνεις. Περίμενε λίγο και ο Άγγελος σου θα εμφανιστεί ξανά.
Έχε την καρδιά σου ζεστή γιατί οι εποχές μας καλούν σε δράση και πρέπει όλοι να είμαστε εκεί.
Post a Comment