Πάγωμα καταθέσεων; Μάλλον εκτός ΟΝΕ θα συμβεί.

To κείμενο που ακολουθεί το έστειλα ως απάντηση σε e-mail γνωστού που στο κείμενό του μιλάει για τις αναλογίες της ελληνικής κρίσης με εκείνη της Αργεντινής το 2001 και καλεί για έξοδο της Ελλάδας από την ΟΝΕ.

"Υπάρχουν βέβαια αναλογίες και ομοιότητες της δικής μας κρίσης με την περίπτωση της Αργεντινής αφού πρόκειται για μια κερδοσκοπική κρίση. Ωστόσο, το πάγωμα των καταθέσεων που πυροδότησε την εξέγερση στην Αργεντινή δεν είναι μεν αδύνατο αλλά φαντάζει ως απομακρυσμένη λύση στη δική μας περιπτωση. Η έξοδος κεφαλαίων που προηγήθηκε δεν οδηγεί αναγκαστικά σε αυτή τη λύση του παγώματος ή της δέσμευσης. Εκδηλώθηκε απλά ταυτόχρονα με τις κερδοσκοπικές επιθέσεις όχι σα σχέδιο αλλά σα μια φυσική αντίδραση των αγορών.

Εξάλλου σε μια τέτοια περίπτωση θα πλήγεί το γόητρο της ΕΕ που βασικό της πρόταγμα είναι η ελευθερία κυκλοφορίας του κεφαλαίου και η εξασφάλιση των επενδυτών και αποταμιευτών. Βέβαια, αυτό μπορεί να συμβεί αν μεσολαβήσουν άλλα γεγονότα που θα αποδυναμώνουν την ΕΕ. Αυτό προσπαθούν να αποφύγουν οι ηγέτες των κρατών της ΕΕ με τις συνεχείς διαπραγματεύσεις μεταξύ τους αλλά και με το ΔΝΤ (που παίζει το ρόλο του εντολοδόχου των ΗΠΑ) και της Μεγάλης Βρετανία. Το ζητούμενο δεν αφορά μόνο τη διάσωση της Ελλάδας αλλά την οικονομική διακυβέρνηση όλου του πλανήτη. Διεθνής πολιτική με δυό κουβέντες.

Συνεπώς, μια αποδυνάμωση της ΕΕ και οι απορρέουσες διασπαστικές πολιτικές των κρατών που μπορεί να οδηγήσουν σε οικονομικό εθνικισμό έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει στο σενάριο της δέσμευσης των καταθέσεων των τραπεζών που πυροδότησε την εξέγερση στην Αργεντινή. Σε αυτή την περίπτωση είναι άτοπο να υποστηρίζουμε την έξοδο από την ΟΝΕ. Εκτός και αν θέλουμε να σταθούμε στα δικά μας πόδια και μόνο, κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να το έχουμε ήδη κάνει (ή τουλάχιστον να το διεκδικούμε) και στα πλαίσια της ΟΝΕ. Εμείς όμως αράξαμε στην ΟΝΕ, τις επιδοτήσεις, τις μη αποδοτικές κρατικές και ιδιωτικές επενδύσεις και το φθηνό χρήμα για κατανάλωση. Χωρίς σχέδιο και στρατηγική. Θα το αποκτήσουμε άραγε έξω απο την ΟΝΕ; Δε νομίζω. Το ερώτημα αν θα πρέπει να είμαστε στην ΟΝΕ ή όχι είναι συνεπώς περιττό."

Έπειτα από την αποστολή της απάντησής μου αναλογίζομαι για την ορθότητα όχι της λογικής μου αλλά για την ηθική της αξία. Αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να αυτοπροσδιορίζομαι αριστερός και ταυτόχρονα να θεωρώ την έξοδο από την ΟΝΕ ως κίνδυνο. Επίσης, αν πράγματι μια κατάσταση εθνικής ελευθερίας στην οικονομική πολιτική βοηθά σε ένα εναλλακτικό σχέδιο με οράματα, άλλα από τον ανταγωνισμό και την κερδοφορία. Τέλος φαντάζομαι εικόνες κοινωνικής ειρήνης (βλέπω ανθρώπους χαμογελαστούς και ευγενικούς), ελεύθερης δημιουργίας (βλέπω το πανεπιστήμιο όπως μου λένε οι άλλοι πως ήταν στο παρελθόν, στα 60s), παραγωγικής εργασίας (εκεί που ο κόπος ανταμείβεται ηθικά και κοινωνικά). Και αναρωτιέμαι αν όντως μας φταίει η ΟΝΕ, ο καπιταλισμός και ο ίδιος ο βιομηχανικός πολιτισμός μας. Γιατί δικός μας είναι κι αυτός, είναι μέσα μας. Η μήπως φταίει μια τάση προς το ρομαντισμό που κουβαλώ από μικρός και η οποία μετριάζεται και ενίοτε εξαφανίζεται από την ορθολογιστική εκπαιδευση που έλαβα;