Αυτός εδώ ο κύριος όμως το παρακάνει.
Πέρα από λαικίζων και φοβίζων είναι και απληροφόρητος. Ο Joseph Stiglitz, ο νομπελίστας οικονομολόγος τον οποίο ο ομιλών αναφέρει (και σωστά) ως μέγα κατήγορο της παγκοσμιοποίησης, είναι υπερ της δημιουργίας ενός παγκόσμιου νομίσματος. Απλά ο ομιλών έχει ταυτίσει αυτή την προοπτική με μια παγκόσμια συνομωσία εναντίον μας. Μπορεί να είναι και έτσι, αλλά πρώτα χρειάζεται να σκεφτούμε πως ένα παγκόσμιο νόμισμα θα λειτουργούσε για το καλό των οικονομιών. Αυτό κάνει ο Stiglitz και άλλοι οικονομολόγοι αναρωτόμενοι κατά πόσο μπορεί να ξεπεραστεί το δολάριο, το οποίο είναι το κέντρο του παρόντος συστήματος που γέννησε την πιστωτική κρίση. Αν είναι αυτό που φοβάται ο Alex Jones τότε άθελά του συντάσσεται με την κυβέρνηση της χώρας του στο αγώνα/πόλεμο για τη διάσωση της αυτοκρατορίας. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς που ανασύρουμε όλα τα φοβικά μας σύνδρομα και άθελά μας καλούμε την κυβέρνηση να πάρει μέτρα υπερ του κράτους. Κρύβεται ένας λανθάνον εθνικισμός σε αυτή τη συμπεριφορά όπου η ελεύθερη κρίση και ο ορθολογισμός θυσιάζονται στην οργή και το φόβο.
Το αν ένα παγκόσμιο νόμισμα χειραγωγηθεί για ηγεμονικούς λόγους, είναι ένα ερώτημα και όχι κάτι δεδομένο. Αν το μάθει αυτό ο δημοσιογράφος μας τότε πιθανόν να υποστηρίξει πάλι ότι οι θεωρίες αυτές αποτελούν συγκάλυψη της πραγματικότητας και συνιστούν συνομωσία των επιστημόνων για τη διάσωση του καπιταλισμού;
Δείτε παρακάτω ένα άλλο βιντεάκι στο οποίο ο ίδιος δημοσιογράφος αντιπαρατίθεται με τον Peter Joseph, εμπνευστή του γνωστού ντοκυμαντέρ Zeitgeist. Δείτε τα υπόλοιπα μέρη της συζήτησης, διαβάστε τα σχόλια και κρίνετε μόνοι σας.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
Λοιπόν το ειδα και εκαν συνδεσμο και στην Σπηλιά μου
Κοιτα ..Δεν εχουμε μόνο εμεις καρακατιναριο στη Δημοσιογραφια ...
Ο καθενας λεει την ...ια του στου κασιδη του κεφαλι
Αυτο εχω να πώ ..
Καλημερα
Οκ, ο Στίγκλιτζ είναι υπέρ του ενός νομίσματος.
Ποιος θα ελέγχει το νόμισμα;
Ποιος θα το τυπώνει, πώς θα διακινείται, ποιο θα είναι το κόστος του;
Θα είναι εργαλείο συναλλαγών ή εμπόρευμα;
Ευχαριστώ.
odyssey, ορθά τα ερωτήματά σου. Υπάρχουν διάφορες απόψεις πάνω σε αυτό. Καταρχήν να σου πω ότι κι εγώ έχω την προκατάληψή μου, η οποία συνίσταται όπως το βλέπω εγώ στην υπαρκτή αναγκαιότητα του συστήματος, όπως είναι διαρθρωμένο, να αποζητά την στήριξη μιας ηγεμονικής δύναμης. Μέχρι τώρα ήταν οι ΗΠΑ αλλά φαίνεται να αλλάζει το πράγμα. Το ερώτημα είναι τι μας νοιάζει εμάς αν θα αλλάξει ο άρχοντας μας ή όχι. τΟ ΊΔΙΟ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ; Ναι, το ίδιο και χειρότερο θα είναι.
Εκτός και αν οι χώρες αποφασίσουν να δώσουν σε ένα τέτοιο νόμισμα έναν ρόλο απαλλαγμένο από τις υποκειμενικές ηγεμονικές επιδράσεις των χωρών που επηρρεάζουν αποσταθεροποιητικά υπό τις παρούσες συνθήκες το σύστημα, τις ΗΠΑ κυρίως και τα ελλείμματά τους. Αυτό προτείνει ο Stiglitz και άλλοι. Το νόμισμα θα είναι το Special Drawing Rights του ΔΝΤ με εντελώς διαφορετική διάρθρωση. θΑ υπάρχουν και τα εθνικά νομίσματα και αυτό θα παίζει ένα ρόλο παρόμοιο με του ecu όπως πριν την ΟΝΕ. Έναν σταθεροποιητικό ρόλο ως προς τις ισοτιμίες των νομισμάτων. Θα είναι το νόμισμα στο οποίο θα αποτιμώνται περιουσιακά στοιχεία, όπως ομόλογα και θα χρησιμοποιείται κυρίως ως εργαλείο συναλλαγών. Πολλές άλλες προϋποθέσεις είναι απαραίτητες για τη λειτουργία ενός τέτοιου νομισματικού συστήματος όπως π.χ. η δυνατότητα των κρατών να παρεμβαίνουν στην κίνηση των κεφαλαίων με φόρους, περιορισμούς κ.α, η μακροοικονομική ισορροπία στην Κίνα και τις ΗΠΑ, με την πρώτη να μειώνει τα πλεονάσματά της (το ίδο θα ισχύει ακι για την Γερμανία) και τις δεύτερες τα ελλείμματά τους. Όλα αυτά στα χαρτιά με πολλά ερωτήματα να μένουν αναπάντητα. Αξίζει όμως να τα ερωτήσουμε προτού βιαστούμε να απορρίψουμε την ιδέα. Ένας καλός οδηγός για το παγκόσμιο νόμισμα είναι το UN Trade and Development Report 2009.
Ταπεινή προσωπική άποψη:
Όσο το χρήμα είναι εμπόρευμα και όσο αυτό ελέγχεται και διανέμεται μόνο μέσω των τραπεζών , δε θα μας σώσει το ένα νόμισμα.
Πρέπει να επανατοποθετηθεί στο τραπέζι του διαλόγου, α) ο ρόλος του χρήματος ως εμπόρευμα ή ως εργαλείο συναλλαγών και β) ποιος θα το ελέγχει.
Προφανώς, μια τέτοια συζήτηση εμπεριέχει και την προοπτική για ένα άλλο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, που θα το ονόμαζα δημοκρατία. Όπου το χρήμα, παγκοσμίως δεν είναι εμπόρευμα και η διακίνηση του ελέγχεται από τους πολλούς.
Δύσκολα ζητήματα, χωρίς επανάσταση.
Ταπεινή προσωπική άποψη:
Όσο το χρήμα είναι εμπόρευμα και όσο αυτό ελέγχεται και διανέμεται μόνο μέσω των τραπεζών , δε θα μας σώσει το ένα νόμισμα.
Πρέπει να επανατοποθετηθεί στο τραπέζι του διαλόγου, α) ο ρόλος του χρήματος ως εμπόρευμα ή ως εργαλείο συναλλαγών και β) ποιος θα το ελέγχει.
Προφανώς, μια τέτοια συζήτηση εμπεριέχει και την προοπτική για ένα άλλο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, που θα το ονόμαζα δημοκρατία. Όπου το χρήμα, παγκοσμίως δεν είναι εμπόρευμα και η διακίνηση του ελέγχεται από τους πολλούς.
Δύσκολα ζητήματα, χωρίς επανάσταση.
To χρήμα και οι αξίες των νομισμάτων είναι (για μένα) ίσως ένα επόμενο κομμάτι στην ακολουθία της παγκομσιοποίησης. Αν θέλουμε να σταματήσουμε το κοινωνικό ντάμπινγκ, τις απότομες φούσκες και τα απόταμα ξεφουσκώματα πρέπει να επανεισάγουμε έναν (εκσυγχρονισμένο)προστατευστισμό
ΚΚ,
είναι κι αυτό μέσα στη συζήτηση για το παγκόσμιο νόμισμα. Πλήρως απελευθερωμένες κεφαλαιαγορές δε συμβιβάζονται με ένα νομισματικό σύστημα βασισμένο σε σταθερές ισοτιμίες, όπως αυτό που συζητιέται. Το ερώτημα είναι μέχρι που τα κράτη θα είναι ελεύθερα να ασκούν την ευχέρεια μακροοικονομικής πολιτικής, δημοσιονομικής και νομισματικής δλδ. Όλα αυτά εξαρτώνται από πολιτικές ισορροπίες που χρειάζεται να αποκρυσταλλωθούν. Τέτοιες δε φαίνονται καθαρά ακόμα στον ορίζοντα. Και βέβαια, ο ηγεμονισμός πάντα είναι υπαρκτός , ακόμα και με ένα νέο παγκόσμιο νόμισμα.
Είδες πόσο δύσκολο είναι να δώσουμε μιαν απάντηση;
Βλέποντας και τις προηγούμενες αναρτήσεις σου, θέτεις σωστά ερωτήματα και προσεγγίζεις ορθά τις "απαντήσεις" (αν υπάρχουν).
Οι ομιλούντες για έξοδο από την ΟΝΕ κρύβουν κάτι. Ποιες είναι οι πιθανές επιπτώσεις και πώς αντιμετωπίζονται.
Στην πραγματικότητα, το μέσα ή έξω είναι "μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα".
Είμαι οπαδός της στάσης πληρωμών, όχι γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε, αλλά γιατί το χρέος είναι προϊόν απάτης.
Κι επειδή προ πολλού έχω "αποκηρύξει" το δίλημμα αριστερά ή δεξιά, έχω μία μόνο απάντηση:
Τα οικονομικά προβλήματα θέλουν πολιτικές λύσεις.
Και όσα συμβαίνουν στον κόσμο είναι κρίση εξ αιτίας του "ελλείμματος δημοκρατίας".
Δεν υπάρχουν νομισματικές ή οικονομικές λύσεις, χωρίς πολιτικές αποφάσεις.
Και δεν θα υπάρξουν ποτέ αποφάσεις υπέρ των πολλών, όσο αποδεχόμαστε το "αντιπροσωπευτικό" σύστημα αποφάσεων.
ΚΑΝΕΝΑ κόμμα δεν έχει πρόταση, γιατί κανένα κόμμα δεν έχει όρεξη να αμφισβητηθεί η αυθεντία του ή το μικροκομματικό του συμφέρον.
Η δημοκρατία είναι η απάντηση και όχι οι παροχημένοι -ισμοί.
συμφωνώ στα περισσότερα odyssey,
Όμως,
Μια εξισωτική δημοκρατία, άλλη από την αντιπροσωπευτική, και αν τη φανταστούμε μόνο, περισσότερο προσομοιάζει στο βασίλειο των αγορών και την επαγγελία του πλήρη, εξισωτικού ανταγωνισμού παρά σε μια εξισωτική αλληλεγγύη.
Και τουτο διότι υπάρχει έλλειμμα ιδεών, δλδ εφαρμοσμένης αναπαράστασης αυτής της δημοκρατίας για την οποία μιλάς. Σε αυτό το σημείο το νεο-φιλελεύθερο παράδειγμα κερδίζει ακόμα και τώρα τις εντυπώσεις. Έχει την ισχυρότερη λαϊκή αποδοχή. Αρχίζει να μου γίνεται ξεκάθαρο γιατί οι αριστεροί φοβόμαστε τόσο πολύ.
Σημασία δεν έχει τι πιστεύουμε ο καθένας αλλά τι γίνεται γύρω μας. Το ότι το γύρω μας το διαμορφώνουμε με οδηγό τα πιστεύω μας, και καλά κάνουμε όσοι το κάνουμε, δε σημαίνει ότι θα ξεχάσουμε ότι είμαστε κομμάτια ενός παζλ που αλληλοεξαρτούνται και που συνεπώς χρειάζονται το διάλογο και το κοινό μέτρο για να κρίνουν τις καταστάσεις.
Ο ρεαλισμός που κρύβεται πίσω από αυτή τη διατύπωση, καταστρέφει τον ιδεαλισμό μας και μας καλεί είτε να υποκύψουμε στη δύναμη του νεο-φιλ/σμού είτε να την πολεμήσουμε.
Εγώ βλέπω το πρώτο σαν την πιο πιθανή έξοδο αφού πρώτα όμως έχουμε περάσει το δεύτερο μέσα όμως από έναν νεοφασιστικό αρνητισμό, που πιθανώς πυροδοτήσει πολέμους καταστροφικούς. Όλα αυτά θα έχουν αλλάξει στο μεταξύ το πρόσωπο του μετα-φιλελευθερισμού τότε πια. Τότε ο σοσιαλισμός θα είναι σύμμαχος με τη φιλελεύθερη δεξιά, οι φασίστες θα έχουν ηττηθεί αλλά συγχωρεθεί ως παθιασμένα θύματα του νεοφιλελευθερισμού και οι κομμουνιστές θα τους κρίνουν όλους άψογα εις τους αιώνες των αιώνων. Γίνονται αυτά τα πράγματα? Μα, ήδη έχουν αρχίσει. Βαρετό μου φαίνεται το σενάριο...Ας ελπίσουμε να μη γίνουν έτσι.
Πραγματικά, δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ.
Σόρρυ για το παραλήρημα...
Το προηγούμενο ποστ με το όνομα amalia είναι δικό μου. αλλά Δεν ήξερα πως να το αλλάξω.
Post a Comment