Παραλήρημα οργής

Κοιμήθηκα με την ελπίδα ότι αύριο όλα θα λάμψουν σαν τα παιδιά που παίζουν μπάλα και εσύ τα κοιτάς από έναν άλλο μαγικό κόσμο . Είδα πολλά όνειρα ακαταλαβίστικα και ξύπνησα λέγοντας σήμερα να κάνω εκείνο που πραγματικά θέλω. Και παρά τον ίλιγγο πήγα στην πορεία και φώναξα για να ξυπνήσω. Μόνος, χωρίς σαφές νόημα, κόσμος που βαριέται, νέοι που θα πεινάσουν αλλά χαμογελούσαν, γύρω γύρω να κοιτάνε σα σε καρναβάλι , σα να μη ζουν εδώ και να μη βλέπουν , να μη σκέφτονται. Τα πράγματα γι’αυτούς έχουν πάρει το δρόμο τους και δε γυρίζουν πίσω. Έτσι αποκαλούν τις πορείες, τις απεργίες, την αριστερά, τον κομμουνισμό. Και αν τους ρωτήσεις τι βλέπουν μπροστά σου λένε τίποτα, θα δούμε, θα παλέψουμε. Δε βλέπουν ότι προσπαθούν να τους κάνουν θύματα της αγοράς, να ζητάνε χρήμα για κερδοσκοπία και όχι για συναλλαγές ή προφύλαξη, κατά τη θεωρία του χρήματος της Μακροοικονομίας. Να μας κάνουν ανασφαλή ζώα αλλά εν δυνάμει πλούσια, όπου ο πλούτος είναι μια δυνατότητα, η συσσώρευσή του μια ικανότητα και η διατήρησή του μία αξία.
«Καμία ασφάλεια, οικονομική, κοινωνική, προσωπική, οικογενειακή. Όλα παίζουν κύριε Έλληνα που νόμιζες ότι με τα λεφτά που έχεις στην άκρη θα κάνεις ότι γουστάρεις». Λένε έτσι αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι στοχοποιούν την πηγή ρευστότητας πολύ μεγάλου ποσοστού των ελληνικών νοικοκυριών, των χρημάτων δηλαδή για σκοπούς προφύλαξης. Θέλουν να μεταφέρουμε αυτά τα χρήματα στις τράπεζες και σε αυτούς που κερδοσκοπούν. Διασπούν τον οικογενειακό πρώτα οικονομικό προγραμματισμό αλλοιώνοντας τις ενδοοικογενειακές σχέσεις και δημιουργούν κοινωνική έκρηξη που μόνο με καταστολή αντιμετωπίζεται. Κράτος, ο παραδοσιακός του ρόλος άλλωστε. Ζήτω ο Χομπς! Μόνο που αυτός τα έλεγε σε διαφορετικές συνθήκες, όπου το φιλελεύθερο κράτος ήταν κάτι νεό και επαναστατικό. Ενώ το να λένε πάλι το ίδιο μας γυρίζουν αιώνες πίσω.
Σκατά, δεν αξίζει να ασχολείται κανείς άλλο. Όλοι νιώθουμε οργή και θυμό και αντί να καθήσουμε μαζί και να διεκδικήσουμε την έξοδο από αυτή την κατάσταση θα μαχόμαστε σε ατομικιστική βάση για το ποιος έχει αδικηθεί περισσότερο ή λιγότερο. Άλλος ένας ρόλος του σύγχρονου φιλελεύθερου κράτους, το άτομο είναι ελεύθερο να λύσει τα προβλήματά του μόνο. Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Και για να μην απεργείτε, να πάρτε μια απόλυση στο 4% και βουλώστε το να δείτε ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα. Α, τι λέω, εννοώ ότι σας αποδεσμεύουμε, είστε ελεύθεροι να βρείτε αλλού εργασία.
Σας ευχαριστούμε. Δε θα τα βάλουμε μαζί σας. Δε φταίτε εσείς εξάλλου, φταίει το σύστημα και το κράτος. Πάω να βαρέσω μια ένεση για να συνέλθω από το μίσος που κακώς με κυριεύει απέναντί σας. Οργή που βασίζεται σε λανθασμένες δικές μου προσδοκίες για ένα μέλλον γεμάτο χαρά, αγάπη και ομορφιά. Ένα μέλλον που να βασίζεται στην αναπαραγωγή μέσω της κοινωνικής εργασίας και προσφοράς. Που να αγαπά τα παιδιά. Σκατά, ο άνθρωπος είναι μαλακισμένο ζώο, ηλίθιο, εγωιστικό και κακό. Πέφτω στην παγίδα σας, με πείθετε ότι όντως έτσι είναι ο άνθρωπος. Αυτό εξάλλου δεν είπε ο Χομπς και οι όμοιοι του σήμερα;