Saturday, April 9, 2011
Διάσπαρτες σκέψεις πριν τη χρεοκρατία
Mου στέλνει mail η αδερφή μου, μου λέει «να δεις το debtocracy, έχει γίνει χαμός». Ανοίγω τη σελίδα που μου επισυνάπτει. Είναι το blog του πιτσιρίκου. Γράφει ο ίδιος λέγοντας ότι μετά από αυτό το ντοκυμαντέρ τίποτα δε θα είναι το ίδιο στην ελληνική δημοσιογραφία, την πολιτική και την κοινωνία. Ότι αν δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας τα πράγματα όλο και θα χειροτερεύουν. Και ότι αυτό καταρχήν θα γίνει αν ξεκινήσει ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους. Μου κάνει εντύπωση που το χρέος έχει γίνει πεδίο εξειδίκευσης πέρα από τους οικονομολόγους, έχει αποκτήσει όχι μόνο πολιτική βάση συζήτησης κάθε είδους αλλά και ζήτημα ηθικής. Έπειτα σκέφτομαι εκείνο που λέει ο Καζάκης στη συνέντευξή του στο Κρήτη τβ, ότι αν δεν αποτελεί βάση ανατροπής το γεγονός και μόνο ότι δανειζόμαστε για να ξεχρεώνουμε παλαιότερα δάνεια και όχι για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, τότε τι άλλο αποτελεί; Πρέπει δλδ να γίνει η ΕΛΕ, να πάρει χρόνια, να επισκιαστεί με όλα τα σκατά του ελληνικού δημοσίου και της γραφειοκρατίας και της διαπλοκής για να πούμε ότι να αυτό το χρέος είναι απεχθές; Μαλακίες, συμφωνώ 100% με τον Καζάκη στο ειδικό ποστ που έκανε στο blog του πάνω σε αυτό το θέμα. Όλα τα άλλα είναι όμορφα λόγια. Το ντοκυμαντέρ βέβαια θα το δώ και είμαι σίγουρος ότι θα είναι καλό. Από την άλλη ρε παιδιά, σκατά δεν ήσαν πάντα τα πολιτικά και τα διεθνόπολιτικά; Γεμάτα κρυφά συμφέροντα, μυστική διπλωματία, προετοιμασμένες εκπλήξεις, υποταγή και εξουσία. Και που ξέρεις, μπορεί όλη η συζήτηση να γίνεται για να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον στο χρέος αντί σε άλλα πιο ενδιαφέροντα (βλέπε πετρέλαια στο Αιγαίο και αλλού) ζητήματα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Κοίτα, το πιθανότερο είναι να έχεις δίκιο.
Ίσως η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου να είναι άλλος ένας τρόπος να θολώσουν τα νερά ή απλά ένα χάσιμο χρόνου
ενώ τα πράγματα τρέχουν και η κρίση βαθαίνει.
Συμφωνώ ότι από μόνη της η ανήθικη φύση του Μνημονίου νομιμοποιεί την άμεση ανατροπή του, χωρίς πολλά πολλά.
Ο ελληνικός λαός όμως έχει πάρα πολλά κενά για το πώς φθάσαμε ως εδώ. Δε θα πρεπε να τα καλύψει;
Το ντοκιμαντέρ στο τέλος του δίνει πολλές προτροπές προς διάφορες κατευθύνσεις. Δεν περιορίζεται νομίζω μόνο στην ΕΛΕ. Ίσως χρήσιμοποιεί και αυτόν τον τρόπο ως μία μετάβαση για τους πιο μετριοπαθείς πολίτες στην επόμενη κατάσταση.
Πολλά μπορεί. Το σίγουρο όμως είναι ότι πληθαίνουν πλέον οι φωνές και αυξάνονται τα ερεθίσματα για την αφύπνιση του κόσμου. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετώ και το Χρεοκρατία. Όπως και οι συνεντεύξεις του Καζάκη, έτσι και αυτό και ότι άλλο λειουργεί σε αυτή την κατεύθυνση αλλάζουν το σκηνικό...
Εγώ το είδα. Το μεγάλο θετικό είναι ότι προάγει ένα διάλογο πάνω στην πολιτική του χρέους. Επίσης, προτείνει. Έχει βέβαια και τα κενά του (ατυχής η σύγκριση κι η αναλογία με τον πετρελαιοπαραγωγό και πρώτο εξαγωγέα μπανάνας -μονοκαλλιεργεργητή- Ισημερινό με τη χώρα μας που στηρίζεται στη μεσαία και μικρή πολυκαλλιέργεια). Ακόμα και η θεώρηση του απεχθου΄ς χρέους δεν εξηγείται τι συνέπειες θα είχε. Ούτε γίνεται εκτενής λόγος για το λογιστικό έλεγχο (ποιος θα τον κάνει, πόσο ανεξάρτητος θα είναι κλπ).
Λοιπόν και εγώ το είδα και ακόμα μένω με την ίδια απορία..Το λέει και ο ίδιος ο Λαμπαβίτσας. Ποιο το νόημα λοιπόν; Να ανοίξει ένας διάλογος μεταξύ όλων των δημοκρατικών δυνάμεων στη βουλή και να μάθουμε 5 τουλάχιστον χρόνια μετά ότι το χρέος μας είναι στην συντριπτική του πλειοψηφία νόμιμο και άρα να το βουλώσουμε? Αυτό επιδιώκει η αριστερά? Η μήπως μέσα στον κονφορμισμό της βρήκε μια νέα καραμέλα και τη σηκώνει σα σημαία? Πραγματικά όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις, όσο και αν πρόκειται για θετικό βήμα, όσο όσο, είναι ένα μινιμαλιστικότατο μέσο για να αντιμετωπιστεί η μέγιστη πολιτική κρίση αυτή την στιγμή. Μόνο μαζική και ολοληρωτική άρνηση του χρέους αποτελεί μια πολιτική κίνηση για την αριστερά. Όλα τα άλλα είναι λόγια για να συμφωνούμε με πασόκους και λοιπούς.
Post a Comment