Μπορώ να φέρω στο νου την όμορφη εικόνα του ισόπεδου αγρού του χωριού, με τον ήλιο να έχει μόλις κρυφτεί πίσω από το βουνό που με τη σειρά του κρύβει το χωριό από τη θάλασσα ώστε να σχηματίζεται ένα φωτοστέφανο σε όλη την καμπύλη που σχηματίζουν τα όρια του με τα ξεροχείμωνα ακόμα δέντρα. Τοπία αγιότητας με το φως να φτάνει στον αγρό μπροστά μας αγνό, ώριμο, γλυκό, αποδίδοντας σε κάθε στιγμή του κοντινού ορίζοντα, στα δέντρα, το χορταράκι και τα άνθη πιστή τελειότητα, αυτοτέλεια φυσική, χωρίς καμία επιτήδευση που εμφανίζεται στα ανθρώπινα καλλιτεχνικά τοπία. Μια εικόνα τότε που υπαρχει ήδη μέσα στις αισθήσεις του ανθρώπου με την απλή και παντοτινή αίσθηση της τελείωσης, της ολοκλήρωσης, του προορισμού που ποτέ όμως δεν αποκτά την καταπιεστική και φοβιστική ιδέα του τέλους που μας κληρονόμησε η τελεολογική αντίληψη της θρησκείας μας, αλλά παραμερίζει τις προσδοκίες και παρατηρεί τον έρωτα της φύσης και το τέλος του, το θάνατο σαν ένα πεπερασμένο γεγονός, μια συνεχή επανάληψη που τόσες γενιές ανθρώπων εκούρασε αλλά τόσες άλλες γοήτευσε με την απόδραση από τα κοινά και τον εντοπισμό του νοήματος στο μέσα.
Άπνοια, δροσιά, ημι-υγρή κατάσταση και τα μισά δέντρα στη φάση της αναγέννησής τους. Έτοιμα βοσκοτόπια απλωμένα γύρω από σφιχτόκορμες μπρατσωμένες καρυδιές, ανθισμένες κερασιές σαν χιλιοστόλιστες καλλονές, που και που κανά έλατο και πουρνάρι πυκνό, αγκαθωτό, αγέρωχο σημάδι βουνίσιας τραχύτητας ανάμεσα σε κοφτερούς βράχους. Στάση, ακινησία, μοναξιά και αγκαλιά μαζί, πριν η νύχτα πέσει στο χωριό και το φως της φωτιάς πέρα μακριά στις θάλασσες πέσει και σβήσει. Να μια ιδέα, η νοσταλγία ή καλύτερα η θύμηση κάποιας προϋπάρχουσας αρμόνίας μέσα σε κάθε στιγμή του τοπίου που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συγχρονισμός με το χρόνο της φύσης, την καθημερινότητά της μέσα στην πορεία του χρόνου, ο εντοπισμός μιας αέναης επανάληψης που τόσο αγαπήθηκε για την ασφάλεια που ενέπνευσε αλλά και μισήθηκε για την βαρεμάρα της.
Ο άνθρωπος που καλείται να σχηματίσει τη φύση με τα λόγια και τις πράξεις, ένας τρελός γι'αυτήν αλλά και αποδεκτός διότι η ομορφιά απορέει από τη φύση και η λατρεία της οδηγεί στον έρωτα και αυτός με τη σειρά του στην τρέλα και το θάνατο. Έχει γι'αυτόν λοιπόν η φύση μπόλικο βουτυρόψωμο να δώσει να αλοίψει πριν τον καταπιεί πάλι στα σωθικά της. Αυτός περπατά, μιλά, φτιάχνει και χαλάει, όλο κινείται. Μέχρι να δει όπως εγώ κείνη την στιγμή το τοπίο αυτό και να σταθώ, να αναλογιστώ την ακινησία, την αιωνιότητα, το πεπερασμένο της ομορφιάς που με ξεπερνάει ακαριαία και με σκοτώνει με τον έρωτα που σπέρνει εντός μου.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment