Μια μέρα

Βράδυ μαγιάτικο και κρύο, ο αέρας μοσχομυρίζει, ο ουρανός κάνει το πιο όμορφο στριπτίζ με τα που και που σύννεφα να κρύβουν τις εναλλαγές των χρωμάτων του μέχρι τη θριαμβεύουσα πτώση του ήλιου. Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που μιλάνε σε έντονους τόνους διαφωνόντας για το τυπικό μέρος της προετοιμασίας μιας εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης και αναρωτιέμαι αν η δημοκρατία είναι κάτι παραπάνω από γραφειοκρατία. Νωρίτερα ο πιτσιρικάς αλβανός που βάφει το σπίτι μου με πάει με το αυτοκινητό του στην τράπεζα για να τον πληρώσω και με ρωτάει πόσα χρήματα βγάζω το μήνα μην πιστεύοντάς με τι του απαντάω. Ο ίδιος ονειρεύεται Ιταλία και πιτσαρία, 80 την ημέρα δεν είναι και άσχημα, έχει δουλειά εκεί. Νομίζω ότι μιλάω με τον πατέρα του παππού μου που ίσως κάπου μετανάστευσε και αυτός για το μεροκάματο αν και χωρίς να κατέχει ήδη αυτοκίνητο. Δε θέλω να μεταναστεύσω για δουλειά, τι αναξιοπρέπεια σκέφτομαι. Είμαι βολεμένος στο σπίτι μου και στα πολλά λίγα που μου έχουν αφήσει. Νιώθω ενοχές ότι υποστηρίζω το σύστημα με το να μην το ταρακουνάω. Κοιτάζω τους συντρόφους, υποτίθεται. Μεγαλοστομίες, ξεκαύλωμα, συσκέψεις από χόμπι, αποφάσεις επί αποφάσεων, δεν ανήκω ούτε εκεί; Που ανήκω; Στη σκέψη μόνο, στη μοναχική αναζήτηση, στην ατομική φαντασίωση ενός κοινωνικού ονείρου από την πραγματοποίηση του οποίου απέχω. Αισθητικές παρεμβάσεις μόνο παρακαλώ, μην χαλάτε την όμορφη εικόνα, γίνετε βίαιοι αλλά παραμείνετε όμορφοι, αυτή την επανάσταση θέλω, μην παραδίνεστε στις εκλογικευμένες σας πλευρές, θα σας οδηγήσουν χωρίς να το καταλάβετε στον αισχρό ηδονισμό. Ομορφιά είναι η παράδοση στο μοιραίο χωρίς μανία, σχεδόν προμελετημένα.

Αυτό που λείπει

Γράφω και νιώθω, νιώθω και σκέφτομαι, σκέφτομαι και φανταζομαι και γράφω εκείνο που φαντάζομαι, εκείνο που λείπει και με εξιτάρει ή με ρίχνει. Εκείνο που λείπει, που δεν είναι, που δε γίνεται, που μόνο φαντάζομαι. Εκείνο που γεμίζει ενοχές τη λογική όταν φυλακίζει το μυαλό και την δυναμώνει όταν αφήνει το συναίσθημα πηγαίο. Είναι εκείνο που δε λέγεται ούτε γράφεται εύκολα αλλά φαίνεται στα μάτια αν κάποιος μπορεί να το διαβάσει. Μάτια σφιχτά για να το υποτάξει ή μάτια ίσα χαμογελαστά για να το υποθάλψει. Αυτό που λείπει είναι και πάντα παρόν γι’αυτόν που θέλει πολύ να το δει. Κυκλοφορεί στην πόλη δίπλα σε σκουπίδια που τα τρώνε μετανάστες και το βλέπει. Ακούει ειδήσεις για την παρακμή του κόσμου και το καταλαβαίνει. Βλέπει νεκρούς και το νιώθει. Γιατί ξεπερνάει τη γη και τον κόσμο όλο, είναι πνεύμα που καθοδηγεί, έχει ψυχή αθάνατη και σώμα που αλλάζει αέναα. Αυτό που λείπει το βλέπεις τη νύχτα με τα μάτια κλειστά, σου ψιθυρίζει και σου λέει «είμαι εγώ» και εσύ του λες «ποιος είσαι εσύ;» και σου λέει «εγώ» και δεν παύεις να ρωτάς μάταια τη δική σου φωνή για την ταυτότητά της. Εγώ, ένας μυστικιστής τρακαδόρος, ένας νάρκισσος με τίτλο, ένας μισός άνθρωπος που ψάχνω τι μου λείπει.

Σκέψη

Αφουγκράζομαι πάει να πει βρίσκομαι ένα στάδιο πριν τον τοκετό της σκέψης. Πανικοβάλλομαι πάει να πει δεν αφήνω καν τη σκέψη να γίνει. Τρελλαίνομαι πάει να πει δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί. Πεθαίνω πάει να πει δε σκέφτομαι.

Βέγγος Θεός

θυμάμαι πριν 14 χρόνια όταν ήμουν στο πρώτο έτος στην Αθήνα τέτοια εποχή νομίζω, είχαμε πάει σε ένα λούνα παρκ στο Μικρολίμανο, στον Πειραιά. Εγώ, ένας φίλος συμφοιτητής με την τότε κοπέλα του, ένας άλλος φίλος από την Πάτρα, και δύο ξένοι τουρίστες που γνωρίσαμε τυχαία και τους πήραμε μαζί μας στο Lada του πατρινού. Με το που παρκάρουμε και βγαίνουμε από το αυτοκίνητο ακούω τον τελευταίο να φωνάζει δυνατά "Θανάση...". Στρέφω το κεφάλι μου και τους βλέπω σφιχτά αγκαλλιασμένους και τον φίλο μου να συνεχίζει "Σε αγαπώ". Ο άλλος με χαμόγελο και με τη γνώριμη ξεκαρδιστική κινησιολογία του να δέχεται την αγάπη. Μα τι άνθρωπος είπαμε όλοι. Ο φίλος μου δάκρυσε...