Τοπίο στο βουνό

Μπορώ να φέρω στο νου την όμορφη εικόνα του ισόπεδου αγρού του χωριού, με τον ήλιο να έχει μόλις κρυφτεί πίσω από το βουνό που με τη σειρά του κρύβει το χωριό από τη θάλασσα ώστε να σχηματίζεται ένα φωτοστέφανο σε όλη την καμπύλη που σχηματίζουν τα όρια του με τα ξεροχείμωνα ακόμα δέντρα. Τοπία αγιότητας με το φως να φτάνει στον αγρό μπροστά μας αγνό, ώριμο, γλυκό, αποδίδοντας σε κάθε στιγμή του κοντινού ορίζοντα, στα δέντρα, το χορταράκι και τα άνθη πιστή τελειότητα, αυτοτέλεια φυσική, χωρίς καμία επιτήδευση που εμφανίζεται στα ανθρώπινα καλλιτεχνικά τοπία. Μια εικόνα τότε που υπαρχει ήδη μέσα στις αισθήσεις του ανθρώπου με την απλή και παντοτινή αίσθηση της τελείωσης, της ολοκλήρωσης, του προορισμού που ποτέ όμως δεν αποκτά την καταπιεστική και φοβιστική ιδέα του τέλους που μας κληρονόμησε η τελεολογική αντίληψη της θρησκείας μας, αλλά παραμερίζει τις προσδοκίες και παρατηρεί τον έρωτα της φύσης και το τέλος του, το θάνατο σαν ένα πεπερασμένο γεγονός, μια συνεχή επανάληψη που τόσες γενιές ανθρώπων εκούρασε αλλά τόσες άλλες γοήτευσε με την απόδραση από τα κοινά και τον εντοπισμό του νοήματος στο μέσα.
Άπνοια, δροσιά, ημι-υγρή κατάσταση και τα μισά δέντρα στη φάση της αναγέννησής τους. Έτοιμα βοσκοτόπια απλωμένα γύρω από σφιχτόκορμες μπρατσωμένες καρυδιές, ανθισμένες κερασιές σαν χιλιοστόλιστες καλλονές, που και που κανά έλατο και πουρνάρι πυκνό, αγκαθωτό, αγέρωχο σημάδι βουνίσιας τραχύτητας ανάμεσα σε κοφτερούς βράχους. Στάση, ακινησία, μοναξιά και αγκαλιά μαζί, πριν η νύχτα πέσει στο χωριό και το φως της φωτιάς πέρα μακριά στις θάλασσες πέσει και σβήσει. Να μια ιδέα, η νοσταλγία ή καλύτερα η θύμηση κάποιας προϋπάρχουσας αρμόνίας μέσα σε κάθε στιγμή του τοπίου που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συγχρονισμός με το χρόνο της φύσης, την καθημερινότητά της μέσα στην πορεία του χρόνου, ο εντοπισμός μιας αέναης επανάληψης που τόσο αγαπήθηκε για την ασφάλεια που ενέπνευσε αλλά και μισήθηκε για την βαρεμάρα της.
Ο άνθρωπος που καλείται να σχηματίσει τη φύση με τα λόγια και τις πράξεις, ένας τρελός γι'αυτήν αλλά και αποδεκτός διότι η ομορφιά απορέει από τη φύση και η λατρεία της οδηγεί στον έρωτα και αυτός με τη σειρά του στην τρέλα και το θάνατο. Έχει γι'αυτόν λοιπόν η φύση μπόλικο βουτυρόψωμο να δώσει να αλοίψει πριν τον καταπιεί πάλι στα σωθικά της. Αυτός περπατά, μιλά, φτιάχνει και χαλάει, όλο κινείται. Μέχρι να δει όπως εγώ κείνη την στιγμή το τοπίο αυτό και να σταθώ, να αναλογιστώ την ακινησία, την αιωνιότητα, το πεπερασμένο της ομορφιάς που με ξεπερνάει ακαριαία και με σκοτώνει με τον έρωτα που σπέρνει εντός μου.

Για τη Κίνα και τα λεφτά

Η διεθνής φρασεολογία έχει μεταβληθεί από την έννοια «οικονομική κρίση» σε «οικονομικές ανισορροπίες». Οι ΗΠΑ ως μοναδική υπερδύναμη ξόφλησαν. Δύσκολα η αμερικάνικη οικονομία θα μπορέσει να ξεπεράσει αυτή τη μεγάλη οικονομική κρίση, όπως έκανε στο παρελθόν. Το μόνο που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να προσπαθεί απλά να διασώσει τους κεφαλαιούχους, τραπεζίτες, πολυεθνικές κλπ. Τώρα που ανεβαίνει η Κίνα πιέζει την κινεζική κυβέρνηση να ανοίξει τις αγορές για να μπορέσουν όλοι αυτοί οι κεφαλαιούχοι να μπουν σε αυτή, στις κινεζικές τράπεζες και τα ταμεία που έχουν πολλά λεφτά. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι κινέζοι. Οι δικοί τους μεγαλοκεφαλαιούχοι είναι κρατικοδίαιτοι και αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το αίτημα για απελευθέρωση. Παρεμφερής είναι και η σημασία που δίνεται στο αίτημα από πλευράς Κίνας για μεγαλύτερη ευελιξία στις συν/κες ισοτιμίες του γουάν. Μόνο ένα ελεύθερο γουάν συμβαδίζει με ελεύθερες αγορές κεφαλαίου και χρήματος (το παραπάνω αίτημα των ΗΠΑ που έχει βέβαια και στο εσωτερικό της Κίνας μεγάλη απήχηση ιδιαίτερα όσο μεγεθύνεται η οικονομία και συσσωρεύεται χρήμα). Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η κόντρα μεταξύ αμερικανών φιλελεύθερων και κινέζων κρατικιστών. Όσο βλέπουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία σαν ιδέα και σαν πράξη να κερδίζει έδαφος στην Κίνα τόσο θα βλέπουμε εσωτερικές συγκρούσεις στην Κίνα.

Διάσπαρτες σκέψεις πριν τη χρεοκρατία

Mου στέλνει mail η αδερφή μου, μου λέει «να δεις το debtocracy, έχει γίνει χαμός». Ανοίγω τη σελίδα που μου επισυνάπτει. Είναι το blog του πιτσιρίκου. Γράφει ο ίδιος λέγοντας ότι μετά από αυτό το ντοκυμαντέρ τίποτα δε θα είναι το ίδιο στην ελληνική δημοσιογραφία, την πολιτική και την κοινωνία. Ότι αν δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας τα πράγματα όλο και θα χειροτερεύουν. Και ότι αυτό καταρχήν θα γίνει αν ξεκινήσει ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους. Μου κάνει εντύπωση που το χρέος έχει γίνει πεδίο εξειδίκευσης πέρα από τους οικονομολόγους, έχει αποκτήσει όχι μόνο πολιτική βάση συζήτησης κάθε είδους αλλά και ζήτημα ηθικής. Έπειτα σκέφτομαι εκείνο που λέει ο Καζάκης στη συνέντευξή του στο Κρήτη τβ, ότι αν δεν αποτελεί βάση ανατροπής το γεγονός και μόνο ότι δανειζόμαστε για να ξεχρεώνουμε παλαιότερα δάνεια και όχι για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, τότε τι άλλο αποτελεί; Πρέπει δλδ να γίνει η ΕΛΕ, να πάρει χρόνια, να επισκιαστεί με όλα τα σκατά του ελληνικού δημοσίου και της γραφειοκρατίας και της διαπλοκής για να πούμε ότι να αυτό το χρέος είναι απεχθές; Μαλακίες, συμφωνώ 100% με τον Καζάκη στο ειδικό ποστ που έκανε στο blog του πάνω σε αυτό το θέμα. Όλα τα άλλα είναι όμορφα λόγια. Το ντοκυμαντέρ βέβαια θα το δώ και είμαι σίγουρος ότι θα είναι καλό. Από την άλλη ρε παιδιά, σκατά δεν ήσαν πάντα τα πολιτικά και τα διεθνόπολιτικά; Γεμάτα κρυφά συμφέροντα, μυστική διπλωματία, προετοιμασμένες εκπλήξεις, υποταγή και εξουσία. Και που ξέρεις, μπορεί όλη η συζήτηση να γίνεται για να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον στο χρέος αντί σε άλλα πιο ενδιαφέροντα (βλέπε πετρέλαια στο Αιγαίο και αλλού) ζητήματα.

O πανικός της άνοιξης

1
Η άνοιξη ακόμα και συννεφιασμένη με αλλάζει, με πανικοβάλλει, με γδύνει για καλό και για κακό. Η αύρα των λουλουδιών ανασύρει αισθήσεις και εικόνες του παρελθόντος ακαθάριστων, αόριστων, που αν έπρεπε να τις αποκαλέσω με μια κουβέντα, αυτή θα ήταν απώλεια ή άπιαστο όνειρο. Απώλεια ποιού πράγματος άραγε; Και ποιο είναι αυτό το όνειρο που δε πιάνεται ενώ μου είναι επιθυμητό; Απώλεια της αθωότητας ή αλλιώς ενός έρωτα που μια παλιά άνοιξη πανικόβαλλε στο παρελθόν και από τότε τον τρόμαξε. Άπιαστο όνειρο για τι άλλο εκτός από την υπέρτατη ελευθερία του νου και του σώματος που έχουν καταπιαστεί με ολοένα και περισσότερα πράγματα της καθημερινότητας. Έτσι γεννιέται μια ποίηση στην προσπάθεια να περιγραφτεί αυτό το κάτι που δε νιώθεται ακριβώς, που δεν υπάγεται σε λεκτικούς σχηματισμούς, δεν συγκρίνεται με άλλες αισθήσεις και δεν εντοπιζεται σε έτοιμες εικόνες. Αυτό το είναι που μοιάζει με έρωτα αλλά και με θάνατο, που τριγυρνάει στο φως αλλά φαίνεται σα σκιά, που το λες μοναξιά αλλά είναι όλη η ζωή σου. Σε φέρνει μπροστά στον εαυτό σου και αυτός είναι πολύ λίγος, σου υπόσχεται ταξίδι μεγάλο μα και βάσανο εξίσου, σου λέει να ζήσεις την τρέλα και εσύ του απαντάς ότι δεν είσαι τρελός. Για άλλη μια φορά σε καλωσορίζει στην άνοιξη της ζωής σου αλλά εσύ αντιστέκεσαι με φοβίες, σκέψεις και αναστολές.

2
Η άνοιξη, μια βαθιά μυρωδιά αν πάρεις, ένας άνθος αν κοιτάξεις καλά, τον ήλιο αν αφήσεις να σε κάψει, τότε όλα αλλάζουν όχι απαραίτητα προς το μελαγχολικότερο όπως παραπάνω. Η φύση, οι γύρω μου, ο εαυτός μου, το σπίτι, το σώμα μου, όλα αλλάζουν αίσθηση. Αυτή την αίσθηση αναζητά το αίμα στον εγκέφαλό μου, αυτή σχηματίζει αλλά δεν έχει ακόμα καλύψει τις περιοχές που βοηθούν στη λειτουργία της λογικής για να σκεφτώ λογικά για το πως νιώθω. Μια μετάβαση λοιπόν, όμορφη και φυσική, ποιο το νόημα να παρέμβω στη λειτουργία της; Μα για να εντοπίσω που κρύβεται η καύλα της πρέπει να αφεθώ στον ερωτισμό της, από τις μυρωδιές των δέντρων έως τα πονηρά ντυσίματα των γυναικών. Ένας πανικός η άνοιξη, μια ζωή που ξυπνάει, δες και κείνους που δεν παίρνουν χαμπάρι από αλλαγές των εποχών. Εσύ όμως είσαι παιδί της φύσης επειδή αγαπάς την ομορφιά και αυτή απορρέει πρώτα από τη φύση. Τι το θες και ζορίζεσαι; Να μαι ο εαυτός μου ολόκληρος για λίγο, εδώ, μόνος να κοιτάζω το χρώμα της εποχής. Να ονειρεύομαι για λίγο.