Relaxing

It's been 10 days since the carnival here in Patras. We had a great time, 3 days continuous hangovers, lots of dance, music, new people and some love... I am still trying to find out how to post some pcts for you.
After this I spent 4 days sleeping due to both tireness and sickness, and last weekend went to Athens. Changes are to come, I feel it after some time and it is good. I leave you with my favourite albums for 2006, first the new ones and then the old ones that I discovered in the year.

New
Essex Green- Cannibal Sea
Raconteurs - Raconteurs
Secret Machines - Ten Silver Drops
Muse - Black Holes and Revelations
Scissor Sisters - Ta Dah
Sonic Youth - Rather Ripped
Grandaddy - Just Like the Fambly Cat
Old
Queens of The Stone Age - Songs For the Deaf
Essex Green - Everything is Green
Japan - Gentlemen Take Polaroids
Van Der Graaf Generator - Godbluff
King Crimson - In the Court of Crimson King
Lena Platonos - Sabotage

Spirit and Matter

Marx for his humanity and Nietzhe for his hyper-humanity. On one side respect and love for the human needs. On the other side, man in the middle of the universal chaos, beyond his biological and social structure. These are not two contradictory perceptions. They simply sense the meaning of existence of human kind in a different way. If man’s fulfillment is an action that transcends the whole universe, embodied in the spirit that transcends time and space (Nietzche), then it returns back to the human body, the matter inside of which experience is sensed.

In search for a job

Sometimes I regain the hope that alienation is confrontable. I also have the fear of inevitable alienation. The limits between duty and the will to work on one side and the internal and social alienation on the other, are very obscure. It is not that I am bored of working but I have this worry since I was a kid. The willingness to participate, to work, to offer my pleasant production, to feel a part of the nature, are all inside me and I believe in all of us. I wish we all were good and happy workers of this world. I have that wish as an ideal one. We all, workers, managers, administrators, politicians, capitalists, need revolution through other, awakening, humanistic, means. Well, of course I know that alienation for capitalists is qualitatively different, it is outweighed by the glory to CONTROL the production and distribution of wealth. However, it is still so evident in their faces, actions, behavior and tastes.
If poverty and development belong to the political economy analysis, then alienation derives from a human economy, one that exists in people’s mind. Working is joyfulness, do not listen to what common language says. Ageing is happiness. Love is all around and care for the others is something that comes naturally and spontaneously. I believe that all people in this world are like this, they all have the same characteristics and needs. We have to find a way to study people. I, therefore, choose to see man as a natural being, as a distinct body in the larger body of the environment that surrounds him, not immediately as a political and social being. If man has some natural characteristics and capabilities, then I visualize the political society as the framework where he/she will be able to put them in practice. This is the greatest humanistic message, inherited from the Enlightenment to the Marxian philosophy.
Does Society and Polity, as a frame where lots of conflicts take place, put in contest the positive description of man that I previously gave? Are war, oppression and poverty natural problems? Maybe yes, they do not let him develop his creativity. But, is this something that it should be taken for granted? The fact that war is internal to the social order, is it incompatible to the fact that man is satisfied through his work? Are people the same? They are, their conscience is different due to diverse social influences. Studying these differences someone becomes a social scientist. Is it possible that a social scientist will reach the conclusion that people have different needs? If yes, then anything goes. Solidarity, the sentimental preconditions of social enquire, not subjective at all but instead tightly linked to the natural tendency of man to create collectively, is lost.
Marx is so influential to me. He was accused of never have been working in his life. A psychoanalytical approach to Marx’s sentimental world, has it that his philosophical superstructure is nothing else than the only exit to the young Marx’s fear of work, his greatest but unfulfilled desire. In a few words, it is all about the obstruction of a desire. That is to say that he’d better work as a clerk than become a great philosopher. Then we would get rid of the crucial but difficult to understand questions that he posed. Take Kant, for example, he’d better become an army officer than a political philosopher. In this way, these big guys would not substitute the experience (labor for Marx, war and peace for Kant) with the literature analysis. These guys really put us difficult questions, why don’t they go and find a regular job to do? (By the way, that was what Bush 2 said to Michael Moore).
Well, dear all, these guys are big because that is the way you want to view them. To make them heroes and then accuse them for not saving you from your problems. They did not seek to become heroes for your own sake, like today’s superstars do. I see them as simple people, comrades in life, people that work, produce a spiritually and socially useful good. Like all of us, because we are all the same, even if our name is Marx, Beckham or Abadama from the north-central Congo. We are all workers and philosophers at the same time.

P.S.1. Mama, alienation is not the result of moral, ideological and educational factors (bad education, for example). Instead, it is the result of the material factors that form the dialectics of education (what is knowledge, who creates it and for whom, who is benefited from it).

P.S.2. I am not reading Marx, I just read myself.

H Μαγεία των Αριθμών

The two passages (the one below and the yesterday's one) were originally written in greek and due to their lenght it is a bit uneasy for me to translate them. Just for those who are curious, the theme of the one below is economic science and the use of numbers as a tool of distortion of its sociological meaning. The yesterday's one is about a personal anger management situation.
-
Tα οικονομικά μοιάζουν με τα μαθηματικά στο ότι χρειάζεται πάντα μια εξειδικευμένη επιστημονικά γνώση για να τα προσεγγίζεις. Στη θεωρία τους (και είναι γεμάτα από τέτοια) κυριαρχούνται από λογικούς κανόνες που γίνονται το τεκμήριο της γνώσης. Οι κανόνες αυτοί μπαίνουν στην πράξη και στην εμπειρική έρευνα χρησιμοποιούμενα ως λογικές προϋποθέσεις (pre-assumptions) της τελευταίας. Ότι ένα συν ένα ίσον δύο και ότι η αύξηση των επιτοκίων ρίχνει την κατανάλωση είναι τέτοιοι κανόνες. Ωστόσο, στην εμπειρική έρευνα τούτο πρέπει και να επαληθευτεί, όχι να χρησιμοποιηθεί ως δεδομένο.

Οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές σπουδές σιγά σιγά απομακρύνονται από τα μη ευέλικτα θεωρητικά πρότυπα (όχι απαλλαγμένα από ιδεολογικά στεγανά) και εξαιτίας τούτου το τεκμήριό τους αποτελεί όλο και περισσότερο η εμπειρική έρευνα. Η τελευταία, για να είναι άρτια, πρέπει να βάλει σε δοκιμασία τις προκαταλήψεις της, τα pre-assumptions της. Π.χ. έρευνες δείχνουν ότι, σε αντίθεση με το κοινό δόγμα ότι η φτώχεια γεννάει τη μετανάστευση, αυτοί που μεταναστεύουν από τις φτωχές στις αναπτυγμένες χώρες δεν είναι και οι φτωχότεροι καθώς το γεγονός ότι ζουν στις μεγάλες πόλεις, εξασφαλίζουν χρήματα για το ταξίδι, διασύνδεση με τη χώρα υποδοχής, βίζα και διοικητικό μέσο για την απόκτησή της σημαίνει ότι είναι σε καλύτερη κατάσταση από τους πιο άπορους φτωχούς των αγροτικών περιοχών. Η ερευνητική μέθοδος που θα χρησιμοποιηθεί θα αναδείξει ή όχι αυτά τα σημεία

Επίκεντρο εδώ είναι η οικονομική επιστήμη ως μία ιδιάζουσα περίπτωση κάπου ανάμεσα στις θετικές και τις κοινωνικές σπουδές. Η μέθοδός που τη βάζει σε λειτουργία (operationalise) χρησιμοποιεί συχνότατα αριθμούς, δηλαδή άκαμπτους λογικούς σχηματισμούς που πίσω από τα σταθερά αποτελέσματα που αυτοί προσφέρουν κρύβεται η μη αναλυμένη διαλεκτική των αριθμών, διαλεκτική όχι με μαθηματικές βάσεις (μιγαδικοί αριθμοί) αλλά με ποιοτικές. Η σύγχρονη οικονομική θεωρία προσφέρει κατά κόρον τη μέθοδο της εμπειρικής σχέσης μεταβλητών (regression analysis) που χρησιμοποιεί τις μεταβλητές σαν αριθμούς. Έτσι. αν μετράμε π.χ. την οικονομική ανάπτυξη διαφόρων χωρών για να βρούμε τις διαφορές τους και τις αιτίες των μεταξύ τους διαφορών, μεταβλητές όπως η παρεμβατικότητα του κράτους στην οικονομία, η ελευθερία των αγορών και του εμπορίου, το πολιτικό σύστημα, η νομικο-πολιτική ελευθερία και άλλα πολλά αναπαρίστανται με αριθμούς. Εκείνο που συμβαίνει είναι να μην είναι ποτέ ξεκάθαρο τι αναπαριστά ένας αριθμός, να μην εμφανίζει μια επιστημονικά χρήσιμη κοινωνική πτυχή της πραγματικότητας. Αντίθετα εμφανίζει μια τεχνητά εξαναγκαστική αυτό-επαληθευσιμότητα. Αν θέλουμε π.χ. να δούμε αν η ελευθερία του εμπορίου οδηγεί σε οικονομική ανάπτυξη τότε μπορούμε να κατασκευάσουμε τις μεταβλητές μας έτσι ώστε να μας δίνουν πειστικά αποτελέσματα υπέρ ή ενάντια στην υπόθεσή μας. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να απαντήσουμε θετικά ή αρνητικά χωρίς να λάβουμε υπόψη τις πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας που δεν αναδείχτηκαν ποτέ από την έρευνα. Τέτοιες πτυχές μπορεί να είναι πολιτισμικά, ιστορικά, γεωγραφικά και άλλα στοιχεία. Το περίεργο είναι ότι η προσπάθεια να μετρηθούν και αυτά ούτως ώστε να μπουν στην έρευνα και αυτή να δώσει πιο πειστικό αποτέλεσμα, στην ουσία περιπλέκει ακόμα περισσότερο την έρευνα, αποστερώντας από καθαρά ποιοτικούς μεταβλητές την κοινωνική τους κινητικότητα Τα αποτελέσματα μας δε θα ελέγχονται επιστημονικά αλλά θα παρουσιάζουν αυθαιρεσίες οφειλόμενες στην προσοχή που αποσπά το μέσο της έρευνας από τον στόχο της ίδιας, οι αριθμοί και η στατική μετρησιμότητά τους δηλαδή από την γνώση, με αποτέλεσμα επιστημονικό μέσο και στόχος να συγχέονται. Τούτο βέβαια δεν είναι απαλλαγμένο από πολιτικές σκοπιμότητες.

Στις μέρες μας τόσο στα πανεπιστήμια όσο και σε μεγάλους οργανισμούς (κρατικούς, διεθνείς, ιδιωτικές επιχειρήσεις) η μέθοδος που παρουσιάστηκε παραπάνω κυριαρχεί. Παράγει γρήγορα, πειστικά, καθαρά αποτελέσματα. Ιδιαίτερα διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί όπως ο Π.Ο.Ε, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. αναπτύσσουν έρευνες μετρώντας μεταβλητές και τη σχέση τους. Το αποτέλεσμα είναι να παράγουν μπόλικη ντετερμινιστική γνώση για το πώς λειτουργεί η παγκόσμια οικονομία, μια γνώση που παγκοσμίως συγκεντρώνει όλο και περισσότερες αντιδράσεις από την πιο άρτια και ανεξάρτητη σε ερευνητικά εργαλεία, μεθόδους και στόχους ακαδημαϊκή κοινότητα. Αυτή η επιστημονική διαμάχη μεταξύ κοινωνιολόγων και μαθηματικολόγων της οικονομικής σκέψης συνεπώς, δεν στερείται πολιτικού ενδιαφέροντος. Ο στόχος της έρευνας με άλλα λόγια δεν είναι τόσο επιστημονικός όσο πολιτικός. Ο Π.Ο.Ε. έχει συμφέρον να αναδείξει το ελεύθερο εμπόριο και συνεπώς οι έρευνες που χρηματοδοτεί έχουν μια πολιτική προκατάληψη (bias) υπέρ αυτού. Οι αριθμοί μπορούν ,όπως έδειξα πριν, να το επιτύχουν αυτό. Τείνουν όμως έτσι να δημιουργούν ένα νέο ιδεολογικοποιημένο ντετερμινισμό, στηριζόμενο στο δόγμα των ελεύθερων αγορών. Επιστήμη με δόγματα ως γνωστόν δε νοείται. Οι αριθμοί είναι το νέο δογματικό μέσο στις οικονομικές επιστήμες όπως ακριβώς ήταν η Αποκάλυψη για το χριστιανικό δόγμα της σωτηρίας. Η απόσταση της επιστήμης από τη μαγεία δεν είναι πολύ μακριά….

Θυμός ενός απογεύματος

Θυμός. Οι φίλοι φαίνονται διαφορετικοί, μικροί, ανυποψίαστοι, ανώριμοι. Καθόμουν μόνος και εξερευνούσα το χώρο, τη διακόσμηση, τη σημειολογία της ατμόσφαιρας. Νεοκλασικό με ψηλά ταβάνια χρησιμοποιείται ως μοντέρνα καφετέρια, νεανική, με πολλά χρώματα και με τα επιτραπέζια παιχνίδια να δεσπόζουν στον τοίχο και σε ειδικά εγκατεστημένες ξύλινες υποδοχές, ράφια. Μουσική ηλεκτρονική, φάνκυ, ροκ. Κόσμος μέσος όρος 20-23, φοιτητές. Ιδανικό περιβάλλον για ψυχαγωγία. Εγώ κοιτάζω και διερευνώ τα συναισθήματα που μου προξενεί ο χώρος. Έξυπνες παρεμβάσεις αλλά ρηχές, μπόλικη νεανική κουλτούρα και σαφής αισθητικοποίηση της εμπειρίας, μεταφορά της συναισθηματικής εμπειρίας σε αισθητική εντύπωση, όχι εντελώς κενή μα παράξενα στυλιζαρισμένη και φτιαχτή. Όπως φτιαχτή και η επικοινωνία μεταξύ των παρεών που ανάμεσά τους βρίσκεται ένα επιτραπέζιο. Νέα μόδα, νέα ανάγκη, νέα έξοδα, νέα σπατάλη χρόνου. Δε πολυμιλάω, μόνο κοιτάζω. Έρχεται το παιδί, λέει τα λεφτά και πως πάει και εγώ διαφωνώ. Οι άλλοι ψιθυριστά μου λένε να σταματήσω. Δε με υποστηρίζουν. Θυμώνω και η συζήτηση γίνεται θεωρητική για τις ελεύθερες αγορές κτλ. Η Γ. μου σπάει τα νεύρα με το ιδεολογικό της εποικοδόμημα, η Ε. ακόμα περισσότερο. Δείχνω το θυμό μου, ίσως να έγινα και κακός. Κάτι νιώθω όμως, ότι μίλησα, ότι διαμαρτυρήθηκα. Μπορεί να έχω και άδικο αλλά δε με νοιάζει. Ακου, η Γ. μου λέει να μιλάω μόνο όταν έχω δίκιο. Και ποια είναι αυτή που θα αποφασίσει ποιος έχει δίκιο? Αχ, η δύναμη μετράει μου φαίνεται. Ποιος αποφασίζει για μας? Αύριο όταν θα πάω να δουλέψω τι θα λέω? Ναι, ναι, ναι… Και τι έγινε, γιατί να παλέψω, να ζητήσω , να διεκδικήσω, να πρωτοστατήσω? Ναι ο δυνατός θα με συντρίψει, θα κοιτάξει να με ξεφορτωθεί, η αγορά έχει βρει τρόπο και γι’αυτό. Η δύναμη γεννάει φόβο, η βία, η εξουσία καλύτερα. Πως ένας απλός φοιτητής που δουλεύει σε μια καφετέρια και είναι υπεύθυνος για τα επιτραπέζια μπορεί να είναι φορέας εξουσίας? Δεν είναι λιγάκι οξύμωρο? Είναι μα εκεί είναι το μυστικό, βάλε έναν κράχτη να διαπραγματεύεται την πολιτική των τιμών του μαγαζιού. Να σου ζητάει όσα κι όσα, ακόμα και λιγότερα ίσως (όπως και στην συγκεκριμένη περίπτωση) για να είναι αρεστό το μαγαζί. Μα και αυτό φανερώνει ότι δεν υπάρχει σταθερός κανόνας για το πόσο κοστίζει το επιτραπέζιο. Κατά άτομο, κατά ώρα, κατά τραπέζι? Λίγο απ΄όλα ήταν η απάντηση που πήρα. Μα για μισό λεπτό, δεν πήραμε απόδειξη, φορολογούνται αυτά τα χρήματα? Όχι βέβαια… Γι’αυτό σήμερα θα σου ζητήσουμε 5 αύριο 7 ευρώ. Το παράδειγμα είναι ιδανικό για παραλληλισμό με το πώς λειτουργεί η ελεύθερη αγορά. Έχω μονοπώλιο, προσφέρω ένα νέο προϊόν και το κοστολογώ όσο εγώ το θέλω. Καλά ρε φίλε, θα μου πείτε, αφού δεν πρόκειται για δημόσιο αγαθό του οποίου η ζήτηση είναι ανελαστική ώστε όσο και να ανεβαίνει η τιμή η ζήτηση συνεχίζει να ανεβαίνει με κόστος στις τσέπες του κόσμου, τότε πως κάνεις αυτή την αναλογία? Απλά, αν δε θέλεις δεν παίρνεις. Και στο κάτω κάτω δε σε χρέωσε παραπάνω. Πράγματι, ο θυμός μου πηγάζει από αλλού, από την απώλεια της πραγματικής εμπειρίας και την αντικατάστασή της από την εικονική. Άλλη ήταν η ανάγκη μου εκείνη την στιγμή, ήμουν μελαγχολικός, σκεπτικός, ήρεμος αλλά μόνος, ο θυμός μου έμοιαζε με αντίδραση προς αυτή μου τη μή συμμετοχή στο παιχνίδι, με μια διαμαρτυρία για την εύκολη και εφήμερη ευχαρίστηση ενός απογεύματος με καφέ. Ήθελα ανθρώπινη επαφή και την είχα αλλά ήθελα κάτι παραπάνω. Θέλω να διαμορφώσω εγώ την εμπειρία, θέλω να τη ζήσω εγώ ελεύθερα, όχι να μου την έχουν έτοιμη. Χρώματα, κόσμος, παιχνίδια, καφές, τραπέζια, μπισκοτάκια, πετσετούλες, καρεκλίτσες, ποικιλία δε λέω, μα στο τέλος μένει η μη συμμετοχή, η περικύκλωση, η θυματοποίηση. Η κατανάλωση εντέλει που είναι στο επίκεντρο κάθε κοινωνικής δραστηριότητας, αυτή που επιβραβεύεται, αυτή που αντικαθιστά με ακαταμάχητο, λεπτό και ύπουλο τρόπο την παραγωγή. Ποιος από όσους κάθονταν εκεί μέσα ζωγραφίζει, ποιος παίζει ο ίδιος μουσική, ποιος παίζει παιχνίδια χωρίς να χρειάζεται να πληρώνει? Καταναλώνω αισθήσεις, εικόνες, εμπειρίες άλλων, εντυπώσεις από την τρέχουσα πραγματικότητα που δεν έχει καμία σταθερή εικόνα. Όλα μέσα, ότι να ναι, αρκεί να καταναλώνουμε. Και όσο μεγαλύτερη ποικιλία τόσο πιο μοδάτοι θα είμαστε, αν όχι στα μάτια των άλλων τότε σίγουρα στα δικά μας γιατί η προσωπική ικανοποίηση είναι πάνω απ’όλα. Η αγορά έμαθε πώς να προσφέρει και αυτό το προϊόν, τη ψυχολογική αυτό-ικανοποίηση. Πως? Μα η τηλεόραση κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και χρόνια απονέμοντας «ελεύθερα» πληθώρα προτύπων προς αντιγραφή και απόκτηση ταυτότητας (δημοκρατία το λένε κάποιοι αυτό)

Immigration

Surfing on the internet. From the issue of the illegal (!) refugees to the late 19th century anarchist movement in Patras. Stories chronologically detracted one from another. But somewhere there is an unseen line connecting each other. Maybe it is the immigrants, Italians after the revolution of 1848 back then, Kurds,Afghans and Iraquis after the two USA wars, these foreigners that wake up either humanism or racism to the locals. Italians left by 1860-70, Asians may leave too. What remains? The forgotten history of this town formed around multiculturalism, the future challenge of a modern society at the cost of the "illegals", the ugly, the dirty, the dangerous, the marginalisation of human rights, of urban landscape tied up with past and future history (meaning its cultural character built in diverse ethnic and popular fashions of the past -jews, turks, vlachs, italians, albanians- and the future ones to come - Africans, Asians, Indians, Chinese, Eastern Europeans - and not only the high-class neoclassicism). Refurbishing the old houses to present a Cultural Capital of Europe brings international prestige. Creating a center for all the poor refugees has to be negotiated among all kinds of beraucratic institutions. Expect to see beautiful beraucratic stories taking place in Hague when the Greek State will be put under trial for not taking care of the problems of H&S and public safety but, instead ,while putting hundreds on tracks to send them back to their countries, a brutal accident happens due to the inadequacy of the tacks to carry 50 bodies in a single cargo. How can we see all these when all we care is our job and amusement....

Pyramids....

Whoever saw Alpha Channel last night, the programme "Documents".... Its theme was the mysterious industry of the various pyramid companies that you find in all the advertisements in the newspapers and promise lots of money. What I watched yesterday night was exactly the same with what I have experienced some 5 years ago by myself while searching for a job. You call, you go to a meeting where you see some "simple" people that tell you they have won thousands of euros in one month. They tell you they were civil servants and they abandoned their safety for money. In 2007, in Greece, where unemployment is thriving...this is ridiculous. The story is very long as soon as you are completely unaware of who these people are, what are the products they offer, what your job consists of, and especially, how are you going to make all these money. Of course they do not tell you but only making you enjoy the meeting and feel happy with clapping your hands after each one of these bastards announces his/her monthly achievements, you are very close to be deceived. And all these in the very first briefing. That was funny, I left the place immediately, those people looked like extraterrestrials. Coincidentally, 3 years later while I was in the army, I met the "President", the big man who had made some tenths of thousands of Euros last month. He was an army officer...
Unfortunately, if you read greek newspapers in the advertisement column you will see tenths, maybe hundreds of such companies. Multinational companies that work with a franchise system completely untransparent and untraceable both by the workers and the state offices, be tax or health and safety (H&S) public services. The latter is especially important since the products that are supposed to make you rich are usually nutriments of disputed quality. Who produces them, in what country, in what factories, under which H&S provisions? Nobody knows....
Nevertheless, these people (how much do they get paid to say all these bullshit infront of us) are free to expand their networks. No legal obstacles. And the government keeps telling us that unemployment is diminishing. Did you ever have such an experience?

Cinemas Complex History

I just saw a very good movie called "The wind that shakes the barley" (Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι). I do not want to talk about the movie but about the response by the people of Patras. This is the winner movie of the Cannes Festival of 2006 but it was not on the screens of our beatiful multiplex cinemas. Here, in Patras, in older glorious days you could find more than 30 cinemas, summer ones included. Now you have an astounding number of 5, two of which belong to the multinational chains Village and Ster cinemas and contain 10 rooms in total. Apart from these you have ONLY ONE independent cinema, Ideal, which survived only to the initiatives of some people that care about the history of this city. Ideal is one of the oldest cinemas in Greece and facing its decay the municipality turned it into a cafeteria in the ground floor and a room in the upper floor. It is now used for various indepedent acts like the one that is on every monday under the coordination of the Friends of Cinema of Patras. The winning movie of Cannes Festival was not shown by any other of the big cinemas. Why? More than 500 people were squeezed in a mere 50 s.m. corridor and along some minstel-like stairs to watch the movie in 2 screen times. Many of them unfortunately did not manage to see the movie due to shortage of the seats. At the beginning I got angry with the organisers of the event. After the end of the movie I realised that I should be happy that there is an audience in this small city that prefers good cinema and not the likes of Mel Gibson blood therapy or the mainsteram greek comedies that Village and Ster play. I also realised that I should be sad because the most educated and intellectually developed people of this city could form a cultural hub that unfortunately is scarcely met . This is the news from the Western South of Greece. Tell me your experiences from the megacities or the villages where you live.

Welcome everyone

Hi everyone!

I welcome you in my new blog. I decided to go really high-tech. I used to be in deep midnights (please, laugh to this greeklish) about the things that happen online. I 've got the inspiration to create my own blog while reading the new book of Mimis Androulakis (you do not know him? He is a greek politician of the left). I visited his blog and then I was entered in a totally new world of communication. Lots of other blogs attracted my attention, mostly the ones with political content.
I am eager to sharing my thoughts about what is happening around us with you. Writing is one of my pleasures and I hope you enjoy reading my words. I chose to write in English because I want to endorse friends that come from all around the world. However, whoever prefers to talk in greek, that's allright on the condition that he/she will not disorder the dialogue. I hope we will have very interesting discussions.