Ενδοαριστερός διάλογος (ενίοτε και σκοτωμός)

Φωνάζω στους γονείς μου που δεν αποδέχονται την ακραία, ρομαντική και ίσως καταστροφική άποψή μου για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Αναγνωρίζω όμως πως εκείνος στον οποίο φωνάζω είναι ο εαυτός μου. Και τι του λέω, τον πιέζω να αποφασίσει: «ή με εκείνους ή με τους άλλους». Όπου εκείνοι είναι και οι γονείς μου και οι άλλοι είναι οι ανατροπείς. Οι γονείς μου δεν είναι σίγουροι τι εννοώ με αυτή την κατάταξη. Ότι τάχα συντάσσονται με τη νέα κυβέρνηση που συστεγάζει και ακροδεξιούς; Αλλά και εγώ δεν είμαι σίγουρος για το ποιοι είναι οι άλλοι. Οι ΚΚΕδες, οι κομμουνιστές γενικά, οι επαναστάτες του καναπέ (στους οποίους παραδέχομαι ότι ανήκω), οι αγανακτισμένοι, τα διάφορα κινήματα με ή χωρίς κεφάλι, ποιοι;
Θα ήθελα να ήταν όλα μαζί αλλά το έκτακτο μπλογκάρισμα με έμαθε ότι καθένας από αυτούς και πολλοί περισσότεροι από δαύτους λένε το δικό τους και σφάζονται μεταξύ τους. Πως θα έρθει η ανατροπή τότε όταν το κίνημα είναι στα μαχαίρια; Το ΚΚΕ διεκδικεί και θεωρεί ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ξεκαθαρισμένη άποψη και υιοθετεί πολλές ακόμα και αντικρουόμενες πολιτικές απόψεις ως αλήθεια, τα διάφορα κινήματα, αντικαπιταλιστικά και αριστερά μοιάζουν με φέουδα βολεμένων ιδεολόγων που ποιος ξέρει από πού αντλούν τη δύναμή τους. Τα ΕΑΑΚ πρεσβεύει τον αναρχικό κόσμο αλλά περισσότερο βολεύει την εξουσία με τη βία και τις αναποτελεσματικές και χωρίς στόχο καταστροφές που δημιουργούν αντίδραση στον πολύ κόσμο. Ο Καζάκης, λογικός, ενημερωμένος, γνώστης και ηγετικός εμμένει στην εκ νέου οργάνωση μιας νέας αυτάρκειας μακριά από ιδεολογικά στερεότυπα και ενώ τον κάνεις για κομμουνιστή και το δέχεται και ο ίδιος, βγάζει χολή εναντίον του ΚΚΕ.
Και φτάνουμε πάλι στο τελευταίο μιας και ο πολιτικός του ρόλος λόγω της κοινοβουλευτικής του δύναμης είναι καθοριστικός για το μέλλον της ανατροπής. Σωστά προσβλέπει με υπομονή την προετοιμασία των αντικειμενικών παραγόντων που θα φέρουν την ανατροπή. Το βλέπει εξάλλου να βράζει το πράγμα. Ωστόσο, στοχοποιεί τα ανεξάρτητα, αυτόνομα και εκτός ΚΚΕ κινήματα και πρωτοβουλίες ως οπορτουνιστικά που εξυπηρετούν το σύστημα. Εδώ μπορεί κανείς να πει ότι θα έπρεπε να τα υποστηρίζει ως λαϊκά κινήματα εναντίον του συστήματος. Εγώ διακρίνω έναν σαφή εκβιασμό του στυλ ή με μας ή μόνοι σας να αποτύχετε και να διασπαστείτε, στόχος του οποίου είναι να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη κεντρικής πολιτικής καθοδήγησης και η εγκατάλειψη του ελευθεριάζοντος, αυθόρμητου και ατομικιστικού εντέλει ριζοσπαστισμού. Δεν είναι κακή τακτική, ωστόσο δεν πιάνει μέχρι στιγμής. Έχει κάνει αντιπάλους όλους τους έξω από το ΚΚΕ αριστερούς και κομμουνιστές, οι οποίοι κατά το ίδιο το ΚΚΕ καλύτερα να εξαφανιστούν ή να πάρουν το μέρος του συστήματος στο οποίο ανήκουν και το οποίο εξυπηρετούν. Αλλά για κάτσε μια στιγμή. Από πότε ο ριζοσπαστισμός εξυπηρετεί το σύστημα; Από τότε που διέσπασε το κίνημα και προέβαλλε τις ριζοσπαστικές λύσεις εντός του συστήματος ως προέχουσα πολιτική κατεύθυνση, θα σου πουν οι ΚΚΕδες. Καλό είναι να ρωτήσουμε εδώ και τι έκανε το κίνημα για να προωθήσει τον απώτερο του στόχο που είναι η ανατροπή; Απαντούν οι ίδιοι, τίποτα μιας και φάνηκε ότι απώτερος του στόχος, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ήταν η συντήρηση του κινήματος, μια φωνή διαμαρτυρίας στον αστικό κοινοβουλευτισμό του σήμερα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Πράγματι, η διατήρηση ενός 8% των ψήφων των πολιτών φάνηκε να ικανοποιεί το ΚΚΕ και να εξοργίζει τους υπόλοιπους αριστερούς που δεν συνασπίζονται μαζί για να πάνε σε ένα υψηλότερο πλειοψηφικό ποσοστό. Ωστόσο, εδώ η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι η ενότητα προέχει στη μετασοβιετική εποχή, η ανασύνταξη δηλαδή και οποιεσδήποτε κινήσεις συνεργασίας τέτοιας εμβέλειας μόνο καταστροφικές θα ήταν για το κόμμα. Μα είστε συντηρητικοί καλέ. Όχι, δεν είμαστε, απλά περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και τώρα βρίσκονται σε τέτοια πορεία ωρίμανσης. Ε, τότε βγείτε μπροστά και απιτείστε, πείτε στον πολύ κόσμο ότι το εννοείτε όταν μιλάτε για ανατροπή. Εμείς, κύριε, δεν πανικοβαλλόμαστε από τις κινήσεις του εχθρού, τον ξέρουμε καλά όλο αυτό τον καιρό που εσύ συνομιλούσες μαζί του ψάχνοντας να τα βρείτε και με κείνον. Ξέρεις τώρα, ΕΕ και τέτοια. Τώρα που αναζητάς την επιβίωσή σου στρέφεσαι προς τα μας αλλά εμείς, πες το συντήρηση, πες το όπως θες, δε μας νοιάζει, δεν είμαστε ευκαιριακά κινήματα εκτόνωσης οργής. Ιδού ο οπορτουνισμός σας, πώς να κάνουμε λοιπόν μαζι;
Φαίνεται πάντως πως στο ΚΚΕ ισχυροποιούνται ηθικά, ιδεολογικά και εκλογικά λόγω της κρίσης. Στο ΣΥΝ δε φαίνεται να συμβαίνει αυτό μιας και η έξοδος Κουβέλη και η παρούσα στάση του κάνει απλά τον κόσμο να αναρωτιέται τι άλλο από μεταρρυθμιστές θα ξεβράσει η ριζοσπαστική παράταξη. Οι απογοητευμένοι Πασόκοι εξάλλου δεν πάνε πια στο ΣΥΝ, υπάρχει και ο Κουβέλης που βελτιώνει το ιματζ τους μετά τα παραστρατήματα του ΓΑΠ.
Μένει λοιπόν η ηγετική φιγούρα του Καζάκη. Έχοντας γοητεύσει τον γραφών και πολλούς άλλους, σε κάνει να τον αμφισβητείς έντονα για αυτά που λέει. Για την ακρίβεια των αριθμών, για τη σιγουριά του όσον αφορά τα πολιτικά κίνητρα που αποδίδει στους δρώντες της πολιτικής, για την καταλληλότητα των λύσεων που προτείνει, για το ύφος του, για την πολιτική του ακεραιότητα, για το πόσο μακριά μπορεί να το πάει. Και το τεστ να περνάει σε όλα αυτά, τι θα κάνει αν τον εμπιστευτεί ο κόσμος; Είναι νωρίς να απαντήσουμε και θέσαμε και πολλά ερωτήματα. Ας ελπίσουμε οι ζυμώσεις στην αριστερά να βγουν σε καλό όλων μας και να μην οδηγήσουν σε περαιτέρω διάσπαση του κινήματος.

Αναζητώντας το επόμενο βήμα

Σπίτι μου, μας, των τριών μας. Με χαμηλό φως στο πορτατίφ, κοιμάσαι ώρες πολλές και εγώ οδηγούμαι αργά αργά στον ύπνο μέσα από τις μουσικές. Στο σαλόνι σκοτάδι. Τα ηχεία μιλούν μουσικές της νύχτας και το μυαλό αφαιρείται για λίγο, η κοιλιά αναπνέει με τις μελωδίες παρέα. Και ο χρόνος κυλάει, του τραγουδιού και της ζωής μας και της προσδοκίας ότι θα θυμάμαι αυτή την στιγμή σα μια μικρή ευγνωμοσύνη σε αυτή την ανάσα. Στο σπίτι μας, με φώτα φιλοξενίας, μυρωδιές φθινοπωρινών φρούτων και τα χρώματα των χαλιών της γιαγιάς. Εικόνες και αισθήσεις που περνούν έτσι, ξεχνώντας τις, παίρνοντάς τις δεδομένες εκεί μπροστά στο laptop που κάθεσαι με τις ώρες.
Είναι τότε που το μυαλό αρχίζει να σκέφτεται το εξής: Πόσο πήξαμε στα τεχνολογικά αγαθά και αφήσαμε τα παραδοσιακά. Και τι απορρέει από αυτή τη διαπίστωση. Μια διαπίστωση που κι αυτή ξεχνιέται μαζί με ότι υπήρξε στο παρελθόν. Είναι εύκολο λένε να μη χρειάζεται να σκέφτεσαι και να διαπιστώνεις πράγματα. Να μη σκέφτεσαι, να ακολουθείς μόνο την ανάγκη. Η πράξη πάει μαζί με την ανάγκη και αυτή δεν την αναγνωρίζεις και πάντα ειδικά αν ονειρεύεσαι λιγάκι. Μα σου λένε στα 33 σου είναι αργά για όνειρα, ότι ήταν να πραγματοποιήσεις το πραγματοποίησες. Εκτός βέβαια και αν πρόκειται για λεφτά και δουλειές. Αυτά λέγαν τις καλές τους εποχές γιατί τώρα δεν επιτρέπουν ούτε σαν έφηβος να ονειρευτείς. Ξέχασαν και αυτοί, αν ποτέ βέβαια ονειρεύτηκαν. Αλλά διάολε, δε θέλω να παρεμβαίνετε στο μυαλό μου εσείς οι συστημικές δυνάμεις. Πως και συμβαίνει αυτό, δεν το καταλαβαίνω. Μα είναι τίμιο να αναφέρεστε ως απαραίτητος αιτιακός κρίκος όσων συμβαίνουν στον εγκέφαλο μας; Δεν είναι πιο τίμιο να αναφερόμαστε στο θεό που κρύβουμε μέσα μας; Α, άλλος κύριος και αυτός, άγιος κιόλας. Πως τον θυμήθηκες άραγε; Αυτόν τον έχουμε σκοτώσει αιώνες τώρα και εσύ επικαλείσαι ακόμα την ύπαρξή του; Ε, μα ποιος σε βοηθάει να είσαι στωικός, υπομονετικός, συνεργατικός, αλληλέγγυος στην εποχή του ανταγωνισμού αν όχι η βαθύτερη πίστη εντός σου ότι όλα θα πάνε καλά και προς αυτόν τον καλό σκοπό οφείλεις να δουλεύεις; Χμ, πάλι παιδιάστικες σκέψεις, πάλι κοιμάσαι στην αγκαλιά του ωραίου σου ονείρου, πλούσιε μικροαστέ ευκατάστατε! Δε σε ξύπνησε ακόμα ο θυμός σου; Για δες πως οργιάζει μέσα σου. Στο πόσο λάθος είναι ο δρόμος της φυλής μας, των ανθρώπων που μέχρι τώρα ακόμα πίστευες ότι θα τον έφτιαχνες και θα τον άλλαζες στο μυαλό σου για να είσαι ήσυχος και να μη σε πειράζουν οι κακοί άνθρωποι. Και τώρα τι υλικά σου μείναν για να συντηρήσεις το όνειρο; Τα βιβλία της μαμάς σου, οι δίσκοι οι παλιοί οι ροκ, τα χαλιά της γιαγιάς και τα φρούτα του κήπου. Έως πότε μικρέ ανεύθυνε ρομαντικέ; Μου ζητάς λοιπόν να παραδοθώ σε έναν θυμό δικαιολογημένο από τις άνισες υλικές σχέσεις των ανθρώπων κι αν μέχρι τώρα αυτός κινητοποιούσε τη μάθηση και την έρευνα, τώρα πρέπει να κινητοποιήσει την ανατροπή, την εξέγερση, την επανάσταση. Ναι μικρέ ονειροπόλε, αυτή είναι η ευθύνη σου, αλλά εσύ τι κάνεις, με το που τη βλέπεις μπροστά σου, της γυρίζεις την πλάτη. Λες οκ, είδα την αλήθεια, δε τη θέλω κιόλας. Χμ, παιχνίδια της σκέψης, αγώνες του μυαλού, γενναιότητα του πνεύματος, έξω από την κοινωνία, μακριά από τους άλλους. Μοιράσου, μοιράσου το θυμό, το όνειρο, τη θλίψη, το παράπονο, μοιράσου για να μη στερέψει η ψυχή σου από όραμα, από κίνηση, από λόγο να νιώθει ζωντανή.

Σύγκρουση

Επιστροφή σε μοναχικές σκέψεις όχι λόγω απομονωτικών τάσεων αλλά λόγω συνειδησιακής ανησυχίας που προκύπτει άμεσα από τις υλικές προϋποθέσεις της αναπαραγωγής της ζωής μου aka δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά. Βλέπετε, μάθαμε να σκεφτόμαστε έτσι. Ας επανέλθω στη σύγκρουση όμως. Η σύγκρουση τώρα προήλθε από αυτά που διαβάζω για τον έλεγχο της εργασίας ως λειτουργίας του μάνατζμεντ των επιχειρήσεων. Και κάνω φρικτές σκέψεις για το πως η επιστημονική γλώσσα αποτυπώνει τον πόλεμο του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας με τόσο εύσχημο τρόπο. Κατανοώ για άλλη μια φορά αυτή την τραγική αποστολή της επιστήμης, να παρερμηνεύσει, να καθυποτάξει, να κατευθύνει με υποκειμενικότητα το νόημα μέσα στο χάος της γνώσης (στις μέρες μας το κάνει αυτό με κυνισμό και με ανηθικότητα).
Αυτά λοιπόν πρέπει να διδάξω σε μαθητές της Γ’ λυκείου για να σκιστούν να περάσουν σε ένα παρακμασμένο πανεπιστήμιο με προοπτικές συνεχούς ανεργίας μάλλον παρά δημιουργικότητας, παραγωγικότητας και ανταμοιβής. Αλήθεια, αναρωτιέμαι, πως θα με έβλεπαν οι γονείς των παιδιών αν ήξεραν ότι εισπράττω 180 ευρώ το μήνα. Πως μου εμπιστεύονται τα παιδιά τους; Και πως μπορούν να ζητάνε από μένα να κάνω το καλύτερο για αυτά; Ξέρουν βέβαια, σιγά μη δε ξέρουν αλλά και πώς να με αντιμετωπίσουν δηλαδή, με επιφύλαξη, υποτιμητικά, χωρίς εμπιστοσύνη; Θα τους δικαιολογούσα πράγματι τότε; Με τον ίδιο τρόπο τότε θα αντιμετώπιζα και εγώ τα παιδιά τους, τους μαθητές μου, με απόσταση, με μη εμπιστοσύνη, με υποταγή και παραίτηση. Και πράγματι, κάπως έτσι νιώθω και τώρα. Σκέψεις παραίτησης, ηττοπάθειας, αντικοινωνικές τάσεις, στεναχώρια, μοιρολατρία, γκρίνια. Ξέροντας ότι υπάρχει σοβαρός λόγος για όλα αυτά, πλην όμως μη θέλοντας να ξαναμπώ στα μονοπάτια του αυτομαστιγώματος με το να προσπαθώ να βρω την κατάλληλη πίστη που θα με σώσει από το φόβο της κατάρρευσης, όποια μορφή και αν απειλεί ότι θα πάρει αυτή, ψυχολογική ή οικονομική (συνήθως αυτές πάνε μαζί).
Ο φόβος όμως παρεισφρέει στα λογικά θέσφατα της πίστης και λιώνει την πενιχρή τους υπόσταση. Μπορεί τάχα το μυαλό και μόνο ενός ανθρώπου να τα βάλει με την κινητοποιημένη σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ύπαρξης απειλή της στέρησης;
Και πως άραγε επιζεί, σταθεροποιείται και εν συνεχεία επιδρά δημιουργικά ένας άνθρωπος σε μια κοινωνία που καταστρέφεται; Πως αποφεύγει να συμμετάσχει στην επιτάχυνση της καταστροφής που σήμερα αποκαλείται «πρόοδος»; Πως αποφεύγει να υιοθετήσει ανήθικες συμπεριφορές σε όλα τα πεδία δραστηριοποίησής του χωρίς να περιθωριοποιηθεί; Πως καταφέρνει να σέρνει τον πόνο του από την απόκλιση από το όνειρο μιας δίκαιης κοινωνίας χωρίς να αποκαλείται καταθλιπτικός και φευγάτος; Πως μπορεί να δέχεται το πήδημα στην εργασία του και μετά να γυρνάει σπίτι έτοιμος να δώσει αγάπη;

Μύθων συνέχεια

Μύθων συνέχεια...

- Το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα είναι υπερδιογκωμένο. Λάθος, το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε ποτέ όπως στις άλλες αναπτυγμένες κοινωνίες. Πήγε να γίνει για λίγο στη δεκαετία του 80 αλλά σηκώθηκαν τα μεγάλα κεφάλια και είπαν όχι.
- Η Ελλάδα μετά το μνημόνιο είναι υπο οικονομική κατοχή από την Τρόικα. Σωστό αλλά κατά το ήμιση διότι ήταν και πριν αλλά εμμέσως και χωρίς αντιδράσεις από το λαό που κατάπινε τα ψέμματα, τις υποσχέσεις και μερικά λεφτά που του εδιναν τη ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας.
- Οι Έλληνες δε δούλευαν και γι’αυτό πτωχεύουν. Λάθος, οι Έλληνες δουλεύουν και παράγουν κατά μέσο όρο περισσότερες ώρες και προϊόν αντίστοιχα από το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Απλά το προϊόν της εργασίας τους το καρπώνται κάποιοι που βρίσκονται στα ψηλά της εισοδηματικής πυραμίδας που πράγματι δε δουλεύουν όσο δουλεύουν οι όμοιοι τους στα ξένα.
- Η χρυσή δεκαετία του ευρώ τελειώνει και τώρα οι λαοί πρέπει να κάνουν θυσίες. Η δεκαετία που πέρασε κάθε άλλο παρά χρυσή ήταν για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς. Οι μισθοί έμεναν καθηλωμένοι, η μερική απασχόληση κάλπαζε, οι συντάξεις βούλιαζαν. Η κρίση σιγόβραζε για χρόνια και ο λαός το διαισθανόταν ακόμα και αν δεν μπορούσε να το εξηγήσει.
- Η κρίση και η ύφεση είναι φυσιολογικές καταστάσεις της οικονομικής δραστηριότητας κατά τις οποίες ο μηχανισμός των τιμών θα φέρει τη διόρθωση στην αγορά. Ρίξτε τις αμοιβές σας και πουλήστε τη γη σας χαμηλά και θα ανέβει ξανά η οικονομία. Στη θεωρία μόνο γιατί στην πράξη οι τιμές αυξάνουν ραγδαία λόγω διεθνούς κερδοσκοπίας και ολιγοπωλιακών καταστάσεων παγκόσμια και εσωτερικά στην Ελλάδα και το μόνο που τις συγκρατεί χαμηλά είναι η υποδουλωτική κατάσταση των εργαζομένων στην Ασία. Η επαναφορά της οικονομίας σύμφωνα με τη θεωρία λοιπόν θα γίνει με όρους Κίνας. Ναι, πράγματι, τότε θα είμαστε μια αναπτυσσόμενη οικονομία. Και θα λέμε στα παιδιά μας ότι η Ελλάδα ήταν κάποτε αναπτυγμένη και μετά έγινε αναπτυσσόμενη χώρα και αυτό έπρεπε να γίνει διότι έτσι επέβαλλε η θεωρία, οι διανοούμενοι, οι καθηγητές, αυτοί που ξέρουν. Όλοι οι άλλοι θα έχουν πεθάνει τότε.
- Η δημοσιονομική κρίση οφείλεται κυρίως στους υψηλούς μισθούς των πολλών δημοσίων υπαλλήλων. Αστείο, οι μισθοί των δ.υ. είναι πολύ χαμηλότεροι από εκείνους που παίρνουν στις άλλες αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Εκτός αυτού ο αριθμός τους βρίσκεται στο μέσο όρο της ΕΕ.
- Τα γουρούνια PIIGS είναι υπεύθυνα για την κρίση του Ευρώ. Η διάσωσή του κοινού νομίσματος κρίνεται στη δημοσιονομική πειθαρχία από δω και πέρα των χωρών αυτών. Λάθος, τα γουρούνια ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια τα «αναπτυξιακά θαύματα» της ΕΕ. Αυτή τα δημιούργησε δανείζοντάς τα αφειδώς για να καταναλώνουν τα προίόντα του κέντρου. Η κρίση είναι μόνο δική της και του ευρώ. Η πραγματική κρίση των γουρουνιών είναι που βρίσκονται ακόμα στο ευρώ.
- Η επιστροφή στη δραχμή είναι μια καταστροφή. Λάθος, όλοι στο εξωτερικό πλην της ΕΕ μιλούν για αυτή που φαίνεται και η πιο δραστική λύση για την έξοδο από την τελματώδη κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.
- Η έξοδος από το ευρώ σημαίνει και έξοδος από την ΕΕ. Ναι, αν η ΕΕ επιμείνει στις επιθετικές εναντίον των λαών νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Όχι, αν η έξοδος από το ευρώ μαζί και άλλων χωρών σηματοδοτήσει νέες πολιτικές εξελίξεις και στις χώρες του κέντρου αποτέλεσμα των οποίων θα είναι η αλλαγή προς το δημοκρατικότερον του συστήματος λειτουργίας της ΕΕ.
- Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ αποδυναμώνει τη διεθνοπολιτική θέση της χώρας μας. Ναι, αν αποδυνάμωση σημαίνει ότι σταματάς να είσαι υποχείριο κάθε διεθνή εμπόρου όπλων και αντικείμενο κάθε είδους εκβιαστικών διπλωματικών επιθέσεων που αφορά κάθε σπιθαμή της γης στην οποία έχεις κυριαρχικά δικαιώματα. Όχι, αν ως λαός και ως κυβέρνηση έχεις πείσει για τη βούλησή σου να ασκήσεις πλήρως και δικαιωματικά τα δικαιώματά σου σεβόμενος τα απορρέοντα του διεθνούς δικαίου. Και αν πρώτα έχεις πείσει για άσκηση ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής τότε θα μπορείς πιο εύκολα να πείσεις και για ανεξάρτητη διεθνή πολιτική.
- Η έξοδος από το ευρώ θα αναστατώσει τους συμμάχους μας οι οποίοι θα μας επιτεθούν ποικιλοτρόπως. Καταρχήν θα μας κλείσουν τις κάνουλες του διεθνούς δανεισμού. Κατά δεύτερο θα πάψουν να εισάγουν τα προϊόντα μας σαν εργαλείο οικονομικού αποκλεισμού. Και κατά τρίτο θα μας πολεμήσουν σε διάφορα επίπεδα, διπλωματικό, εμπορικό, διεθνοπολιτικό σε διεθνείς οργανισμούς, Το λάθος είναι να πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά δε συμβαίνουν ήδη τώρα. Καταρχήν, σε μια πρώτη φάση δεν έχουμε ανάγκη το διεθνη δανεισμό. Κατά δεύτερο τα προϊόντα μας μετά την εισαγωγή της δραχμής θα είναι πιο φθηνά και ανταγωνιστικά στο εξωτερικό οπότε μάλλον θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας δεδομένου ότι η ΕΕ της οποίας θα είμαστε ακόμα μέλη δεν επιτρέπει εσωτερικά εμπόδια στο εμπόριο. Αλλά ακόμα και αν βγούμε απο την ΕΕ πάλι δε θα μπορεί να ασκηθεί απαγορευτική εμπορική πολιτική στη βάση αιτιολόγησης εξόδου μας από το ευρώ. Τέλος, η ανασύσταση της ελληνικής οικονομίας μόνο σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση μπορεί να φέρει τη χώρα στις διεθνείς της σχέσεις.
- Η έξοδος από το ευρώ και από την ΕΕ συμπίπτει με επιστροφή σε ένα παλαιοσοσιαλιστικό πρότυπο άσκησης εσωτερικής πολιτικής που έχει ξεπεραστεί. Άλλο ένα μύθευμα που σκοπό έχει να συσκοτίσει την κοινή γνώμη. Η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική δεν έχει σχέση με πολιτικές ιδεολογίες. Χρησιμοποιείται παντού και πάντα για να σταθεροποιεί την οικονομία σε περιόδους ύφεσης και πληθωρισμού. Τωρα που πάσχουμε και από τα δύο, τη χρειαζόμαστε όπωσδήποτε διότι μέσα στην ΟΝΕ δεν μπορούμε να την ασκήσουμε.
- Τέλος, η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ θα σημάνει την έκρηξη των εθνικιστικών τάσεων του πληθυσμού που θα οδηγήσουν σε παρόμοιες πράξεις και τους άλλους Ευρωπαίους και συνολικά η Ευρώπη θα ξαναγίνει όπως τη δεκαετία του 1930, μια ήπειρος διασπασμένη, με τις χώρες να ανταγωνίζονται η μια την άλλη και το ρατσισμό να φτάνει σε απάνθρωπα βάθυ. Αν κανείς βλέπει αυτή την στιγμή να γίνεται κάτι άλλο από αυτό που μόλις περιγράφτηκε ας προσπαθήσει να απαντήσει σε αυτό το μήνυμα. Αντίθετα, αν οι λαοί των χωρών συνειδητοποιήσουν μαζικά τα τωρινά δεσμά τους όχι μόνο δε θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους αλλά θα συνεργάζονται σε αμοιβαία βάση. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους νότιους αλλά και για τους Γερμανούς και τους Γάλλους.

Το δράμα μας

Τα παρακάτω τα γράφω όχι επειδή τα υποστηρίζω απαραίτητα (δε ξέρω τι να υποστηρίξω) αλλά για να ξεσπάσω και εγώ με τον τρόπο που ξέρω αλλά και να δω μετά πως νιώθω. Μετά λοιπόν από αυτά που έγραψα ένιωσα άσχημα και όταν δακτυλογράφησα το κείμενο προσπάθησα πολλές φορές να τα λογοκρίνω. Εκείνο όμως που συνειδητοποιώ είναι ότι οι μεγάλες κουβέντες δεν κάνουν καλό γιατί τείνω να τις πιστέψω και να τις υιοθετήσω ενώ δεν τις πιστεύω ακράδαντα. Και εκείνο που με καίει περισσότερο δεν είναι η επανάσταση, είναι να ξέρω τι μου γίνεται, να μιλάω χωρίς να φοβάμαι, να διατηρήσω τη λογική μου μέσα στο παρανάλωμα του παραλόγου που επικρατεί χωρίς να χάσω το συναίσθημα. Νιώθω μπερδεμένος όμως. Γι αυτό γράφω τις σκέψεις μου όπως έρχονται χωρίς καμία παρέμβαση μέχρι να ξεμπερδευτώ.

Μιλάω για μεγάλα νοήματα και κατανόηση των αιτιών της κρίσης και για μια ολόκληρη κοσμοθεωρία που πλήγεται και παίρνει το μελαγχολικό σενάριο «το τραγικό τέλος του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη και την Ελλάδα». Διότι κάτι τραγικό συμβαίνει εδώ με την έννοια που προσδώσανε οι αρχαίοι τραγωδοί στα ανθρώπινα και πολιτικά δρώμενα. Μικρές καθημερινές τραγωδίες για τους ανθρώπους που μέσα στην άγνοια και την έλλειψη συνείδησής για το τι συμβαίνει βγαίνουν στους δρόμους, βουβά πρόβατα όχι για βοσκή αλλά ξέμπαρκα, ένα άναρχο πλήθος πριν ξεσπάσει σε πράξεις αν μη τι άλλο τραγικές. Επειδή και η κωμωδία είναι μέρος της τραγωδίας, είναι κωμικοτραγικό να βλέπεις πλήθη σε μια πλατεία της Βαβέλ να χειροκροτάνε, άλλοι να χορεύουν, άλλοι να φωνάζουν και να θυμώνουν και όλοι στο τέλος να σιωπούνε αναλογιζόμενοι που πάει όλο αυτό το πράγμα. Αυτό είναι μέρος μιας εσωτερικής πλοκής που θα καταλήξει σε τραγικά αποτελέσματα. Ύβρις, άτη, νέμεσις, τίσις για όλους όσοι παίζουν σε αυτό το παιχνίδι, από το ΔΝΤ και τον Πρωθυπουργό έως και τον τελευταίο ελληνάκο που επωφελήθηκε του ελληνικού ευρωπαϊκού θαύματος. Το θαύμα όμως ήταν ένα θέατρο που παίζουν οι ελίτ για να καθησυχάσουν τα πρόβατα και να τα βάλουν στο μαντρί του κέρδους, της κατανάλωσης, του εκσυγχρονισμού. Τώρα που τα μάγια λύθηκαν ο μάγος αποδείχτηκε τσαρλατάνος και μπαγαπόντης και τα σύνεργά του επιβλαβή. Τα πλήθη όμως αρνούνται να ξυπνήσουν και προτιμούν να κοιμούνται στο πλευρό της αναδιάρθρωσης, της ξενοφοβίας, της χριστιανολαγνείας, της μοιρολατρίας στο πεπρωμένο του αδικημένου έλληνα.
Κάθε τραγική ιστορία περιέχει αστάθμητους παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν την πλοκή σε απρόσμενα μονοπάτια. Για κάποια θετικά μυαλά αυτοί οι παράγοντες είναι θετικοί και θα οδηγήσουν σε ευνοϊκές αλλαγές για το μέλλον. Όσοι όμως βλέπουν σε αυτή την ιστορία κάτι που θεμελιακά πάει να εκλείψει, έναν παράγοντα που απειλείται, μια αξία που πολεμάται, φοβούνται το τέλος. Μόνο που για την ακρίβεια με τις πράξεις τους το επιδιώκουν. Υιοθετούν έτσι έναν ηρωϊκό χαρακτήρα και επιδίωξή τους είναι η ηρωϊκή έξοδος από τη μάχη ακόμα και χαμένοι. Έλα μου ντε όμως που δε γνωρίζουν ποια μάχη πρέπει να δώσουν. Εδώ το έργο χωλαίνει, χρειάζεται να δωθεί ένα κίνητρο, μια αφορμή να διαπραχθεί η ύβρις και να ξεχυλήσει η οργή, να βαφτούν οι δρόμοι με αίμα και ο κόσμος ο πολύς (άλλος ένας μύθος) να αποκτήσει νέους ήρωες. Τότε η αδρεναλίση της εκτόνωσης θα έχει εκτοπίσει κάθε λογική και διπλωματική πολιτική έτσι ώστε ο κόσμος δε θα σκέφτεται ελεύθερα αλλά θα εκβιάζεται συναισθηματικά, ή με τους μεν ή με τους δε. Το πρόβλημα του έργου είναι ότι το δίπολο αυτό εξαρχής είναι καταδικασμένο διότι εκλείπει θεμελιακά από την συνειδησιακή καθημερινότητα των πολλών. Η έλλειψή του όμως σε επίπεδο γενικευμένο δε σημαίνει ότι απουσιάζει σε επίπεδο συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, ίσα ίσα η πρώτη έλλειψη εγγυάται την δευτερη ύπαρξη. Άρα το δράμα το βλέπουμε ήση στα δίπολα έλληνας-μετανάστης, χρυσαυγίτης-συριζαίος, μπάτσοι-αναρχικοί, κ.ο.κ. Αυτό είναι συνεπώς το σύγχρονο δράμα του έλληνα, το θέατρο που παίζει στους καθημερινούς του μικρορόλους και η τραγική του κατάληξη είναι ότι παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Ο από μηχανής θεός είναι εναντίον του οπότε δεν ελπίζει ότι ο αγώνας του αποτελεί Έπος με την αρχαιοελληνική έννοια πάλι. Ο έλληνας πάλι είναι κακόμοιρός, πάλι γαμώτο, πάλι.

Βλέπετε ότι κι εγώ δε ξεφεύγω από τον κανόνα, μεγαλόστομος τραγωδός σαν το χορό που προκαταβάλει το μοιραίο για τους ήρωες χωρίς να αγγίζονται οι σύγχρονοι θεοί του χρήματος καθόλου. Ίσα ίσα είναι αυτοί που διασώζονται από τη μάχη. Ας πούμε ότι το έργο δεν τελείωσε ακόμα...

Μια μέρα

Βράδυ μαγιάτικο και κρύο, ο αέρας μοσχομυρίζει, ο ουρανός κάνει το πιο όμορφο στριπτίζ με τα που και που σύννεφα να κρύβουν τις εναλλαγές των χρωμάτων του μέχρι τη θριαμβεύουσα πτώση του ήλιου. Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που μιλάνε σε έντονους τόνους διαφωνόντας για το τυπικό μέρος της προετοιμασίας μιας εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης και αναρωτιέμαι αν η δημοκρατία είναι κάτι παραπάνω από γραφειοκρατία. Νωρίτερα ο πιτσιρικάς αλβανός που βάφει το σπίτι μου με πάει με το αυτοκινητό του στην τράπεζα για να τον πληρώσω και με ρωτάει πόσα χρήματα βγάζω το μήνα μην πιστεύοντάς με τι του απαντάω. Ο ίδιος ονειρεύεται Ιταλία και πιτσαρία, 80 την ημέρα δεν είναι και άσχημα, έχει δουλειά εκεί. Νομίζω ότι μιλάω με τον πατέρα του παππού μου που ίσως κάπου μετανάστευσε και αυτός για το μεροκάματο αν και χωρίς να κατέχει ήδη αυτοκίνητο. Δε θέλω να μεταναστεύσω για δουλειά, τι αναξιοπρέπεια σκέφτομαι. Είμαι βολεμένος στο σπίτι μου και στα πολλά λίγα που μου έχουν αφήσει. Νιώθω ενοχές ότι υποστηρίζω το σύστημα με το να μην το ταρακουνάω. Κοιτάζω τους συντρόφους, υποτίθεται. Μεγαλοστομίες, ξεκαύλωμα, συσκέψεις από χόμπι, αποφάσεις επί αποφάσεων, δεν ανήκω ούτε εκεί; Που ανήκω; Στη σκέψη μόνο, στη μοναχική αναζήτηση, στην ατομική φαντασίωση ενός κοινωνικού ονείρου από την πραγματοποίηση του οποίου απέχω. Αισθητικές παρεμβάσεις μόνο παρακαλώ, μην χαλάτε την όμορφη εικόνα, γίνετε βίαιοι αλλά παραμείνετε όμορφοι, αυτή την επανάσταση θέλω, μην παραδίνεστε στις εκλογικευμένες σας πλευρές, θα σας οδηγήσουν χωρίς να το καταλάβετε στον αισχρό ηδονισμό. Ομορφιά είναι η παράδοση στο μοιραίο χωρίς μανία, σχεδόν προμελετημένα.

Αυτό που λείπει

Γράφω και νιώθω, νιώθω και σκέφτομαι, σκέφτομαι και φανταζομαι και γράφω εκείνο που φαντάζομαι, εκείνο που λείπει και με εξιτάρει ή με ρίχνει. Εκείνο που λείπει, που δεν είναι, που δε γίνεται, που μόνο φαντάζομαι. Εκείνο που γεμίζει ενοχές τη λογική όταν φυλακίζει το μυαλό και την δυναμώνει όταν αφήνει το συναίσθημα πηγαίο. Είναι εκείνο που δε λέγεται ούτε γράφεται εύκολα αλλά φαίνεται στα μάτια αν κάποιος μπορεί να το διαβάσει. Μάτια σφιχτά για να το υποτάξει ή μάτια ίσα χαμογελαστά για να το υποθάλψει. Αυτό που λείπει είναι και πάντα παρόν γι’αυτόν που θέλει πολύ να το δει. Κυκλοφορεί στην πόλη δίπλα σε σκουπίδια που τα τρώνε μετανάστες και το βλέπει. Ακούει ειδήσεις για την παρακμή του κόσμου και το καταλαβαίνει. Βλέπει νεκρούς και το νιώθει. Γιατί ξεπερνάει τη γη και τον κόσμο όλο, είναι πνεύμα που καθοδηγεί, έχει ψυχή αθάνατη και σώμα που αλλάζει αέναα. Αυτό που λείπει το βλέπεις τη νύχτα με τα μάτια κλειστά, σου ψιθυρίζει και σου λέει «είμαι εγώ» και εσύ του λες «ποιος είσαι εσύ;» και σου λέει «εγώ» και δεν παύεις να ρωτάς μάταια τη δική σου φωνή για την ταυτότητά της. Εγώ, ένας μυστικιστής τρακαδόρος, ένας νάρκισσος με τίτλο, ένας μισός άνθρωπος που ψάχνω τι μου λείπει.

Σκέψη

Αφουγκράζομαι πάει να πει βρίσκομαι ένα στάδιο πριν τον τοκετό της σκέψης. Πανικοβάλλομαι πάει να πει δεν αφήνω καν τη σκέψη να γίνει. Τρελλαίνομαι πάει να πει δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί. Πεθαίνω πάει να πει δε σκέφτομαι.

Βέγγος Θεός

θυμάμαι πριν 14 χρόνια όταν ήμουν στο πρώτο έτος στην Αθήνα τέτοια εποχή νομίζω, είχαμε πάει σε ένα λούνα παρκ στο Μικρολίμανο, στον Πειραιά. Εγώ, ένας φίλος συμφοιτητής με την τότε κοπέλα του, ένας άλλος φίλος από την Πάτρα, και δύο ξένοι τουρίστες που γνωρίσαμε τυχαία και τους πήραμε μαζί μας στο Lada του πατρινού. Με το που παρκάρουμε και βγαίνουμε από το αυτοκίνητο ακούω τον τελευταίο να φωνάζει δυνατά "Θανάση...". Στρέφω το κεφάλι μου και τους βλέπω σφιχτά αγκαλλιασμένους και τον φίλο μου να συνεχίζει "Σε αγαπώ". Ο άλλος με χαμόγελο και με τη γνώριμη ξεκαρδιστική κινησιολογία του να δέχεται την αγάπη. Μα τι άνθρωπος είπαμε όλοι. Ο φίλος μου δάκρυσε...

Τοπίο στο βουνό

Μπορώ να φέρω στο νου την όμορφη εικόνα του ισόπεδου αγρού του χωριού, με τον ήλιο να έχει μόλις κρυφτεί πίσω από το βουνό που με τη σειρά του κρύβει το χωριό από τη θάλασσα ώστε να σχηματίζεται ένα φωτοστέφανο σε όλη την καμπύλη που σχηματίζουν τα όρια του με τα ξεροχείμωνα ακόμα δέντρα. Τοπία αγιότητας με το φως να φτάνει στον αγρό μπροστά μας αγνό, ώριμο, γλυκό, αποδίδοντας σε κάθε στιγμή του κοντινού ορίζοντα, στα δέντρα, το χορταράκι και τα άνθη πιστή τελειότητα, αυτοτέλεια φυσική, χωρίς καμία επιτήδευση που εμφανίζεται στα ανθρώπινα καλλιτεχνικά τοπία. Μια εικόνα τότε που υπαρχει ήδη μέσα στις αισθήσεις του ανθρώπου με την απλή και παντοτινή αίσθηση της τελείωσης, της ολοκλήρωσης, του προορισμού που ποτέ όμως δεν αποκτά την καταπιεστική και φοβιστική ιδέα του τέλους που μας κληρονόμησε η τελεολογική αντίληψη της θρησκείας μας, αλλά παραμερίζει τις προσδοκίες και παρατηρεί τον έρωτα της φύσης και το τέλος του, το θάνατο σαν ένα πεπερασμένο γεγονός, μια συνεχή επανάληψη που τόσες γενιές ανθρώπων εκούρασε αλλά τόσες άλλες γοήτευσε με την απόδραση από τα κοινά και τον εντοπισμό του νοήματος στο μέσα.
Άπνοια, δροσιά, ημι-υγρή κατάσταση και τα μισά δέντρα στη φάση της αναγέννησής τους. Έτοιμα βοσκοτόπια απλωμένα γύρω από σφιχτόκορμες μπρατσωμένες καρυδιές, ανθισμένες κερασιές σαν χιλιοστόλιστες καλλονές, που και που κανά έλατο και πουρνάρι πυκνό, αγκαθωτό, αγέρωχο σημάδι βουνίσιας τραχύτητας ανάμεσα σε κοφτερούς βράχους. Στάση, ακινησία, μοναξιά και αγκαλιά μαζί, πριν η νύχτα πέσει στο χωριό και το φως της φωτιάς πέρα μακριά στις θάλασσες πέσει και σβήσει. Να μια ιδέα, η νοσταλγία ή καλύτερα η θύμηση κάποιας προϋπάρχουσας αρμόνίας μέσα σε κάθε στιγμή του τοπίου που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συγχρονισμός με το χρόνο της φύσης, την καθημερινότητά της μέσα στην πορεία του χρόνου, ο εντοπισμός μιας αέναης επανάληψης που τόσο αγαπήθηκε για την ασφάλεια που ενέπνευσε αλλά και μισήθηκε για την βαρεμάρα της.
Ο άνθρωπος που καλείται να σχηματίσει τη φύση με τα λόγια και τις πράξεις, ένας τρελός γι'αυτήν αλλά και αποδεκτός διότι η ομορφιά απορέει από τη φύση και η λατρεία της οδηγεί στον έρωτα και αυτός με τη σειρά του στην τρέλα και το θάνατο. Έχει γι'αυτόν λοιπόν η φύση μπόλικο βουτυρόψωμο να δώσει να αλοίψει πριν τον καταπιεί πάλι στα σωθικά της. Αυτός περπατά, μιλά, φτιάχνει και χαλάει, όλο κινείται. Μέχρι να δει όπως εγώ κείνη την στιγμή το τοπίο αυτό και να σταθώ, να αναλογιστώ την ακινησία, την αιωνιότητα, το πεπερασμένο της ομορφιάς που με ξεπερνάει ακαριαία και με σκοτώνει με τον έρωτα που σπέρνει εντός μου.

Για τη Κίνα και τα λεφτά

Η διεθνής φρασεολογία έχει μεταβληθεί από την έννοια «οικονομική κρίση» σε «οικονομικές ανισορροπίες». Οι ΗΠΑ ως μοναδική υπερδύναμη ξόφλησαν. Δύσκολα η αμερικάνικη οικονομία θα μπορέσει να ξεπεράσει αυτή τη μεγάλη οικονομική κρίση, όπως έκανε στο παρελθόν. Το μόνο που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να προσπαθεί απλά να διασώσει τους κεφαλαιούχους, τραπεζίτες, πολυεθνικές κλπ. Τώρα που ανεβαίνει η Κίνα πιέζει την κινεζική κυβέρνηση να ανοίξει τις αγορές για να μπορέσουν όλοι αυτοί οι κεφαλαιούχοι να μπουν σε αυτή, στις κινεζικές τράπεζες και τα ταμεία που έχουν πολλά λεφτά. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι κινέζοι. Οι δικοί τους μεγαλοκεφαλαιούχοι είναι κρατικοδίαιτοι και αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το αίτημα για απελευθέρωση. Παρεμφερής είναι και η σημασία που δίνεται στο αίτημα από πλευράς Κίνας για μεγαλύτερη ευελιξία στις συν/κες ισοτιμίες του γουάν. Μόνο ένα ελεύθερο γουάν συμβαδίζει με ελεύθερες αγορές κεφαλαίου και χρήματος (το παραπάνω αίτημα των ΗΠΑ που έχει βέβαια και στο εσωτερικό της Κίνας μεγάλη απήχηση ιδιαίτερα όσο μεγεθύνεται η οικονομία και συσσωρεύεται χρήμα). Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η κόντρα μεταξύ αμερικανών φιλελεύθερων και κινέζων κρατικιστών. Όσο βλέπουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία σαν ιδέα και σαν πράξη να κερδίζει έδαφος στην Κίνα τόσο θα βλέπουμε εσωτερικές συγκρούσεις στην Κίνα.

Διάσπαρτες σκέψεις πριν τη χρεοκρατία

Mου στέλνει mail η αδερφή μου, μου λέει «να δεις το debtocracy, έχει γίνει χαμός». Ανοίγω τη σελίδα που μου επισυνάπτει. Είναι το blog του πιτσιρίκου. Γράφει ο ίδιος λέγοντας ότι μετά από αυτό το ντοκυμαντέρ τίποτα δε θα είναι το ίδιο στην ελληνική δημοσιογραφία, την πολιτική και την κοινωνία. Ότι αν δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας τα πράγματα όλο και θα χειροτερεύουν. Και ότι αυτό καταρχήν θα γίνει αν ξεκινήσει ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους. Μου κάνει εντύπωση που το χρέος έχει γίνει πεδίο εξειδίκευσης πέρα από τους οικονομολόγους, έχει αποκτήσει όχι μόνο πολιτική βάση συζήτησης κάθε είδους αλλά και ζήτημα ηθικής. Έπειτα σκέφτομαι εκείνο που λέει ο Καζάκης στη συνέντευξή του στο Κρήτη τβ, ότι αν δεν αποτελεί βάση ανατροπής το γεγονός και μόνο ότι δανειζόμαστε για να ξεχρεώνουμε παλαιότερα δάνεια και όχι για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, τότε τι άλλο αποτελεί; Πρέπει δλδ να γίνει η ΕΛΕ, να πάρει χρόνια, να επισκιαστεί με όλα τα σκατά του ελληνικού δημοσίου και της γραφειοκρατίας και της διαπλοκής για να πούμε ότι να αυτό το χρέος είναι απεχθές; Μαλακίες, συμφωνώ 100% με τον Καζάκη στο ειδικό ποστ που έκανε στο blog του πάνω σε αυτό το θέμα. Όλα τα άλλα είναι όμορφα λόγια. Το ντοκυμαντέρ βέβαια θα το δώ και είμαι σίγουρος ότι θα είναι καλό. Από την άλλη ρε παιδιά, σκατά δεν ήσαν πάντα τα πολιτικά και τα διεθνόπολιτικά; Γεμάτα κρυφά συμφέροντα, μυστική διπλωματία, προετοιμασμένες εκπλήξεις, υποταγή και εξουσία. Και που ξέρεις, μπορεί όλη η συζήτηση να γίνεται για να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον στο χρέος αντί σε άλλα πιο ενδιαφέροντα (βλέπε πετρέλαια στο Αιγαίο και αλλού) ζητήματα.

O πανικός της άνοιξης

1
Η άνοιξη ακόμα και συννεφιασμένη με αλλάζει, με πανικοβάλλει, με γδύνει για καλό και για κακό. Η αύρα των λουλουδιών ανασύρει αισθήσεις και εικόνες του παρελθόντος ακαθάριστων, αόριστων, που αν έπρεπε να τις αποκαλέσω με μια κουβέντα, αυτή θα ήταν απώλεια ή άπιαστο όνειρο. Απώλεια ποιού πράγματος άραγε; Και ποιο είναι αυτό το όνειρο που δε πιάνεται ενώ μου είναι επιθυμητό; Απώλεια της αθωότητας ή αλλιώς ενός έρωτα που μια παλιά άνοιξη πανικόβαλλε στο παρελθόν και από τότε τον τρόμαξε. Άπιαστο όνειρο για τι άλλο εκτός από την υπέρτατη ελευθερία του νου και του σώματος που έχουν καταπιαστεί με ολοένα και περισσότερα πράγματα της καθημερινότητας. Έτσι γεννιέται μια ποίηση στην προσπάθεια να περιγραφτεί αυτό το κάτι που δε νιώθεται ακριβώς, που δεν υπάγεται σε λεκτικούς σχηματισμούς, δεν συγκρίνεται με άλλες αισθήσεις και δεν εντοπιζεται σε έτοιμες εικόνες. Αυτό το είναι που μοιάζει με έρωτα αλλά και με θάνατο, που τριγυρνάει στο φως αλλά φαίνεται σα σκιά, που το λες μοναξιά αλλά είναι όλη η ζωή σου. Σε φέρνει μπροστά στον εαυτό σου και αυτός είναι πολύ λίγος, σου υπόσχεται ταξίδι μεγάλο μα και βάσανο εξίσου, σου λέει να ζήσεις την τρέλα και εσύ του απαντάς ότι δεν είσαι τρελός. Για άλλη μια φορά σε καλωσορίζει στην άνοιξη της ζωής σου αλλά εσύ αντιστέκεσαι με φοβίες, σκέψεις και αναστολές.

2
Η άνοιξη, μια βαθιά μυρωδιά αν πάρεις, ένας άνθος αν κοιτάξεις καλά, τον ήλιο αν αφήσεις να σε κάψει, τότε όλα αλλάζουν όχι απαραίτητα προς το μελαγχολικότερο όπως παραπάνω. Η φύση, οι γύρω μου, ο εαυτός μου, το σπίτι, το σώμα μου, όλα αλλάζουν αίσθηση. Αυτή την αίσθηση αναζητά το αίμα στον εγκέφαλό μου, αυτή σχηματίζει αλλά δεν έχει ακόμα καλύψει τις περιοχές που βοηθούν στη λειτουργία της λογικής για να σκεφτώ λογικά για το πως νιώθω. Μια μετάβαση λοιπόν, όμορφη και φυσική, ποιο το νόημα να παρέμβω στη λειτουργία της; Μα για να εντοπίσω που κρύβεται η καύλα της πρέπει να αφεθώ στον ερωτισμό της, από τις μυρωδιές των δέντρων έως τα πονηρά ντυσίματα των γυναικών. Ένας πανικός η άνοιξη, μια ζωή που ξυπνάει, δες και κείνους που δεν παίρνουν χαμπάρι από αλλαγές των εποχών. Εσύ όμως είσαι παιδί της φύσης επειδή αγαπάς την ομορφιά και αυτή απορρέει πρώτα από τη φύση. Τι το θες και ζορίζεσαι; Να μαι ο εαυτός μου ολόκληρος για λίγο, εδώ, μόνος να κοιτάζω το χρώμα της εποχής. Να ονειρεύομαι για λίγο.

Για την αριστερά και την εθνική καθαρότητα

Το κίνημα εναντίον του μνημονίου και της λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη δυναμώνει. Όμως παρά την κοινή σε καταγγελτικό επίπεδο αντιμετώπιση των καπιταλιστικών μεθοδεύσεων, αντιμετωπίζει το αδιέξοδο για την επόμενη μέρα. Ωραία, πέφτουν οι τράπεζες, πέφτουν οι καπιταλιστές, πέφτουν τα μονοπώλια, τι γίνεται από κει και πέρα; Ο ανομολόγητος φόβος όλων των αριστερών και εκείνο που τους χωρίζει είναι το πολιτικό σχέδιο που θα ακολουθήσει τη νίκη σε επίπεδο ιδεολογικό. Τι έχει να αντιτάξει η ευρωπαϊκή αριστερά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του ευρωπαίκού γίγνεσθαι; Πιο συγκεκριμένα, η επιστροφή σε σοσιαλιστικές πολιτικές απο που θα εκπορεύεται αν όχι από τα ξεχωριστά κράτη και αυτή η κρατοκεντρική αντίληψη τι επιπτώσεις θα έχει στις σχέσεις μεταξύ τους; Ο ανομολόγητος φόβος των απανταχού αριστερών διανοούμενων είναι η επιστροφή σε εθνοκρατοκεντρικές καθαρολογίες, τέτοιες που μόνο με φασιστικά καθεστώτα είναι συνδεδεμένες. Ταυτόχρονα, η αποφυγή της εκδήλωσης αυτού του φαινομένου είναι και το κύριο ιδεολογικό όπλο του ευρωπαίκού νεο- και παλαιο-φιλελευθερισμού. Η καταγγελτικότητα περιορίζεται στην εδραίωση της θέσης της αριστεράς ως υπολογίσιμου ιδεολογικού παίχτη και αυτό καλώς γίνεται και πρέπει να είναι το κύριο μέλημά της. Η εδραίωσή της όμως ως ισχυρού πολιτικού συνομιλητή πρέπει να εμπεριέχει προτάσεις και λύσεις για την αποφυγή της εθνικιστικής περιχαράκωσης.
Είναι αλήθεια ότι είναι η όξυνση των καπιταλιστικών αντιθέσεων που οδηγεί στην εθνικιστική ρητορική. Σημαντικό μέλημα λοιπόν της αριστεράς είναι να μεταλλάξει τον ευρωπαίκό πολιτικό χάρτη σε μια ανοιχτή κοινωνία ανεξάρτητα από το τι θα γίνει με την οικονομία και την επιβίωση του ευρώ. Το πόσο δυνατό είναι αυτό δεν αφορά το πόσο ευρωπαϊκή ή όχι είναι η παιδεία μας αλλά το πόσο ανθρωποκεντρική είναι με την ουσιαστική και όχι με την εργαλειακή έννοια της