Best songs of the year at Mythos Fm 90,6

Vasilis & Amalia wish you a merry merry Christmas and call you to join them in the studio of Mythos Fm 90,6 TOMORROW 26th of December at 6.00 p.m., to play out favourite songs for 2008. For the lovely ones that are far away in other places, countries, planets or spaces, keep us company on line at http://www.mythosfm.gr/.

Here are the lists of the songs we loved this year:

20 songs by Amalia in random order:

1. Ready For The Floor - Hot Chip
2. Crying - Tv On The Radio
3. I'm Not Gonna Teach Your Boyfriend How To Dance With You- Black Kids
4. Homecoming - The Teenagers
5. Two Doors Down - Mystery Jets
6. Time To Pretend - MGMT
7. Big Ideas - LCD Soundsystem
8. With Everery Heartbeat - Robyn
9. Oh My Heart - James
10. Flowers and Football Tops - Glasvegas
11. 42 - Coldplay
12. Closer - Kings Of Leon
13. Meeting Place - Last Shadow Puppets
14. Walls - Beck
15. Ragged Wood- Fleet Foxes
16. Sober Driver - Dengue Fever
17. Baby Blue - Martina Topley
18. Green Grass - Cibelle
19. Over The Hill - Monika
20. Waving Flags - British Sea Power

20 songs by Me in random order:

1. Big Ideas - LCD Soundsystem
2. 42 - Coldplay
3. I Heard Wonders - David Holmes
4. Little Kids - Deerhunter
5. Ragged Wood - Fleet Foxes
6. Ready For The Floor - Hot Chip
7. Never Miss A Beat - Kaiser Chiefs
8. Sex On Fire - Kings Of Leon
9. Suffering Jukebox - Silver Jews
10. Up - M83
11. Chemtrails - Beck
12. The Youth - MGMT
13. The Rip - Portishead
14. Rooks - Shearwater
15. Standing Next To Me - Last Shadow Puppets
16. Art Naive - Modrec
17. The Kids Don't Stand A Chance - Vampire Weekend
18. I Like What You Say - Nada Surf
19. Carlos, Walter, Wendy, Stanley - The Chap
20. Balland Of A Thin Man - Stephen Malkmus And The Million Dollar Bashers

Η παθογενής αντίδραση των κομμάτων στην εξέγερση

Αν αυτές τις μέρες η ελληνική κοινωνία (ξανά)ζει ένα νέο Μάη του 68, τότε θα πρέπει να αναμένουμε ότι κάποια στοιχεία πολιτικής ανασύνθεσης μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων θα λάβουν χώρα. Δυστυχώς όμως, οι συζητήσεις στη βουλή αποδεικνύουν ότι το πολιτικό σύστημα υπολειτουργεί και διασώζεται με αμυντικό τρόπο από την ύπαρξη του κοινοβουλευτισμού. Πιο συγκεκριμένα, αυτή η εξέγερση φανερώνει το αδιέξοδο της γραφειοκρατικοποίησης των κοινωνικών σχηματισμών στην Ελλάδα, είτε μιλάμε για πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, ΜΚΟ, επιχειρήσεις. Οι καταλήψεις και τα μηνύματα που την συνοδεύουν καθώς και οι αμήχανες αντιδράσεις από τα κόμματα, φανερώνουν ότι τα τελευταία δεν μπορούν να γίνουν εκφραστές των νέων κοινωνικών διεκδικήσεων. Θα αναμέναμε λοιπόν, να εμφανιστούν νέοι συλλογικοί κοινωνικοί δρώντες ή να ανασυντεθούν οι ήδη υπάρχοντες, ούτως ώστε τα αιτήματα της εξέγερσης να βρουν πρόσφορο πολιτικό έδαφος για συζήτηση, διάλογο και αποφάσεις. Με λίγα λόγια η εξέγερση θα πρέπει να αποκτήσει πολιτικό χαρακτήρα. Τι κάνουν όμως τα πολιτικά κόμματα προς αυτό?

Τα κόμματα της αριστεράς είναι φανερό ότι ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να αποσπάσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ιδεολογικό κεφάλαιο από τη μάζα της νεολαίας και των εργαζομένων που συμμετέχουν ενεργά ή όχι στις κινητοποιήσεις. Αυτή η διαδικασία αποτελεί ενδογενή κανόνα του κοινοβουλευτισμού και ο ανταγωνισμός δεν είναι αθέμιτος. Πλην όμως, αυτό που δε φαίνεται να εξηγούν τα κόμματα αυτά είναι τι θα κάνουν για να προωθήσουν σε πολιτικό επίπεδο τα αιτήματα της κοινωνίας? Το ΚΚΕ από νωρίς έδειξε τις προθέσεις του με το να ξεκαθαρίσει τη θέση του, αποδοκιμάζοντας όχι μόνο τις πράξεις βίας αλλά και τις ακτιβιστικές ενέργειες και ρίχνοντας όλο του το βάρος στις (ξοφλημένες εδώ και χρόνια) πορείες διαμαρτυρίας. Σε στιγμές εξέγερσης το ΚΚΕ δείχνει συνεπώς τον βαθύ συντηρητικό χαρακτήρα που έχει αποκτήσει διαχρονικά με τον έλεγχο ενός μέρους της κρατικής γραφειοκρατίας (κυρίως συνδικαλισμό). Προφανώς περιμένει πρώτα να έρθει ο παγκόσμιος κομμουνισμός και μετά όλα να αλλάξουν απότομα. Το πόσο αυτό αποτελεί φόβητρο για την κυβέρνηση Καραμανλή και εν γένει για το δεξιό κράτος στην Ελλάδα, είναι ένα ρητορικό ερώτημα.

Ο ΣΥΝ από την άλλη βρίσκεται στην απέναντι όχθη της αναζήτησης του ιδεολογικού στόχου και περιεχομένου της εγκόλπωσης αυτής της κοινωνικής εξέγερσης. Ανέχεται τις πράξεις βίας μιας και τις θεωρεί κοινωνικά προαπαιτούμενο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και υποστηρίζει σθεναρά τον ακτιβισμό των νέων ως μια νέα μορφή διαμαρτυρίας. Ωστόσο, γνωρίζοντάς το μάλιστα, αγκαλιάζει δραστηριότητες χωρίς εμφανή και διακριτή οργάνωση και στόχο, κάτι που προσδίδει έναν απολίτικο και συνεπώς καιροσκοπικό χαρακτήρα στις πολιτικές του αξιώσεις. Ο ΣΥΝ πάγια καλεί το ΚΚΕ για διάλογο αλλά το τελευταίο αρνείται στη βάση αυτού ακριβώς του σοβαρού επιχειρήματος. Αποτέλεσμα είναι η αριστερά στην Ελλάδα να παραμένει διασπασμένη και να μην μπορεί να διεκδικήσει πλειοψηφικά τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που οδηγούν σε μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Το ΠΑΣΟΚ πάλι είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος της ΝΔ. Περιμένει και βλέπει μέσα από τις δημοσκοπήσεις την άνοδό του, όπως έκανε προεκλογικά η αντίπαλός του. Πλήρης έλλειψη παρέμβασης και αποδοκιμασία των ακτιβιστικών δραστηριοτήτων στη βάση σχεδόν μιας ηθικής θεωρίας ορίων κοινωνικής δράσης (π.χ. Διαμαντοπούλου για πανό στην Ακρόπολη). Περισσότερο μεθοδευμένες επικοινωνιακά επιθέσεις στην κυβέρνηση, παίζοντας το πολιτικό παιχνίδι από θέσης ισχύος. Κοινοβουλευτικά κερδίζει αλλά στο πεδίο κοινωνικής αντιπροσώπευσης, παρουσιάζει τα ίδια λάθη του παρελθόντος με άλλο πρόσωπο. Η φειδωλή του στάση δείχνει την αμηχανία του μπροστά στην μη αναμενόμενη εξέγερση. Οι γραφειοκρατικές του κεφαλές αναγεννιόνται όχι εξαιτίας της κοινωνικής του επαγρύπνησης αλλά λόγω της καταβαράθρωσης της κυβερνητικής (μη)πολιτικής. Αδυναμεί να εκπροσωπήσει το κοινωνικό συμφέρον και παίζει το ασφαλές παιχνίδι της δήθεν εκπροσώπησης του δημοσίου συμφέροντος μέσα από τα κρατικά όργανα που ελέγχει (ΓΣΕΕ κυρίως). Το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο που κατέχει μένει στάσιμο σε μια γραφειοκρατική θέση, αντλώντας τη νομιμοποίησή του από τη νομική θέση που του εξασφαλίζει το Σύνταγμα και όχι από την κοινωνική πάλη που του ζητά η βάση της κοινωνίας. Διαφαίνεται μέσα σε όλα αυτά η κρίση του κοινωνικού συμβολαίου στην νεοελληνική κοινωνία.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τέλος, δείχνει όχι μόνο να μην μπορεί να χειριστεί αυτή την κρίση αλλά να την επιτείνει. Οι δηλώσεις και οι αποφάσεις κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, είτε πρόκειται για την αντιμετώπιση της βίας του δρόμου, είτε για τις καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, πανεπιστημίων και σχολείων, είτε για τις συνεχιζόμενες πορείες που κόβουν την χριστουγεννιάτικη εμπορική κίνηση, όλες αυτές και άλλες μαζί, σημειολογικά δείχνουν μια κυβέρνηση που έχει τη λαϊκή βούληση απέναντί της και όχι μαζί της. Οι συσπειρωτικές τάσεις μάλιστα της δεξιάς επιτείνουν το θυμό των μαζών και δημιουργούν προηγούμενο για νέες σκληρές κινητοποιήσεις. Η απουσία του πρωθυπουργού, συνειδητά ακολουθούμενη μέθοδος επικοινωνιακής αντιμετώπισης των δημόσιων προβλημάτων, δείχνει να εξαντλεί τα όριά της. Είναι ηλίου φαεινότερο, η κομματική νομενκλατούρα αφού σταθεροποιήθηκε για τη 2η τετραετία στην εξουσία, λεηλάτησε τον δημόσιο πλούτο σε συνεργασία με τα ημέτερα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ένα κλειστό κύκλωμα απονομής εξουσίας, μια εκτελεστική εξουσία που κυκλώνει τις υπόλοιπες και τους υπαγορεύει τις αποφάσεις, ένα κεντρικό κράτος που απονέμει περιφερειακές αρμοδιότητες στη βάση γνωριμιών και δεσμών αλλότριων προς το δημόσιο συμφέρον. Αυτές τις μέρες, η δεξιά έκανε τη δυναμική της εμφάνιση, απούσα, «αμυντική», διακηρυκτικά κατασταλτική, συντηρητική. Μοναδικό της έρεισμα, η προσφυγή σε τρομονόμους και η ποινικοποίηση της εξέγερσης.

Πως λοιπόν θα μετασχηματιστεί η δεξιά ώστε να δώσει χώρο στην αλλαγή? Γιατί δεν βλέπουμε ούτε ακούμε κοινωνικές φωνές από τον συντηρητικό χώρο? Τα επιχειρηματικά και ιδιωτικά συμφέροντα που πρόσκεινται σ’αυτόν, και αντιπροσωπεύουν την πιο προοδευτική και φιλελεύθερη πτέρυγά του, δεν αναγνωρίζουν άραγε ότι η εξέγερση ευνοεί την καλλιέργεια μεταμοντέρνων και κοσμοπολίτικων πολιτικών και οικονομικών θεωρήσεων? Μήπως είναι τόσο πολύ μονοπωλιακά και με την ύψιστη αρωγή του κράτους διαμορφωμένα ώστε να μην τολμούν να αμφισβητήσουν την πολιτική του κυριαρχία στην κοινωνική σφαίρα? Η παγκοσμιοποίηση γι’αυτούς συνεπώς αφορά μόνο την οικονομική σφαίρα και όχι την κοινωνική. Γι’αυτό αντιτίθενται στην κοινωνική εξέγερση. Η κοινωνία τότε μένει ρέστη από αναγκαίες προοδευτικές επιχειρηματικές επενδύσεις.

Θα ήταν βέβαια οξύμωρο να περιμένει κανείς από τον νέο-φιλελεύθερο χώρο την αλλαγή. Αντίθετα, όσο αυτός δεν αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό ενός ισχυρού κοινωνικά αριστερού μπλοκ, τόσο πιο πολύ παρερμηνεύει τις διαθέσεις των πολιτών και κατευθύνει ιδεολογικά μια μεγάλη μάζα ανθρώπων που δεν έχουν που αλλού να πιστέψουν. Είναι προφανές ότι εκείνο που χρειάζεται να δούμε να γίνεται, είναι η επαναφορά της αριστεράς με όρους σημερινούς και όχι ψυχροπολεμικούς. Τα προβλήματα που συσσωρεύει ο νέο-φιλελεύθερος καπιταλισμός είναι πολλά και απειλούν πια την ειρήνη, την ευημερία και την υγεία του πλανήτη. Μια νέα στρατηγική συμμαχία μεταξύ των τριών αντιπολιτευτικών κομμάτων που πρεσβεύουν την αριστερά είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία. Οι οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις που απαιτεί μια τέτοια δράση θα έχουν περισσότερο όφελος απ’ ότι κόστος μακροχρόνια. Η καθεστωτική και γραφειοκρατική αντίληψη της διοίκησης πρέπει να είναι η πρώτη που θα αλλάξει. Καρέκλες και κομματικά (και όχι κοινωνικά)κεκτημένα πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν και αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα που μοιράζονται σαν κομητείες το κράτος. Πολλά μπορεί κανείς να πει επί αυτού. Το σημαντικό όμως είναι να μπουν κοινωνικοί στόχοι. Υπάρχει κάποιο δείγμα προς αυτή την κατεύθυνση αυτή την στιγμή? Μόνο ένα πολύ μικρό και αυτό αφορά την συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ. Θα βγει κάτι θετικό από αυτή την πιθανή συνεργασία; Κάτι που δε θα αναλώνεται στην εκπλήρωση του στόχου εξουσία αλλά του στόχου κοινωνικό συμφέρον; Πολύ αβέβαιο αν λάβουμε υπόψη μας τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος.

Τέλος, πέρα από τις πολιτικές στρατηγικές των υπαρχόντων κομμάτων, δεν αποκλείεται να ξεπηδήσει κάτι νέο με αφορμή αυτή την εξέγερση. Ένας νέος κοινωνικός χώρος που εξελικτικά να διεκδικεί με αξιώσεις πολιτική φωνή. Σε αυτό συμφωνώ με τον Πρωθυπουργό «Τίποτα δεν μπορεί να προεξοφλείται από κανέναν». Ίδωμεν.

Η γοητεία της Ιστορίας

Την τελευταία εβδομάδα λοιπόν ξεκουνήθηκα, ξύπνησα, κοίταξα γύρω μου, σκέφτηκα το παρελθόν μου, τα λάθη, τους κύκλους, το περιβάλλον μου, θετικό και αρνητικό, ξαναζώ ρε.

Τι απο όλα αυτά κάνει η κυβέρνηση και οι διορισμένοι υπάλληλοί της? Τίποτα, μόνο τα ανάποδα, αργοπεθαίνουν...Και εμείς που ονειρευόμαστε δεν μπορούμε να αναλάβουμε εξουσία και μας λένε άτολμους, ουτοπιστές, απολίτικους, παράνομους κ.οκ. Θα χάσουν όμως γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι η ιστορία δεν τους κλείνει το μάτι πια. Την πίστεψαν οι μαλάκες, τους είπε αυτή ότι πάει τελείωσε και θα κάνει άκρη για να κάνουν ότι αυτοί θέλουν. Αλλά τώρα ξαφνικά θύμωσε, βγήκε στους δρόμους και τα έσπασε, έστειλε τους αγγελιοφόρους της και έκαναν πορείες, καταλήψεις, απεργίες.

Και αναρωτιούνται οι καημένοι, μα γιατί μας εκδικείται έτσι η ιστορία. Τι λέω, μακάρι να το αναρωτιούνταν αυτό, τότε θα σκέφτονταν λίγο και θα αφουγκράζονταν την αλλαγή που έρχεται. Γι αυτούς όμως η αλλαγή είναι ανάθεμα, δεν τη θέλουν γιατί χάνουν τα κεκτημένα τους, αυτά που τα τελευταία 10 χρόνια κυρίως τους άφησε η ιστορία να αποκτήσουν. Επειδή η τύπισσα αυτή που 'όλοι την γουστάρουν και την κοιτάζουν έβαλε τα ακριβά της χρυσαφικά, τα ψηλά της τακούνια και τις απλησίαστες μάρκες της, όλοι οι μαλάκες ψάρωσαν, καύλωσαν και έτρεξαν να την εντυπωσιάσουν με ΧΡΗΜΑ ΧΡΗΜΑ ΧΡΗΜΑ. Ε, μα τόσο πολύ χρήμα, το σιχάθηκε κι αυτή και είπε να κατεβάσει από τα σεντούκια της καμιά πιστωτική κρίση. Συμμορφώθηκε κι αυτή, πέταξε από πάνω της την προσποιητή πρόκληση, έβαλε στρωτό παπούτσι αθλητικό, κασκόλ πολύχρωμο και πήρε ρόπαλο στα χέρια.

Οι μαλάκες όμως δεν το καταλαβαίνουν ακόμα, συνεχίζουν να της λένε , άντε γδύσου, κουνήσου, άνοιξε τα πόδια σου να μας δώσεις χρήμα. Αυτή όμως δεν τους θέλει πια. Τόσοι πολλοί, τόσα πολλά κοκόρια, αμερικάνικα, γιαπωνέζικα, ευρωπαϊκά, νοτιοκορεάτικα, αναπτυσσόμενα, ανερχόμενα. Όπου λαλούν πολλά κοκόρια είπε κι αυτή...

Commentary on December 2008

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε σαν μια προσπάθεια να εξηγήσω περιεκτικά σε φίλους απο το εξωτερικό τι συμβαίνει στη χώρα αυτές τις μέρες. Βγήκε σύντομο και περιεκτικό και το δημοσιεύω.

Dear all,

As you may have heard there is an explosion of student and union protests throughout last week here in Greece. The reason that caused this massive wave of demonstrations is the murder of a 15 year old boy by a police officer on Saturday night, December 6. The murder took place in Exarcheia, a part of the city centre that is famous for the anarchist and radical spirit that carries within it through the last decades. It is difficult for someone who does not have an understanding of the past to understand why this murder caused this massive and largely violent wave of demonstrations. I will try to make this connection so that facts become clearer to all of you.

Greece’s democracy institutionally came back in 1974 after the fall of the US sponsored Papadopoulos’ junta. Both socially and politically, democracy found a ground of development especially during the 1981-89 Papandreou socialist government. This period constituted a late Keynesianism experiment in a deeply anachronistic and conservative economy, where capitalism continued to have the characteristics more of a monopoly rather than of a free market model. The state became the carrier of the late social and cultural transformation of the country (for example urbanization), while the private sector was highly protected by the state.

The 90s brought the Maastricht Treaty from abroad along with a perpetuation of public nepotism of politicians, top juries, high officers, the Church, Media and numerous others private persons in the internal sphere. The first development presses public economics to the state of frugality. The second one gives market-state relations a highly obscure attribute. The mix of these two developments led to the fragmentation of social justice (high inequalities between rich and poor, Greeks and foreigners, old and new generation), which replaced the old and tired political battle between left and right.

However, media, controlled by strong private concerns keep on filtering these new social confrontations through the old channels of public understanding. This led the social and economic problems to acquire a monolithic approach, which demand to have either the PASOK (the centre-left wing Party)or the New Democracy (the centre-right wing Party) approval. These two parties that traditionally gather at least 80% of the votes, have largely lost their ideological differences. By putting all their strength in trying to perpetuate the old schema of political discourse, Media completely alienated politics from its mission to serve people and replaced it by the management of politicians’ public relations.

Real problems like unemployment, immigration, public debt, economic crisis, pollution, insurance system deficit, education and health services degradation have seen little if any effective confrontation. Instead, we keep on seeing and listening about public scandals that the government cannot come over, as if the problem was the duration of this government and not the fact that nobody has been punished for their illegal transactions. This government of New Democracy is stuffed to the head with scandals. Only in the last year we count: 1) the “missing” of public bonds that belonged to public insurance funds and travelled all around the world to get to some unknown pockets 2)the Zahopoulos case, where the Secretary General of the Ministry of Culture, who got in trouble with sex scandals and obscure exchanges with private concerns, ended up in free-falling from the 5th floor ineffectively, 3)3 ministers were found to have their bank accounts full of unretracable money, along with illegal ownership of public land and 4) the obscure land exchanges between The Greek Church and the State, that found the state holdings worsen up to millions of Euros. All of these along with short-term and cynical manipulation of the issues of the privatization of public enterprises, the devastated new tax law while the economy faces crises, the rise of the public debt, the free-falling of competitiveness of the economy and the scarcity of job opportunities for graduates.

The bullets that the police guard fired towards the boy were not the first to be fired in recent police records. Tenths of cases of killings, beatings and torture by police happened in the past but few found an objective court decision. In the last year we had cases that met an extented media coverage (a Cypriot student bitten by secret policemen while watched by their superior and two immigrants forced to hit each other in front of a camera) but ended up in no punishment. 23 years ago a similar case of a murder of a 15 year old boy (again) by a police officer ended up to the officer’s release due to actual (but not permanent) psychological reasons. Rumors has it that the ballistic research on the bullet that hit Alexis’ Grigoropoulos heart shows that the bullet has traces on it that leave someone to assume that it was not directed to Alexis. Such development would escalate public rage and it is said that the government is afraid of new waves of anarchist destruction. The results, however, are not out yet.

What is important to be understood is that here in Greece there is a highly educated new generation that faces barriers everywhere, especially when we talk about short job opportunities (another field of political nepotism, even when it comes to the private sector). Besides, there is a massive wave of immigration from Asian and Balkan countries that is mostly unregistered (about 1 million unregistered in a country of 11 million…), let alone the issue of the restriction of political and social rights. And last but not least, you have these 15 year old boys and girls with the mobiles at hand that desperately need to find a social meaning in their life, apart from the one that consumer society gives them. These are the protesters of the present and the future, young, poor and alienated that fill the streets of every little town of the country. Amazing, isn’t it?

As for the destructions, they are mostly directed to banks. Only in Athens, there have been hit more than 200 outlets. In Patras, where I live, there are much fewer but still, rage’s signs are apparent. Shops and public buildings and cars and bikes have been hit too, but there is still a doubt as for who are the real ones that wear “kukules” and make all this mess. Are they extremists from Exarcheia, far-right wing fanatics who act for the interests of the secret police and the secret services, football hooligans that take advantage of the situation, schooligans that want to take revenge for their coetaneous Alexis, radical student movements that keep a distant relation with the new left party (that gathers around 10% of the votes according to the polls), second generation immigrants who discovered an inclination in looting, or all these together?

The answer of course is philological. What has to be kept in mind is that apart from the analysis, there is a sentiment coming out of this rebellion. Mostly rage that needs to find hope. Let’s hope that the connection will be virtuous and not be filled with hatred.

p.s. The court decision regarding the cypriot student case is out in the 16th of December and it poses relatively light penalties. If you consider that the penalties are redeemable at only 5 euros per day, then it is ridiculous to talk about punishment. These people in a short period of time will be back at their duties.

Πως η τηλεόραση χειραγωγεί την κοινή γνώμη και την οδηγεί στην απαξίωση της πολιτικής σκέψης.

Για την περίπτωση του Μενέζες, του βραζιλιάνου που ξάπλωσε η βρετανική αστυνομία τον Ιούλιο του 2005 όταν το Λονδίνο σπαραζόταν από βομβιστικές επιθέσεις, θα μπορούσε να πει κάποιος σκεπτικιστής ότι μέσα στην αναμπουμπούλα ο τρόμος παρέσυρε και τους ένστολους. Αυτοί, μάλιστα, με την επιπρόσθετη ψευδαίσθηση προσφοράς στην ασφάλεια του τόπου τους, αυτονομιμοποιούνται στο να πυροβολούν υπόπτους (κατ'αυτούς). Μα είναι αυτό επιχείρημα?

Κι όμως, η εκλογίκευση της βίας και της "ανάγκης" αντιμετώπισής της φέρνει στο προσκήνιο τέτοια ορθολογιστικά τερατουργήματα. Τα τηλεοπτικά ΜΜΕ στο σύνολο τους δημιουργούν ακριβώς αυτή την ψυχολογική ανάγκη στον απαθή τηλεθεατή. Είναι δυνατόν να σε κάνουν να αναρωτηθείς αν ο Αλέξης έπρεπε να ήταν στο σπίτι του εκείνη την ώρα και αφού δεν ήταν τότε πήγαινε γυρεύοντας.

Το πράγμα πάει ως εξής: οι ανίδεοι γρήγορα θα το χάψουν και θα αποτυπωθεί στο μυαλό τους αυτό το ¨επιχείρημα. Οι πιο κριτικοί δε θα το χάψουν αλλά η εξουσία δια της τηλεόρασης έχει αυτή τη δύναμη, να σου επαναλαμβάνει το ψέμα ώστε να μην σου αφήνει χώρο στο μυαλό για να σκεφτείς τον δρόμο της αλήθειας. Και εσένα τον σκεπτόμενο άνθρωπο με τις ευαισθησίες και την αγωνία του αύριο σε ΜΠΕΡΔΕΥΕΙ. Αυτός είναι και ο σκοπός της πληροφόρησης από την πλειοψηφία των τηλεοπτικών εκπομπών.

Η εξουσία αυτή δεν είναι συνειδητή και ο δημοσιογράφος σαν ακούσιος πράκτορας ερήμην του εκτελεί το σχέδιο αποχαύνωσης των συνειδήσεων. Οι τηλεθεατές ασυνείδητα κι αυτοί χάφτουν ότι τους πλασάρεται. Και αυτό είναι κυρίως εκείνο που γυαλίζει από ψευτιά και μάλιστα δεν υποκρίνεται για να την κρύψει. Στο σημείο αυτό έχεις αρχίσει να υπνωτίζεσαι. Είναι τότε που τα όρια μεταξύ πραγματικού και ονειρικού συσκοτίζονται, ακριβώς όπως συμβαίνει με τον φυσικό ύπνο. Αναρωτηθείτε τότε, ποιος σας νανούρισε ποτέ με αλήθειες?

«Μα τι κάνετε, ξυπνήστε αμέσως και απαντήστε επιτέλους στην ερώτηση, υποστηρίζετε την εξέγερση? Πείτε ναι, πείτε το ντε... α, δε το λέτε, είστε κότες αλλά δεν πειράζει γιατί κι εμείς αυτό θέλουμε από εσάς, να καθίσετε στα αβγά σας και να μη μας βάζετε σε μπελάδες (οργάνωση σκευωριών, προβοκάτσιας, παγίδες επικοινωνιακές κ.α.) που έχουν και κόστος σε χρόνο και χρήμα. Απαντάτε όχι γιατί ξέρετε ότι είστε χαμένοι από χέρι.»

Κάτι παιδιά όμως με μάτια λέιζερ και μαλλιά τυρκουάζ δεν παίζουν το παιχνίδι τους, δε βγαίνουν σε κανάλια, δε δίνουν συνεντεύξεις, δεν εξηγούν τις αιτίες των πράξεών τους όπως κάνουν αυτοί οι μεγαλομέτοχοι της προφορικής πληροφόρησης περιστοιχισμένοι από τους σημειολογικούς συμβουλάτορές τους, δλδ τους δικηγοράδες τους. Κάποιος φωνάζει για αδυναμία άρθρωσης πολιτικού λόγου και αντιπαράθεσης και συνεπώς περιθωριοποίηση. Εδώ γελάμε, η απαξία της πολιτικής μόνο στους αντιεξουσιαστές δεν οφείλεται. Αντίθετα, είναι οι εξουσιαστές των ΜΜΕ και της πολιτικής συναλλαγής που την καλλιεργούν τόσα χρόνια τώρα.

Δείτε κι αυτό http://politis-gr.blogspot.com/2008/08/cnn.html

FUCKED UP CHEMISTRY OF COMMON LIFE

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΟΙΞΑΝ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ ΚΟΜΦΟΥΖΙΟ. ΣΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΕΝ ΠΕΡΠΑΤΩ ΠΙΑ ΓΙΑΤΙ...ΗΘΕΛΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ. ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΜΕ ΜΙΑ ΜΠΟΥΚΑΛΑ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΑΝΤΗΛΙ. ΘΑ ΞΕΦΕΥΓΑ ΕΥΚΟΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΨΥΧΡΑΙΜΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΚΑΙ ΘΑ ΕΒΛΕΠΑ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ, ΟΣΟ ΔΙΑΡΚΕΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ, ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΟΣΜΙΣΤΩ ΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ ΣΕ ΑΡΩΜΑ ΦΩΤΙΑΣ ΤΟ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΧΡΥΣΑΦΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΟΥ. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΤΡΕΧΕΙ, ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΩ ΤΟΣΟ ΕΛΕΥΘΕΡΑ. ΔΑΚΡΥΣΑ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ ΦΟΒΟ , ΑΠΟ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΜΈΝΩΝ ΕΝΟΧΩΝ, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ. ΤΡΕΧΩ ΝΑ ΠΑΩ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ ΟΠΟΥ ΣΑ ΣΑΜΑΝΟΣ ΘΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΩ ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΥΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΣΟΥΛΟΥΠΙ ΤΟΥ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥ. ΤΗΝ ΑΥΡΑ ΤΟΥ, ΜΙΑ ΠΥΡΙΝΗ ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΥΛΙΓΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΣΠΡΟ ΙΔΡΩΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΥΛΙΓΕΙ. ΑΠΟ ΤΙ ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ..ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΙΣΩΣ. ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ, ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ, ΖΩΗΡΗ ΜΑ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Η ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙ. ΤΟ ΜΠΟΥΛΟΥΚΙ, Η ΜΑΖΑ, ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΑΙΔΙΑ..ΝΥΧΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΤ. ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΤΖΑΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ, ΣΑΝ ΤΑ ΣΧΙΣΜΕΝΑ ΤΖΙΝ. ΤΟ ΑΠΟΡΘΗΤΟ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ ΣΠΑΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΑΒΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟΥΣ ΤΥΧΕΡΟΥΣ ΠΟΥ ΓΥΑΛΙΖΟΥΝ ΑΠΟ BRONXIΑΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΝΕΑΡΟΥ ΝΕΓΡΟΥ ΛΕΧΡΙΤΗ. ΑΣ ΕΙΝΑΙ..ΜΑ ΞΑΦΝΙΚΑ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΙΚΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΓΙΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ: ΜΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΓΚΣ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ Η ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ? ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΜΕ ΤΟΣΗ ΜΑΝΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ? ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ? ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟΣ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΥΤΕΣ. ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΜΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΝΟΙΞΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΚΟΙΤΑΩ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΜΥΔΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ. ΚΟΒΩ ΤΟ ΒΗΜΑ ΜΟΥ, ΧΑΛΑΡΩΝΩ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΙΖΩ "ΑΝΤΙΟ ΑΘΗΝΑ ΜΟΥ, ΑΝΤΙΟ ΑΛΕΞΗ".

We are back!

Dear all,

Vasilis & Amalia are back to keep you company every Friday evening at 6 to 8 on Mythos Fm 90.6 (eastern Mediterranean timezone). For those who use the internet check at http://www.mythosfm.gr/. Just remember to click on the moving indicators at the top of the page . Hope to hear from you all and of course ENJOY ROCK MUSIC!

Μικρό μάθημα ιστορίας των συναισθημάτων

Συναινείς στο ψέμα. Φιλί σταυρωτό στην βιασύνη. Θες να μεταδώσεις την αγωνία σου μην πέσεις... αλλά ο βιαστικός δεν βλέπει, κοιτάζει μόνο και αν. Ίσως είναι και κείνος θλιμμένος και κοιτάζει μέσα του και να μην μπορεί να δει καθαρά. Πως να δει έξω του μετά.

Όλοι ονειρευτήκαμε κάποτε οτι η ζωή μας θα ήταν διαφορετική αν δεν συναινούσαμε. Ξεχνάμε το όνειρο να πετάμε πάνω απο το έδαφος. Δε βαριέσαι, η μαγεία έχει πεθάνει αιώνες τώρα. Απο τότε που μας προέκυψε η επιστήμη, είναι απίθανο να πετάς πάνω απο το έδαφος. Οι αγνωστικιστές μας μπέρδεψαν, είπαν, "μπορείς να είσαι σίγουρος οτι όπου πατάς θα έρχεσαι σε επαφή με το έδαφος αλλά ταυτόχρονα μην είσαι και σίγουρος οτι δε θα υπάρξει κάποια φορά που ο Θεός μετά απο τόσες επαναλήψεις δε θα βαρεθεί."

Και εγένετο έρευνα. Την επόμενη μέρα χάθηκε η φαντασία, θυγατέρα του χρόνου και της γονιμότητας. Έπειτα προέκυψε η γνώση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του νέου ανθρώπου, του λογικού. Γνώση καθάρια. Την επόμενη ο κόσμος κωδικοποιήθηκε και γεννήθηκε η φρίκη, κόρη της μελαγχολίας και της προόδου. Μετά αμφισβήτησαν τη γνώση και είπαν ότι πάσχει από λάθος κωδικοποίηση, και τότε η κοινωνία μετασχηματίστηκε και ξέσπασε οργή μαζική μετά και από την σφυροδρέπανη διαταγή της Θεάς Δίκης. Πρόσφατα, παραδέχτηκαν ότι οι ιδεολογίες πεθάνανε και η γνώση όπως και η αμφισβήτησή της είναι σχετική. Μετά από κείνη τη μέρα ξέβρασε ο τόπος βαρεμάρα, το μαύρο πρόβατο της οικογένειας των συναισθημάτων της καλλιτεχνίας.

Και επειδή ο χρόνος τρέχει ταχύτατα, τώρα μας λένε ότι περνάμε κρίση και εμείς οι βαριεστημένοι πρέπει να βιαστούμε για να ξεφύγουμε τόσο όσο παίρνει τις ξεχασμένες υποτιμημένες μετοχές να ξαναβρούν την αξία τους. Εκεί έρχεται το γέλιο σαν απόγονος του ψεύδους και της συγχώρεσης για να μας φέρει στα ίσα μας. Ζήτω το γέλιο!

Τι είδους πρόοδο θέλουμε για τα παιδιά μας; (χαχαχχα)

Κάποτε, η έξοδος από την παλιά κοινωνία, την αγροτική, την συντηρητική, την πατριαρχική, συνδυάστηκε με την αύξηση των ταχυτήτων. Ο Λεβιάθαν της προόδου. Σήμερα, αναζητούμε όλο και περισσότερο την έξοδο από την κοινωνία της προόδου, τη νέα κοινωνία του άγχους και της αβεβαιότητας, του τρεξίματος ή/και της υποαπασχόλησης, του βιρτουαλισμού και της ψευδαίσθησης της τελειότητας.

Θέλουμε δηλαδή να σταματήσουμε το ρολόι του εσωτερικού επιταχυντή, αυτού του ολοκληρωμένου συστήματος προγραμματισμού και ελέγχου της σκέψης και δράσης μας. Integrated circuses γινήκαμε. Αυτές είναι οι μέρες της μικροηλεκτρονικής και της πληροφοριακής επανάστασης. Οι πληροφορίες που δέχεται ένα σύστημα ολοκληρωμένο επιδρούν στην μετέπειτα συμπεριφορά του. Θα μπορούσε με κατάλληλες εγκαταστάσεις εντός του ανθρώπινου σώματος να δημιουργήσουμε έναν ηλεκτρονικό αισθητήρα δέκτη κωδικοποιημένων πληροφοριών ώστε να επιτυγχάνουμε το εκάστοτε επιθυμητό αποτέλεσμα στις διαθέσεις μας. Ο Θεός δεν πέθανε αλλά ο Θεός είναι η τεχνολογία. Μα ο σατανάς είναι αόρατος και δεν κωδικοποιείται εύκολα η ψευδαισθησιακή φοβική σύστασή του. Ναι, φταίει η χρήση της τεχνολογίας, όπως φταίει για την κρίση το είδος καπιταλισμού που έχουμε τώρα.

Όλο το ανθρώπινο είδος είναι έτοιμο να τραβήξει μπροστά με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Ωχ, μυρίζομαι μπαρούτι..από μακριά ακόμα ευτυχώς, ας είναι καλά οι σύμμαχοι. Είμαστε έτοιμοι να πάμε μπροστά λοιπόν. Εγώ που νοσταλγώ τα διηγήματα του Τσέχωφ και τις ανθρωπογραφίες του Καζαντζάκη ή την θρησκευτικότητα του Ντοστό και κλείνω τα μάτια μου στην καταραμένη έλξη που νιώθω για τα άσπρα κοράκια του Ντέιβιντ Χιούμ…εεεε, συγγνώμη του Ανδρουλάκη εννοούσα, κάποιο πρόβλημα θα έχω.

Πραγματικά δεν υπάρχει ασυμβατότητα μεταξύ των δύο καταστάσεων. Πρόκειται για μια ψυχολογική ασυμβατότητα περισσότερο που όμως έχει αυτό το περιεχόμενο: από τη μια το κυνήγι της ψευδαίσθησης της ανακάλυψης ενός φουτουριστικού κόσμου, όχι τόσο μακριά από το παρόν. Ένα γοητευτικό, αβέβαιο αλλά και μαζικά επιβεβλημένο κυνήγι από τα ΜΜΕ του πλανήτη. Και από την άλλη η συναισθηματική ανάγκη για την επαφή με το παρελθόν, τις ρίζες, την αίσθηση της συνέχειας και όχι σε σύγχρονο τεχνολογικό φορμάτ αλλά στην ανέγγιχτη φυσική της μορφή.

«Ίσως να έρθουν άλλα παιδιά με μάτια λέιζερ και μαλλιά τυρκουάζ και θα κάνουνε σαμποτάζ»έλεγε το τραγούδι της Λένας πριν περίπου 30 χρόνια. Και πράγματι ήρθαν, ήταν οι ravers αλλά η ταχύτητα με την οποία χαπιάστηκαν τους εξαφάνισε κι αυτούς. Οι νέοι που θα έρθουν θα έχουν άλλα ήθη και διαφορετική ανοχή και αντοχή στην ταχύτητα που έχει η δικιά μου γενιά. Είμαστε παιδιά και θύματα της εποχής μας. Αυτή την εποχή όμως θα τη ζήσουμε όσο πιο γεμάτα μπορούμε, την ψευδαίσθηση και την απογοήτευση που προσφέρει μαζί με μια νέα συνειδητότητα για το παρελθόν και το μέλλον. Ένας φιλόλογος θα έλεγε «προς αναζήτηση ηθικών προτύπων». Η ένας μαθηματικός «βάζοντας ξανά το χαός σε τάξη και σειρά». Η πάλι ένας οικονομολόγος «συμφιλιώνοντας την ανάπτυξη με την δικαιοσύνη». Χα, ευτυχώς, τίποτα δεν έχει αλλάξει τελικά.

Ξύπνημα (ξανά)

Είναι εκείνο το πρωί στην πρωτεύουσα, στο ισόγειο σπιτάκι όπου το ξύπνημα έρχεται με ένα τόσο καθαρό μυαλό όσο και ζαλισμένο κεφάλι απο τις χθεσινές κρεπάλες. Καλύτερα ίσως να είναι κανείς συγγραφέας επί κομμουνιστικού καθεστώτος παρά επί καπιταλιστικού. Εντυπωσιακό να φαντάζεσαι τι έχουν στη ψυχή και στο μυαλό τους οι άνθρωποι του πλουραλισμού της μετα-ώριμης και γερασμένης -αν ποτέ γίνεται αυτό- καπιταλιστικής κοινωνίας. Έχουν το ποδόσφαιρο και τον γκολτζή της εβδομάδας, το πιο καλό καινούριο ringtone, τη νέα τηλεόραση υγρών κρυστάλλων 40 και ιντσών, το νέο υποσχόμενο εναλλακτικό δισκάκι απο την Άπω Αμερική (στο διαδίκτυο βέβαια). Και χίλια δυό άλλα πράγματα,τόσο αποκομμένα το ένα απο το άλλο, τόσο διασκορπισμένα όπου θα έλεγες αν ζούσες ή ποτέ φοβήθηκες οτι θα ζούσες σε έναν κοινωνικό φασισμό, μονοδιάστατο και επιβεβλημένο, θα έλεγες οτι αυτά συμβολίζουν την δραστηριοποίηση και απελευθέρωση του ατόμου.
Το άτομο με μια κουβέντα κάνει ότι θέλει. Ζήτω ο πλουραλισμός στην κατανάλωση. Ζήτω η άγνοια για την παραγωγή και τους συντελεστές της, ζήτω ο εαυτός μου και η ελευθερία μου. Είμαι εγώ και είμαι ελεύθερος απο τους άλλους. Είμαι μόνος και πασχίζω να βρω επαφή. Είμαι κι εγώ ένας συντελεστής χρήσιμος για την κατανάλωση του πλουραλισμού και υποτιμημένος για την παραγωγή του. Θεωρητική προκατάληψη είμαι, είμαι ότι είναι οι σκέψεις μου. Και οι σκέψεις υποκινούνται απο το σύστημα και την αντισυστημικότητα. Πόσο έχεις ανάγκη το ένα όταν το άλλο κατέχει το μυαλό σου...χμ, υπερβολή ίσως. Διανοητικός αυνανισμός ύστερης αστικής συνείδησης, ύστερης με την έννοια της κατάπτωσής της απο την υποσχόμενη μεσαία τάξη στην υποτιμημένη part time απασχόληση. Αυνανισμός λόγω πλήστου ελεύθερου χρόνου. Ζήτω η ελευθερία!

Part 2
Πέρα απο την επίδειξη, η μαρξιστική θεωρία δεν έχει άδικο και για την ακρίβεια βρίσκει τον στόχο της όταν κριτικάρει τον σχηματισμό του κεφαλαίου ως μή ξεχωριστό παραγωγικό συντελεστή, αλλά παραγόμενο απο την εργασία. Αυτό συντελείται σήμερα σε ένα νέο εξελιγμένο οικονομικό σκηνικό όπου οι φορντικές οικονομίες κλίμακας που απαιτούσαν μια μεγάλη μάζα εργαζομένων, τόσο για την παραγωγή των καταναλωτικών όσο και των κεφαλαιουχικών αγαθών, δίνουν τη θέση τους στην δικτυωμένη τεχνολογική οικονομία η οποία με τη σειρά της είναι έντασης τεχνολογικού και όχι εργασιακού κεφαλαίου. Ποιο είναι το ζήτημα λοιπόν? Μα οτι το νέο κεφάλαιο, το τεχνολογικό δε πολυχρειάζεται την εργασία για την αναπαραγωγή του. Αρκούν οι εξειδικευμένοι διοικητικοί, επιχειρηματικοί και επιστημονικοί χειριστές του για να αυξήσουν την φθηνή προσφορά (τον πάγιο στόχο των κλασικών και νεοκλασικών οικονομολόγων) προιόντων και υπηρεσιών. Και εκεί δημιουργείται ο καταναλωτικός πλουραλισμός ο οποίος όμως δε συνοδεύεται απο παραγωγική απασχόληση λόγω ακριβώς της υποτίμησης της εργασίας.
Το κεφάλαιο, οι πρώτες ύλες, τα μηχανήματα, δεν έχουν αυθύπαρκτη αξιακή οντότητα αλλά έχουν παραχθεί απο την εργασία κι αυτά. Όσο η παραγωγή τους γινόταν με τις γνωστές οικονομίες βιομηχανικής κλίμακας και η εργασία κατανεμόταν σε μεγάλες ποσότητες για την παραγωγή τους τόσο η πλήρης απασχόληση επιτυγχάνοταν (μέχρι τα 70ς κυρίως) και η κατανομή του εισοδήματος μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου ήταν σχετικά ισορροπημένη (αυτό οδήγησε και στην πολιτική εξαργύρωση των κοινωνικών αγώνων της εργατικής τάξης με την άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη).
Τις τελευταίες δεκαετίες όμως έχουμε τη μερική υποκατάσταση της εργασίας απο την τεχνολογία. Αυτό θα μπορούσε να απαλλάξει την εργασία απο τον υπερβολικό φόρτο αλλά δεν το έκανε (προφανώς γιατί χρειάζεται και πολιτική παρέμβαση ενώ το πρόταγμα της εποχής είναι let the prices work). Επίσης, παλαιότερα το βιομηχανικό κεφάλαιο, στηριζόταν στο φορντικό σύστημα και σε παλαιότερες μηχανικές και ηλεκτρολογικές (και όχι σε ηλεκτρονικές και υπολογιστικές 'οπως γίνεται σήμερα) τεχνολογίες, και παραγόταν απο εξειδικευμένη μεν πολυάριθμη και καλοπληρωμένη δε εργασία (η οποία δημιούργησε τη χρυσή μεσαία τάξη του 20ου αιώνα). Σήμερα, οι νέες τεχνολογίες συγκεντρώνουν λίγους, ελάχιστους ειδικούς στο κέντρο της επιχείρησης και αφήνουν μια πλειάδα ειδικευμένων πτυχιούχων σε χαμηλά αμειβόμενη υπο-αποαπασχολησιμότητα (η κατάπτωση που αναφέρθηκε προηγουμένως). Γεννιέται έτσι μια ανισότητα εισοδημάτων πολύ εντονότερη απο την κλασική μεταξύ της κατεξοχήν αστικής τάξης και της εργατικής. Περισσότερο παρουσιάζεται ένα άνοιγμα στην ψαλίδα μεταξύ ανώτερης μεσαίας και κατώτερης μεσαίας τάξης. Η ανισότητα αυτή είναι εν δυναμει εκρηκτικός μηχανισμός για την ισορροπία του παγκόσμιου εισοδηματικού κυκλώματος.
Σα να ξέφυγα λιγάκι απο την μαρξιακή παραδοχή της μή αυτονομίας του κεφαλαίου και να υιοθέτησα την μεταμοντέρνα εκδοχή της απόδρασης του τεχνολογικού κεφαλαίου απο την ισορροπία που η κλασική θεωρία θέλει να μοιράζει μεταξύ του κεφαλαίου και της εργασίας. Θέμα προς νεα ανάρτηση όπως πολλά άλλα που αναφύονται όπως ο ρόλος της κατώτερης τάξης στο σχηματισμό της υπερσυσσώρευσης φθηνών προιόντων λόγω χαμηλών αμοιβών ή λόγω φθηνότερης τεχνολογίας, όλα σχετιζόμενα με το μέλλον της εργασίας, την οικονομία της και την κουλτούρα που φέρει στη νέα εποχή.

Ξύπνημα

Ανηθικότητα, επιστημονοφανής ασυναρτησία, χαμένοι στην μετάφραση των πληροφοριών που εκπέμπει η νέα τάξη. Είναι φανερό οτι η τεχνολογία δεν αποτελεί λύση αλλά πρόβλημα. Μας αποσπά απο τους εαυτούς μας, οφείλουμε να δούμε, να παρατηρήσουμε, να κατανοήσουμε, να πονέσουμε, να αντιδράσουμε.
Κι ας μας πουν γραφικούς, καταθλιπτικούς, απαισιόδοξους και αυτά. Το φασιστικό δόγμα της εποχής μας λέει: "Να είσαστε χαρούμενοι (ακόμα και όταν σας διώχνουν απο τη δουλειά σας), να χαμογελάτε (όταν βλέπετε κάτι όμορφο σαν την Καλομοίρα στη Ευροβίζιον), να μην θλίβεστε γιατί δεν υπάρχει πια λόγος (είμαστε όλοι σωσμένοι απο το θεό της τεχνολογίας και υα ζήσουμε για πάντα στο facebook και τα blogs), προπάντων μην διαμαρτύρεστε γιατί είσαστε κι εσείς μέρος της ιστορικής διάπλασης της ύλης και του κόσμου (πως είναι δυνατόν να θέλετε να το αλλάξετε αυτό), μην σκύβετε το κεφάλι και φτιαχτείτε λίγο, τόσα ωραία φτηνά ρούχα κυκλοφορούν να αγοράσετε, μην είστε άσχημοι. Και προπάντων μην σας δούμε φρικιά έξω γιατί τα φρικιά πρέπει να τα κρατήσετε καλά φυλαγμένα μέσα σας και να τα κουβαλάτε μια ζωή, άσχημοι, δυστυχείς, καταθλιπτικοί.

SMASHING PUMPKINS - ZEITGEIST

Το πνεύμα της εποχής προσπαθούν να εντοπίσουν και να μεταδώσουν οι Pumpkins στην μετά από 7 χρόνια επιστροφή τους. Το εξώφυλλο σε προδιαθέτει να αναγνωρίσεις μια περιρρέουσα αντιπολεμική, αντιαμερικανική , πιο πολιτικοποιημένη , τέλος πάντων, διάθεση στην οπτική του Billy Corgan, μετά από τόσα χρόνια εσώψυχης αναζήτησης. Το άγαλμα της ελευθερίας βυθίζεται σε μία θάλασσα κόκκινη όπως το αίμα, να μία πρώτη άρθρωση/αναγνώριση του εύκολου νοήματος. Κόκκινο, το χρώμα της δυνατής ροκ ηλεκτρικής κιθάρας αναρωτιέμαι.. Πάμε να ακούσουμε.
Και πράγματι , οι ενισχυτές δυναμώνουν και οι κιθάρες παίρνουν φωτιά ξανά, θα έλεγε ένας κολλημένος με τους παλιούς και καλούς Pumpkins. Η προδιάθεση του εξωφύλλου αποδεικνύεται ορθή. Raw κιθάρες αλά MC5 σε μεγάλη ένταση συνοδευόμενες και συχνά επισκιαζόμενες από lead σόλο, στα οποία ο Billy είναι μάστορας. Ρεφραίν πιασάρικα και αρκούντως επικά. Φωνή καθαρή και δυνατή στα μπροστά. Αυτά θεωρητικά μπορεί να ικανοποιήσουν τον φασαριόζικο οπαδό του γκρουπ, αυτόν που υπάρχει σε όσους αγαπήσανε στους Pumpkins στην προ- Adore περίοδο.
Ωστόσο, ακούγοντας το άλμπουμ μένει κανείς με την απορία αν πραγματικά μία κυκλοφορία από επανασυνδεδεμένους Pumpkins και μάλιστα χωρίς δύο από τα βασικά τους μέλη , είναι απαραίτητη. Καταρχήν, η φωνή του Billy, αποστεωμένη και άψυχη, αρμόζουσα περισσότερο σε κάποιον poser του παρελθόντος παρά σε έναν ερμηνευτή που θέλει να γίνει ο κουβαλητής του μαζικού θυμού της αυτοκρατορίας. Αλλά, ακόμα και να μην θελήσουμε να αποδώσουμε τόσο μεγάλη ευθύνη στον αρχηγό του γκρουπ, μουσικά το Zeitgeist ακούγεται εξίσου μονοδιάστατο και στείρο εμπνεύσεως. Μέτριες συνθέσεις με σπαρακτικά χεβυμεταλίστικα ξεσπάσματα, χωρίς ένα κέντρο βάρους πέρα από τον όγκο του θορύβου που κουράζει με την ώρα.
Το Tarantula για πρώτο single είναι ότι πιο μέτριο έχει κυκλοφορήσει το γκρουπ ποτέ. Άσε που η εισαγωγή του είναι ξεπατικούρα από το κλάσεις ανώτερο «dark lady» που έγραψε ο Uli Roth (φίλος του Billy καθώς ανέβηκε μαζί του στην σκηνή για την παρουσίαση του άλμπουμ στο γερμανικό κοινό) για τους SCORPIONS το 1975. Ξεχωρίζουν τα “Doomsday Clock” για το δυναμικό του ρεφραίν και τους στίχους που σε βάζουν στο κλίμα μιας Αμερικής παρατημένης στον τρόμο, όπως και το Bleeding the Orchid για τις gothic αναφορές του.
Στιχουργικά, τα πράγματα είναι καλύτερα καθώς οι συνωμοσιολογίκές εμμονές και η εσωστρεφής αναζήτησης από τη μία και η εξωστρεφής και ανθρώπινη πλευρά από την άλλη, συνθέτουν τόσο τον ευαίσθητο ψυχισμό του Corgan όσο και την bigger than this world εικόνα που (επιθυμεί ο ίδιος) να προσδώσει στο Zeitgeist. Mια μανιέρα που πείθει για την αισθητική της ειλικρίνεια, τέτοια όπως αυτή του μάστορα του punk αποκρυφισμού, Jaz Coleman μπροστάρη των Κilling Joke εδώ και δεκαετίες, αλλά που εξαντλείται σε συνθηματισμούς του στυλ «revolution, revolution, revolution» όπως στο United States.
Τέλος, να μην ξεχάσω να εκδηλώσω την έκπληξή μου για την εμφάνιση της Paris Hilton τόσο σε Φώτο στο εσώφυλλο όσο και στα ευχαριστήρια. Rock icon η Paris δε λέω, αλλά εγώ αν θέλω να ζήσω την ψευδαίσθηση της hard rock extravaganza θα ανοίξω το βιβλιαράκι του Powertrip και θα αλλάξω cd. Α, μιας και το έφερε ο λόγος, ας ελπίσουμε ότι η επιστροφή των Magnets θα αξίζει τον κόπο.

BURIAL - UNTRUE

Untrue λέγεται o νέος δίσκος του Burial και έχει ένα εξώφυλλο ζωηρό μέσα στο animated γκρίζο του. Ένα σκυθρωπό πρόσωπο ανεξιχνίαστης ηλικιακής και κοινωνικής κατηγορίας, ισοπεδωμένο λες από τα ζοφερά χρώματα της πόλης. Στα πρώτα δευτερόλεπτα όμως του Untrue, το καταθλιπτικό χάος της πρωτεύουσας που γεννάει electronic gurus κάθε τόσο, ξεπερνιέται από ένα υπερβατικό άγγιγμα ήχων που έχεις την αίσθηση ότι σου μιλάνε από ψηλά καθώς περπατάς στους πολυάσχολους δρόμους κάθε μικρομεγαλούπολης που φυτρώνει σε αυτό τον πλανήτη. Εκεί βρίσκεται η απήχηση του Untrue καθότι συντρέχει επιτέλους λόγος να φορέσουμε όλοι τα iPod μας και να βγούμε να ζήσουμε την εμπειρία των δρόμων επικοινωνώντας με τις ακτίνες ήχου που στέλνει ο Burial.
Μουσικά τώρα, εδώ η ηλεκτρονική μουσική ακούγεται όπως στο ξεκίνημά της στα βάθη των 70s με τον Brian Eno και στα 80s με τον Aphex Twin, ως πρόταση διαφορετική και διακριτή από τα υπόλοιπα popular ακούσματα. Και τούτο διότι παρότι ευάκουστη δεν αφήνει το τιμόνι στα indie αναμασήματα ούτε παρκάρει με ασφάλεια στα στρωτά pop φωνητικά και τις strings συνοδείες. Παραμένει αυθεντικό κατασκεύασμα των στουντιακών μπλιμπλικιών, παρέχοντας σε συσκευασία φωνητικών τους αποσπασματικούς ήχους μιας κατακερματισμένης though πολυφωνικής και πολυεθνικής κοινωνίας. Αυτής που χωρίς κόπο συναντάμε στους δρόμους κάθε πόλης του δυτικού κόσμου. Καθόλου untrue λοιπόν, όπως λέει ο τίτλος.
Να πούμε, επίσης, ότι το Archangel είναι από τα electro anthems της χρονιάς και για το λόγο ότι νοιώθεις την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης να σε σηκώνει ψηλά. Εφόσον σε κρατήσει σε κατάσταση κίνησης του νου και της φαντασίας, το Untrue ακούγεται νεράκι χωρίς πολλά ups and downs. Κάποια στιγμή μπορεί να κουράσει με τα επαναληπτικά, σαν του τρένου τους τροχούς, breakbeats. Πλην όμως ενός τρένου που ταξιδεύει στον αέρα αργόσυρτα διασχίζοντας για ράγες τα εγκεφαλικά νεύρα του καθενός. Το ταξίδι τελειώνει συνήθως όπου το οδηγήσει κανείς με τη φαντασία.

Τα δεκανίκια του Αοάτ και άλλες κατανυκτικές ιστορίες

Το δάκρυ του μετανάστη μέσα στην παράγκα που λέγεται σπίτι του, 50 μέτρα πίσω από την εκκλησία στον ανήφορο. Ωραία περιοχή με φρέσκο πλακόστρωτο και παλιά σπίτια. Μένουν αλβανοί κυρίως και τα ενοίκια είναι χαμηλά. Περπατάω εκεί συχνά τα βράδια όταν ο σκύλος με τραβάει προς τα εκεί, στα χαμηλά φώτα και τους σιωπηρούς υγρούς στενούς δρόμους με τα ανυψώματα και τα σκαλάκια ανάμεσα σε αναρχοχτισμένα παλιά και καινούργια διώροφα. Εκεί οι μετανάστες χτίζουν τη δική τους άκρη της πόλης, λίγο πιο πέρα από το φασαριόζικο κέντρο.
Εκεί και ο Αοάτ από το Κουρδιστάν με κάλεσε να μπω στην καλύβα που λέγεται σπίτι του ,μόνο και μόνο για να νιώσει ότι έχει λίγη παρέα. Ήθελε όμως να νιώσει πιο πολλά. Ήθελε να δωτο σπίτι του, να μου μιλήσει για τη ζωή του και τις δυσκολίες της, να με αποκαλέσει «φίλο του».
«Έλα, μπορείς να δεις αυτά;» μου λέει, «Τι είναι αυτά τα χαρτιά;», τον ρωτάω, «ΔΕΗ που πληρώνω και κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω καλά», «Ούτε κι εγώ καταλαβαίνω,που τα πληρώνεις αυτά;», «Στην εκκλησία, στον παπά» λέει και εγώ, «Είναι ο ιδιοκτήτης;» «Όχι, αλλά λέει να πηγαίνω 100 Ευρώ το μήνα εκεί» «Σαν ενοίκιο;»,προσπαθώ να καταλάβω αλλά «Δεν ξέρω, η γιαγιά που το είχε, δε μου έπαιρνε λεφτά. Αφότου όμως πέθανε, ο παπάς λέει να δίνω 100 ευρώ στην εκκλησία, δες αυτό το χαρτί». Κοιτάζω κι εγώ και βλέπω μια σφραγισμένη απόδειξη πληρωμής 100 ευρώ από τον Άρη Κασάτη (κάπως έτσι τον εξελληνοποίησαν) προς την εκκλησία και μάλιστα για τους ποιμαντικούς σκοπούς μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης σχετιζόμενης με αυτή. Δεν πρόλαβα να δω περισσότερα γιατί εξεπλάγην και θύμωσα. Και γιατί ο Αοάτ δάκρυσε λέγοντάς μου ότι δε θέλει να μπει στην παρανομία, στο εμπόριο πρέζας και την πορνεία. Θέλει απλά να μείνει στην Ελλάδα γιατί του αρέσει και την αγαπάει. Θέλει να πάρει άδεια παραμονής και πράσινη κάρτα. Θέλει ΙΚΑ για να μη φοβάται την αστυνομία που τον συλλαμβάνει και τον κακομεταχειρίζεται (μου δείχνει τις πληγές στο πρόσωπό του).Εγώ, ο Αοάτ και ο σκύλος μέσα στην παράγκα, 10 το βράδυ πάτωμα δεν είναι στέρεο, από κάτω το χώμα σχεδόν φαίνεται σε σημεία, οι ρωγμές στους τοίχους φοβίζουν τούτες τις ημέρες, το μπάνιο 1χ1 μαζί και νιπτήρας. Θέρμανση και τηλεόραση ούτε που να το συζητάμε. Και 110 Ευρώ στην τσέπη. Αύριο θα μείνουν τα 10. Μένω 100 μέτρα παρακάτω, όσα και τα ευρώ που θα μπουν στο ταμείο του τοπικού παραρτήματος της εκκλησίας. Και αυτή βρίσκεται στη μέση του δρόμου.

Το μανιφέστο των blogs

Αναδημοσιεύω απο τον φίλο μπλόγκερ καπιταλλιστικό κομμούνι.

Οι παρακάτω 9 θέσεις είναι μια προσπάθεια να διαδοθεί η ιδέα του τι πραγματικά είναι ένα blog, με τελικούς αποδέκτες όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και την Πολιτεία και τα Media.
Ίσως θα ήταν χρήσιμο να το αναπαράγουν (με ένα απλό copy paste) όσοι μπλογκερς συμφωνούν με τις θέσεις του.

1. Τα blogs είναι διάλογος - ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.

2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία.

3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.
4. Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.

5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.

6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.

7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.

8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.

9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger.

Μάθημα κοινωνικοποίησης και αυτογνωσίας

Την Δευτέρα διόρθωσα τα πρώτα μου γραπτά σε ένα από τα δύο μαθήματα που δίδαξα στο εξάμηνο που προηγήθηκε ως ωρομίσθιος διδάσκων στα ΑΤΕΙ Πάτρας. Ποσοστό που πέρασε τη βάση: 20%. Εξεπλάγην από την κακή απόδοση, ξενέρωσα με τον ρόλο μου, ανησύχησα για το μέλλον μου ως καθηγητή, απογοητεύτηκα από την συνεργασία μου με τους φοιτητές, θύμωσα με τον τρόπο που αντιμετώπισαν το μάθημά μου. Ρε, τι είναι αυτά; Τους είχα δώσει, να σκεφτείς, και τις ερωτήσεις από πριν. Ρε, τι σκονάκια, τι αντιγραφές (και μάλιστα λάθος), τι ορθογραφικά, γραμματικά, συντακτικά λάθη είναι αυτά…. 30 γραπτά όλα κι όλα. Ρε, τι τους δίδασκα τόσους μήνες και ανησυχούσα για το πόσο καλά το έκανα. Ρε, αυτοί είναι άχρηστοι, πονηροί, αμόρφωτοι, θρασύτατοι, λούμπεν.

Ακούω τις συμβουλές μιας φίλη καθηγήτριας σε ΙΕΚ και σε δημοτικά. Μου λέει: «Με τίποτα, κάνε τα 4άρια 5 ουτως ώστε να περάσει τουλάχιστον ένα 30-40%, γιατί θα σου ζητήσουν εξηγήσεις». Λέω κι εγώ «εντάξει», θα κάνω τα 4αρια 5αρια. Και περνάει το 60% των φοιτητών. Παραδίδω τα αποτελέσματα στην γραμματεία , μου λένε «ρε συ, τους πέρασες όλους?» Μπα, λέω από μέσα μου, τελικά ήμουν και επιεικής. Τους έβαλα 1 βαθμό παραπάνω από αυτό που έγραψαν. Όχι ρε μου λέει ο γραμματέας, άμα αξίζουν 3 , 3 να πάρουν, ξέρεις τι γίνεται από φοιτητές που χρωστάνε?

Μαζί με όλα αυτά μου δίνει και το χαρτομάνι του δεύτερου μαθήματος που διδάσκω και πρόκειται να εξεταστεί την επομένη. 600 φοιτητές χρωστάνε το μάθημα από τον προηγούμενο καθηγητή, μάθημα 1ου έτους βασικό και δυσκολούλι. Πω πω, χαμός , 7 αίθουσες τίγκα γεμάτες, τρέξιμο, απορίες, εξηγήσεις, δάσκαλε, το έχω περάσει αλλά έγινε λάθος στη δήλωση. Δάσκαλε είμαι πτυχίο, πληζ πέρασε με, δάσκαλε είμαι με υποτροφία απο τη Βουλγαρία κ.ο.κ. Πανηγύρι 2-3 ωρών και στο τέλος πολιορκία απο 2-3 διαμαρτυρόμενους που ανακάλυψαν ότι κάποια θέματα είναι εκτός ύλης. Ορέ, αφήστε με , είμαι λιώμα, ορέ δεν είμαι γραφείο παραπόνων, ορέ είχατε επιλογή στα θέματα, τίποτα. Είμαι σε κατάσταση λιποθυμίας και νιώθω φόβο ότι βάλλομαι από παντού. Γυρνάω σπίτι και νιώθω άσχημα, τρομοκρατημένος.

Μιλάω με μία άλλη φίλη, συνταξιούχο φιλόλογο, μου λέει η λύση είναι να τα αγαπήσεις αυτά τα παιδιά, το παράδειγμά τους είναι η τβ και το Lifestyle , αυτά βλέπουν αυτά αναπαράγουν. Ναι, συνεχίζει, το ξέρω, την εποχή μας ήμαστε πιο μορφωμένοι και διψασμένοι για μόρφωση αλλά τώρα πρέπει να συμβαδίσεις με τα παιδιά γιατί με αυτά μοιράζεσαι την εμπειρία όπως την αποκαλείς κι εσύ, της διδασκαλίας. Ναι ρε συ, της λέω αλλά πώς να τα αγαπήσω όταν είναι όλα αδιάφορα και το μόνο που τους νοιάζει είναι να λουφάρουν με σκονάκι μπροστά στα μάτια μου..

Αρχίζω και τη διόρθωση του δεύτερου μαθήματος. 350 γραπτά, είμαι στα 100 και έχουν περάσει 7 άτομα. Αν συνεχιστεί αυτό το ποσοστό, και δεν υπάρχει λόγος να μην συνεχιστεί, τότε το δείγμα των 350 φοιτητών είναι αρκετά ενδεικτικό για συμπεράσματα γενικότερα. Το τι αντιγραφή και μάλιστα λανθασμένη, τι ανακρίβειες, τι λάθη επι λαθών δεν περιγράφεται. Οπότε φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Εντός 3 ημερών έχω πέσει από τα σύννεφα του αρχικού ιδεαλισμού μου ότι θα εξασκήσω την επιστήμη, έχω αμφιβολίες στο αν μπορώ να γίνω καλύτερος στην επιστήμη με τέτοιους αποδέκτες, βλέπω ότι το περιοδικό μου άγχος για την ποιότητα των παραδόσεων μου είναι τόσο αναίτιο. Ανησυχώ και δεν ξέρω πως θα επιλυθεί αυτή η αγωνία.

Είμαι απογοητευμένος από την εκπαίδευση, από τον κοινωνικό σκοπό της, αμφιβάλλω για την ανάγκη ύπαρξής της σε τέτοια ποσότητα, με την προσφορά της να αυξάνεται υπέρογκα, την στιγμή που η ζήτηση για πτυχιούχους είναι τόσο χαμηλή. Το προϊόν λοιπόν της εκπαίδευσης είναι υποτιμημένο ή το κάνανε έτσι είτε γιατί δεν νοιάζονται πια για την αξία της, είτε γιατί θέλουν να επιτρέψουν την κερδοσκοπία στην εκπαίδευση με το (νέο)-κλασικό get the prices right.

Όπως και να ναι νιώθω ένα χάσμα, ένα κοινωνικό χάσμα μεταξύ του σκοπού και του μέσου δλδ, ποιος είναι ο σκοπός, η αναπαραγωγή ενός προϊόντος και μάλιστα μη αποδοτική, το πτυχίο μωρέ ή η επιστημονική τεχνική εκμάθηση, η γνωριμία με την αγορά εργασίας, η τεχνική εξειδίκευση? Ωραία, και ποια τα μέσα προς την εκπλήρωσή τους, η απαξίωση του ΤΕΙ και ολόκληρης αλυσιδωτά της παιδείας, η αθρόα εισαγωγή αγραμμάτων, η εικονική/θεατρική πραγματοποίηση copy/paste πτυχιακών εργασιών? Υπάρχει επίσης ένα χάσμα επικοινωνιακό μεταξύ του πομπού και του δέκτη δλδ εμού και των φοιτητών, μεταξύ των δικών μου σκοπών και εκείνων των φοιτητών δλδ το να γίνω όσο καλύτερος γίνεται εγώ με το άντε να περάσουνε το μάθημα με κάθε μέσο αυτοί. Και , εν τέλει, νιώθω ένα συναισθηματικό πάνω απ’’όλα χάσμα σε σχέση με αυτό που θα ήθελα να είναι και αυτό που είναι.
Και τι θα ήθελα να είναι? Θα ήθελα οι φοιτητές να έχουν διαβάσει, να έχουν σκεφτεί, να έχουν ρισκάρει, να δείξουν ότι ξέρουν να σκέφτονται, να αναρωτιούνται, να κρίνουν. Και τι είναι στην πραγματικότητα? Όλα αυτά που περιέγραψα. Και τι θα κάνω τώρα? Θα κρατήσω θέσεις άμυνας όπως βλέπω κάποιους συναδέλφους να σκληραίνουν το πρόσωπο τους και να μην δέχονται πολλά πολλά και στην παραμικρή απορία των φοιτητών? Ή θα γίνω επιθετικός όπως ένας συνάδελφος έκανε προχθές φωνάζοντάς τους ότι κάνουν σαν μικρά παιδιά? Είναι αυτές οι στάσεις, θέσεις αγάπης?

Εκεί που έπλενα τα πιάτα πριν από λίγο μου ήρθε. Μια φωνή μέσα μου λέει , «κοιτάς πολύ τον εαυτό σου, την επιστήμη σου, τις γνώσεις σου, την ορθότητα των γνώσεών σου, την διδασκαλία σου, τις αξίες σου, σου σου σου σου» Και συνεχίζει, «και δε βλέπεις εκείνες του συνόλου που έχεις μπροστά σου, σε νοιάζει μόνο το δικό σου γι’αυτό αγχώνεσαι και τρομοκρατείσαι» Μα και η ύλη, δεν την διάβασαν, δεν έγραψαν τίποτα, είπα, και η απάντηση «ρίξε τις προσδοκίες σου για να μην απογοητεύεσαι, δεν ζεις μόνος σου εξάλλου στην κοινωνία, προχώρα την ύλη σιγά σιγά, κάνε τους να καταλάβουν λίγα και καλά, μην προχωράς μόνος σου χωρίς εκείνους». Και ο σκοπός, η αλλαγή, η δραστηριοποίηση, η πολιτική πρόταση? «Αυτά είναι υψηλά ιδανικά δικά σου και μόνο. Χρειάζεται δουλειά πολλή για να μάθουν οι φοιτητές να τα εξασκούν αυτά. Πήγαινε σιγά με ελπίδα ότι όλο και κάποιος θα ενδιαφέρεται». Ναι αλλά έτσι θα αργήσουμε πολύ, δε θα έρθει ποτέ η αλλαγή, θα περιμένουμε τόσο που θα ξεχάσω είναι αυτό που πιστεύω, που ελπίζω, που εργάζομαι γι’αυτό. «Η αλλαγή θα έρθει όταν συνειδητοποιήσεις ότι εσύ πρέπει να αλλάξεις» Και πως θα γίνει αυτό? «Ότι επιθυμείς για την κοινωνία είναι απλά αντανακλάσεις αυτού που επιθυμείς για τον εαυτό σου. Ξεκίνα λοιπόν σιγά σιγά από τον εαυτό σου. Άλλαξε τις προσδοκίες σου και κοίτα στα μάτια τους φοιτητές, μίλα τους, άκουσέ τους και δώσε τους αυτό που τόσο θες να δώσεις, όχι τη γνώση της επιστήμης αλλά την αγάπη της γνώσης ότι συμπορεύεστε μαζί οτιδήποτε και αν σας χωρίζει , τάξη, πτυχία, διανόηση, κριτική ικανότητα.

ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΠΟ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΠΙΕΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΛΑ. ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΦΟΒΟ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ. ΔΕΣ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΚΑΙ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΛΑ. ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΜΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.

Δημόσιο, διαφθορά και μεταρρυθμίσεις

Το παρακάτω κείμενο/άρθρο γράφτηκε πριν απο 1 χρόνο αλλά παραμένει επίκαιρο λόγω και του νέου σκανδάλου με τη Siemens.

Δημόσιο, Διαφθορά και Μεταρρυθμίσεις: Μεταξύ Παλαιού και Νέου Λαϊκισμού

Διαβάζω τη μεταπτυχιακή διπλωματική ενός φίλου και συμφοιτητή μου στο Μάντσεστερ. Γράφει για τη διαφθορά στη μετά-Μάο εποχή στην Κίνα, μια περίοδο που συμπίπτει με το βαθμιαίο άνοιγμα της κινεζικής οικονομίας στις παγκόσμιες αγορές και χαρακτηρίζεται από τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα. Και κάνω διάφορους παραλληλισμούς με την περίπτωση της Ελλάδας. Όσο και αν διαφορετικά είναι τα πράγματα από τη μία στην άλλη χώρα, υπάρχουν κάποιες κοινές παρατηρήσεις που τις συστηματοποιώ ως εξής:

Η συρρίκνωση του δημοσίου τομέα και η εξάπλωση του ιδιωτικού και ξένου κεφαλαίου σε κρίσιμους δημόσιους τομείς της εγχώριας διοίκησης και οικονομίας δεν οδηγεί απαραίτητα σε πιο διαφανή λειτουργία του δημοσίου τομέα.
Οι αρχικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που χαρακτηρίζουν την πολιτικοοικονομική οργάνωση ενός τόπου αναπαράγονται στο χρόνο άσχετα από μεταρρυθμιστικές πολιτικές.

Τα τοπικά κρατικά δημόσια συστήματα χαρακτηρίζονται από εσωτερική διαπλοκή, νόμιμη ή παράνομη. Τα ανοιχτά παγκοσμιοποιημένα και στρεφόμενα προς τις ελεύθερες αγορές συστήματα χαρακτηρίζονται από διεθνή διαπλοκή συμφερόντων. Το επιχείρημα για άμεση ιδιωτικοποίηση σε εγχώριους ή ξένους επενδυτές αυτών των συστημάτων απλώς μεταφέρει τη διαπλοκή σε άλλο επίπεδο. Την κάνει μάλιστα λιγότερο εμφανή και λογοδοτήσημη σε ρυθμιστικά νομικά πλαίσια.

Στη χώρα μας μέχρι σήμερα που οι συζητήσεις για την εξυγίανση του δημοσίου μέσα από μεταρρυθμίσεις δίνουν και παίρνουν, επικρατεί το μοντέλο της εσωτερικής διαπλοκής το οποίο μοιράζει τοπικά συμφέροντα και δημιουργεί τοπικές ανισότητες. Στο διεθνές επίπεδο, παγκόσμιες αλυσίδες επιχειρηματικών και κρατικών συμφερόντων συνοδεύονται και από παγκόσμιες αλυσίδες διαπλοκής. Όταν οι ρυθμιστικοί παράγοντες απουσιάζουν τότε εμφανίζονται φαινόμενα διαφθοράς και στα δύο επίπεδα. Σε μια νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων η διαφθορά διεθνοποιείται. Παγκόσμιος νόμος όμως δεν υπάρχει για να τις ελέγξει. Είναι προτιμότερο και λειτουργικότερο να ανεχτούμε τις εσωτερικές δομές της διαφθοράς, που στο κάτω κάτω είναι γνωστές και όλοι συντονίζουμε τις προσδοκίες μας απέναντι σε αυτές, παρά να στεκόμαστε ανίσχυροι και να παρατηρούμε τα μεγάλα διεθνή συμφέροντα να κατασπαράζονται για την –πάντα κρατική- πίττα του δημόσιου πλούτου.

Τούτη είναι μια ρεαλιστική διαπίστωση που όσο ανήθικη και να ακούγεται επειδή νομιμοποιεί το νεποτισμό και το λαϊκισμό, έχει ουσιαστικά λειτουργήσει αποτελεσματικά εδώ και δεκαετίες. Απούσης μιας δυτικοευρωπαϊκού τύπου ολοκληρωμένης καπιταλιστικής ανάπτυξης των βιομηχανικών σχέσεων, βασιζόμενης στο σαφή διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων, η πολιτική του ρουσφετιού αποδείχτηκε αποτελεσματική για τα πολλαπλά ατομικά, οικογενειακά και συντεχνιακά συμφέροντα, τόσο ώστε να αποκτήσει έναν “κοινωνικό” ρόλο στις εργασιακές και βιομηχανικές σχέσεις στη χώρα μας. Τα βύσματα είναι κοινωνικά νομιμοποιημένα.

Όχι όμως και ηθικά και τούτο όλοι το συμμεριζόμαστε στις ιδιωτικές μας συζητήσεις. Η επιταγή για εξυγίανση μέσα από “τολμηρές” πολιτικές πόσο μπορούν να αλλάξουν αυτή την πραγματικότητα? Δηλαδή, με φιλολογικούς όρους, μπορούν να καλλιεργήσουν μια νέα κοινωνική συνείδηση στο νεοέλληνα τέτοια που να τον κάνει να αναγνωρίσει τις αξίες της αξιοκρατίας και της διαφάνειας? Η θέση μου είναι πως όχι αν δε γίνει προηγουμένως συνείδηση των πολιτισμικών προκλήσεων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στο παγκοσμιοποιημένο κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Τούτη η συνείδηση για να γίνει κτήμα όλων απαιτεί γνώση, διάλογο, διαλεκτική και απομάκρυνση από απόλυτες κρίσεις σαν αυτές που επιβάλλονται από τα ΜΜΕ μέσα από έρευνες/γκάλοπ όπως «Είστε υπέρ ή κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16?» Θεωρώ ότι τέτοιου είδους απλοποιήσεις εξυπηρετούν την συσκότιση του διαλόγου μέσα από την επικράτηση εννοιών και στερεότυπων που εκφράζουν εντελώς ασαφή λογικά σχήματα όπως λ.χ. “Υπέρ ή κατά της ιδιωτικοποίησης στο χώρο της υγείας και της παιδείας”, ή “υπέρ ή κατά της παγκοσμιοποίησης”. Έτσι ο πολιτικός διάλογος γίνεται με βάση νέα ιδεολογήματα που δεν περιγράφουν την πραγματικότητα αλλά εξυπηρετούν νεολαικίστικες συμπεριφορές και αναπαράγουν το φαύλο κύκλο της διαφθοράς.
Η “ωραιοποίηση” της πληροφόρησης δεν αφήνει τα δυσδιάκριτα στοιχεία της πραγματικότητας να έλθουν στην επιφάνεια. Η διαπλοκή και η διαφθορά συσχετίζεται με συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές διαδικασίες ανάπτυξης (και υπανάπτυξης) και με βάση αυτόν τον συλλογισμό δεν επηρεάζονται κρίσιμα από τις μεταρρυθμίσεις. Οι τελευταίες μπορούν πράγματι να δώσουν μια έννοια και κριτήρια αποδοτικότητας στο δημόσιο αλλά οι δείκτες, αριθμοί, οι υποθέσεις και οι πληροφορίες που την χαρακτηρίζουν, είναι αμφισβητούμενες και συγκρουόμενες. Οι έννοιες του κόστους και του κέρδους είναι πολύ υποκειμενικές και τόσο περισσότερο θα είναι όσο απομακρύνονται από το αντικείμενο που ερευνούν: το δημόσιο χαρακτήρα ως το οντολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνεται η συζήτηση. Τούτος σκόπιμα ταυτίζεται από κάποιους με τα παθολογικά χαρακτηριστικά που τον διατρέχουν, με σκοπό να αφεθεί ελεύθερος από κάθε κρατικό έλεγχο. Αντίθετα, άλλοι αντί να στρέψουν τις επιδιώξεις τους προς τη βελτίωση της εμφανούς κρίση που τον διατρέχει, σπεύδουν να προστατέψουν τα συντεχνιακά και συνδικαλιστικά τους συμφέροντα. Φαίνεται ότι αυτές οι τάσεις είναι που διακατέχονται από το σύνδρομο “αλλαγή ή τίποτε” και οι εκφραστές τους εκείνοι που αναπαράγουν εκούσια ή ακούσια τις κρυφές παθογένειες του συστήματος. Οι πρώτοι με το να διευρύνουν τα δίχτυα της διαπλοκής σε ιδιωτικά και ξενόκεντρα συμφέροντα (όπου βέβαια κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να αποδειχτεί λόγω της φύσης των αγορών και του ανταγωνισμού που τείνουν να δημιουργούν νομιμοποιημένες ολιγοπωλιακές καταστάσεις). Οι δεύτεροι με το να νέμονται καταχρηστικά τον δημόσιο πλούτο και να χρησιμοποιούν το επιχείρημα «όλοι είναι στο σύστημα, γιατί όχι εγώ?» για να εξασφαλίσουν τη θεσούλα τους.

Τέτοια όμως διλήμματα είναι τεχνητά στο διάλογο για τη διαφθορά και αποκρύπτουν το βαθύτερο προβληματισμό: Τι έπεται με την παγκοσμιοποίηση? Τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, η κοινωνία των πολιτών δεν συζητούν επ’αυτού διότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Κάθονται και ασχολούνται διαρκώς πως θα φάνε από την εθνική πίττα. Και ο δημόσιος διάλογος συνεχίζει να διακρίνεται από λαικισμό και πυροτεχνήματα/επιχειρήματα που παραπέμπουν σε φοβιστικά και κομπλεξικά κοινωνικοψυχολογικά σχήματα. Οι πολιτικοί μας πρώτα χρειάζονται ψυχολόγο και έπειτα τις θέσεις τους.

Συμπεράσματα:
Οι μεταρρυθμίσεις του δημοσίου τομέα προς τη καλύτερη αποδοτικότητά του δε σημαίνουν και εξάλειψη των σχετικών με τη διαπλοκή και διαφθορά παθογενειών του.
Οι αιτίες της ύπαρξης αυτών των παθογενειών πάνε πίσω στο χρόνο και συσχετίζονται άμεσα με τα πρότυπα πολτικοοικονομικής ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας.
Αλλά τούτο είναι ένα άλλο θέμα που έχει αναλυθεί σε μεγάλο βαθμό. Καλό είναι να θυμόμαστε όμως ότι τομές και ρήξεις δεν κάνει κανείς με το παρελθόν. Μόνο γνώση και κατανόηση της συνέχειας που αυτό ενέχει στο μέλλον.

Albums 2007 (συνέχεια)

Πάμε με τα υπόλοιπα άλμπουμ του 2007 που στιγμάτησαν τις μοναχικές και συντροφικές στιγμές αυτής της χρονιάς:

2. Amy Winehouse - Back to black
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για την Amy. Να ευχηθούμε ο Θεός να την έχει καλά για να προσφέρει μια ανάλογη συνέχεια.

3. Les Savy Fav - Let's Stay Friends
Αμερικάνικο alternative ροκ στα καλύτερά του. Απο τη μια κοιτάζει σε Βοστόνη μεριά (Pixies), απο την άλλη Ουάσιγκτον (Fugazi) και αφήνει κάποιες αρτιστικές και παιχνιδιάρικες καναδικές πινελιές (Arcade Fire).

4. UNKLE - War Stories
Στροφή σε ροκ τεχνοτροπία με πολλές επιτυχημένες συμμετοχές απο Josh Homme (Queens of the Stone Age), Ian Astbury (The Cult) και τη θεϊκή φωνή του Gavin Clark.

5. Radiohead - In Rainbows
Για άλλη μια φορά άξιοι. Πιστοί στον νέο τους ήχο όπου κιθαριστικά τοπία συναντώνται με ηλεκτρονικές φόρμες, επιστρωμένα με την οικεία ερμηνεία του Thom York.

6. ...And you will know us by the trail of dead – So Divided
Δυναμικό και αυτό με περισσότερα ποπ στοιχεία και μια μεγάλη κομματάρα με φοβερούς nihilist στίχους, το ομώνυμο. Όπως μια φίλη μου είχε πει για το αριστούργημά τους στα 2002, το «Source , tags..”, διονυσιακή καφρίλα.

7. Blonde Redhead – 23
Από το εναρκτήριο κομμάτι κάτι σε πιάνει εδώ. 4AD αναμνήσεις με Kevin Shields επιρροές. Χωρίς να ακούγεται ολόκληρο με την ίδια γοητεία, αξίζει.

8. Κaiser Chiefs – Yours Truly, Angry Mod
Απογοήτευση για πολλούς αλλά αυτό που μπορεί να ζητήσει κανείς από τους ΚAISERS είναι εδώ μέσα. Brit Mod αναμνήσεις, na na na na na φωνητικά, ζωντάνια και πάρτυ διάθεση, ταξιδιάρικο που και που ακόμα και ρετρό.

9. Raining Pleasure – Who’s gonna tell Juliet?
Άλλος ένας άξιος δίσκος από τους δικούς μας ανθρώπους. Πολύ δουλειά στις φωνές και τις κιθάρες, και λιγότερο ηλεκτρονικός ή ρομαντικός. Μπράβο τους που δεν ακολουθούν την πεπατημένη και εξελίσουν τον ήχο τους ακόμα και αν σε κάποιους ακούγονται υπερβολικά θορυβώδεις. Κομμάτι σαν το πολυακουσμένο «Love was just a girl” δεν μπορούν να γράψουν πολλά γκρουπ.

10. Abbie Gale – 2
Άλλη μια παρέα από την πόλη μας στη δεύτερη δουλειά της. Κατώτερο από το «Family Life” του 2005 αλλά ακόμα κι έτσι περιέχει μερικά καταπληκτικά κομμάτια με προεξέχον βέβαια το Lovesong, στο οποίο συμμετέχει και ο Vasilikos των Raining Pleasure. Πιο θορυβώδεις, ακόμα και shoegaze ανά στιγμές, πείθει για τον συναισθηματισμό του αν και χάνεται κάπου στη μέση. Η φωνή της Εvira όμως σε κρατάει δυνατά από τα αυτιά και σε οδηγεί με ασφάλεια καθ’όλη τη διάρκεια.


Όπως και πέρυσι είχα επίσης παραθέσει κάποιους τίτλους που άκουσα καθυστερημένα, δίσκοι που κυκλοφόρησαν στο παρελθόν αλλά τους ανακάλυψα μέσα στα 2007.

ΜΙDLAKE - The trials of Van Occupanther (2006)
THIS MORTAL COIL - It 'll end in tears (1984)
KOOP - Koop Islands (2006)
JOY DIVISION - Unknown Pleasures (1979)
PHISH - A Picture of nectar (1992)
SUFJAN STEVENS - Illinois (2005)

Καλή μας μουσική χρονιά!

Best music of 2007

Οπως και πέρυσι, με το τέλος του χρόνου είχα παραθέσει τη λίστα με τα καλύτερα αλμπουμ του 2006, έτσι και φέτος σας προσφέρω μερικά λογάκια για τις μουσικές που κρατάω στην καρδιά και την ψυχή μου για το 2007. Να πω επίσης ότι η παρακάτω λίστα παρουσιάστηκε και στην εκπομπή που κάνω με την Αμαλία στο mythosfm 90,6 http://www.mythosfm.gr/ . Ξεκίνημα με τον δίσκο της χρονιάς:

1. Arcade Fire -Neon Bible

Μέσα στις περισσότερες τοπ 10 λίστες όλων των μουσικών ΜΜΕ. Ένας δίσκος που ακούγεται συναρπαστικός απο την αρχή εως το τέλος. Προσωπικά, και όχι μόνο, τον θεωρώ ανώτερο στο σύνολο απο το ντεμπούτο τους "Funeral" του 2005, αν και εκείνο περιέχει το τραγούδι της δεκαετίας "Τunnels". To Neon Bible έχει υπέροχο artwork και στίχους με προεξάχοντες αυτούς του κομματιού που κλείνει το δίσκο "My body is a cage", μια προσευχή για την απελευθέρωση του σώματος και του πνεύματος.

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love

But my mind holds the key

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love But my mind holds the key

I'm standing on a stageOf fear and self-doubt

It's a hollow playBut they'll clap anyway

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love But my mind holds the key

You're standing next to meMy mind holds the key

I'm living in an ageThat calls darkness lightThough my language is deadStill the shapes fill my head

I'm living in an ageWhose name I don't knowThough the fear keeps me moving Still my heart beats so slow

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love But my mind holds the keyYou're standing next to meMy mind holds the key

My body is aMy body is a cage We take what we're givenJust because you've forgotten That don't mean you're forgiven

I'm living in an ageThat screams my name at nightBut when I get to the doorwayThere's no one in sight

My body is a cage that keeps me From dancing with the one I love But my mind holds the keyYou're standing next to meMy mind holds the key

Set my spirit freeSet my spirit freeSet my body free

Το καμμάτι που έπαιξε περισσότερο είναι το No cars go που αποδεικνύει περίτρανα οτι το πολιτικοποιημένο ροκ είναι πάντα επίκαιρο και αναγκαίο να δώσει πνοή στα σημερινούς προβληματισμούς. Indie rock που δεν αποστασιοποιείται, αγκαλλιάζει τον ακροατή και του μιλάει απλά και άμεσα εν μέσω μεσαιωνικών χορωδιών, strings kai horns και πάνω απ'όλα μια φωνή που επιβάλλει το στίγμα της στον σημερινό μουσικό χάρτη. Φωνή πομπώδης, πικρή, ελπιδοφόρα ανεβαίνει μέσα απο τα σπλάχνα, περνά μέσα απο τα γκριζομαύρα σοκάκια του εγκεφάλου και κατατίθεται λυτρωμένη στο κοινό που την αποζητά, τη θέλει γιατί ομορφαίνει τη ζωή του. Ένα μουσικό πάνθεον για την 3η χιλιετία.

2. Amy Winehouse - Back to black
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για την Amy. Να ευχηθούμε ο Θεός να την έχει καλά για να προσφέρει μια ανάλογη συνέχεια.

3. Les Savy Fav - Let's Stay Friends
Αμερικάνικο alternative ροκ στα καλύτερά του. Απο τη μια κοιτάζει σε Βοστόνη μεριά (Pixies), απο την άλλη Ουάσιγκτον (Fugazi) και αφήνει κάποιες αρτιστικές και παιχνιδιάρικες καναδικές πινελιές (Arcade Fire).

4. UNKLE - War Stories
Στροφή σε ροκ τεχνοτροπία με πολλές επιτυχημένες συμμετοχές απο Josh Homme (Queens of the Stone Age), Ian Astbury (The Cult) και τη θεϊκή φωνή του Gavin Clark.

5. Radiohead - In Rainbows
Για άλλη μια φορά άξιοι. Πιστοί στον νέο τους ήχο όπου κιθαριστικά τοπία συναντώνται με ηλεκτρονικές φόρμες, επιστρωμένα με την οικεία ερμηνεία του Thom York.

6. ...And you will know us by the trail of dead – So Divided
Δυναμικό και αυτό με περισσότερα ποπ στοιχεία και μια μεγάλη κομματάρα με φοβερούς nihilist στίχους, το ομώνυμο. Όπως μια φίλη μου είχε πει για το αριστούργημά τους στα 2002, το «Source , tags..”, διονυσιακή καφρίλα.

7. Blonde Redhead – 23
Από το εναρκτήριο κομμάτι κάτι σε πιάνει εδώ. 4AD αναμνήσεις με Kevin Shields επιρροές. Χωρίς να ακούγεται ολόκληρο με την ίδια γοητεία, αξίζει.

8. Κaiser Chiefs – Yours Truly, Angry Mod
Απογοήτευση για πολλούς αλλά αυτό που μπορεί να ζητήσει κανείς από τους ΚAISERS είναι εδώ μέσα. Brit Mod αναμνήσεις, na na na na na φωνητικά, ζωντάνια και πάρτυ διάθεση, ταξιδιάρικο που και που ακόμα και ρετρό.

9. Raining Pleasure – Who’s gonna tell Juliet?
Άλλος ένας άξιος δίσκος από τους δικούς μας ανθρώπους. Πολύ δουλειά στις φωνές και τις κιθάρες, και λιγότερο ηλεκτρονικός ή ρομαντικός. Μπράβο τους που δεν ακολουθούν την πεπατημένη και εξελίσουν τον ήχο τους ακόμα και αν σε κάποιους ακούγονται υπερβολικά θορυβώδεις. Κομμάτι σαν το πολυακουσμένο «Love was just a girl” δεν μπορούν να γράψουν πολλά γκρουπ.

10. Abbie Gale – 2
Άλλη μια παρέα από την πόλη μας στη δεύτερη δουλειά της. Κατώτερο από το «Family Life” του 2005 αλλά ακόμα κι έτσι περιέχει μερικά καταπληκτικά κομμάτια με προεξέχον βέβαια το Lovesong, στο οποίο συμμετέχει και ο Vasilikos των Raining Pleasure. Πιο θορυβώδεις, ακόμα και shoegaze ανά στιγμές, πείθει για τον συναισθηματισμό του αν και χάνεται κάπου στη μέση. Η φωνή της Εvira όμως σε κρατάει δυνατά από τα αυτιά και σε οδηγεί με ασφάλεια καθ’όλη τη διάρκεια.


Όπως και πέρυσι είχα επίσης παραθέσει κάποιους τίτλους που άκουσα καθυστερημένα, δίσκοι που κυκλοφόρησαν στο παρελθόν αλλά τους ανακάλυψα μέσα στα 2007.

ΜΙDLAKE - The trials of Van Occupanther (2006)
THIS MORTAL COIL - It 'll end in tears (1984)
KOOP - Koop Islands (2006)
JOY DIVISION - Unknown Pleasures (1979)
PHISH - A Picture of nectar (1992)
SUFJAN STEVENS - Illinois (2005)

Καλή μας μουσική χρονιά!

Μια εισαγωγή στην έννοια του "όλον"

Φίλες και φίλοι του ιστολογίου, σας εύχομαι χρόνια πολλά και καλή χρονιά.

Το πρώτο ποστ της χρονιάς αποτελεί μια ημιτελής και αέναη προσπάθεια διατύπωσης της γνώσης και της ευτυχίας. Απαρχή του είναι ο θάνατος όχι ως ένα μακάβριο και απεχθές στιγμιαίο συμβάν στη ζωή ενός ανθρώπου αλλά ως το όπλο για την κατανόηση της ανθρώπινής μας φύσης. Είναι εμπνευσμένο απο μια ταινία που παρακολούθησα πρόσφατα με τίτλο, "The Fountain".

Από του θανάτου το φόβο ξεκινώ έναν δρόμο βαρύ και αβέβαιο προς την ελπίδα, προς την ελευθερία, προς τη συμφιλίωση. Μία οδός που σίγουρα φτάνει εκεί και το ξέρουμε όλοι.
Αν κοιτάξουμε καλά θα δούμε ότι επιθυμούμε το θάνατο. Μα αν το δούμε σφαιρικά μέσα σ’αυτή τη ζωή τότε ο θάνατος είναι ένα ακόμα σκαλί της ζωής όταν αυτή σημαίνει κάτι πέρα από τον παρόντα χρόνο και τόπο. Δίνουμε τόσο βάρος και προσοχή στο παρόν και ξεχνάμε εκείνο που υπήρξαμε και αυτό στο οποίο πάμε σίγουρα. Υπήρξαμε αόρατο σημείο στον ορίζοντα του σύμπαντος, μόριο της φύσης, αμοιβάδες, ψάρια, τετράποδα, πίθηκοι και γίναμε άνθρωποι πιθηκόμορφοι και ενίοτε μοιάζουμε και με άλλα ζώα. Οδεύουμε προς την ανυπαρξία της ύλης. Η ύλη του καθένα μας ξεχωριστά απομονώθηκε από το σύνολό της και κάθε παρόν κάθε στιγμή που της αναλογεί ψάχνει να βρει το «όλον».
Η ύλη είναι μόνη και το πνεύμα πασχίζει να ενώσει τα διασπασμένα της κομμάτια σε μία άλλη 5η διάσταση, τη φαντασία. Η γνώση αυτή η συναισθηματική και τόσο ανθρώπινη είναι μέσα μας βαθειά κρυμμένη και επισκιαζόμενη από τις λογικές διαστάσεις της εικόνας των ματιών. Πίσω από τα μάτια όμως υπάρχει ο εγκέφαλος που και ο ίδιος αντιδρά στις εικόνες, πέρα από το να τις επεξεργάζεται παθητικά. Κάθε ματιά είναι διαφορετική, κάθε αντικείμενο, κάθε σύνολο, κάθε θέση του παρατηρητή. Ο εγκέφαλος, το μυαλό και η γνώση εντέλει χρησιμεύει στην κατανόηση μιας απόλυτης και μιας σχετικής θέσης των πραγμάτων στη φύση. Ο εγκέφαλος βλέπει με τα μάτια άπειρα διαφορετικά σημεία ώσπου χάνεται σε λογικές διατυπώσεις. Εκεί αντιδρά και διαπλάθει τη διαθέσιμη δύναμή του να υποδείξει εκείνος το τι είναι εκεί έξω. Τότε βλέπει το ένα, το όλον, μέσα στο οποίο οι ξεχωριστές σχέσεις των αισθητών αντικειμένων αναπτύσσονται. Το όλον όμως είναι άπειρο. Πότε αλήθεια ξεκίνησε και πότε τελειώνει κανείς δεν ξέρει ούτε θα μάθει.
Τούτη η ανυπέρβλητη απορία δίνει σάρκα και οστά στην καλλιέργεια της φυσικής λογικής , της γνώσης, της επιστήμης. Αυτές οι ικανότητες που αναπτύσσονται από τους ανθρώπους διαχρονικά τελούν υπό τον περιορισμό της μη δυνατής ολικής διατύπωσης των νόμων της φύσης. Αν θέλαμε να την αναπαραστήσουμε θα λέγαμε ότι είναι ο λόγος του αισθητού και εν δυνάμει κατανοητού σχεσιολογικά, προς το «όλον» και πλημμελώς κατανοητού.
Έχουμε όμως υπαρκτές, αισθητές και εντέλει πραγματικές ανάγκες τις οποίες θέλουμε να ικανοποιήσουμε στο παρόν. Έχουμε κάνει κατακτήσεις μέσα από τις σωματικές και διανοητικές δραστηριότητες. Έχουμε δηλαδή δημιουργήσει ένα δικό μας «όλον» μέσα στο οποίο κινούνται οι ανθρώπινες σχέσεις, ένα «όλον» εκπορευόμενο από και υποκείμενο στον άνθρωπο και μόνον. Αυτό το υποκειμενικό όλον είναι και πάλι υποκείμενο στο αντικειμενικό όλον, το σύμπαν του χρόνου και του τόπου. Γι’αυτό εξάλλου οι ανθρώπινες σχέσεις μεταβάλλονται μέσα σε αυτά τα σύμπαντα. Η άμεση διατύπωση κανόνων των ανθρώπινων σχέσεων , δηλαδή μιας γνώσης του υποκειμενικού «όλον»,μεταβάλλεται. Συνεπώς δεν αποτελεί ολική, παντοτινή, αντικειμενική γνώση. Είναι όμως η σε κάθε κατάλληλο τόπο και χρόνο επικρατούσα γνώση, είτε ονομάζεται μύθος, είτε θρησκεία, είτε επιστήμη. Η επικράτησή της εξαρτάται από τη δυνατότητα της να παραμένει ισχυρή κατά τη διαδικασία της μεταβολής. Να ενέχει δηλαδή μια πνευματική πέρα από υλιστική υπόσταση η οποία να καλλιεργείται στον ψυχικό κόσμο και ταυτόχρονα να αντανακλά πραγματικές ανάγκες. Συντελείται τότε μια σύζευξη ύλης και πνεύματος και περαιτέρω μια δυναμική σχέση μεταξύ διαφορετικών χρόνων και τόπων.
Η ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει και να συμφιλιωθεί με το θάνατο περνά μέσα από αυτή τη διαδικασία, της οποίας οι νόμοι περισσότερο με μυστικιστικό παρά με ορθολογικό τρόπο μπορούν να προσεγγιστούν. Έναν μυστικισμό πέρα για πέρα πνευματικό και όχι λογικοφανή όπως τα διάφορα θρησκευτικά δόγματα της ιστορίας επιδίωξαν και επιδιώκουν να του προσδώσουν, στην ενσυνείδητη προσπάθεια τους να μετατρέψουν την αντικειμενική έννοια του «όλον» σε υποκειμενική.