Για τους Emo

είδα τον Βαξεβάνη και κατέληξα: είναι και γαμώ τα παιδιά, ειδικά τα κορίτσια. Είναι συνειδητοποιημένοι περισσότερο απο οποιονδήποτε μεσήλικα καταθλιπτικό, λιγότερο επιδεικτικοί απο τον κοινό "καμαρώστε με" φοιτητάκο, ειρηνικοί σαν τον Γκάντι και σέξι όσο δε θα γίνουν ποτέ οι σκυλούδες. Στα 80ς θα λάτρευαν τον Morissey, στα 90ς θα εξεγείρονταν με τον Manson. Τι σας πειράζει αν πιθανόν δεν τους ξέρουν καν αυτούς? Έχουν τόσους άλλους σήμερα. Τι? Λέτε ότι σήμερα δεν υπάρχουν πρότυπα? Η νεολαία πάντα βρίσκει τέτοια. Και λέτε οτι της τα πλασάρουν τα ΜΜΕ? Κύριοι, οι νέοι σήμερα γνωρίζουν καλύτερα απο ποτέ πως να χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και να αναγνωρίζουν τι είναι fake και τι όχι. Θέλουν απλά να διασκεδάσουν και να ερωτευτούν και ας τους προσφέρεται και σε νέα εισαγώμενη μόδα απο τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Στο κάτω κάτω τις προηγούμενες δεκαετίες δεν εισαγάγαμε τάσεις και μόδες που η παγκόσμια βιομηχανία θεάματος και ψυχαγωγίας πλάσαρε? Όσο για την επαναστατικότητα αυτή αφήστε την να την ορίσει η νέα γενιά μέσα απο τον ναρκισσισμό, τις αυταπάτες και τον καταναλωτισμό που καθρεφτίζει την ατομικιστική κοινωνία που ζούμε. Όσον αφορά τα νεκροταφεία, τα χαρακώματα και τα υπόλοιπα αφήστε τους να δημιουργήσουν τους δικούς τους μύθους. Και αν δε διστάζουν να το πουν μπροστά στην κάμερα, εκεί που θα περίμενες να αντιδράσουν στο πως θα προβληθούν απο την τηλεόραση, αυτό συνιστά γενναιότητα και διορατικότητα. Αφήστε τους να ερμηνεύσουν αυτοί, σου λένε, να αναλύσουν, να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να νιώσουν ένοχοι, να επαναφέρουν τις ψειδαισθήσεις τους, να γίνουν αυτό που πάντα ήταν, συντηρητικοί, κομπασμένοι διανοούμενοι, επαναστάτες της δεκάρας. Αφήστε τους να ψάχνουν τον εαυτόν που έχουν χάσει προβάλλοντάς σε μας τις δικές τους ματαιώσεις. Έτσι συνεχίζεται ο διάλογος μεταξύ γενεών. Μπορεί να παρεξηγούμε και εμείς καταστάσεις και θα τις καταλάβουμε μόνοι μας. Μπορεί να έχετε δίκιο εσείς που μας κοιτάζετε περίεργα. Απλά δεν έχουμε χρόνο τώρα για να τα σκεφτούμε όλα αυτά τώρα. Σκεφτείτε τα εσείς.

Πολίτες του κόσμου, "λαθρομετανάστες"

Το ζήτημα γνωστό, οι κούρδοι και Αφγανοί «λαθρομετανάστες» στην Πάτρα. Χρόνια με τα χρόνια αυξάνονται και αυτή την στιγμή ο αριθμός του ίσως ξεπερνά και τις 2000. Ζουν στριμωγμένοι σε άθλιες συνθήκες κοντά στο λιμάνι της πόλης αφού ο σκοπός τους είναι να μπουν όπως μπορέσουν σε ένα πλοίο με προορισμό την Ιταλία.

Στις αρχές Νοεμβρίου (9/11) γίνεται γνωστό και από τις εφημερίδες ότι 14χρονος Αφγανός στην προσπάθειά του να ανέβει παράνομα σε ένα φορτηγό μαχαιρώνεται από λιμενικό. Λίγες μέρες πριν ή μετά 3 Αφγανοί μαχαιρώνουν έναν 39 όχι μακριά από το κέντρο της πόλης. Είχε αναφερθεί ότι κάτοικοι της περιοχής καταστρέφουν τα καρτοτηλέφωνα για να μην μπορούν οι μετανάστες να πάρουν τηλέφωνο. Τρεις μέρες πριν κάποιος Αφγανός ή κούρδος χρησιμοποιώντας τηλεκάρτα εισέβαλλε στο σπίτι μιας κοντινής μου φίλης ενώ εκείνη βρισκόταν μέσα. Έβαλε τις φωνές. Δεν της έκανε τίποτα, τρομοκρατήθηκε και ο ίδιος, κάλεσε μάλιστα το ασανσέρ και έφυγε. Κάποιος πάλι από αυτούς έκανε άσεμνη μεν σεβαστικά δε πρόταση σε μια γνωστή της μητέρας μου ηλικίας 70 και άνω. Προχθές κάτοικοι της περιοχής που έχουν εγκατασταθεί οι φίλοι μας από την ανατολή συγκεντρώθηκαν και συγκέντρωσαν υπογραφές και ζήτησαν την παρέμβαση εισαγγελέα για την απομάκρυνση του καταυλισμού και μετεγκατάστασή του κάπου αλλού, υγιεινότερα και ασφαλέστερα για όλους. Και χθες 250 Αφγανοί κατέλαβαν το λιμάνι και πετροβόλησαν λιμενικούς, αστυνομικούς, κατέστρεψαν εκδοτήρια εισιτηρίων του λιμένα και σταθμευμένα οχήματα . Αποτέλεσμα τραυματισμένοι και από τις 2 πλευρές. Αυτά τα είδαμε στην τοπική (και όχι την εθνικής εμβέλειας) τηλεόραση. Ευτυχώς, οι ειδικές δυνάμεις ασφαλείας που ήρθαν δεν κινήθηκαν να καθαρίσουν την υπόθεση και γι’αυτό απετράπησαν τα χειρότερα και επικράτησαν οι συνετότεροι (σύμφωνα με το ρεπορτάζ και τις αναλύσεις στα τοπικά κανάλια).

Σήμερα ήταν η γιορτή του πολιούχου της Πάτρας, του Αγίου Ανδρέα και υπήρξε παρέλαση πολιτικών μεταξύ άλλων. Μεταφέρω δηλώσεις:

Κατσικόπουλος, νομάρχης Αχαΐας « Θα πάρουμε σκληρά μέτρα και δε φοβόμαστε μη μας πουν κάποιοι ρατσιστές»
Φούρας, δήμαρχος Πατρών «Είναι ντροπή για την κυβέρνηση να μην παίρνει μέτρα και να υποβαθμίζει το πρόβλημα»
Κωνσταντόπουλος, πρόεδρος ένωσης αστυνομικών «Αφού το θέμα αποφασίστηκε να αντιμετωπιστεί από την αστυνομία, τότε, όσο οι αστυνομικές δυνάμεις υποβαθμίζονται τόσο χειρότερα συμβάντα θα ζήσουμε»
Κάποιος βουλευτής του ΛΑΟΣ «Κάθε χρόνο αυξάνονται κατά πολύ οι λαθρομετανάστες αλλά οι κυβερνήσεις με τα μέτρα που παίρνουν ή δεν παίρνουν ουσιαστικά νομιμοποιούν την παράνομη παραμονή τους»
Κάκκος, πρόεδρος ιδιοκτητών φορτηγών «Είναι απαράδεκτο κούρδοι και Αφγανοί παράνομοι μετανάστες να υψώνουν τη φωνή τους σε ανώτατους αξιωματικούς της ελληνικής αστυνομίας»
Μπεκίρης υιός, βουλευτής ΝΔ σε επερώτηση στον υφυπουργό εθνικής ασφάλειας στη βουλή «Τι θα κάνετε με τους 2000 και πλέον λαθρομετανάστες στην Πάτρα?»
Υφυπουργός εθνικής ασφάλειας «Οι 1050 λαθρομετανάστες δεν αποτελούν κανένα κίνδυνο και η κατάσταση είναι ελεγχόμενη»
Ράγιου, βουλευτής ΝΔ «Οι λιμενικές και αστυνομικές δυνάμεις πρέπει να ενισχυθούν»
Παπαδημάτος, βουλευτής ΝΔ «Δεν είναι ρατσισμός το να ζητάμε την περιφρούρηση της ήσυχης καθημερινότητάς μας»

Προς στιγμήν εξοργίστηκα. Πως ένα ανθρώπινο γεγονός που θα αφορούσε κανονικά την ηθική και ανθρώπινη συμπαράσταση σε άτυχους συνανθρώπους, μετατρέπεται σε πολιτικό και δη σε μια αναμέτρηση τοπικής και κεντρικής εξουσίας, με την τελευταία να το υποβαθμίζει και την πρώτη να τα περιμένει όλα από το κράτος.

Έπειτα σκέφτηκα ότι το επιχείρημα για σφιχτά αστυνομικά μέτρα, δηλαδή η αυστηρή περιφρούρηση του λιμανιού ώστε οι μετανάστες να καταλάβουν επιτέλους ότι δεν θα πρέπει να ελπίζουν ότι θα εγκατασταθούν σε κάποιο φορτηγό και εντέλει να μην μεγαλώσει ο αριθμός τους, έχει λογικό έρεισμα.

Ωστόσο, βλέποντας τους πιτσιρικάδες Αφγανούς να κάνουν ντου στον αστυνομικό κλοιό και να πετάνε πέτρες καταλαβαίνει κανείς ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν. Δεν κρατιούνται άλλο, χάνουν τη ψυχραιμία τους, νιώθουν πια ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν με την χρησιμοποίηση βίας, μιας και έχουν ήδη χάσει πολλά. Το όφελος που αναμένουν είναι πολύ μεγαλύτερο και από το κόστος ενός ξυλοδαρμού ή μιας προσαγωγής στα κρατητήρια από τα οποία γρήγορα αφήνονται ελεύθεροι. Συνεπώς, η σκλήρυνση των αστυνομικών μέτρων μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω κλιμάκωση από την πλευρά τους με άγνωστα αποτελέσματα.

Οι τοπικές αστυνομικές και πολιτικές αρχές προφανώς θα ανταπαντήσουν με το γνωστό επιχείρημα που άπαντες εξουσιάζοντες στο χρόνο φέρουν: την πυγμή, τη δύναμη, τη βία. Είναι θλιβερό να το συνειδητοποιείς αυτό κλιμακωτά πως γίνεται. Για να παραμείνουμε όμως στο χώρο της λογικής και να μην παρασυρθούμε από συγκινησιακές οπτικές το ερώτημα είναι: «Η ισχυρότερη αστυνόμευση που θα οδηγήσει; Σε αποθάρρυνση των μεταναστών και συνεπώς ολιγόστευση του αριθμού τους;»

Οι μετανάστες χρόνια τώρα αποθαρρύνονται από το να εισβάλλουν παράνομα στα πλοία που πάνε Ιταλία. Κι όμως συνεχίζουν και πληθαίνουν. Συνεπώς που αποσκοπεί το επιχείρημα για μεγαλύτερη αστυνόμευση; Μάλλον στην αντιμετώπιση των κρουσμάτων εγκληματικότητας που συνεχώς αυξάνονται, με αποκορύφωμα το χθεσινό ντου στο λιμάνι. Αντιμετώπιση όμως που θα αγγίζει το πρόβλημα μόνο περιπτωσιολογικά και περιφερειακά και όχι σφαιρικά.

Από πλευράς κυβέρνησης, υπάρχει το επιχείρημα ότι η πολιτική της ΕΕ έναντι της λαθρομετανάστευσης θα φέρει λύση του προβλήματος. Η Ε.Ε. ετοιμάζει ψήφισμα για σκλήρυνση των μέτρων απέναντι στη λαθρομετανάστευση. Το ψήφισμα προβλέπει φυλάκιση και απέλαση των παρανομούντων λαθρομεταναστών, καθώς και απαγόρευση εισόδου τους για τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο, πως αποδεικνύεται η παραβατικότητα και τι απορρέει από αυτήν είναι ένα άλυτο νομικό ζήτημα, που έχει γίνει αντικείμενο διαφωνιών στο ευρωκοινοβούλιο. Στην περίπτωσή μας λοιπόν, η χτεσινή κίνηση των μεταναστών στο λιμάνι, στοιχειοθετεί παραβίαση; Αν ναι, τότε θα έπρεπε να συλληφθούν οι 250 και να τους κλείσουν στο κλουβί έως και 18 μήνες. Τότε το κόστος της λαθρομετανάστευσης πιστεύεται ότι θα ξεπερνάει το όφελος από την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στο μέλλον. Θα δούμε αν θα γίνει αυτό. Προς το παρόν στις ακριτικές περιοχές και τα νησιά υπάρχει ήδη σφιχτός αστυνομικός έλεγχος αλλά η μετακίνηση «λαθραίων» δεν μειώνεται αλλά το αντίθετο.
Παρατηρούμε μία ντόπια (ευρωπαϊκή, εθνική και τοπική) κοινωνία να θέλει να περιφρουρήσει την ήσυχη ζωή της χωρίς να αναρωτηθεί τι είναι ικανοί οι απροστάτευτοι μετανάστες να κάνουν προς τον ίδιο σκοπό. Οι κάτοικοι της περιοχής του καταυλισμού βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα για το οποίο οι ίδιοι δεν είναι υπεύθυνοι. Ένα πρόβλημα που έχει κυρίως διεθνείς πολιτικές πτυχές. Και ως τέτοιο είναι ανίκανοι να δουν τι μπορούν να κάνουν για να το ξεπεράσουν. Η διαπλοκή του τοπικού με το παγκόσμιο σε πρώτο χέρι δηλαδή. Βλέπουμε με ψυχρό βλέμμα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η καλλιέργεια του φόβου και της ξενοφοβίας οδηγεί σε κρούσματα βίας και καταστολής, σε μια επικίνδυνη κοινωνική κατάσταση. Είναι χρέος όλων όμως να δουν στην κίνηση των μεταναστών στο λιμάνι μια κοινωνική πράξη που εμφορείται από απελπισία αλλά και καημό και δείχνει το χάσμα μεταξύ νομικών και αστυνομικών μέτρων από τη μια πλευρά και κοινωνικής πραγματικότητας των αντικειμένων αυτών των μέτρων από την άλλη. Μια κοινωνική πραγματικότητα που εμπλέκει όλους και όχι μόνο την πολιτεία ευρωπαϊκή, κρατική και τοπική. Ας διαχωρίσουμε λοιπόν τα αστυνομικά μέτρα από τα κοινωνικά που πρέπει να παρθούν από τη βάση της κοινωνίας, τους ανθρώπους ως ανθρώπινα όντα και όχι αποκλειστικά ως πολίτες ενός κράτους.

Εξηγούμαι: από τη μία έχουμε κατοίκους που ανησυχούν για την υγεία και την ασφάλειά τους και από την άλλη ανθρώπους που ανησυχούν επιπροσθέτως για την τροφή, την αναπαραγωγική τους ανάγκη, τη στέγη, το μέλλον, την οικογένειά τους, την βία των ντόπιων. Οι όποιες εντάσεις δημιουργούνται δεν θα πρέπει να συνεπάγονται ένα ρατσιστικό και ξενοφοβικό τρόπο αντιμετώπισης. Αυτή είναι μια προκατειλημμένη ερμηνεία που διενεργείται εσωτερικά του καθενός μας όταν νιώθει ότι απειλείται από έναν αλλοεθνή, και είναι κατάλοιπο της ιστορίας. Σε αυτήν μπορούμε να αντιτάξουμε την ανθρώπινη ερμηνεία που υπάρχει και βασίζεται στην ανοχή, τη βοήθεια, την συμπαράσταση και αποτελεί την εμπειρία του παρόντος. Μέχρι πόσο θα μου πείτε? Όποιος την κατανοεί και τη νιώθει αυτή την εμπειρία δεν υπάρχει όριο. Προτιμούν όμως όλοι ανεξαιρέτως να δίνουν απόλυτη σημασία στην ήσυχη καθημερινότητά τους, συμπεριλαμβανομένου εμού. Δεν μπορώ όμως άλλο την σιωπή. Υπάρχει μια ιστορική αδικία για την οποία αυτοί οι άτυχοι άνθρωποι ίσως ποτέ δε θα αποζημιωθούν. Μία αδικία που συνεχίζεται στα κρατητήρια, επίσημα ή ανεπίσημα, των λιμενικών και αστυνομικών αρχών με βασανιστήρια, εικονικές εκτελέσεις και εξευτελισμούς. Μία αδικία που κάτοικοι, πολίτες και πολιτικοί, προτιμούν να πετάνε σε άλλους φορείς για την διόρθωσή της.

Μένει λοιπόν να δούμε αν και πως η κοινωνία, οι κάτοικοι, οι ΜΚΟ, οι ενώσεις επαγγελματιών γιατρών καθώς και άλλες ενώσεις, πως μπορούν σε συνεργασία με το δήμο και τους ίδιους τους μετανάστες να βελτιώσουν την κατάσταση. Αυτό θα γίνει αποτελεσματικότερα όταν υπάρχει απόσταση από την αστυνομικοκρατούμενη λογική που γεννά και γεννιέται από το φόβο. Ας αφήσουμε λοιπόν την πολιτεία να ψάχνει μπάτσους και ας κοιτάξουμε πως θα βελτιώσουμε εμείς μαζί με τους άτυχους μετανάστες την κατάσταση.

Υ.Γ Λίγη ώρα μετά το ρεμπορτάζ των επεισοδίων στο λιμάνι ακολούθησε το ρεπορτάζ για το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που προβλέπει κλείσιμο των λιμάνιων για λόγους ασφαλείας. Βέβαια, ο σκοπός αυτού του νομοσχεδίου είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των οραγανισμών λιμένων (που είναι πια ανώνυμες εταιρίες εισηγμένες στο χρηματιστήριο) σε όλη τη χώρα με πενιχρή προσοχή πάνω στα εκάστοτε κοινωνικά (ιστορικά, πολιτιστικά) χαρακτηριστικά που έχουν οι χώροι των λιμανιών ως προέκταση του φυσικού χώρου κάθε πόλης. Λέτε η κυβέρνηση να συμπεριλαμβάνει και τους λαθρομετανάστες στους στόχους της και έτσι με μία σφαίρα χτυπά 2 πουλάκια?

The Corporation Labour

In the end what counts is what you are working for. If you work for a corporation then you work for the interests of this organisation. You consciously adopt or not a moral conscience dictated from this fact, your labourness.
You are , for example, a higher technician in an electronics company that makes microchips for pcs. You work 10 hours per day and according to the argument you can have power by your inventiveness and the mastery of your knowledge. However, you still sell your labour for money, for living your life and your family. You are still a worker.
Those who decide above you, maybe directors or shareholders, are not actually workers, they are capitalists or bourgeoise according to the other argument. They dictate the Corporate Moral to you, without you knowing it in advance. There is a clear separation of moral and material roles inside the corporation.
So, how does it happen that you have power, where is this power materialised and in what things (goods and values)? In illusionary visions of belonging to a societal structure , an illusion of power but in real contrast of interests to those above you. The corporation needs you, but do you need the corporation? You say yes, and what are your reasons? Because you work and release positive energy and can earn some money (in case a lot).
But, are you really that happy, do you feel to invent, to think, to act? What if your findings come against the corporation's structure? Do you measure/limitate your methods of working to the corporation's higher purposes? Does finally the corporation obstruct you from being a truly free man? What are you really looking for? Money, glory, acknowledgement? I never understood why is it so important to (lets say) search methods for the soap packaging and transportation. Are you really into this? Do these make you a better man to the eyes of your close or only to those above you? Are you any afraid of them, of their approval, or you are not scared and think you are equal to them?
Are you gonna do this job all of your life? No? Then , become a capitalist by yourself. Can you?

Inspired while reading an old version of Galbraith's "The New Industrial State" a few months ago.

This is the poster for our radio station programme at mythos fm 90,6. There is a change in the timetable, so from Friday night we are tranferred to Sunday afternoon at 16.00. Stay tuned at http://www.mythosfm.gr/

Το νόημα μέσα στο χρόνο: speculations

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε εντελώς παράλογα όντα. Όταν είμαστε μόνοι με το σώμα μας όλα είναι παράλογα και γι'αυτό όλα τα κατευθύνει ένα νόημα μυστήριο, ένας σκοπός ευμετάβλητος, ασταθής και ολωσδιόλου υπολογίσιμος που γίνεται εντέλει καθολικός στο παράλογο νόημά του. Αυτή η καθολικότητα του παραλόγου νοηματοδοτεί έπειτα κάθε πράξη λίγο λίγο, μέσο και σκοπό ώσπου φτάνουμε στην ανθρώπινη δράση, υποδεικνυόμενη απο τα ένστικτα, τις φαντασιώσεις, το σώμα, δηλαδή τα επικοινωνιακά -πνευματικά και υλικά- μέσα που μεταδίδουν αυτό το παράλογο νόημα. Το οποίο όμως δεν παύει να είναι νόημα. Και οι φιλόσοφοι που το επεξεργάζονται είναι εντελώς τρελοί.Έτσι ξεκινά ένας τέτοιος και γράφει όλα αυτά και αν πείσει τότε αρχίζει η μίμηση απο τους άλλους, μίμηση με ψυχοκινητική διάσταση (μην πάει το μυαλό σας στο κακό ντε). Τότε και το νόημα γίνεται μαζικότερο. Κάπου εκεί διακρίνονται οι απαρχές κάθε γνώσης, της αποτύπωσης των βασικών τους αρχών καθώς και οι καυγάδες για την ορθότητά τους ή μη. Το τεκμήριο της γνώσης λοιπόν, είναι άγνωστο. Η λογική ,τώρα, που αφορά αυτό το τεκμήριο είναι απλά ένα κατασκεύασμα του νου και των προαναφερθέντων μέσων. Είναι δηλαδή έμφυτη αλλά διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο. Το πόσο θα γίνει μαζική η γνώση, εξαρτάται απο τη μιμητική στάση των ανθρώπων ή το πόσο αυτοί θα πιεστούν να μιμηθούν (τώρα βάλτε στο νου σας όσο κακό θέλετε). Να και η δύναμη ως μια τάση του ανθρώπου να ξεχωρίσει απο τους γύρω του. 'Η αλλιώς η εξουσιαστική τάση του. Αυτή θέλει χρόνο για να μορφωθεί και να υπερισχύσει. Θέλει νοήματα πολλά όπως και γνώσεις πολλές και κόσμο πολύ (ή έστω αρκετό). Κάπου εκεί άρχισε να γράφεται και η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Nεοφιλελευθερισμός: απο τα λόγια στην πράξη

Τσεκάρετε το μπλογκ "love for three oranges" που βρίσκεται στην μπλογκόσφαιρά στα αριστερά του δικού μου μπλογκ, για μερικά ακουστικά κλιπάκια του youtube όπου ο καθηγητής οικονομικής γεωγραφίας David Harvey αναλύει τη δική του "σύντομη ιστορία του Νεο-φιλελευθερισμού". Ο Harvey, εκτός απο το "The Brief History of Neoliberalism" έχει γράψει και άλλα σπουδαία βιβλία μεταξύ άλλων τα "The New Imperialism" και "Conditions of Post-Modernity".

Περί απελευθέρωσης απο ιδεολογικές αγκυλώσεις: σχόλιο στον μπλόγκερ Vagnes

Xαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται σαν εσένα, τον Elias, τον Μίμη. Ωστόσο επειδή δε βλέπω κανένα feedback στις οντολογικές σας τοποθετήσεις (δηλαδή πως βλέπουμε την πραγματικότητα) θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις.
Δεν αποδέχεσαι την γραμμική αντίληψη σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο και θέλεις να κινηθείς προς τα πάνω σηκώνοντας μαζί σου αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς. Αυτό το θεωρείς λύση στο πολιτικό πρόβλημα που σε απασχολεί (το μέλλον του ΠΑΣΟΚ). Ασπάζομαι κι εγώ την αγωνία σου για την απεμπλοκή απο αγκυλώσεις του παρελθόντος, όμως θεωρώ οτι αυτή η κίνηση δεν είναι η λύση αλλά μέρος του προβλήματος. Η διαφορά μας είναι οτι εντοπίζω το πρόβλημα όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ και τη χώρα μας αλλά παγκοσμίως. Η παγκοσμιοποίηση σε επίπεδο κουλτούρας και οικονομίας αλλάζει και τη χώρα μας και τους θεσμούς και τους ανθρώπους της. Δεν παίρνω θέση υπέρ ή κατά αλλά με απασχολεί το γεγονός οτι η ταχύτητα της πληροφορίας δημιουργεί τεράστιες ανισότητες στην πρόσβαση, την επεξεργασία και την κοινωνική της αποτελεσματικότητα. Ανισότητες που εμπεριέχουν ένα διαχρονικό διακύβευμα: την διάρθρωση ενός κοινού νοήματος, πάνω στο οποίο στηρίζεται η κοινωνική δράση. Στην πολιτική απλά αντανακλάται η διάσπαση, ο κατακερματισμός και η εικονικότητα της οικονομικής βάσης, σήμερα βαθειά κινούμενη απο το εξαιρετικά ασταθές τεχνολογικό κεφάλαιο που δημιουργεί αόρατες, μολονόυι υπαρκτές, χρηματιστηριακές αξίες. Η πολιτική, δηλαδή χάνει τις βασικές της ιδεολογικές αξιώσεις, την αριστερά και την δεξιά, και αυτό εμφανίζεται σε παγκόσμια κλίμακα. Εκεί βρίσκεται, σε υλικούς παράγοντες, η βαθειά κρίση της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν μπορεί να αρθρώσει ένα κοινό νόημα σε παγκόσμια βάση. Δες το και στην πραγματικότητα απο χώρα σε χώρα, άλλη η πολιτική των εργατικών στην Αγγλία και των προοδευτικών στις ΗΠΑ απο των σοσιαλιστών ατην Σκανδιναβία ή τη Γαλλία για να μη μιλήσουμε για την Κίνα και τις αναπτυσσόμενες χώρες. Στην Ελλάδα, χώρα βαθειά εξαρτημένη οικονομικά απο τη Δύση και τις ιμπεριαλιστικές της πρακτικές, καλείς το ΠΑΣΟΚ να ανυψωθεί πάνω απο την αγκυλωτική πορεία που το ίδιο επέλεξε να ακολουθήσει (νομοτελειακά για μένα ). Για να το κάνει χρειάζεται να ξεπεράσει την στείρα ,λές, την αντίληψη περί δεξιού και αριστερού, δηλαδή να βάλει πολιτική σφραγίδα στην αποσάρθρωση του κοινού νοήματος. Αυτή του η κίνηση θα μπερδέψει ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους του και η διαρροή θα μεγαλώσει προς την αριστερά που αρθρώνει πιο καθαρό λόγο και νόημα. Είναι συνεπώς μέρος του προβλήματος η υποτιθέμενη απεμπλοκή απο ιδεολογικές αγκυλώσεις και όχι η λύση του. Μόνο μια περίπτωση διακρίνω στην οποία το ΠΑΣΟΚ θα ξαναγίνει κόμμα εξουσίας. Όταν η Ν.Δ. τελειώσει με τα προγράμματά της επιτυχώς και η Ελλάδα γίνει η Αμερική των Βαλκανίων οριστικά. Τότε πράγματι οι ιδεολογικές ανησυχίες θα έχουν ησυχάσει και ο λαός θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ γιατί θα θέλει ανακατανομή του εισοδήματος (του πλούτου δηλαδή που θα έχει συσσωρεύσει η περιφερειακή επιχειρηματικότητα απο τις επενδύσεις της στους γειτόνους και αλλού). Εκεί διακρίνω την χυδαιότητα της δήθεν αριστερής ταμπέλας του ΠΑΣΟΚ και την υποκρισία της ιδεολογικής του ταυτότητας. Την συνειδητοποιείτε? Βλέπετε ότι η υποκρισία από τα πάνω δημιουργεί κυνισμό και απολιτικοποίηση προς τα κάτω? Συνειδητοποιείτε ότι η απολιτικοποίηση αυτή συσκοτίζει τα πολιτικά νοήματα ουτως ώστε να έχει χάσει κάθε αντίκρυσμα για εσάς η διαφορά αριστερού-δεξιού?

Σχόλιο στον μπλόγκερ Elias

ΧΒλέπετε τα οράματα της αριστεράς ως ιδεαλιστική κατάκτηση της κοινωνίας αλλά οι ΚΚΕδες σας λένε οτι αυτή είναι η αστική αντίληψη της προόδου,την οποία διδασκόμαστε στα σχολεία και όλως ξαφνικά παράγει ανεργία και αμάθεια. Πρώτα πρέπει να αλλάξουν οι συνειδήσεις σας λένε και μετά οι θεσμοί, δηλαδή η παιδεία, η οικονομία, ο πολιτισμός. Συμφωνώ μαζί τους αν και δε βλέπω πως θα γίνει αυτό παρά έχω μια τρομακτική εικόνα. Καταστροφή... Πυρινική, οικολογική, χρηματιστηριακή. Και μετά απο την αρχή φτιάχνουμε τους ανθρώπους. Γι αυτό οι κομμουνιστές δεν λένε όχι στις πολυτέλεις του καπιταλισμού παρά ξέρουν να τις απολαμβάνουν καλύτερα απο όλους χωρίς αστικά ενοχικά σύνδρομα. Γιατί έχουν βαθειά πίστη στην αλλαγή και μέχρι να γίνει αυτή δε μένουν αμέτοχοι στην παραγωγή και την κατανάλωση. Είναι μάλιστα και οι λιγότεροι άνεργοι μιας και ξέρουν οτι εργασία σημαίνει πολιτική δραστηριοποίηση προς την πολυπόθητη αλλαγή.
Η καταστροφή απο την άλλη είναι ο μεγάλος φόβος των σοσιολδημοκρατικών μιας και σηματοδοτεί την αδυναμία της ισορροπιστικής πολιτικής που επαγγέλονται και την κάθετη επιδύνωση παρά το οριζόντιο ελαφρύ μοίρασμα των κινδύνων και των ρίσκων που παράγει το σύστημα που ενστερνίζονται.
Οι δεξιοί πάλι έχουν πάντα το κεφάλαιο να επενδύσουν στις υποτιμημένες νέες υποδομές που προήλθαν απο την καταστροφή και να κερδοσκοπήσουν. Ο φόβος τους είναι κοινός με των προηγουμένων, να μην υπάρχει καν κεφάλαιο να επενδυθεί. Φροντίζουν λοιπόν να διατηρηθεί μια κρίσιμη ποσότητα μονοπωλιακού κεφαλαίου, υπο τη μορφή της κρατικής εγγύησης, έτοιμο να προμηθεύσει λάδι την καπιταλιστική μηχανή σε περίοδο κρίσης. Σε περιόδους επιχειρηματικής και επενδυτικής ανόδου είναι όλοι καλά και είναι λογικό σε χώρες όπως οι Ελλάδα να είναι κυβέρνηση. Έρχονται όμως και περίοδοι οπου οι αγορές δεν πάνε καλά και ο ανταγωνισμός εντείνεται και κάποιοι μόνο θα επιζήσουν. Ε, και λοιπόν? Έτσι είναι η φύση, η ζωή, ο άνθρωπος.
Όλες αυτές οι περίοδοι φυσικά είναι σχήματα λόγου μιας και συμβαίνουν ταυτόχρονα, καταστροφές, κερδοσκοπικές επενδύσεις, κοινωνικές πολιτικές και ελπίδα ισορρόπησης. Όλές επίσης οι ιδεολογικές κατηγορίες, προιον αναχρονιστικής ψυχαναγκαστικής αμυντικής λειτουργείας του εγκεφάλου μου, συγχέονται. Έχω λοιπόν το δικαίωμα να απομονώσω τα στοιχεία που με συμφέρουν και τονίζουν το ατομικό μου εγώ και να παζαρέψω στην απρόσωπη μπλογκόσφαιρα σαν κοινωνική συνείδηση τάχα. Έτσι γίνομαι πολιτικό ον. Κυνικός, αποξενωμένος, επιδεικτικός. Όχι όμως, δεν είμαι εγώ αυτός, αυτοί είναι οι πολιτικοί μας, αυτή είναι η εξουσία. Εγώ θα απέχω, δε θα ξαναασχοληθώ μαζί τους, έτσι θα είμαι πιο πολύ πολιτικοποιημένος. Υπάρχει ξέρετε και η περίοδος της αδράνειας, της πλήρους αποχής στην πολιτική.

Λόγια που πρέπει να ειπωθούν

Σας παρακαλώ , το έχω ανάγκη, τρελαίνομαι, νιώθω εκτός κόσμου, εκτός ζωής, όλα περνάνε δίπλα μου χωρίς να τα καταλαβαίνω, χωρίς να βλέπω τον εαυτό μου σε αυτά. Και τότε οργίζομαι σε τέτοιο βαθμό που δεν το αντέχω, αρχίζω να ζαλίζομαι, να κάνω απαισιόδοξες, φρικτές σκέψεις. Να σκοτώσω, να χτυπήσω, να προκαλέσω όλους, ακόμα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Σας λέω, τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπετε στην τηλεόραση, όπως σας τα λένε. Δεν κοιτάτε εσείς μέσα σας? Δε βλέπετε απελπισία πότε πότε? Πόνο σας λέω. Τι κάνετε τότε? Δεν κοιτάτε να τον ξεφορτωθείτε όπως όπως? Ακόμα και να ξεχάσετε για να μη βασανίζεστε? Μετά η θλίψη έρχεται δυνατότερη και το κλείσιμο στον εαυτό σας μεγαλύτερο. Τι ψάχνετε δεν ξέρετε, σκέψεις, ψευδαισθήσεις ελπίδας, αναλύσεις. Και όλα μόνο στο κεφάλι σας, μόνο σε σας. Έτσι νομίζετε και κλεινόσαστε περισσότερο γιατί φοβάστε να εκτεθείτε. Παρά μόνο ψάχνετε να καταναλώσετε άλλη μια ζωή στο ψέμα, άλλη μια χρονιά στα σκατά, άλλη μια μέρα στα ίδια, άλλο ένα λεπτό στη θλίψη. Δεν πάτε καλά σίγουρα και σεις φταίτε γι αυτό, έτσι σας λένε.

Σας λένε ότι δεν βάλατε στόχους σωστούς, ότι δεν παλεύετε ικανοποιητικά, ότι ο μισθός σας δεν είναι εξασφαλισμένος, ότι πρέπει να ψάχνετε μια ζωή , να είστε ευέλικτος… Και τότε συνεινηδητοποιείτε ότι έχετε χάσει τα όνειρά σας, ότι δεν βλέπετε ομορφιά γύρω σας, ότι μεγαλώνετε και θα πεθάνετε μέσα στη δυστυχία, ότι έτσι κι αλλιώς έτσι είναι η ζωή, δεν φταίει κανείς παρά μόνο εσείς.

Κάνετε λοιπόν πράγματα μόνο για εσάς και ξεχάστε τους γύρω σας. Η ευτυχία είναι προσωπικό σας ζήτημα και δε γίνεται να σας την υπόσχονται και αυτή να μην υπάρχει. Συνεχίζετε και ελπίζετε λοιπόν. Σε τι? Στην κατανάλωση άλλης μια αλλαξιάς ρούχων, σε άλλο ένα ποτό, σε άλλη μια ταινία, τραγούδι, ιδέα, γνώμη, άλλο ένα κλίκ στο κομπιούτερ της τβ. Μα αργά ή γρήγορα οι κακές σκέψεις επιστρέφουν, το συναίσθημα της μη πληρότητας ξανάρχεται. Πανικός, καμία λύση στον ορίζοντα. Πρέπει , σας λένε, να είστε ικανοί να διαχειρίζεστε καταστάσεις άγχους, φοβίζοντάς σας μη και λιποθυμήσετε. Τότε αποφασίζετε ακαριαία, ο εαυτός σας δεν είναι τίποτα μπροστά στον οργανισμό, στο σύστημα, στη δουλεία που πρέπει να βγεί. Η συνείδησή σας συσκοτίζεται, το νιώθετε, ο εγκέφαλος ασφυκτιά, η αναπνοή αγωνιά για να βγεί. Είστε μόνοι και το ξέρετε. Αν πάλι δε δουλεύετε, αγχώνεστε για το πώς θα βρείτε άκρη στα διλήμματά σας. Αν η δουλειά είναι σκλαβιά, τότε γιατί την επιζητάτε τόσο? Ναι ξέρουμε, για να ζήσετε, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Έτσι σας έχουν στο τσεπάκι ακόμα και όταν δε δουλεύετε για το σύστημα. Δεν ξέρετε όμως ποιοι. Ποιοι, οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις, οι γονείς, η γκόμενα, η Θεός, η φύση, το σώμα σας? Μήπως όλα σας πάνε στραβά, μήπως έτσι είναι η ζωή? Σκληραίνετε γαμώτο και ενίοτε χαίρεστε γι΄αυτό.

Burma case: Boycotting multinationals, is that a solution?

Click at http://www.guardian.co.uk/commentisfree/story/0,,2181658,00.html. An article by Monboit of Guardian on the trade actions of british multinationals in Burma and the need for boycotting their products. Read the comments also for the realisations of how complex such an action might be both from intellectual and practical point of view.

About free Burma

International bloggers are preparing an action to support the peaceful revolution in Burma. We want to set a sign for freedom and show our sympathy for these people who are fighting their cruel regime without weapons. These Bloggers are planning to refrain from posting to their blogs on October 4 and just put up one Banner then, underlined with the words „Free Burma!“.

For further information click: http://www2.free-burma.org/index.php

What happens in Burma?

Here is a link for the recent demonstrations and killings in Burma. We had a jounta here and we know how it feels to be terrified by the governments.
http://observer.guardian.co.uk/world/story/0,,2180173,00.html

Πάμε γι' άλλα

Εδώ το μαγαζί έχει 35 επαγγελματίες που έχουν φτιάξει μια φήμη εδώ και χρόνια. Να κάτσεις εδώ να μάθεις…δε σου υπόσχομαι τίποτα, μάλλον θα στο πω καθαρά, πολύ δύσκολα θα σε πάρω, θέλει πάθος, ταλέντο και όρεξη για ψάξιμο. Θέλει και να την έχεις τη δουλειά, να την ξέρεις. Εδώ να κάτσεις για 1,2,5 μήνες δεν σου εγγυώμαι ότι θα σε πάρω κι αν σε πάρω μόνο part time, μιας και το budget του μαγαζιού δε σηκώνει πολλά έξοδα.

Κοίτα όμως και τους άλλους εδώ. Ο δίπλα μου είναι 20 χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρει κόσμο, αυτή την στιγμή μιλάει από Φούρα μέχρι Ρέππα και όχι ψαρωτικά αλλά ψημένα, μέσα στα πράγματα. Για να φτάσεις τόσο ψηλά θέλει χρόνο πολύ. Και ταλέντο να έχεις δε φτάνει. Εδώ το να σαι ανασφάλιστος είναι φυσιολογικό γιατί δε με συμφέρει να σαι εδώ και ξαφνικά να μου φύγεις και να με παρατήσεις. Πρώτα χτίζεις το όνομά σου και μετά μπαίνει η φοτό σου στο φύλλο και όλοι σε ξέρουν. Τότε είσαι πια στέλεχος, τότε έχεις και 2 χιλιάρικα το μήνα. Αλλά για να φτάσεις εκεί θέλει πολλά που εσύ στην ηλικία σου και με τις σπουδές σου δε βλέπω να τα αντέχεις.

Φαντάσου τώρα, να βγεις στους δρόμους για 2-3 χρόνια και το μόνο που θα έχεις στο τέλος είναι ο βασικός και με άλλα στο μυαλό σου δηλαδή πως θα ανέβεις ιεραρχικά όταν είναι άλλοι πιο παλιοί από σένα. Είσαι λίγος σου λέω, μην ψάχνεις εκεί που δε θα βρεις αυτό που θέλεις γιατί τη γάμησες. Έφτασες σε μια ηλικία που είναι η ώρα να μπεις στην παραγωγή, είσαι έτοιμος, εδώ ούτε μισθό δε σου υπόσχομαι. Πήγαινε αλλού.

Το κειμενό σου έχει πολλά προβλήματα. Δεν είναι δημοσιογραφικό, δεν κάνεις ανάλυση, δε μιλάς στον αναγνώστη, είναι έτοιμες πληροφορίες που τις βρίσκω αυτή την στιγμή όπου θελήσω. Ναι, η τιμή του πετρελείου οφείλεται σε διεθνείς κερδοσκοπικές τάσεις και στα καρτέλ των εταιριών. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που δεν το ξέρουμε. Δεν έκανες τις σωστές ερωτήσεις για να πάρεις τις απαντήσεις που θα σε οδηγήσουν σωστά. Για την ακρίβεια, το κείμενο είναι το τελευταίο που κοιτάζουμε.

New Programme

This is the art design for our new radio station programme at MUTHOS FM 90,6. Amalia designed it and it is dark and lushy at the same time. For all of you that want to listen from the internet click http://www.mythosfm.gr/. The expected hours is 9 - 11 on Friday night (greek time).

Πανελλήνιο Σοκ (ΠΑΣΟΚ)

Post στο blog του Μίμη Ανδρουλάκη apo ton υποφαινόμενο

Δυστυχώς ή ευτυχώς, το αριστερό dna του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται υπο μετάλλαξη εδώ και χρόνια, αν ποτέ υπήρξε βασικό συστατικό του κομματικού οργανισμού. Τώρα αναζητά την ταυτότητά του ξανά εκεί που "ξεκίνησε". Μα δε τη βλέπει μιας και είχε υπερεπενδύσει στην πατέντα που υπο ιστορικές συνθήκες βίας απόλέσθη απο το ΚΚΕ. Τώρα πια μετράει τα χαμένα χαρτιά του στο χρηματιστήριο των πολιτικών ιδεών. Η νέα του μετοχή προς διαπραγμάτευση λέγεται Ευάγγελος Βενιζέλος. Κάποιοι χρηματιστηριακοί κύκλοι (βλέπε δημοσκόποι) τον θεωρούν φαβορί για τη νέα ηγεσία. Είναι όμως άγνωστο πόσο αυτοί εξυπηρετούν τα συμφέροντα του οργανισμού/κόμματος ή άλλα γραφεία κερδοσκόπων (εξωκομματικά όπως τα λένε)του πολιτικού μανατζμεντ ( ή λαϊκής βούλησης). Ηθικό δίδαγμα: η αριστερά δεν είναι μετοχή και η λαϊκη βούληση δεν είναι κίνηση κεφαλαίων. Το ξέρεις καλά αυτό. Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με αυτούς? Αν πονάς, σου συμπαραστέκομαι. Η πορεία εξουσίας που διάλεξες όμως απαιτεί δύναμη. Προσοχή λοιπόν στις επικίνδυνες κερδοσκοπικές κινήσεις της πολιτικής αγοράς που σκοπό έχουν όχι να επαναφέρουν τα κάθε είδους κομματίκά μονοπώλια (δεν υπάρχει η δεσπόζουσα θέση στην αγορά) αλλά να καρπωθούν βραχυπρόθεσμα κέρδη (επικοινωνιακά, θεσμικά). Ο δρόμος προς την αρμονική μακροπρόθεσμη λειτουργεία του ΠΑΣΟΚ μοιάζει δύσκολος

Να ξεφύγω λίγο..

Σπούδασα πολιτικές ςπιστήμες, διαβάζω εφημερίδες, γράφω και για πολιτική, ήμουν και στα exit poll για το 100ρικο, είδα και τηλεόραση. Και στο τέλος μένω μαλάκας.... Άντε, πίσω γρήγορα στο Σοπενάουερ.
Φτιάχνω κόμμα, δεν ξέρω όνομα ακόμα αλλά το πρόγραμμα με 3λεπτη προγραμματική προευοιμασία είναι το εξής:
1. Γκρέμισμα των περισσοτέρων κτιρίων στις πόλεις
2. Ομαδική ψυχοθεραπεία για όλους
3. Χρηματοδότηση της μή σοβαρής επιστήμης στα πανεπιστήμια και μαθήματα αναρχικής συμπεριφοράς στα σχολεία
4. Μονοπωλιο του κράτους στην κατασκευή ποδηλάτων
5. Anger management μέσω κατάριψης τηλεοράσεων απο τα ψηλά κτήρια (πριν την κατεδάφιση)
6. Ανάληψη εξουσιών απο αντιπροσώπους μεταναστών και επίσημη πολιτική γλώσσα η εκάστοτε κυβερνούσα
7. Ίδρυση Υπουργείου θεατρικής απεικόνισης της ιστορίας και θεατρικές εγκαταστάσεις στον ελεύθερο αστικό χώρο.
8. Κύρηξη των αγροτικών εκτάσεων σε αυτόνομα κρατίδια με αυξημένες εξουσίες
9. Υποχρεωτικός εκκλησιασμός μέχρι αηδίας
10. Επιχειρηματικά Κίνητρα για προώθηση του θεσμού της ελληνικής οικογένεις και ανάδειξής του σε international brand
11. Εισαγωγή καινοτομιών στην υλοτομία για άμεση παραγωγή χαρτονομισμάτων

Είστε ευπρόσκλητοι να συνεισφέρετε στη νέα αυτή προσπάθεια επαναφοράς της φαντασίας στην εξουσία!

Η Άλλη Πολιτική Οικονομία

Διαβάζω στις εφημερίδες τις οικονομικές αναλύσεις περί ζημιών, αποκατάστασης και ανάπτυξης των καμένων τόπων. Στο μυαλό μου περιεργάζομαι τον ρομαντικό χαρακτήρα των απολεσθέντων αγαθών και την σχέση του με την διακυρηχθείσα ηθική της πολιτικής οικονομίας των ημερών.

Οι ζημιές του ολοκαυτώματος δεν έχουν μόνο οικονομική αλλά και πολιτισμική αξία η οποία όμως δεν είναι μετρήσιμη. Στις περιπτώσεις που η πρωτογενής οικονομική δραστηριότητα στις καμένες περιοχές δεν αντιστοιχούσε μονάχα και πρωτίστως στον ευρύτερο οικογενειακό πλούτο, η αξία των παραγωγικών συντελεστών δε θα αποζημιώσει τους πληγέντες ολοκληρωτικά. Υπάρχει και η συναισθηματική αξία που δύσκολα μετριέται.

Σκεφτείτε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που διατηρούσε ελαιόδεντρα και ζώα και μέσω αυτού του κεφαλαίου εκπλήρωνε τις καθημερινές του ανάγκες σε διατροφή. Σκεφτείτε επίσης ότι οι ανάγκες του σε χρήμα καλύπτονται από την πιθανή σύνταξη που παίρνουν τα μέλη του και ότι κάηκαν τα χωράφια του μα όχι και το σπίτι του. Σκεφτείτε επίσης ότι αυτό το ζευγάρι έχει παιδιά ενήλικα που δουλεύουν σε μια μεγάλη πόλη και ζουν από τα χρηματικά τους εισοδήματα, ένα μέρος των οποίων πηγαίνουν στους γονείς στο χωριό. Τέλος σκεφτείτε ότι τα παιδιά ενδιαφέρονται έντονα να έχουν αγνά αγροτικά προϊόντα στο τραπέζι τους, συνεπώς βοηθάνε τους γονείς στην αγροτική παραγωγή (είτε μισθώνοντας εργάτες είτε δουλεύοντας και τα ίδια στην συγκομιδή) με αντάλλαγμα ένα μέρος αυτής. Η οικογένεια αυτή δεν αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Ούτε τώρα θα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα.

Ωστόσο τα λαχανικά, τα φρούτα και τα αγνά κρέατα του χωριού δε θα μπουν στο τραπέζι τους ξανά. Δε θα είναι το δικό τους προϊόν, αυτό της περιουσίας και του προσωπικού τους μόχθου που θα καταναλώνουν από δω και πέρα. Το πολιτισμικό αυτό αγαθό/προϊόν και η αξία του συνίσταται στη νοητή γραμμή σύνδεσης μεταξύ πόλης και χωριού, με όλα τα πραγματικά και συμβολικά χαρακτηριστικά της, που υπάρχει και καλλιεργείται στις ψυχές αυτών των ανθρώπων. Είναι μια σύμπλευση που δημιουργεί ηθικό ένστικτο, ψυχική ηρεμία, φαντασιακή αναπόληση και ευτυχία. Αυτά εκλείπουν μετά την καταστροφή. Πως όμως αποτιμάται η οικονομική τους αξία? Κανείς οικονομολόγος δεν έχει απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Τα προηγούμενο παράδειγμα μπορεί να μην απαντάται στην πραγματικότητα με αυτόν ακριβώς τον τρόπο αλλά παραλλαγές αυτού συναντώνται σε κάθε οικογένεια που επλήγη.

Μπορεί οι μέρες με τις εικόνες και τα λόγια που τις συνοδεύουν να κυριαρχούνται από προεκλογικές μεγαλοστομίες, δημοσιογραφικές κριτικές και τεχνοκρατικές θεωρίες περί ανάπτυξης που εμπίπτουν στην έλλογη απόδοση της πραγματικότητας, υπάρχει όμως και η άλογη, η συναισθηματική πραγματικότητα που θα διαρκέσει για πολύ καιρό στις ψυχές των πληγέντων και όχι μόνο.

Planets

Two more songs inspired by my favourite hard rock album, "Powertrip" by the Monster Magnet. Though initially I started with a sense of space timeology, I ended up with some earthy anger and agony.


ENDLESS

I got burnt in the edge of your killer mind
Oh babe some devil animal ate the weave of time
And put me in an endless fainty flight

But I never gonna blow it all up for you Ms Hurricane spider
I ‘ll be transformed in a dirty little cripple accident
to plant the planets for your endless excile.

The buildings of their desire and the profits of thy trade
Will be drowned in a schizoid terrorist supervision
With no worry , just surey, I’ll set the orchestration
For the final, the most successful scene
Where the comets of your dreams collide in an endless pain.


GUILT BEFORE SIN

Wake up to construct a meaning that gives us hope
Sleep before the doubt of your dreams arise
I will stay awake just to love it for you
You see what I see is reveletions of an expectation
unreal and vain.

Sleep tight with a chord of silence
And leave the bummer words for me
Tomorrow our manifest will rise above clouds
And planets will read the poems of their future
Let me be prepared for the guilt of time evacuation
Keep your head on the ground
For I will fly for the courts of the sky.

Death blue songs

I watched a concert by Mary and the Boy last night , a greek group that compines minimal arrangements based on a synthesizer, a drum boot and two voices and traces back to cabaret and gothic/avantgarde aesthetics to bring forward a neo-decadence meaning in popular music.
I was touched a bit and wrote the City death blue songs.

1.
I walk this dirty city, city of death
I am a ready faker, on mask of a clown
It is time to sell my body, to powers above
I tell you death is always, always around

My mind is scorched and narrow, nothing inside
I beg for a little wonder, to save my time
when time will come that the breath pushes the breaks
I tell you death is waiting, hopeless and grave

2.
High all your hand, get you tight in the flesh
I am gone
Play like a chess, no more sorrow, no regrets
I am done

Will you teach me a way to live
Will you ever never leave me behind

No pain, no rest, devil wakes me up again
Oh shit
When the choir gets undressed and the night talks unrest
Bummer God

to be continued..

Βιομηχανια αδρεναλίνης

Aντιγράφω απο τη σημερινή Ελευθεροτυπία.

Ανδρεναλίνη: Κουλτούρα και... βιομηχανία

Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μια ολόκληρη κουλτούρα αδρεναλίνης έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα τα τελευταία, τουλάχιστον, δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Μια κουλτούρα που καλλιεργείται ολοένα και περισσότερο όσο οι ζωές, κυρίως των νέων ανθρώπων, στριμώχνονται μέσα στα μπουκάλια της παραγωγικότητας, της μονοτονίας, της σωματικής απραξίας. Και να που δίνεται η ευκαιρία, ένα Σαββατοκύριακο, ένα τριήμερο αργίας, να βγάλεις το φελλό από το μπουκάλι και να ξεχυθείς σε ό,τι στερήθηκες, σε ό,τι δεν έχεις ζήσει, σε ό,τι λαχταράς: τη φύση. Την ομορφιά ενός ποταμιού, την αψάδα ενός καταρράκτη, το δέος ενός πανύψηλου βουνού, το νεφοσκεπή βράχο, τον απάτητο δρόμο.Μοιάζει με την επιθυμία όχι απλώς να ζήσεις, αλλά να ζήσεις και όσα δεν έχεις προλάβει. Να νικήσεις την πινακοθήκη της ομοιότητας που κατακλύζει τον εγκέφαλό σου, να την πλουτίσεις -και με το έτσι θέλω κάποιες φορές- με νέες άπιαστες εικόνες. Ισως και να κρύβεται κάτι πρωτόγονο σ' αυτήν την επιθυμία της κατάκτησης, πίσω από τον καθρέφτη της απλής διασκέδασης. Ο άνθρωπος που νικά τι; Τον ίδιο του τον εαυτό... Να έχεις την μπερδεμένη -μεταξύ ματαιοδοξίας και απόλαυσης- αίσθηση, συμπυκνωμένη στη φράση «το έκανα κι αυτό».Είτε με τα πόδια είτε με ποδήλατο είτε με την εκτός δρόμου οδήγηση είτε ζωσμένος με σχοινιά είτε με οτιδήποτε άλλο, η αίσθηση της αναμέτρησης είναι αυτή που κερδίζει και όχι κατ' ανάγκην αυτός που τη νιώθει. Είναι σαν το καβαφικό το ταξίδι είναι αυτό που αξίζει και όχι ο προορισμός. Ομως, υπάρχει ένας κανόνας σ' αυτές τις δραστηριότητες. Προσπαθείς να κερδίσεις τη φύση ή πας με τα νερά της και, όπως με μια δύστροπη γυναίκα, απολαμβάνεις μόνο ό,τι σ' αφήνει η ίδια ν' απολαύσεις, χωρίς να διεκδικείς αυτά που σου αρνείται; Είναι αυτονόητο πως ως τέτοια την αντιμετωπίζεις και φοράς τα ρούχα του συνοδοιπόρου και όχι του κατακτητή.Θα μπορούσε, όμως, να λείψει και η βιομηχανία της αδρεναλίνης από αυτήν την ιστορία; Μια life style αδρεναλίνη, περικυκλωμένη από εικόνες με παρέες σφριγηλών κοριτσιών και αγοριών που κατεβαίνουν άγρια ποτάμια, με την ίδια ευκολία που απολαμβάνουν ένα μπάρμπεκιου δίπλα στην όχθη ή τον αχνιστό καφέ στην αναμμένη φωτιά. Μια περιπέτεια τόσο ενταγμένη στην καθημερινότητα που μοιάζει το ίδιο εύκολη, χωρίς κινδύνους, χωρίς την ανάγκη ειδικής προετοιμασίας. Ολα τόσο εύκολα φαίνονται στον κατακλυσμό των εικόνων. Μα απ' όλα πιο εύκολη είναι η τιμωρία που επιβάλλει η φύση. Είναι η μόνη που δεν μπορεί να κάνει πίσω...

Οδύνη

Πόσες φορές έχει συμβεί στο παρελθόν, πολλές. Να ξυπνάω και να νιώθω σαν κάτι να μου λείπει. Δουλειά μου λείπει, λέω μέσα μου. Πάλι και πάλι. Ωραία, ας εντοπίσω ένα δίλημμα, ας βάλω τα συναισθήματα σε τάξη, αν και αυτή είναι μια πράξη της λογικής και όχι της φύσης μου. Είτε μένω εδώ, σ’αυτή την πόλη και κάνω κάτι που δεν ονειρεύομαι ,όπως π.χ. διοικητικός υπάλληλος στον δικηγορικό σύλλογο, (δεν τα βάζω πια με κεφαλαία γιατί σιχάθηκα να μεγαλοποιώ τύπους και να φτιάχνω την ψευδαίσθηση ότι είναι πράγματι σπουδαίο εκείνο που αντιπροσωπεύουν), είτε φεύγω μακριά και αναζητώ το όνειρό μου, εκείνο που δε ξέρω ποιο είναι και με συμφέρει να μη ξέρω για να μην περιοριστώ σε σκέψεις και άγχος του πως θα το πετύχω.

Όταν είμαι αγχωμένος τότε δρω στον πανικό και συνήθως φτάνω σε αδιέξοδο. Όταν είμαι ήρεμος, σκέφτομαι και ζυγίζω και εκλογικεύω τις καταστάσεις που με έφεραν ως εδώ, απλά για να καθησυχάσω το ποτάμι της ανασφάλειας που συσσωρεύει πολύ νερό και σκουπίδια.
Σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου και δε μου κάνει καλό, το ξέρω. Μα αυτό κάνουν όλοι χωρίς να έχουν ενοχές. Αν ωστόσο, ασχοληθώ και με τους άλλους και το κάνω με τη λογική ότι έτσι οφείλω, τότε ξεχνώ τις δικές μου ανάγκες. Και ποιες είναι αυτές? Η ηρεμία, η γαλήνη, η εργασία, η κοινωνικοποίηση. Μα η ηρεμία δε σας κάνει να βαριέστε? Η εργασία δε σας εξαντλεί σωματικά και ψυχολογικά? Οι κοινωνικές σχέσεις δε σας μπερδεύουν? Υποθέτω πως ναι και συμφωνώ στο ότι κείνο που χρειάζεται είναι η ισορροπία. Τότε αυτή η τελευταία γίνεται κάτι σαν αυτοσκοπός και το άγχος μεταδίδεται στο πως θα την έχουμε. Και αποφασίζουμε ότι δε τη θέλουμε γιατί τόσοι νόμοι και κανόνες στη ζωή μας φταίνε γι αυτό το άγχος. Χωρίς βεβαιότητες όμως, αυτές που οι νόμοι παρέχουν, η ζωή είναι οδυνηρή. Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το νόημα του να βιώνεις τη ζωή εκτός από χαρά, θυμό, θλίψη και φόβο (τα 4 συναισθήματα που η ψυχολογία ξεχωρίζει), τότε θα σας απαντούσα η οδύνη. Μα τι είναι αυτό, θα ρωτήσετε πολλοί? Τι σημαίνει?

Είμαι θυμωμένος μαζί σας γιατί περιμένετε να σας δώσω μια ξεκάθαρη απάντηση, να σας παράσχω άλλον ένα νόμο του είδους «Οδύνη σημαίνει τούτο, κείνο κλπ.». Μου ζητάτε δηλαδή να κάνω αυτό που απαρνήθηκα προηγουμένως. Και είσαστε αθώοι γιατί το κάνετε από άγνοια, περιέργεια ή άμυνα. Εγώ όμως νιώθω αφόρητα ένοχος γιατί σας κατηγορώ ότι το κάνετε από κακία, για να με κάνετε να αντικρούσω τα ίδια μου τα λόγια, ενώ γνωρίζω πως δε το κάνετε γι’αυτό το λόγο. Έχω συνείδηση της απάτης που διαπράττω μα απολογούμαι στον εαυτό μου που είναι ο πιο αυστηρός κριτής. Εσείς πιθανόν να απολογείστε σε ένα δικαστήριο και να νιώθετε τιμή και εξιλέωση μετά την καταδίκη σας, να νιώθετε ότι πληρώσατε για ότι κακό διαπράξατε, για τους κανόνες που παραβιάσατε.

Η οδύνη προέρχεται από την εμπειρία του να έχεις ανάγκη να πιστέψεις κάπου, ξέροντας ότι αργά ή γρήγορα η πίστη σου θα κλονιστεί. Αν δεχτείς τη μετάνοια απέναντι σε μια εξουσία, το Θεό και την εκκλησία του π.χ., τότε σώνεσαι. Μα αν δεχτείς ότι αυτό συμβαίνει γιατί είναι στη φύση σου τότε ανησυχείς διότι το μυαλό αρχίζει να δουλεύει για να φτιάξει καινούργιους νόμους και κανόνες που να εξηγούν αυτή τη σχέση σου με τη φύση. Και εγώ εν προκειμένου, σιχαίνομαι τους κανόνες.

Αυτό θα δικαιολογούσε ότι οι κανόνες είναι υπαρκτοί και οφείλουμε να ζούμε, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε με αυτούς. Εγώ όμως θα έλεγα ότι οι κανόνες είναι απαραίτητοι, με την έννοια ότι δε γίνεται να τους αποφύγουμε, αλλά ποτέ δεδομένοι. Πως όμως να είσαι ένας διοικητικός υπάλληλος χωρίς γραφειοκρατικούς κανόνες?

Ο φίλος μου που σιχαίνεται, και όχι απλά αδιαφορεί, να του κάνεις δώρο ένα βιβλίο του Ντοστογιέφσκι, είναι αυτός ακριβώς που ο ήρωας του «Υπογείου» θα παραδεχόταν. Όχι το ανάποδο, το συνηθισμένο που λέμε: «Ο Τάδε ή ο δείνα σπουδαίος θα σου αρέσει πολύ». Αυτός ο φίλος μου δεν αξίζει καθόλου θαυμασμό γιατί δε τον θέλει. Και αν τον παραδέχομαι, δε σημαίνει ότι τον αποδέχομαι. Άλλη οδύνη και αυτή….

Winter tears

The morning woke, the day was breakin' . . . she left me far behind
She was gone, I couldn't take it . . . no more tears to cry.
We gathered 'round her place of resting, for the last goodbye
She lay in white like a dream unending, the saddened clouds they cried . .

Tears for all the joy we had Tears for all the pain
All the years I have to live
These Winter Tears, I'll cry for you until we meet again

You gave me life, you gave me lovin'Showed me what love could bring
And every night when I think about youI begin to sing . . .
Tears for all the joy we had Tears for all the pain
All the years I have to live These Winter Tears,
I'll cry for you until we meet again

Tears for all the joy we hadTears for all the pain
These Winter Tears I have insideWill always cry your name.
The years I have to live . . .
These Winter Tears, I'll cry for you until we meet again

Lyrics & Music by Warlord

For the whole "Deliver Us From Evil" lyrics:
http://www.darklyrics.com/lyrics/warlord/deliverus.html

heartbeat

As I laid on the bed I tried to think of something that has a true meaning to me. I left my cds aside (my continuous lovers) and closed my eyes. I sensed the heartbeat in my head. A repetitive sound, deep,silent, a movement that gives what we call life, an unwilling action of myself. I focused and felt more and more calm. Until all my troubled thoughts were washed away into a soiled unconsciousness, and god kept on giving me life without telling me the reason why. Surprisingly, it was when I stopped asking for an answer and was taken away by a dream.

Η Άλλη Πλευρά

Όπως την ηδονή της χαρας κυνηγάμε
έτσι και το τέλος έχουμε ανάγκη
Με φτάνεις στον ουρανό και δε ξέρω
πόσα ύψη ακόμα θα αντέξω.

Δάκρυα πιπιλίζουν τις αναμνήσεις
απ'όλα τα τέλη τούτης της ζωής,
εκεί που επιλέξαμε να φτάσουμε
που η τύχη μας έσπρωξε,
άλλο ένα βήμα μπρος στο άγνωστο
δίνει τον πιο γλυκό θάνατο μωρό μου.

Την ευτυχία της εμπειρίας,
τη γενναιότητα της αλλαγής,
την αγάπη του να βρίσκομαι στην άλλη πλευρά και να σε περιμένω.

Τούτος ο έρωτας δυναμώνει αναπάντεχα μωρό μου,
το μεγάλο πνεύμα που μας οδηγεί
μας αφήνει μόνους να κάνουμε το βήμα εμπρός.

Οι δυνατοί χτύποι στη μέση της νύχτας
είναι η προειδοποίηση αυτού που έρχεται,
του αγνώστου, του έρωτα που θρηνεί,
της ζωής που μοναχικά κλαίει όλες τις χαρές της.

Hmera fm 90.4

Here is the poster for the new radio station programme arranged by me and Amalia. It is not finished yet, but I would like to listen to your comments and suggestions. Cheers my dears!

Absurdity = wisdom = selfish accumulation = personality crisis

Back to daily life after some days of eating and drinking endlessly (what a sad greek habit...). What's on today? The sunny weather and the earthquakes, 5 in a row of a few hours. This is good news for terrorologists on the tv. What is more is the sinkage of that cruise ferry in Santorine. 2 people's lives are ignored, a large ferry is dead, and petrol substances are gathering round the island. Now that Burgas - Alexandroupolis oil pump is put under construction and big tankers are about to cross Aegean sea constantly, whenever I run out of energy I will only have to go on vacation there and do lot of smimming.
Silly thoughts are crossing my mind. Development, the thing I ve studied is so abstract, so dispersed, so illusionary. When our government is viewed as a big corporation, cost, profits, efficiency is all that matters. Things are that simple to me at the moment, good for me. If you think a lot and have trust to the virtual role of the state, then do not try to answer me. I agree with you.... I am so happy when I can be so absurd, I am so tired of political orthodoxy, my god , not any more of it, I have got enough.
Probaply, apart from Andreas, Nikos, Marina and all my friends, the only wise being in my life has been Grustuctulu, my 30 kilos dog. He is so frightened by the Happy Easter's dynamites (you know, these bad habits coming from the East), that he does not go out to the balcony to drink water. How sweet.....
Music was not so friendly to me last days. Of course I keep on listening to a lot of staff (due to my new radio station programme), but my senses were deceived by a rock group that intruded in my natural occultist tendencies, Killing Joke. Fuck, I got scared, happiness does not last too long when you are alone with your thoughts....

Artist: Killing Joke

LyricsSong: The Death and Resurrection Show

Mark out the pointsBuild the pyreAssemble different drummersLight up the firePut on your masksAnd animal skinsIllumination, illuminationListen to the drumsBetween each beat, each beat of the drumO beloved mother of libertyHold me in your armsBurn burn, burn brightlyBurn burn, burn white heatAnd the day will comeBefore the lights go outWho will you turn toWho will you turn toChoose the crucifixionOr Osiris slainRecurring themes, time again.Illumination, illuminationBurn burn, burn white heatOh how ingenious the centuries of liesEzekielaˆ™s chariots streak across the skiesHoly books and history texts forgetBecause we knowSouls are recycled in the death andResurrection showO beloved mother of libertyCome to meEverything Iaˆ™m taught, amounts to noughtEverything I learn, the fire shall burnNotions of myself that when Iaˆ™m notWhoever I was is now lostIllumination, illuminationBurn burn, burn brightlyBurn burn, burn white heatOh how ingenious the centuries of liesEzekielaˆ™s chariots streak across the skiesHoly books and history texts forgetBecause we knowSouls are recycled in the death andResurrection showO beloved mother of libertyCome to meBurn away all my impuritiesHold me in your armsBurn burn, burn brightlyBurn burn, burn white heat

News

Just 10 minutes in front of TV urged me to post some words. It's been a while since the last post because I am not totally in touch with what happens around (well, that is good finally).
First of all, TV news windows (a greek innovation,[for all the non-greeks, please confirm]) on the new history book for the last class of the primary school. The news title, "Greek-Orthodox Church Vs Historians, the conflict". In a few words, the role of this church on the national political integration of the country of the 300 of Leo is undermined. Some quotes from the dozens of speakers in various channels:
"Political diplomacy of the previous social-democratic government after negotiation and talks with the Turkish cultural status quo, agreed on a cossensus upon the historical accounts in the two countries' school books. The mystic schooling services provided by the church, the role of some people from the church during the pre-intepedence years, lots of political issues, (mostly stereotypes, my comment), are kept into darkness because Turks do not like it. We do harm to our history for reasons of international diplomacy."
"At last, we have to teach young children that the role of this church in the intepedence is not primary to other reasons that led to this fact."

I did not catch much but lots of questions crossed my mind. Why should we still keep on arguing on such issues? Does TV finally harms history, the church, the kids? Who do these people represent, the greek people? Is it better for kids to read less biased historical books? What is the share of logic in the neo-greek culture? Who is finally expert in history, clerics, journalists or researchers? And many more...

Secondly, the 300 are out and the aged Mayor of Sparte in his grey (mpliaaxx) suit seriously comments: "This is very good for the economic development of the region. We are expecting lots of tourists in the summer." I initially gave him five (u know how, huh? the greek way, show your palm with your fingers spread). Afterwards I thought that this is a good road to regional development. For all of you that want to come, be careful, prices will catch fire. But you had to see that man speaking like a redneck. So f...g shit.

What is more is competition on consumer goods, especially milk. Supermarkets start importing cheap milk of high maintenance from the Austrian Alpes. Local milk industrialists are mad, poducers are sad, the government is happy that competition will put an end to trade cartels, populist journalists are sure that this is the main reason of poverty. However, the ones that should be happy, that is the consumers, are starting boycotts. Why? Because their official union observes that Supermarkets are completely unaccountable to their overall price policies. Do not watch the news, just read some academic articles on what competition and globalisation in retailing brings all around the globe: CONTRADICTIONS, perfect for a social scientist......I can help you with this.

To take it easy now, some movies that blowed my mind last weeks:

• “Das Leben der Anderen” (Οι ζωές των άλλων)
• ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ/ DEN BRYSOMME MANNEN / THE BOTHERSOME MAN
• Ελεύθερη Βούληση (Free Will)

And one that was promised to do so but.....

• The Good Shepherd (Ο Καθοδηγητής)

Relaxing

It's been 10 days since the carnival here in Patras. We had a great time, 3 days continuous hangovers, lots of dance, music, new people and some love... I am still trying to find out how to post some pcts for you.
After this I spent 4 days sleeping due to both tireness and sickness, and last weekend went to Athens. Changes are to come, I feel it after some time and it is good. I leave you with my favourite albums for 2006, first the new ones and then the old ones that I discovered in the year.

New
Essex Green- Cannibal Sea
Raconteurs - Raconteurs
Secret Machines - Ten Silver Drops
Muse - Black Holes and Revelations
Scissor Sisters - Ta Dah
Sonic Youth - Rather Ripped
Grandaddy - Just Like the Fambly Cat
Old
Queens of The Stone Age - Songs For the Deaf
Essex Green - Everything is Green
Japan - Gentlemen Take Polaroids
Van Der Graaf Generator - Godbluff
King Crimson - In the Court of Crimson King
Lena Platonos - Sabotage

Spirit and Matter

Marx for his humanity and Nietzhe for his hyper-humanity. On one side respect and love for the human needs. On the other side, man in the middle of the universal chaos, beyond his biological and social structure. These are not two contradictory perceptions. They simply sense the meaning of existence of human kind in a different way. If man’s fulfillment is an action that transcends the whole universe, embodied in the spirit that transcends time and space (Nietzche), then it returns back to the human body, the matter inside of which experience is sensed.

In search for a job

Sometimes I regain the hope that alienation is confrontable. I also have the fear of inevitable alienation. The limits between duty and the will to work on one side and the internal and social alienation on the other, are very obscure. It is not that I am bored of working but I have this worry since I was a kid. The willingness to participate, to work, to offer my pleasant production, to feel a part of the nature, are all inside me and I believe in all of us. I wish we all were good and happy workers of this world. I have that wish as an ideal one. We all, workers, managers, administrators, politicians, capitalists, need revolution through other, awakening, humanistic, means. Well, of course I know that alienation for capitalists is qualitatively different, it is outweighed by the glory to CONTROL the production and distribution of wealth. However, it is still so evident in their faces, actions, behavior and tastes.
If poverty and development belong to the political economy analysis, then alienation derives from a human economy, one that exists in people’s mind. Working is joyfulness, do not listen to what common language says. Ageing is happiness. Love is all around and care for the others is something that comes naturally and spontaneously. I believe that all people in this world are like this, they all have the same characteristics and needs. We have to find a way to study people. I, therefore, choose to see man as a natural being, as a distinct body in the larger body of the environment that surrounds him, not immediately as a political and social being. If man has some natural characteristics and capabilities, then I visualize the political society as the framework where he/she will be able to put them in practice. This is the greatest humanistic message, inherited from the Enlightenment to the Marxian philosophy.
Does Society and Polity, as a frame where lots of conflicts take place, put in contest the positive description of man that I previously gave? Are war, oppression and poverty natural problems? Maybe yes, they do not let him develop his creativity. But, is this something that it should be taken for granted? The fact that war is internal to the social order, is it incompatible to the fact that man is satisfied through his work? Are people the same? They are, their conscience is different due to diverse social influences. Studying these differences someone becomes a social scientist. Is it possible that a social scientist will reach the conclusion that people have different needs? If yes, then anything goes. Solidarity, the sentimental preconditions of social enquire, not subjective at all but instead tightly linked to the natural tendency of man to create collectively, is lost.
Marx is so influential to me. He was accused of never have been working in his life. A psychoanalytical approach to Marx’s sentimental world, has it that his philosophical superstructure is nothing else than the only exit to the young Marx’s fear of work, his greatest but unfulfilled desire. In a few words, it is all about the obstruction of a desire. That is to say that he’d better work as a clerk than become a great philosopher. Then we would get rid of the crucial but difficult to understand questions that he posed. Take Kant, for example, he’d better become an army officer than a political philosopher. In this way, these big guys would not substitute the experience (labor for Marx, war and peace for Kant) with the literature analysis. These guys really put us difficult questions, why don’t they go and find a regular job to do? (By the way, that was what Bush 2 said to Michael Moore).
Well, dear all, these guys are big because that is the way you want to view them. To make them heroes and then accuse them for not saving you from your problems. They did not seek to become heroes for your own sake, like today’s superstars do. I see them as simple people, comrades in life, people that work, produce a spiritually and socially useful good. Like all of us, because we are all the same, even if our name is Marx, Beckham or Abadama from the north-central Congo. We are all workers and philosophers at the same time.

P.S.1. Mama, alienation is not the result of moral, ideological and educational factors (bad education, for example). Instead, it is the result of the material factors that form the dialectics of education (what is knowledge, who creates it and for whom, who is benefited from it).

P.S.2. I am not reading Marx, I just read myself.

H Μαγεία των Αριθμών

The two passages (the one below and the yesterday's one) were originally written in greek and due to their lenght it is a bit uneasy for me to translate them. Just for those who are curious, the theme of the one below is economic science and the use of numbers as a tool of distortion of its sociological meaning. The yesterday's one is about a personal anger management situation.
-
Tα οικονομικά μοιάζουν με τα μαθηματικά στο ότι χρειάζεται πάντα μια εξειδικευμένη επιστημονικά γνώση για να τα προσεγγίζεις. Στη θεωρία τους (και είναι γεμάτα από τέτοια) κυριαρχούνται από λογικούς κανόνες που γίνονται το τεκμήριο της γνώσης. Οι κανόνες αυτοί μπαίνουν στην πράξη και στην εμπειρική έρευνα χρησιμοποιούμενα ως λογικές προϋποθέσεις (pre-assumptions) της τελευταίας. Ότι ένα συν ένα ίσον δύο και ότι η αύξηση των επιτοκίων ρίχνει την κατανάλωση είναι τέτοιοι κανόνες. Ωστόσο, στην εμπειρική έρευνα τούτο πρέπει και να επαληθευτεί, όχι να χρησιμοποιηθεί ως δεδομένο.

Οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές σπουδές σιγά σιγά απομακρύνονται από τα μη ευέλικτα θεωρητικά πρότυπα (όχι απαλλαγμένα από ιδεολογικά στεγανά) και εξαιτίας τούτου το τεκμήριό τους αποτελεί όλο και περισσότερο η εμπειρική έρευνα. Η τελευταία, για να είναι άρτια, πρέπει να βάλει σε δοκιμασία τις προκαταλήψεις της, τα pre-assumptions της. Π.χ. έρευνες δείχνουν ότι, σε αντίθεση με το κοινό δόγμα ότι η φτώχεια γεννάει τη μετανάστευση, αυτοί που μεταναστεύουν από τις φτωχές στις αναπτυγμένες χώρες δεν είναι και οι φτωχότεροι καθώς το γεγονός ότι ζουν στις μεγάλες πόλεις, εξασφαλίζουν χρήματα για το ταξίδι, διασύνδεση με τη χώρα υποδοχής, βίζα και διοικητικό μέσο για την απόκτησή της σημαίνει ότι είναι σε καλύτερη κατάσταση από τους πιο άπορους φτωχούς των αγροτικών περιοχών. Η ερευνητική μέθοδος που θα χρησιμοποιηθεί θα αναδείξει ή όχι αυτά τα σημεία

Επίκεντρο εδώ είναι η οικονομική επιστήμη ως μία ιδιάζουσα περίπτωση κάπου ανάμεσα στις θετικές και τις κοινωνικές σπουδές. Η μέθοδός που τη βάζει σε λειτουργία (operationalise) χρησιμοποιεί συχνότατα αριθμούς, δηλαδή άκαμπτους λογικούς σχηματισμούς που πίσω από τα σταθερά αποτελέσματα που αυτοί προσφέρουν κρύβεται η μη αναλυμένη διαλεκτική των αριθμών, διαλεκτική όχι με μαθηματικές βάσεις (μιγαδικοί αριθμοί) αλλά με ποιοτικές. Η σύγχρονη οικονομική θεωρία προσφέρει κατά κόρον τη μέθοδο της εμπειρικής σχέσης μεταβλητών (regression analysis) που χρησιμοποιεί τις μεταβλητές σαν αριθμούς. Έτσι. αν μετράμε π.χ. την οικονομική ανάπτυξη διαφόρων χωρών για να βρούμε τις διαφορές τους και τις αιτίες των μεταξύ τους διαφορών, μεταβλητές όπως η παρεμβατικότητα του κράτους στην οικονομία, η ελευθερία των αγορών και του εμπορίου, το πολιτικό σύστημα, η νομικο-πολιτική ελευθερία και άλλα πολλά αναπαρίστανται με αριθμούς. Εκείνο που συμβαίνει είναι να μην είναι ποτέ ξεκάθαρο τι αναπαριστά ένας αριθμός, να μην εμφανίζει μια επιστημονικά χρήσιμη κοινωνική πτυχή της πραγματικότητας. Αντίθετα εμφανίζει μια τεχνητά εξαναγκαστική αυτό-επαληθευσιμότητα. Αν θέλουμε π.χ. να δούμε αν η ελευθερία του εμπορίου οδηγεί σε οικονομική ανάπτυξη τότε μπορούμε να κατασκευάσουμε τις μεταβλητές μας έτσι ώστε να μας δίνουν πειστικά αποτελέσματα υπέρ ή ενάντια στην υπόθεσή μας. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να απαντήσουμε θετικά ή αρνητικά χωρίς να λάβουμε υπόψη τις πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας που δεν αναδείχτηκαν ποτέ από την έρευνα. Τέτοιες πτυχές μπορεί να είναι πολιτισμικά, ιστορικά, γεωγραφικά και άλλα στοιχεία. Το περίεργο είναι ότι η προσπάθεια να μετρηθούν και αυτά ούτως ώστε να μπουν στην έρευνα και αυτή να δώσει πιο πειστικό αποτέλεσμα, στην ουσία περιπλέκει ακόμα περισσότερο την έρευνα, αποστερώντας από καθαρά ποιοτικούς μεταβλητές την κοινωνική τους κινητικότητα Τα αποτελέσματα μας δε θα ελέγχονται επιστημονικά αλλά θα παρουσιάζουν αυθαιρεσίες οφειλόμενες στην προσοχή που αποσπά το μέσο της έρευνας από τον στόχο της ίδιας, οι αριθμοί και η στατική μετρησιμότητά τους δηλαδή από την γνώση, με αποτέλεσμα επιστημονικό μέσο και στόχος να συγχέονται. Τούτο βέβαια δεν είναι απαλλαγμένο από πολιτικές σκοπιμότητες.

Στις μέρες μας τόσο στα πανεπιστήμια όσο και σε μεγάλους οργανισμούς (κρατικούς, διεθνείς, ιδιωτικές επιχειρήσεις) η μέθοδος που παρουσιάστηκε παραπάνω κυριαρχεί. Παράγει γρήγορα, πειστικά, καθαρά αποτελέσματα. Ιδιαίτερα διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί όπως ο Π.Ο.Ε, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. αναπτύσσουν έρευνες μετρώντας μεταβλητές και τη σχέση τους. Το αποτέλεσμα είναι να παράγουν μπόλικη ντετερμινιστική γνώση για το πώς λειτουργεί η παγκόσμια οικονομία, μια γνώση που παγκοσμίως συγκεντρώνει όλο και περισσότερες αντιδράσεις από την πιο άρτια και ανεξάρτητη σε ερευνητικά εργαλεία, μεθόδους και στόχους ακαδημαϊκή κοινότητα. Αυτή η επιστημονική διαμάχη μεταξύ κοινωνιολόγων και μαθηματικολόγων της οικονομικής σκέψης συνεπώς, δεν στερείται πολιτικού ενδιαφέροντος. Ο στόχος της έρευνας με άλλα λόγια δεν είναι τόσο επιστημονικός όσο πολιτικός. Ο Π.Ο.Ε. έχει συμφέρον να αναδείξει το ελεύθερο εμπόριο και συνεπώς οι έρευνες που χρηματοδοτεί έχουν μια πολιτική προκατάληψη (bias) υπέρ αυτού. Οι αριθμοί μπορούν ,όπως έδειξα πριν, να το επιτύχουν αυτό. Τείνουν όμως έτσι να δημιουργούν ένα νέο ιδεολογικοποιημένο ντετερμινισμό, στηριζόμενο στο δόγμα των ελεύθερων αγορών. Επιστήμη με δόγματα ως γνωστόν δε νοείται. Οι αριθμοί είναι το νέο δογματικό μέσο στις οικονομικές επιστήμες όπως ακριβώς ήταν η Αποκάλυψη για το χριστιανικό δόγμα της σωτηρίας. Η απόσταση της επιστήμης από τη μαγεία δεν είναι πολύ μακριά….

Θυμός ενός απογεύματος

Θυμός. Οι φίλοι φαίνονται διαφορετικοί, μικροί, ανυποψίαστοι, ανώριμοι. Καθόμουν μόνος και εξερευνούσα το χώρο, τη διακόσμηση, τη σημειολογία της ατμόσφαιρας. Νεοκλασικό με ψηλά ταβάνια χρησιμοποιείται ως μοντέρνα καφετέρια, νεανική, με πολλά χρώματα και με τα επιτραπέζια παιχνίδια να δεσπόζουν στον τοίχο και σε ειδικά εγκατεστημένες ξύλινες υποδοχές, ράφια. Μουσική ηλεκτρονική, φάνκυ, ροκ. Κόσμος μέσος όρος 20-23, φοιτητές. Ιδανικό περιβάλλον για ψυχαγωγία. Εγώ κοιτάζω και διερευνώ τα συναισθήματα που μου προξενεί ο χώρος. Έξυπνες παρεμβάσεις αλλά ρηχές, μπόλικη νεανική κουλτούρα και σαφής αισθητικοποίηση της εμπειρίας, μεταφορά της συναισθηματικής εμπειρίας σε αισθητική εντύπωση, όχι εντελώς κενή μα παράξενα στυλιζαρισμένη και φτιαχτή. Όπως φτιαχτή και η επικοινωνία μεταξύ των παρεών που ανάμεσά τους βρίσκεται ένα επιτραπέζιο. Νέα μόδα, νέα ανάγκη, νέα έξοδα, νέα σπατάλη χρόνου. Δε πολυμιλάω, μόνο κοιτάζω. Έρχεται το παιδί, λέει τα λεφτά και πως πάει και εγώ διαφωνώ. Οι άλλοι ψιθυριστά μου λένε να σταματήσω. Δε με υποστηρίζουν. Θυμώνω και η συζήτηση γίνεται θεωρητική για τις ελεύθερες αγορές κτλ. Η Γ. μου σπάει τα νεύρα με το ιδεολογικό της εποικοδόμημα, η Ε. ακόμα περισσότερο. Δείχνω το θυμό μου, ίσως να έγινα και κακός. Κάτι νιώθω όμως, ότι μίλησα, ότι διαμαρτυρήθηκα. Μπορεί να έχω και άδικο αλλά δε με νοιάζει. Ακου, η Γ. μου λέει να μιλάω μόνο όταν έχω δίκιο. Και ποια είναι αυτή που θα αποφασίσει ποιος έχει δίκιο? Αχ, η δύναμη μετράει μου φαίνεται. Ποιος αποφασίζει για μας? Αύριο όταν θα πάω να δουλέψω τι θα λέω? Ναι, ναι, ναι… Και τι έγινε, γιατί να παλέψω, να ζητήσω , να διεκδικήσω, να πρωτοστατήσω? Ναι ο δυνατός θα με συντρίψει, θα κοιτάξει να με ξεφορτωθεί, η αγορά έχει βρει τρόπο και γι’αυτό. Η δύναμη γεννάει φόβο, η βία, η εξουσία καλύτερα. Πως ένας απλός φοιτητής που δουλεύει σε μια καφετέρια και είναι υπεύθυνος για τα επιτραπέζια μπορεί να είναι φορέας εξουσίας? Δεν είναι λιγάκι οξύμωρο? Είναι μα εκεί είναι το μυστικό, βάλε έναν κράχτη να διαπραγματεύεται την πολιτική των τιμών του μαγαζιού. Να σου ζητάει όσα κι όσα, ακόμα και λιγότερα ίσως (όπως και στην συγκεκριμένη περίπτωση) για να είναι αρεστό το μαγαζί. Μα και αυτό φανερώνει ότι δεν υπάρχει σταθερός κανόνας για το πόσο κοστίζει το επιτραπέζιο. Κατά άτομο, κατά ώρα, κατά τραπέζι? Λίγο απ΄όλα ήταν η απάντηση που πήρα. Μα για μισό λεπτό, δεν πήραμε απόδειξη, φορολογούνται αυτά τα χρήματα? Όχι βέβαια… Γι’αυτό σήμερα θα σου ζητήσουμε 5 αύριο 7 ευρώ. Το παράδειγμα είναι ιδανικό για παραλληλισμό με το πώς λειτουργεί η ελεύθερη αγορά. Έχω μονοπώλιο, προσφέρω ένα νέο προϊόν και το κοστολογώ όσο εγώ το θέλω. Καλά ρε φίλε, θα μου πείτε, αφού δεν πρόκειται για δημόσιο αγαθό του οποίου η ζήτηση είναι ανελαστική ώστε όσο και να ανεβαίνει η τιμή η ζήτηση συνεχίζει να ανεβαίνει με κόστος στις τσέπες του κόσμου, τότε πως κάνεις αυτή την αναλογία? Απλά, αν δε θέλεις δεν παίρνεις. Και στο κάτω κάτω δε σε χρέωσε παραπάνω. Πράγματι, ο θυμός μου πηγάζει από αλλού, από την απώλεια της πραγματικής εμπειρίας και την αντικατάστασή της από την εικονική. Άλλη ήταν η ανάγκη μου εκείνη την στιγμή, ήμουν μελαγχολικός, σκεπτικός, ήρεμος αλλά μόνος, ο θυμός μου έμοιαζε με αντίδραση προς αυτή μου τη μή συμμετοχή στο παιχνίδι, με μια διαμαρτυρία για την εύκολη και εφήμερη ευχαρίστηση ενός απογεύματος με καφέ. Ήθελα ανθρώπινη επαφή και την είχα αλλά ήθελα κάτι παραπάνω. Θέλω να διαμορφώσω εγώ την εμπειρία, θέλω να τη ζήσω εγώ ελεύθερα, όχι να μου την έχουν έτοιμη. Χρώματα, κόσμος, παιχνίδια, καφές, τραπέζια, μπισκοτάκια, πετσετούλες, καρεκλίτσες, ποικιλία δε λέω, μα στο τέλος μένει η μη συμμετοχή, η περικύκλωση, η θυματοποίηση. Η κατανάλωση εντέλει που είναι στο επίκεντρο κάθε κοινωνικής δραστηριότητας, αυτή που επιβραβεύεται, αυτή που αντικαθιστά με ακαταμάχητο, λεπτό και ύπουλο τρόπο την παραγωγή. Ποιος από όσους κάθονταν εκεί μέσα ζωγραφίζει, ποιος παίζει ο ίδιος μουσική, ποιος παίζει παιχνίδια χωρίς να χρειάζεται να πληρώνει? Καταναλώνω αισθήσεις, εικόνες, εμπειρίες άλλων, εντυπώσεις από την τρέχουσα πραγματικότητα που δεν έχει καμία σταθερή εικόνα. Όλα μέσα, ότι να ναι, αρκεί να καταναλώνουμε. Και όσο μεγαλύτερη ποικιλία τόσο πιο μοδάτοι θα είμαστε, αν όχι στα μάτια των άλλων τότε σίγουρα στα δικά μας γιατί η προσωπική ικανοποίηση είναι πάνω απ’όλα. Η αγορά έμαθε πώς να προσφέρει και αυτό το προϊόν, τη ψυχολογική αυτό-ικανοποίηση. Πως? Μα η τηλεόραση κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και χρόνια απονέμοντας «ελεύθερα» πληθώρα προτύπων προς αντιγραφή και απόκτηση ταυτότητας (δημοκρατία το λένε κάποιοι αυτό)

Immigration

Surfing on the internet. From the issue of the illegal (!) refugees to the late 19th century anarchist movement in Patras. Stories chronologically detracted one from another. But somewhere there is an unseen line connecting each other. Maybe it is the immigrants, Italians after the revolution of 1848 back then, Kurds,Afghans and Iraquis after the two USA wars, these foreigners that wake up either humanism or racism to the locals. Italians left by 1860-70, Asians may leave too. What remains? The forgotten history of this town formed around multiculturalism, the future challenge of a modern society at the cost of the "illegals", the ugly, the dirty, the dangerous, the marginalisation of human rights, of urban landscape tied up with past and future history (meaning its cultural character built in diverse ethnic and popular fashions of the past -jews, turks, vlachs, italians, albanians- and the future ones to come - Africans, Asians, Indians, Chinese, Eastern Europeans - and not only the high-class neoclassicism). Refurbishing the old houses to present a Cultural Capital of Europe brings international prestige. Creating a center for all the poor refugees has to be negotiated among all kinds of beraucratic institutions. Expect to see beautiful beraucratic stories taking place in Hague when the Greek State will be put under trial for not taking care of the problems of H&S and public safety but, instead ,while putting hundreds on tracks to send them back to their countries, a brutal accident happens due to the inadequacy of the tacks to carry 50 bodies in a single cargo. How can we see all these when all we care is our job and amusement....

Pyramids....

Whoever saw Alpha Channel last night, the programme "Documents".... Its theme was the mysterious industry of the various pyramid companies that you find in all the advertisements in the newspapers and promise lots of money. What I watched yesterday night was exactly the same with what I have experienced some 5 years ago by myself while searching for a job. You call, you go to a meeting where you see some "simple" people that tell you they have won thousands of euros in one month. They tell you they were civil servants and they abandoned their safety for money. In 2007, in Greece, where unemployment is thriving...this is ridiculous. The story is very long as soon as you are completely unaware of who these people are, what are the products they offer, what your job consists of, and especially, how are you going to make all these money. Of course they do not tell you but only making you enjoy the meeting and feel happy with clapping your hands after each one of these bastards announces his/her monthly achievements, you are very close to be deceived. And all these in the very first briefing. That was funny, I left the place immediately, those people looked like extraterrestrials. Coincidentally, 3 years later while I was in the army, I met the "President", the big man who had made some tenths of thousands of Euros last month. He was an army officer...
Unfortunately, if you read greek newspapers in the advertisement column you will see tenths, maybe hundreds of such companies. Multinational companies that work with a franchise system completely untransparent and untraceable both by the workers and the state offices, be tax or health and safety (H&S) public services. The latter is especially important since the products that are supposed to make you rich are usually nutriments of disputed quality. Who produces them, in what country, in what factories, under which H&S provisions? Nobody knows....
Nevertheless, these people (how much do they get paid to say all these bullshit infront of us) are free to expand their networks. No legal obstacles. And the government keeps telling us that unemployment is diminishing. Did you ever have such an experience?

Cinemas Complex History

I just saw a very good movie called "The wind that shakes the barley" (Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι). I do not want to talk about the movie but about the response by the people of Patras. This is the winner movie of the Cannes Festival of 2006 but it was not on the screens of our beatiful multiplex cinemas. Here, in Patras, in older glorious days you could find more than 30 cinemas, summer ones included. Now you have an astounding number of 5, two of which belong to the multinational chains Village and Ster cinemas and contain 10 rooms in total. Apart from these you have ONLY ONE independent cinema, Ideal, which survived only to the initiatives of some people that care about the history of this city. Ideal is one of the oldest cinemas in Greece and facing its decay the municipality turned it into a cafeteria in the ground floor and a room in the upper floor. It is now used for various indepedent acts like the one that is on every monday under the coordination of the Friends of Cinema of Patras. The winning movie of Cannes Festival was not shown by any other of the big cinemas. Why? More than 500 people were squeezed in a mere 50 s.m. corridor and along some minstel-like stairs to watch the movie in 2 screen times. Many of them unfortunately did not manage to see the movie due to shortage of the seats. At the beginning I got angry with the organisers of the event. After the end of the movie I realised that I should be happy that there is an audience in this small city that prefers good cinema and not the likes of Mel Gibson blood therapy or the mainsteram greek comedies that Village and Ster play. I also realised that I should be sad because the most educated and intellectually developed people of this city could form a cultural hub that unfortunately is scarcely met . This is the news from the Western South of Greece. Tell me your experiences from the megacities or the villages where you live.

Welcome everyone

Hi everyone!

I welcome you in my new blog. I decided to go really high-tech. I used to be in deep midnights (please, laugh to this greeklish) about the things that happen online. I 've got the inspiration to create my own blog while reading the new book of Mimis Androulakis (you do not know him? He is a greek politician of the left). I visited his blog and then I was entered in a totally new world of communication. Lots of other blogs attracted my attention, mostly the ones with political content.
I am eager to sharing my thoughts about what is happening around us with you. Writing is one of my pleasures and I hope you enjoy reading my words. I chose to write in English because I want to endorse friends that come from all around the world. However, whoever prefers to talk in greek, that's allright on the condition that he/she will not disorder the dialogue. I hope we will have very interesting discussions.